3. STYL ŻYCIA WŻCh - Wspólnota Życia Chrześcijańskiego

1
3. STYL ŻYCIA WŻCH
[DUCHOWOŚĆ IGNACJAŃSKA, PROCES: R-P-W-R (rozeznanie – posłanie – wspieranie rewizja) PROSTOTA ŻYCIA, UKIERUNKOWANIE APOSTOLSKIE]
Plan spotkania:
1. Wprowadzenie do medytacji:
2. Medytacja:
3. Konferencja:
4. Refleksja:
5. Dzielenie w grupach:
6. Podsumowanie pracy w grupach - spotkanie na forum
ZO 12: „Styl życia WŻCh wymaga od jej uczestników dążenia z pomocą wspólnoty do
ciągłego rozwoju osobowego i społecznego, będącego wzrostem w wymiarze ludzkim,
duchowym i apostolskim. Wyraża się to uczestnictwem w Eucharystii, ilekroć jest to
możliwe; intensywnym życiem sakramentalnym; codzienną modlitwą, zwłaszcza opartą
na Piśmie św.; rozeznaniem poprzez codzienną rewizję życia i, o ile to możliwe,
regularnym kierownictwem duchowym; coroczną wewnętrzną odnową w oparciu o źródła
naszej duchowości; i rozwojem miłości do Matki Bożej... Stałym sposobem
rozpoznawania, jak najlepiej wcielać Chrystusa w świecie jest rozeznanie apostolskie,
indywidualne i we wspólnocie...Wymaga to prostoty we wszystkich aspektach życia...
Każdy z członków wspólnoty bierze na siebie odpowiedzialność za uczestnictwo w
spotkaniach i innych działaniach wspólnoty...”.
Członkowie i wspólnoty WŻCh mają powołanie do szczególnego sposobu życia i działania.
Wyraża się to w postawach otwartości i dyspozycyjności wobec tego wszystkiego, czego
Bóg chce w każdej sytuacji ich codziennego życia.
We wzroście duchowym, osobowym i apostolskim w powołaniu do WŻCh dopomagają
następujące środki, które dynamicznie mają się rozwijać w naszym życiu:
• Pogłębiony udział w Eucharystii i takie życie codziennością, aby stawała się
Eucharystią
• Rozwój w postawie skruchy przez sakrament pojednania i Eucharystię oraz w tym
duchu przeżywanie trudów i cierpień w naszym życiu
• Troska o pogłębianie naszej codziennej modlitwy oraz o to, aby codzienność
stawała się modlitwą
• Codzienne rozeznawanie, ku czemu Chrystus prowadzi nas wewnętrznie, w naszej
codzienności i w naszym zaangażowaniu w otaczającą rzeczywistość
• Dążenie do tego, aby nasz rozwój osobisty i wspólnotowy dokonywał się w
pedagogice ĆD św. Ignacego (nie chodzi o jedno doświadczenie w roku –
rekolekcje, ale o ćwiczenia duchowne jako zasady życia)
• Pogłębiony rozwój miłości do Matki Bożej jako Tej, która jest wzorem naszej
misji
3. ISTOTA CHARYZMATU WŻCH. STYL ŻYCIA WŻCh. Rekolekcje WŻCh, Rogów 2009.
2
•
•
•
•
Troska o prostotę we wszystkich wymiarach życia
Rozwój wewnętrznej troski i modlitwy o innych ludzi
Rozwój wartości osobowych i umiejętności zawodowych
Przynależność do wspólnot i przyjęcie odpowiedzialności za: czynny udział w ich
spotkaniach, zaangażowaniach i rozwój powołania poszczególnych członków...
(por. „Droga realizacji naszego zaangażowania w świecie” – środki rozpoznane przez Wspólnotę Światową i
Krajową).
Zwrócimy teraz szczególną uwagę na 4 najważniejsze elementy naszego stylu życia:
duchowość ignacjańską, proces: r-p-w-r, prostotę stylu życia, ukierunkowanie apostolskie.
1. Duchowość ignacjańska w WŻCh
Duchowość WŻCh jest wcieleniem duchowości ignacjańskiej w struktury Stowarzyszenia
Wiernych, jakim jest WŻCh, posiadająca swoją strukturę i dokumenty zatwierdzone przez
Stolicę Apostolską. Rekolekcje dla WŻCh mają więc na celu wcielać szerokie doświadczenie
Ćwiczeń w kontekst doświadczenia specyficznego dla WŻCh.
- Ćwiczenia Duchowe św. Ignacego i życie dynamiką ĆD
Ćwiczenia Duchowne
Według św. Ignacego to najlepsza rzecz, jaką w tym życiu był w stanie wymyślić,
doświadczyć i zrozumieć po to, aby pomóc ludziom, aby dawali z siebie jak najwięcej, a
także, by przynosili pożytek i pomoc innym. ĆD dają rekolektantowi pełniejsze poznanie
samego siebie, pomagają dojrzeć nieład swego życia, głębię grzechu i jego niszczącą siłę po
to, aby mógł on przyjść z tym do Chrystusa po przebaczenie i uzdrowienie. Podczas Ćwiczeń
Duchownych dokonuje się rozeznanie szczególnego powołania do WŻCh. Są one też
niezbędne, by żyć powołaniem WŻCh. Są źródłem i charakterystycznym narzędziem naszej
duchowości. Po przeżyciu Ćwiczeń, ich głównym owocem staje się nowy styl życia –
kroczenie drogą Jezusa, uczenie się rozeznawania poruszeń w codziennym życiu.
Zgromadzenie Ogólne w Fatimie w 2008 roku podkreśliło, że ĆD razem z naszymi
ZO(oprócz wspólnoty i misji) stanowią jeden z trzech filarów naszego
charyzmatu...Zgromadzenie zaleca, aby zachęcać do kreatywności w proponowaniu tego
doświadczenia większej liczbie osób, informować odprawiających, że są one szczególnym
źródłem i charakterystycznym narzędziem naszej duchowości oraz konstytutywnym
elementem naszej drogi życia, zachęcać do formacji kierowników duchownych ( szczególnie
świeckich) i wspierać ich korzystając ze współpracy z Jezuitami ( por. Dokument Końcowy
III, 3.9).
Ignacjański rachunek sumienia
Rozeznawanie poruszeń dokonuje się w codziennym życiu przede wszystkim na ignacjańskim
rachunku sumienia, który nie jest formą autorefleksji, ale codziennym, cierpliwym
poszukiwaniem z pomocą Ducha Świętego, ku czemu prowadził nas w danym dniu nasz Pan.
Stąd z naszej strony tak ważna regularność oraz dbałość o owocność tej szczególnej formy
modlitwy wieczornej. Ważne, aby przyglądać się poruszeniom, zarówno pozytywnym, jak i
tym, które budzą nasz opór i sprzeciw. To w nich w sposób szczególny działa Bóg.
3. ISTOTA CHARYZMATU WŻCH. STYL ŻYCIA WŻCh. Rekolekcje WŻCh, Rogów 2009.
3
Spotkania WŻCh
Są one specyficznym środkiem duchowości WŻCh. Mają dynamikę ignacjańską. Często jest
to dynamika codziennego (ignacjańskiego) rachunku sumienia. Zaczynamy więc od
dziękczynienia za ostatni okres ( tydzień), w którym staramy się dostrzec obecność i działanie
miłości Boga. Następnie prosimy o łaskę na spotkanie aktualne. W czasie trwania spotkania (
nowe treści, medytacja, dzielenie) staramy się odczytywać działania duchów, wyrażające się
w poruszeniach. Przy końcu spotkania, po dokonanej refleksji może mieć miejsce
przeproszenie za odkrytą niewierność i postanowienie na przyszłość oraz powierzenie się
miłości Boga na nadchodzący tydzień. Ważne też, aby wrócić do łaski spotkania, o którą
prosiliśmy Boga i zobaczyć, jak On poważnie nas traktował i udzielał Siebie. Dynamika
spotkania stanowi o naszym stylu życia i wyróżnia WŻCh od innych wspólnot.
Obok spotkań wspólnoty podstawowej także wszystkie inne spotkania WŻCh, takie jak:
spotkania formacyjne, seminaria, dni skupienia, są utrzymywane w dynamice ĆD – dynamice
rachunku sumienia.
Droga Ćwiczeń w rozwoju wspólnoty
Poszczególne etapy formacji w WŻCh odpowiadają drodze Ćwiczeń Duchownych, i tak:
Predyspozycje kandydata do WŻCh odpowiadają Adnotacjom czyli uwagom
wstępnym w ĆD
Etap prewspólnoty i wtajemniczenia odpowiada etapowi fundamentu ĆD
Etap odkupienia(I faza) odpowiada I Tygodniowi ĆD
Etap odkupienia(II faza) odpowiada II Tygodniowi ĆD
Etap pogłębienia odpowiada II tygodniowi ĆD
Etap ciągłego wzrostu odpowiada III i IV tygodniowi ĆD
2. Proces: rozeznanie-posłanie-wspieranie-rewizja
Dynamika tego procesu jest głównym sposobem realizacji naszego stylu życia i narzędziem
formacyjnym
• Rozeznawanie jest we wspólnocie podejmowane świadomie, przy okazji
najważniejszych zaangażowań wspólnoty, rozpoznawania kierunków pracy
formacyjnej, przejścia prewspólnoty na etap wspólnoty, podjęcia i rewizji przymierza,
kandydowania do władz wspólnoty itp. Również członkowie wspólnot indywidualnie
podejmują rozeznanie dotyczące ich życia. Rozeznanie zawiera najczęściej takie
elementy, jak: dzielenie dotychczasowymi doświadczeniami życia i wiary, modlitwę (
medytację), dzielenie owocami modlitwy i doświadczeniami.
• Posyłanie jest niezwykle istotnym elementem procesu ze względu na
odpowiedzialność całej wspólnoty za rozeznane dzieła. Jest udziałem w posłaniu
samego Chrystusa ( „Jak Ojciec mnie posłał, tak i ja Was posyłam” – J 20, 21).W
posłaniu przez wspólnotę obecne jest posłanie samego Chrystusa. Istnieje jednak
potrzeba pracy nad rozwojem świadomości dzielenia odpowiedzialności przez
wspólnotę z osobami posłanymi oraz kształtowanie świadomości bycia posłanym
przez wspólnotę. Potrzeba także wypracowania bardziej widocznych i uroczystych
form posłania.
• Wspieranie to również bardzo ważny element procesu, który ma zapewnić obecność i
pomoc całej wspólnoty w realizacji rozeznanego dzieła. Jej formy mogą być rozmaite:
od wsparcia modlitewnego, poprzez radę, rozmowę, pomoc materialną i rzeczową itp.
Wsparcia udzielają przede wszystkim ci, którzy uczestniczyli w procesie rozeznania i
posłania, jak również wszyscy inni. Ważna jest wzajemna otwartość. Ci, którzy
3. ISTOTA CHARYZMATU WŻCH. STYL ŻYCIA WŻCh. Rekolekcje WŻCh, Rogów 2009.
4
•
potrzebują wsparcia – sygnalizują o konkretnych potrzebach. Ci, którzy jego udzielają
– starają się być otwarci na konkretne potrzeby, zaistniałe w trakcie realizacji
rozeznanego zadania
Rewizja to element typowo ignacjański. Pozwala dokonać refleksji nad dokonanym
dziełem oraz wprowadzić stosowne korekty. Jej celem jest poszukiwanie Woli Bożej
w odniesieniu do tego dzieła. We wspólnocie najczęściej jest przeprowadzana rewizja
przymierza, zaangażowania apostolskiego czy życia wspólnoty w jakimś konkretnym
aspekcie, jak również posług osób odpowiedzialnych.
*
Zgromadzenie Ogólne w Fatimie podkreśliło, że uznaje dynamikę: rozeznanie – posłanie
–wspieranie - rewizja, funkcjonującą na wszystkich poziomach: lokalnym, narodowym,
regionalnym – jako sposób budowania Ciała Apostolskiego... Zaleca, aby włączyć
dynamikę w programy formacyjne narodowe i lokalne i dzielić się informacją,
materiałami formacyjnymi i osobistym doświadczeniem na wszystkich szczeblach, aby w
ten sposób wszyscy członkowie bardziej się identyfikowali z naszym nowo powstałym
Ciałem Apostolskim” (por. Dokument Końcowy III, 3.2; 3.3).
3. Prostota stylu życia
ZO 4: „ Jesteśmy szczególnie świadomi naglącej potrzeby pracy na rzecz szerzenia
sprawiedliwości poprzez preferencyjną opcję na ubogich i styl życia w prostocie, wyrażający
naszą wolność i solidarność z potrzebującymi”.
Być ubogim według Ewangelii to zakorzenić całkowicie swoje istnienie w Jezusie Chrystusie,
który „istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem,
lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w
zewnętrznym przejawie uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż
do śmierci, i to śmierci krzyżowej” (Flp 2, 6-8).
Jeśli chcemy naśladować Chrystusa, musimy mieć Jego współczucie dla biednych, a swoją
miłość do Niego okazywać przez konkretne czyny na rzecz ubogich. Aby przezwyciężyć
bariery klasowe – mówi o. Arrupe – należy utrzymywać bliski kontakt z biednymi i choć na
chwilę wejść w ich położenie. Takie doświadczenie pozwoli wyjść na jakiś czas poza świat, w
którym czujemy się bezpiecznie i wygodnie, i poczuć na własnej skórze, czym jest brak
bezpieczeństwa.
Praktykowanie prostoty życia to nie praktykowanie ubóstwa jako takiego i nie pogarda wobec
dóbr tego świata, ale miłość do naszych bliźnich. Kiedy ich kochamy przestajemy być bogaci.
Ubóstwem jest też dzielenie się we wspólnocie dobrami materialnymi i naturalnymi oraz
troska o wszystkich jej członków, to także zaufanie do osób przez nas wybranych, które
podejmują większą odpowiedzialność we wspólnocie.
Św. Ignacy kochał ubóstwo, bo spotykał w ubogich Chrystusa („co uczyniliście jednemu z
tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” – Mt 25, 40). Do tych ubogich szedł Jezus
i solidaryzował się z nimi, a nawet identyfikował. Ignacy mówił do swoich towarzyszy, aby
w swoim wolnym czasie pielęgnowali chorych i troszczyli się o biednych. Ubóstwo jest dla
Ignacego najgłębszym zaufaniem Bogu. Prawdziwie ubogi zdolny jest do tego, aby
przyjmować i dawać.
4. Ukierunkowanie apostolskie
3. ISTOTA CHARYZMATU WŻCH. STYL ŻYCIA WŻCh. Rekolekcje WŻCh, Rogów 2009.
5
•
•
Teren misji podejmowanej przez WŻCh jest nieograniczony; rozciąga się
zarówno na Kościół jak i świat...( por. ZO 8).
Zasady Ogólne WŻCh podkreślają potrzebę apostolskiego rozeznawania,
proponując zainspirowane przez św. Ignacego następujące kryteria wyboru
posług i misji:
Magis czyli więcej, lepiej i bardziej skutecznie
Myśleć globalnie i działać lokalnie czyli zakładać bardziej struktury
niż jednorazowe wydarzenia
Największa potrzeba i przynaglenie czyli iść tam, gdzie nie ma
nikogo innego, gdzie ci, którzy powinni być niewiele lub wcale nie
troszczą się o swoje obowiązki
Największe dobro czyli formacja tych, którzy będą pomnażać;
stworzenie sieci komunikacji ze świadomością tego, że jesteśmy
jedną globalną rodziną
(por. Charyzmat WŻCh I, 4.3)
Tekst do refleksji osobistej:
„On [Jezus Chrystus], istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi
być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do
ludzi. A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się
posłusznym aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej” (Flp 2, 6 -8).
PYTANIA DO REFLEKSJI I DZIELENIA W GRUPACH:
1. Jak wygląda praktyka prostoty życia i ubóstwa w moim życiu i w życiu mojej
wspólnoty?
2. Jak w mojej wspólnocie (podstawowej, lokalnej) wygląda proces: rozeznanie posłanie – wspieranie – rewizja?
3. Jak wygląda korzystanie z rekolekcji ignacjańskich przez członków wspólnoty?
4. Które elementy stylu życia i w jaki sposób są praktykowane przez członków mojej
wspólnoty?
Bibliografia:
1.
2.
3.
4.
5.
6.
Lambert W., Słownik duchowości ignacjańskiej, Kraków 2001.
Charyzmat WŻCh, Mielno 2002 (wersja poprawiona).
Dokument Końcowy, Zgromadzenie Ogólne, Fatima 2008.
Zasady Ogólne Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego, W-wa 1991.
Słownik Teologiczny, Katowice 1989.
Droga realizacji naszego powołania w świecie w: „Orientacje” nr 1, W- wa 1987.
Opracowała: Małgorzata Sosińska
3. ISTOTA CHARYZMATU WŻCH. STYL ŻYCIA WŻCh. Rekolekcje WŻCh, Rogów 2009.