Rola regionów europejskich w realizacji RPO oraz polityki spójności

Rola regionów europejskich w realizacji RPO oraz polityki
spójności w latach 2014-2020
6 października 2011 r. Komisja Europejska przedstawiła pakiet legislacyjny dla polityki
spójności na lata 2014-2020, składający się z następujących projektów rozporządzeń:
• rozporządzenie
Europejskiego
podstawowe,
Funduszu
ustanawiające
Rozwoju
wspólne
Regionalnego,
przepisy
Europejskiego
dotyczące
Funduszu
Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz
Rozwoju
Obszarów
Wiejskich
oraz
Europejskiego
Funduszu
Morskiego
i
Rybołówstwa,
• rozporządzenie dot. Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego,
• rozporządzenie dot. Europejskiego Funduszu Społecznego,
• rozporządzenie dot. Funduszu Spójności,
• rozporządzenie dot. Europejskiej Współpracy Terytorialnej,
• rozporządzenie dot. Europejskiego Ugrupowania Współpracy Terytorialnej.
Pakiet zawiera równieŜ projekty rozporządzeń powiązanych z polityką spójności:
• rozporządzenie dot. Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji,
• rozporządzenie dot. Programu na rzecz przemian i innowacji społecznych,
• komunikat w sprawie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej.
Publikacja projektów rozporządzeń polityki spójności na lata 2014-2020 rozpoczęła oficjalną
debatę nt. przyszłości tej polityki w Radzie UE. Będzie się ona toczyła w kontekście unijnych
negocjacji budŜetowych, prowadzonych na podstawie propozycji Komisji Europejskiej z
29 czerwca 2011 r. Negocjacje dotyczące polityki spójności są prowadzone głównie na forum
grupy roboczej ds. środków strukturalnych. Prezentacja całego pakietu legislacyjnego przez
Komisję odbyła się na posiedzeniach grupy w dniach 12-13 października 2011 r.. Dzień
wcześniej, 11 października, pakiet został przedstawiony przez Komisarza J. Hahn’a na
posiedzeniu Rady do Spraw Ogólnych.
Istotną nowością w przedstawionych projektach są m.in. umowy partnerskie zawierane z
poszczególnymi krajami członkowskimi, które mają pozwolić na powiązanie konkretnych
działań z celami strategii „Europa 2020”. W załoŜeniach KE sprawi to, iŜ polityka spójności
stanie się motorem wzrostu gospodarczego i konkurencyjności, a przez to pozwoli wyjść z
kryzysu ekonomicznego.
Takie stanowisko uzasadnione jest tym, iŜ unijna polityka spójności stanowiła w ostatnim
dziesięcioleciu siłę napędową zmian, wyraźnie wpływając na osiąganie unijnych celów
dotyczących konwergencji oraz wzrostu gospodarczego i rozwoju. Bezpośrednio przyczyniała
się takŜe do utworzenia ponad miliona miejsc pracy, inwestując w szkolenia dla ponad 10
mln osób w celu poprawy ich szans na zatrudnienie, współfinansując budowę ponad 2 tys.
km połączeń drogowych i 4 tys. km połączeń kolejowych oraz wspomagając utworzenie
800 tys. małych i średnich przedsiębiorstw. Dlatego teŜ oparty na tych pozytywnych
doświadczeniach nowy pakiet legislacyjny ma na celu wspieranie wzrostu gospodarczego i
zatrudnienia w Europie poprzez ukierunkowanie inwestycji UE na realizację unijnej strategii
„Europa 2020”.
Ponadto uwzględnia on fakt, iŜ polityka spójności na mocy Traktatu z Lizbony nie obejmuje
juŜ tylko aspektu społecznego i gospodarczego, ale takŜe aspekt terytorialny (art. 174 TFUE).
Wśród regionów szczególną uwagę poświęca się:
• obszarom wiejskim,
• obszarom podlegającym przemianom przemysłowym,
• regionom cierpiącym na skutek powaŜnych i trwałych niekorzystnych warunków
przyrodniczych lub demograficznych, takich jak najbardziej na północ wysunięte
regiony o bardzo niskiej gęstości zaludnienia oraz regiony wyspiarskie, transgraniczne
i górskie.
• KE w wymienionym pakiecie proponuje skupienie się równieŜ na obszarach miejskich
i potraktowanie ich jako centrów rozwoju dla regionu.
Ukierunkowanie inwestycji UE na realizację unijnej strategii „Europa 2020”, polega na tym,
iŜ kładzie się nacisk na mniejszą liczbę priorytetów inwestycyjnych. Będą one stanowić
trzon nowych umów partnerskich, które państwa członkowskie uzgodnią z Komisją
Europejską. Umowy te będą określać jasne cele i umoŜliwiać odłoŜenie rezerwy finansowej w
celu wynagrodzenia tych regionów, które najlepiej sobie radzą w osiąganiu celów.
W celu zagwarantowania tego, aby wpływ unijnych inwestycji na wzrost gospodarczy i
zatrudnienie nie był niwelowany przez nieodpowiedzialną politykę makroekonomiczną czy
słaby potencjał administracyjny państwa członkowskiego, Komisja będzie mogła zaŜądać
dokonania przeglądu programów lub zawiesić finansowanie, jeŜeli nie zostaną podjęte
Ŝadne działania naprawcze.
Ponadto wpływ funduszy ma zostać wzmocniony poprzez uproszczenie i harmonizację
przepisów dotyczących poszczególnych funduszy, w tym takŜe w obszarze rozwoju
obszarów wiejskich oraz polityki morskiej i rybołówstwa. Powstanie jeden zbiór przepisów
dla pięciu róŜnych funduszy. Bardziej zintegrowane podejście zagwarantuje, Ŝe te róŜne
fundusze będą słuŜyć spójnym celom i wzajemnie wzmacniać swój wpływ. Mają zostać
wzmocnione w szczególności inwestycje społeczne, wyposaŜając obywateli w narzędzia
umoŜliwiające sprostanie przyszłym wyzwaniom rynku pracy, dzięki uzupełnieniu i
wzmocnieniu Europejskiego Funduszu Społecznego przez Europejski Fundusz Dostosowania
do Globalizacji oraz powołaniu nowego Programu na rzecz przemian i innowacji
społecznych.
Komisja Europejska proponuje m. in.:
• wsparcie celów i dostosowanie poszczególnych priorytetów do strategii „Europa
2020”,
• zmniejszenie ilości priorytetów polityki strukturalnej,
• podejście ukierunkowane funkcjonalnie dla realizowanych priorytetów rozwojowych
(powiązanie funkcjonalne realizowanych celów w oparciu o lokalne czynniki wzrostu,
które razem mają tworzyć wartość dodaną rozwoju),
• wieloszczeblowy system zarządzania (powiązanie ze sobą poszczególnych instytucji i
organów wokół realizowanych celów),
• obligatoryjne zawieranie przez państwo członkowskie umowy partnerskiej z Komisją
Europejską, gdzie zobowiąŜe się ono do realizacji priorytetów polityki spójności
społecznej, gospodarczej i terytorialnej,
• środki strukturalne wypłacane będą dopiero, gdy organy krajowe wykaŜą, Ŝe są w
stanie zapewnić efektywne wykorzystanie unijnych funduszy w oparciu o
odpowiednie ramy strategiczne, regulacyjne i instytucjonalne. Wypłata dodatkowych
środków będzie zaleŜeć od osiągniętych wyników. Zostaną podjęte odpowiednie
działania zapobiegające temu, by niewłaściwa polityka makroekonomiczna nie
wpływała negatywnie na efektywność unijnego finansowania, innymi słowy: wypłata
środków
strukturalnych
zostanie
ściśle
powiązana
z
moŜliwościami
makroekonomicznymi danego państwa (polityką fiskalną realizowaną przez rząd i
monetarną przez banki centralne), a więc de facto warunkiem wypłaty staje się
stabilność finansowa państwa członkowskiego (bardzo waŜny postulat w dobie
kryzysu ekonomicznego),
• większe uproszczenie i zinformatyzowanie procedur,
•
EFRR w większym, niŜ dotychczas stopniu, ma słuŜyć rozwojowi miast i obszarów
miejskich oraz regionów metropolitalnych, bowiem polityka spójności zakłada
kluczową rolę miast w rozwoju regionów w oparciu o lokalne czynniki rozwoju,
• KE proponuje teŜ limit absorpcji funduszy przez dany kraj na 2,5% jego PKB. To, ile
ostatecznie Polska dostanie funduszy, będzie więc teŜ zaleŜeć od tempa jej wzrostu w
latach 2014-2020. Nieoficjalnie, opierając się na długoterminowych prognozach, KE
szacuje, Ŝe w przypadku Polski moŜe to być nawet ponad 80 mld euro. W obecnym
budŜecie 2007-13 ten limit wynosił 4%. PKB.
Komisja Europejska zaproponowała nowy podział regionów:
• Regiony słabiej rozwinięte: Zgodnie z TFUE, wspieranie regionów słabiej
rozwiniętych pozostaje waŜnym priorytetem dla polityki spójności. Proces
nadrabiania
zaległości
w
regionach
słabiej
rozwiniętych
pod
względem
ekonomicznym i społecznym będzie wymagać długoterminowych nieustających
wysiłków w otoczeniu naznaczonym rosnącą niepewnością. Kategoria ta dotyczy
regionów, w których PKB na mieszkańca wynosi mniej niŜ 75 % średniego poziomu
PKB w UE-27.
• Regiony w okresie przejściowym: Nowa kategoria regionów zostanie wprowadzona
w celu zastąpienia obecnego systemu phasing-out oraz phasing-in. Kategoria ta
będzie obejmować wszystkie regiony, w których PKB na mieszkańca wynosi od 75 %
do 90 % średniego poziomu w UE-27.
• Regiony lepiej rozwinięte: Interwencje w regionach słabiej rozwiniętych pozostaną
głównym priorytetem polityki spójności, istnieją jednak powaŜne wyzwania, które
dotyczą wszystkich państw członkowskich, takie jak światowa konkurencja w
gospodarce opartej na wiedzy, ewolucja w kierunku gospodarki niskoemisyjnej i
polaryzacja
społeczna
nasilająca
się
pod
wpływem
obecnych
warunków
gospodarczych. Kategoria ta dotyczy tych regionów, w których PKB na mieszkańca
wynosi powyŜej 90% średniego poziomu PKB w UE-27.
Główne cele proponowanych regulacji:
•
Programy strukturalne mają przekładać priorytety ustalone na szczeblu UE na
konkretne projekty realizowane w poszczególnych krajach i regionach UE.
Osiągnięcie europejskich celów wymaga bowiem zaangaŜowania ze strony
wszystkich szczebli administracyjnych w całej Europie.
•
Polityka spójności ma słuŜyć udostępnianiu podstawowych dóbr publicznych UE,
dzięki którym kraje i regiony UE mogą przeznaczyć swoje zasoby przede wszystkim
na poprawę spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej oraz na realizację celów
strategii „Europa 2020”.
•
W Unii widoczne są duŜe zaleŜności transgraniczne. Polityka spójności ma
wzmacniać powiązania między regionami wiodącymi w rozwoju a słabiej
rozwiniętymi oraz optymalizować korzystny wpływ, jaki wywierają ośrodki wzrostu
na obszary sąsiadujące
Polska Prezydencja
Planuje się, iŜ w latach 2012-2013 wskazane ramy prawne będą dyskutowane i omawiane na
licznych konferencjach poświęconych roli miast i regionów w tworzeniu zrównowaŜonego
rozwoju oraz podczas prac w Radzie UE i w Parlamencie Europejskim, tak by mogły wejść w
Ŝycie w 2014 r. i stanowić podstawę dla narodowych programów rozwoju 27 państw
członkowskich (obecnie w Polsce są to: Narodowe Strategiczne Ramy Odniesienia,
ogólnopolskie programy operacyjne i 16 Regionalnych Programów Operacyjnych).
Ambicją Tria Polska – Dania - Cypr jest sprawne przeprowadzenie negocjacji rozporządzeń
polityki spójności 2014-2020, tak, aby moŜliwe stało się ich terminowe zakończenie i
wdroŜenie polityki spójności 1 stycznia 2014 r. Po zakończeniu wstępnej fazy negocjacji, w
której Komisja Europejska przedstawiła i wyjaśniła państwom członkowskim swoje
propozycje, Polska Prezydencja przeszła do negocjacji właściwych. Na posiedzeniach grupy
20-21 października 2011 r. rozpoczęła się dyskusja nt. programowania strategicznego i
koncentracji tematycznej. Na kolejnych spotkaniach zainicjowana zostanie dyskusja w
ramach pozostałych obszarów negocjacyjnych zaplanowanych przez Polską Prezydencję:
warunkowości i wymiaru terytorialnego. W celu usprawnienia negocjacji, 14 października
odbyło się seminarium z udziałem KE i przedstawicieli państw członkowskich na temat
praktycznych
aspektów
programowania
strategicznego.
Natomiast
na
9
listopada
zaplanowane zostało seminarium na temat rozwoju terytorialnego.
Polska Prezydencja chce doprowadzić do wstępnego zamknięcie negocjacji w wybranych
obszarach, tak, aby kolejne Prezydencje – duńska i cypryjska, mogły skoncentrować się na
pozostałych elementach pakietu legislacyjnego polityki spójności 2014-2020. Podsumowanie
negocjacji ma być przedstawione w postaci raportu Prezydencji. Na jego podstawie
zidentyfikowane zostanie kilka najwaŜniejszych i strategicznych kwestii, które poddane
zostaną pod debatę ministrów ds. polityki spójności podczas formalnego spotkania na
posiedzeniu Rady do Spraw Ogólnych, 16 grudnia 2011 r.
Rola regionów
Mechanizmy dzięki którym regiony mogą wpływać na realizację unijnej polityki
spójności:
1. Umowy partnerskie
Wydaje się, iŜ podstawowym instrumentem za pomocą którego regiony mogą wpływać na
realizację Polityki Spójności są tzw. umowy partnerskie. Oznaczają one dokument
przygotowany przez państwo członkowskie, który określa strategię państwa członkowskiego,
jego priorytety i warunki efektywnego i skutecznego korzystania z funduszy objętych
zakresem wspólnych ram strategicznych w celu realizacji unijnej strategii na rzecz
inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu. Jest
on zatwierdzony przez Komisję w następstwie oceny i dialogu z państwem członkowskim.
Umowa partnerska musi obejmować okres od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2020
r. oraz obejmować całe wsparcie z funduszy objętych zakresem wspólnych ram
strategicznych w danym państwie członkowskim.
Fundamentalne dla regionów jest stwierdzenie, iŜ są one przygotowywane przez państwo
członkowskie z udziałem partnerów zgodnie z podejściem opartym na wielopoziomowym
sprawowaniu rządów, co oznacza aktywny udział m.in. jednostek samorządu terytorialnego,
w tym tych o charakterze regionalnym. Pozwala to więc wpływać regionom, na określenie
priorytetów i warunków korzystania z funduszy. Wydaje się, iŜ Komisja Europejska
będzie w momencie zatwierdzania tych umów partnerskich stała na straŜy efektywnego
udziału władz regionalnych.
Art. 5 Rozporządzenia ustalającego wspólne przepisy, stanowi, iŜ w odniesieniu do umowy
partnerskiej i odpowiednio kaŜdego programu operacyjnego (a więc równieŜ Regionalnych
Programów Operacyjnych) państwo członkowskie organizuje partnerstwo z następującymi
partnerami:
• właściwymi organami regionalnymi, lokalnymi, miejskimi i innymi władzami
publicznymi;
• partnerami gospodarczymi i społecznymi;
• podmiotami reprezentującymi społeczeństwo obywatelskie, w tym partnerami
działającymi na rzecz ochrony środowiska, organizacjami pozarządowymi oraz
podmiotami odpowiedzialnymi za promowanie równości i niedyskryminacji.
Partnerzy ci (a więc równieŜ regiony) są zaangaŜowani przez państwa członkowskie w:
• przygotowywanie umów partnerskich,
• przygotowywanie sprawozdań z postępu prac nad umowami partnerskimi,
• przygotowywanie programów operacyjnych
• realizację programów operacyjnych
• monitorowanie programów operacyjnych
• ocenę programów operacyjnych,
• uczestniczą w posiedzeniach komitetów monitorujących dla programów.
Ponadto rozporządzenie określa, iŜ państwa członkowskie muszą koncentrować wsparcie na
działaniach przynoszących największą wartość dodaną w odniesieniu do realizacji unijnej
strategii na rzecz inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu
społecznemu, biorąc pod uwagę nie tylko potrzeby krajowe, ale równieŜ regionalne.
2. Udział województw w rozdysponowywaniu pieniędzy
Regiony odgrywają teŜ istotną rolę w ramach rozdysponowywania pieniędzy na cel
„Inwestycje na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia”, poniewaŜ są one
rozdysponowywane na poziomie NUTS 2 (w Polsce województwa).
Środki mają być rozdysponowywane między trzy kategorie regionów na poziomie NUTS 2:
• regiony słabiej rozwinięte, których PKB na mieszkańca jest niŜszy niŜ 75%
średniego PKB w Unii
• regiony w okresie przejściowym, których PKB na mieszkańca jest niŜszy niŜ 75%
średniego PKB w Unii,
• regiony lepiej rozwinięte, których PKB na mieszkańca jest wyŜszy niŜ 90% średniej
PKB w Unii.
Regiony są zaliczane do jednej z tych trzech kategorii na podstawie stosunku ich PKB na
mieszkańca mierzonego parytetem siły nabywczej i obliczanego na podstawie danych
liczbowych Unii za okres od 2006 r. do 2008 r. do średniej PKB Unii w tym samym okresie
odniesienia. Komisja Europejska określi w formie decyzji wykaz regionów spełniających
kryteria jednej z trzech kategorii regionów.
Komisja określiła priorytety inwestycyjne w odniesieniu do kaŜdego z celów
tematycznych:
• regiony w okresie przejściowym i regiony lepiej rozwinięte będą zobowiązane do
skoncentrowania największej części swojej alokacji (z wyjątkiem EFS) na
efektywności
energetycznej
i
odnawialnych
źródłach
energii,
a
takŜe
konkurencyjności MSP oraz na innowacjach,
• regiony słabiej rozwinięte będą mogły przeznaczać swoją alokację na więcej celów, co
odzwierciedla szersze spektrum potrzeb w zakresie rozwoju.
KE zaproponowała równieŜ połoŜenie większego nacisku na zrównowaŜony rozwój
obszarów miejskich. na ten cel ma być przeznaczone co najmniej 5% środków EFRR, a
takŜe utworzona platforma na rzecz rozwoju obszarów miejskich w celu rozwijania potencjału
i wymiany doświadczeń, a takŜe przyjęcie wykazu miast (300 miast w całej Unii,
maksymalnie 20 na kraj), w których będą realizowane zintegrowane działania na rzecz
zrównowaŜonego rozwoju obszarów miejskich. (Wydaje się, iŜ Opole znajdzie się na tej liście
z racji tego, Ŝe jest stolicą województwa).
Ponadto wszystkie regiony, których PKB na mieszkańca w okresie 2007-2013 wyniósł mniej
niŜ 75% średniej UE-25 w okresie odniesienia, lecz których PKB na mieszkańca wzrósł do
ponad 75% średniej UE-27, powinny otrzymać alokację z funduszy strukturalnych równą co
najmniej dwóm trzecich ich alokacji na okres 2007-2013.
Przy podziale między państwa członkowskie stosuje się następuje kryteria:
• w regionach słabiej rozwiniętych i w regionach w okresie przejściowym:
kwalifikująca się ludność, zamoŜność regionu, zamoŜność kraju oraz stopa
bezrobocia;
• w regionach lepiej rozwiniętych: kwalifikująca się ludność, zamoŜność regionu,
stopa bezrobocia, wskaźnik zatrudnienia, poziom wykształcenia i gęstość zaludnienia;
• w przypadku Funduszu Spójności: ludność, zamoŜność kraju oraz powierzchnia.
Całkowita kwota środków przydzielonych kaŜdemu państwu członkowskiemu w odniesieniu
do regionów słabiej rozwiniętych, regionów w okresie przejściowym i regionów lepiej
rozwiniętych nie moŜe być przenoszona między tymi kategoriami regionów.
3. Udział w procesie kształtowania treść i przyjęcia programów operacyjnych
Regiony mogą brać aktywny udział w opracowywaniu programów operacyjnych w
ramach EFRR i EFS, poniewaŜ są one przygotowywane zgodnie z systemem
instytucjonalnym właściwym dla danego państwa członkowskiego, na odpowiednim poziomie
geograficznym oraz co najmniej na poziomie NUTS 2 (a więc polskich województw). Jedynie
programy operacyjne ze wsparciem z Funduszu Spójności są opracowywane na poziomie
krajowym.
Program operacyjny składa się z osi priorytetowych, z których kaŜda dotyczy jednego
funduszu dla kategorii regionu oraz odpowiada celowi tematycznemu i obejmuje jeden lub
więcej priorytetów inwestycyjnych tego celu tematycznego, zgodnie z przepisami
dotyczącymi poszczególnych funduszy. W przypadku EFS oś priorytetowa moŜe, w naleŜycie
uzasadnionych
okolicznościach,
łączyć
priorytety
inwestycyjne
z
róŜnych
celów
tematycznych, aby ułatwić ich wkład w pozostałe osie priorytetowe.
Program operacyjny musi określać:
• strategię dotyczącą wkładu programu operacyjnego w realizację unijnej strategii na
rzecz inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu
społecznemu „Europa 2020”,
• identyfikację potrzeb określających wyzwania wskazane w zaleceniach dla
poszczególnych państw oraz w ogólnych wytycznych dotyczących polityki
gospodarczej państw członkowskich i Unii oraz zaleceniami Rady, które państwa
członkowskie uwzględniają w swoich
politykach
zatrudnienia,
a takŜe z
uwzględnieniem krajowych i regionalnych potrzeb;
• uzasadnienie wyboru celów tematycznych i odpowiadających im priorytetów
inwestycyjnych, z uwzględnieniem umowy partnerskiej oraz wyników oceny ex ante;
4. Udział w powołaniu Wspólnego planu działania
Regiony, jako podmioty prawa publicznego, mogą obok państw członkowskich i instytucji
zarządzających, złoŜyć wniosek dotyczący wspólnego planu działania. Muszą do tego być
jednak wyznaczone i musi to zostać zrobione w momencie przedłoŜenia właściwych
programów operacyjnych lub po ich przedłoŜeniu.
Wspólny plan działania jest to operacja definiowana i zarządzana w odniesieniu do
produktów lub usług oraz rezultatów, które chce osiągnąć. Obejmuje grupę projektów, nie
polegających
na
udostępnianiu
infrastruktury,
prowadzonych
na
odpowiedzialność
beneficjenta, jako część programu operacyjnego lub programów operacyjnych. Produkty lub
usługi oraz rezultaty wspólnego planu działania są uzgadniane przez państwo członkowskie i
KE i przyczyniają się do osiągnięcia szczegółowych celów programów operacyjnych oraz
stanowią podstawę wsparcia z funduszy. Rezultaty odnoszą się do bezpośrednich skutków
wspólnego planu działania. Beneficjentem jest podmiot prawa publicznego, a więc moŜe teŜ
być regionalna jednostka samorządowa. Wspólnych planów działania nie uwaŜa się za duŜe
projekty.
Wspólny plan działania musi obejmować część okresu między dniem 1 stycznia 2014 r. a
dniem 31 grudnia 2022 r.
5. Udział w zarządzaniu i realizacji Zintegrowanych Inwestycji Terytorialnych
(ITI)
Organy regionalnych jednostek samorządu terytorialnego mogą zostać wyznaczone przez
państwo członkowskie lub instytucję zarządzającą do zarządzania i realizacji inwestycji
realizowanej w ramach Zintegrowanej Inwestycji Terytorialnej (obok innych organów
lokalnych, instytucji rozwoju regionalnego lub organizacji pozarządowych).
Inwestycje ITI są to działania podejmowane w przypadku, gdy strategia rozwoju obszarów
miejskich bądź inne strategie lub pakty terytorialne wymagają zintegrowanego podejścia
obejmującego inwestycje w ramach więcej niŜ jednej osi priorytetowej lub kilku programów
operacyjnych.
6. Regiony jako instytucje zarządzające i kontrolne
Państwo członkowskie moŜe wyznaczyć dla kaŜdego programu operacyjnego organ
regionalny lub regionalny podmiot publiczny (moŜe to teŜ być organ krajowy lub lokalny)
jako:
• instytucję zarządzającą – odpowiada za zarządzanie programem operacyjnym
zgodnie z zasadą naleŜytego zarządzania finansami, opracowuje równieŜ strategię
komunikacji dla kaŜdego programu operacyjnego (m.in. strona internetowa, portal
internetowy, informowanie potencjalnych beneficjentów, upowszechnianie informacji
o roli i osiągnięciach polityki spójności)
• instytucję certyfikującą – odpowiada m.in. za sporządzanie i przedstawianie KE
wniosków o płatności i poświadczanie, Ŝe wynikają one z rzetelnych systemów
księgowych i weryfikowalnych dokumentach, sporządzanie rocznych sprawozdań
finansowych,
poświadczanie
kompletności,
dokładności
i
prawdziwości
przedłoŜonych rocznych sprawozdań finansowych,
• instytucję audytową – zapewnia m.in. prowadzenie audytów systemów zarządzania i
kontroli, na podstawie stosownej próby działań oraz rocznego sprawozdania
finansowego