WSKAZÓWKI DO PRACY Z DZIECKIEM NADPOBUDLIWYM (dla

WSKAZÓWKI DO
PRACY Z DZIECKIEM
NADPOBUDLIWYM
(dla rodziców)
Wyzwania, jakie stawia przed rodzicami wychowywanie dziecka są trudne.
Szczególnie męczące i frustrujące bywa wychowanie dziecka nadmiernie ruchliwego.
Zaniepokojeni rodzice – nie mogąc sobie poradzić z pewnymi problemami – szukają pomocy
u specjalistów – pedagogów, psychologów, lekarzy.
Celem niniejszej ulotki jest przedstawienie konkretnych rad i wskazówek, jak pomóc
dziecku niespokojnemu opanować własne emocje.
Prosimy o przestrzeganie następujących zasad:

Nadaj wyraźną strukturę otoczeniu dziecka:
-
ustal plan dnia dziecka – uprzedź je rano, czego może się spodziewać
i konsekwentnie tego przestrzegaj,
-
przestrzegaj stałych pór posiłku, snu, zachowaj pewien rytuał niektórych
codziennych czynności,
-
zwracaj uwagę dziecka na rytmy natury (przemienność dnia i nocy, pór roku itp.),
-
utrzymuj porządek w otoczeniu dziecka (najlepiej z jego pomocą), nie zapraszaj
do domu zbyt wielu osób na raz, unikaj nadmiernej stymulacji.

Znajdź w ciągu dnia czas, w którym dziecko będzie mogło się zrelaksować i rozluźnić
(np. zabawa podczas kąpieli w wannie, słuchanie spokojnej muzyki, puszczanie
baniek mydlanych itp.)

Spędzaj czas z dzieckiem. Rozmawiaj o jego problemach, uczuciach, sposobach
zachowywania się w różnych sytuacjach. Nie zakładaj, że dziecko wie jak należy się
zachować – sprawdź to (spytaj).

Pozwól dziecku rozładować nadmiar energii (np. na zajęciach sportowych).
Kładź nacisk na radość gry, a nie na współzawodnictwo.

Rozwijaj cierpliwość i zdolność koncentracji dziecka (np. poprzez prace ręczne – bez
prądu
elektrycznego,
modelowanie,
szydełkowanie,
czyszczenie warzyw, nawijanie wełny, nakrywanie stołu itp.)
pestkowanie
owoców,

Dziecko potrzebuje Twojej miłości, zwłaszcza wtedy, gdy popełnia błędy.
Dlatego oddzielaj złe zachowanie od osoby samego dziecka. Nie krytykuj dziecka
mówiąc „Jesteś okropna, niedobra, niegrzeczna, bo…”, ale mów o swoich uczuciach
wywołanych jego zachowaniem – „Jestem bardzo zdenerwowana tym, że…”

Ucz dziecko odpowiedzialności za swoje czyny (np. za szkodę, którą spowodowało
może zapłacić ze swojego kieszonkowego). Sprawdź czy dziecko rozumie co się stało
(„Jak do tego doszło, że szyba się zbiła?”, „Co mógłbyś następnym razem zrobić, żeby
zapobiec takiemu wypadkowi?”).

Wyznaczaj dziecku aktywne zajęcia w wykonywanych przez Ciebie czynnościach (np.
pozwól w sklepie pchać koszyk).

Ucz dziecko rozpoznawania sygnałów wysyłanych przez ciało, rozpoznawania
własnych uczuć zanim jeszcze wpłyną na zachowanie.

Bądź konsekwentna, daj dziecku jedno ostrzeżenie, jeśli nie posłucha, realizuj to,
co zapowiedziałaś. Niezbędna jest zgodna rodzicielska postawa wychowawcza.

Zwracaj uwagę na pozytywne [przejawy zachowania dziecka. Chwal konkretne
zachowania.

Wydawaj jasne, jednoznaczne polecenia (jeśli to konieczne – poparte fizycznym
ukierunkowaniem). Stawiaj dziecko w sytuacji ograniczonego wyboru.

Nie pozwól przypiąć dziecku etykietki „łobuza” czy „dziecka trudnego”. Określaj go
pozytywnymi słowami (np. „On jest energiczny i ciekawy świata”). Jeśli będziesz
myśleć i mówić o nim pozytywnie, to w końcu zacznie się zachowywać zgodnie
z Twoim wyobrażeniem.
Żywy temperament dziecka nadpobudliwego jest częścią jego stylu bycia.
Jeśli będzie odpowiednio pielęgnowany i dziecko nauczy się go opanowywać,
to jego silna osobowość stanie się mocnym atutem w życiu.