Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Centralna Baza Orzeczeń Sądów
Administracyjnych
Szczegóły orzeczenia
drukuj zapisz Powrót do listy
6559, Odrzucenie skargi, Minister Środowiska, Uchylono zaskarżone postanowienie i
przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w..., II
GSK 14/14 ­ Postanowienie NSA z 2014­02­25, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i
Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA
II GSK 14/14 ­ Postanowienie NSA
Data
2014­02­25
orzeczenia
Data
wpływu
Sąd
Sędziowie
Symbol z
opisem
orzeczenie prawomocne
2014­01­03
Naczelny Sąd Administracyjny
Czesława Socha /sprawozdawca/
Gabriela Jyż
Zofia Przegalińska /przewodniczący/
6559
Hasła
Odrzucenie skargi
tematyczne
Sygn.
V SA/Wa 1627/13 ­ Postanowienie WSA w Warszawie z 2013­10­11
powiązane
Skarżony
organ
Treść
wyniku
Powołane
przepisy
Minister Środowiska
Uchylono zaskarżone postanowienie i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania
przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w...
Dz.U. 2012 poz 270 58 § 1 pkt 4, art. 183 § 2 pkt 3, art. 134
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami
administracyjnymi ­ tekst jednolity.
Dz.U. 2009 nr 84 poz 712 art. 5 ust. 2, art. 26 ust. 1 pkt 15a
Ustawa z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju ­ tekst
jednolity
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zofia Przegalińska
Sędziowie NSA Gabriela Jyż Czesława Socha (spr.) Protokolant Karolina Mamcarz po rozpoznaniu
w dniu 25 lutego 2014 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej K. H. K. S.A. w K. od
postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 11 października 2013 r. sygn.
akt V SA/Wa 1627/13 w sprawie ze skargi K. H. K. S.A. w K. na rozstrzygnięcie Ministra
Środowiska z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia korekty finansowej
postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania
Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W.
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 11 października 2013 r. o sygn. akt V SA/Wa 1627/13
Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. odrzucił skargę K. H. K. S.A. w K. na rozstrzygnięcie
Ministra Środowiska z dnia [...] kwietnia 2013 r. o nr [...] w przedmiocie nałożenia korekty
finansowej.
Sąd I instancji przyjął, że pismo z dnia [...] czerwca 2013 r. K. H. K. S.A. w K., stanowiące skargę na
rozstrzygnięcie Ministra Środowiska z dnia [...] kwietnia 2013 r. o powyższym numerze w
przedmiocie nałożenia korekty finansowej, nie jest objęte kontrolą działalności administracji
publicznej przez sądy administracyjne, o których mowa w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.­
Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), jak też
ustawy szczególnej i z tego powodu, na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 powyższej ustawy, skarga
podlegała odrzuceniu.
W ocenie Sądu I instancji, właściwym sądem do rozpoznania sprawy, jest sąd powszechny właściwy
dla siedziby instytucji wdrążającej, gdyż rozstrzygnięcie zostało wydane w oparciu o Wytyczne
Ministra Rozwoju Regionalnego oraz zapisy umowy cywilnoprawnej. Chodzi zatem o rozstrzygnięcie
sporu pomiędzy K. H. K. S.A. w K. a Narodowym Funduszem Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej. Spór ten powstał na tle realizacji umowy o dofinansowanie projektu pod nazwą "Program
gospodarki odpadami komunalnymi w K.". Umowa została podpisana w dniu [...] kwietnia 2011 r. z
Narodowym Funduszem Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. W ramach realizowanego
projektu, wszczęto postępowania o zamówienia publiczne, które zostały poddane kontroli przez
Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych. Stwierdzono naruszenie art. 25 ust 1 ustawy z dnia 29
stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 113, poz. 759 ze zm.). Od
wyników tej kontroli Krajowa Izba Odwoławcza przy Prezesie Urzędu Zamówień Publicznych nie
uwzględniła zastrzeżeń zamawiającego. Następnie Instytucja Wdrażająca (Narodowy Fundusz
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej) dokonała analizy występujących nieprawidłowości i w
oparciu o zapisy umowy o dofinansowanie dokonała oceny i nałożyła korektę finansową w ramach
analizowanego kontraktu na poziomie 5% kosztów kwalifikowanych, które zostały zweryfikowane do
2,5% na skutek złożonego odwołania. Złożone odwołanie do Instytucji Pośredniczącej jaką jest
Ministerstwo Środowiska, nie zostało uwzględnione i pouczono, że beneficjentowi nie przysługują
dodatkowe środki odwoławcze.
Sąd I instancji wobec powyższego przyjął, że wydana opinia Instytucji Pośredniczącej nie jest aktem
administracyjnym o charakterze władczym wydanym w trybie postępowania administracyjnego, a
zawarta umowa między beneficjentem i Narodowym Funduszem Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej z dnia [...] kwietnia 2011 r. o dofinansowanie projektu ma charakter umowy adhezyjnej, zaś
preambuła jej określa naczelne zasady, których przestrzegania zobowiązują się strony podpisując
umowę. Z treści § 12 i § 13 umowy wynika, że Instytucja Wdrażająca kontroluje przestrzeganie
obowiązku zawierania umów z uwzględnieniem procedur ustalonych ustawą – Prawo zamówień
publicznych lub w przypadku umów, do których nie stosuje się tych trybów a określonych art. 701 do
705 ustawy – Kodeks cywilny. W § 21 ust. 8 umowy określono, że wszelkie wątpliwości powstałe w
trakcie realizacji projektu oraz związane z interpretacją umowy będą rozstrzygane w pierwszej
kolejności w drodze konsultacji pomiędzy stronami, a jeżeli nie dojdą do porozumienia, to zgodnie z
ust. 9 przez sąd powszechny właściwy dla siedziby Instytucji Wdrażającej.
Sąd I instancji nadto przyjął, że art. 177 Konstytucji wskazuje także na rozpoznanie sprawy przez sąd
powszechny, skoro ustawowo nie zastrzeżono właściwości innych sądów.
Z przyczyn powyższych skarga podlegała odrzuceniu.
Skargę kasacyjną na powyższe postanowienie złożył K. H. K. S.A. z siedzibą w K. Domagał się
uchylenia w całości powyższego postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania
Sądowi I instancji a także zasądzenia kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego
według norm przepisanych. Powołując się na naruszenie prawa procesowego, zarzucił naruszenie art.
3 § 1 i 2 pkt 1 lub 4, art. 58 § 1 pkt 1, § 3, art. 134 § 1, art. 141 § 4, art. 166 ustawy z dnia 30 sierpnia
2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze
zm.), art. 26 ust. 1 pkt 15a ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju
(t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 84, poz. 712 ze zm.), art. 2 pkt 7, art. 98 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr
1083/2006 z 11 lipca 2006 r. ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu
Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1260/1999 (Dz. Urz. UE
L 2006.210.25 ze zm.), a także art. 45 ust. 1 Konstytucji RP.
W uzasadnieniu podał, że odrzucenie skargi jest nieuzasadnione, gdyż sprawa powinna podlegać
rozpoznaniu merytorycznemu. Błędna ocena miała istotny wpływ na wynik sprawy. Wydane
rozstrzygnięcie w sprawie zamyka drogę do sądu w sprawie należącej do zakresu administracji
publicznej. Nastąpiło wobec tego nierozpoznanie zarzutów skargi w zakresie jej dopuszczalności.
Brak odniesienia się do tych zarzutów spowodował wydanie rozstrzygnięcia naruszającego prawo.
Ocena pisma, że nie jest aktem administracyjnym o charakterze władczym wydanym w trybie
postępowania administracyjnego, jest wadliwa. Korekta została ustalona i nałożona przez Ministra
Środowiska. Skutkiem tej korekty jest anulowanie części wkładu finansowego Unii Europejskiej.
Nastąpiła zatem zmiana sytuacji prawnej adresata. Przyjęcie pisma jako opinii, nie znajduje
uzasadnienia w powołanych przepisach. Prawo nakładania korekt wynika z treści art. 26 ust. 1 pkt
15a ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju. W sprawie chodzi o środki publiczne i brak jest
argumentów do przyjęcia cywilnoprawnego charakteru aktu. Charakteru tych środków nie zmienia
tytuł formalny, na podstawie którego są one przydzielane. Zawarcie umowy nie zmienia istoty
stosunku prawnego kreowanego w przypadku konieczności zwrotu. Należy przy ocenie brać pod
uwagę wykładnię ustawy o finansach publicznych. Umowa jedynie uszczegóławia warunki
dofinansowania. W sprawie powinna być wydana decyzja administracyjna. Brak podzielenia poglądu
w zakresie przyjęcia decyzji administracyjnej, prowadzi także do przyjęcia, że korekta odbywa się w
formie innego aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami
administracyjnymi. Gwarancje również w tej ocenie przewiduje art. 45 Konstytucji RP. Należało
zatem uznać dopuszczalność skargi i odnieść się do wszystkich zarzutów. Odrzucenie skargi zamyka
drogę do sądu, a to oznacza, że skarga kasacyjna oparta jest na usprawiedliwionych podstawach.
Minister Środowiska wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej i zasądzenie kosztów postępowania, w tym
kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Podał, że zarzuty skargi kasacyjnej są
nieuzasadnione a wydane postanowienie przez Sąd I instancji jest zgodne z prawem.
W piśmie procesowym z dnia 24 lutego 2014 r. autor skargi kasacyjnej podtrzymał zarzuty w niej
wskazane. Podniósł, że w sprawie tej samej korekty zostało już zaprezentowane stanowisko
Naczelnego Sądu Administracyjnego w postanowieniu z dnia 4 grudnia 2013 r. o sygn. II GSK
1820/13, które jest wiążące dla stron i Sądu zgodnie z art. 170 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. –
Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna jest zasadna, choć nie wszystkie zarzuty w niniejszym postępowaniu na obecnym
etapie podlegały ocenie.
W pierwszej kolejności należy podkreślić, że skarga kasacyjna została skierowana przeciwko
postanowieniu Sądu I instancji, mocą którego uznano brak właściwości sądu administracyjnego do
rozpoznania skargi na informację Ministra Środowiska (jako Instytucji Pośredniczącej) z dnia [...]
kwietnia 2013 r. o nr [...] w przedmiocie nałożenia korekty finansowej. Korekta ta była także
przedmiotem oceny Naczelnego Sądu Administracyjnego. Sąd ten postanowieniem z dnia 4 grudnia
2013 r. o sygn. akt II GSK 1820/13 zajął stanowisko w przedmiocie dopuszczalności jej
merytorycznej oceny. Potwierdzeniem tego jest także stanowisko zaprezentowane w piśmie kasatora
z dnia [...] lutego 2014 r. Sprawa skierowana była wobec informacji Narodowego Funduszu Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej (jako Instytucji Wdrażającej i strony zawartej umowy o
dofinansowani z dnia [...] kwietnia 2011 r. o nr [...]) z dnia [...] stycznia 2013 r. zmienionej następnie
pismem z dnia [...] stycznia 2013 r. wobec stwierdzenia nieprawidłowości polegającej na naruszeniu
art. 25 ust. 1 – Prawo zamówień publicznych. Ocena ta była przedmiotem rozważań przez podmioty
określone w art. 5 pkt 3 i 4 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju
(t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 84, poz. 712 ze zm.).
Przepis art. 26 ust. 1 pkt 15a powyższej ustawy określił zakres zadań instytucji zarządzającej, a więc
podmiotu określonego w art. 5 ust. 2 tej ustawy. Przepis art. 5 ust. 2 ustawy jako instytucję
zarządzającą określił właściwego ministra, ministra właściwego do spraw rozwoju regionalnego lub,
w przypadku regionalnego programu operacyjnego, zarząd województwa, odpowiedzialnych za
przygotowanie i realizację programu operacyjnego. O ile art. 26 ust. 1 pkt 15a ustawy do zadań
instytucji zarządzającej zaliczył ustalanie i nakładanie korekt finansowych, o których mowa w art. 98
rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającego przepisy ogólne
dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego
oraz Funduszu Spójności i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1260/1999, to niewątpliwie należy
wyjaśnić z jakich powodów i na jakiej podstawie ta sama korekta finansowa jest także przedmiotem
niniejszego postępowania i czy w sprawie nie zachodzi podstawa, o której mowa w art. 58 § 1 pkt 4
ustawy wyżej cytowanej – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Ocena powyższa ma niewątpliwie także związek z art. 183 § 2 pkt 3 ustawy – Prawo o postępowaniu
przed sądami administracyjnymi, a więc z nieważnością postępowania. Zgodnie z § 1 tego przepisu –
Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu bierze pod
rozwagę jedynie nieważność postępowania. Nieważność postępowania zgodnie z § 2 pkt 3 tego
przepisu zachodzi wówczas, jeżeli w tej samej sprawie toczy się postępowanie wcześniej wszczęte
przed sądem administracyjnym albo jeżeli sprawa taka została już prawomocnie osądzona. Przepis
ten, jak też wymieniony w skardze kasacyjnej art. 134 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed
sądami administracyjnymi stanowiły podstawę do uwzględnienia złożonej skargi kasacyjnej.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy należy uwzględnić wyżej wskazane wywody, a następnie
dokonać oceny – czy w sprawie nie zachodzi naruszenie powagi rzeczy osądzonej (res iudicatae),
gdyż ocenie poddana została ta sama korekta finansowa.
Z przyczyn powyższych skarga kasacyjna podlegała uwzględnieniu na podstawie art. 185 § 1
cytowanej wyżej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Odnosząc się do wniosku o zasądzenie kosztów, należy wyjaśnić, że przepisy art. 203 i 204 ustawy
wyżej cytowanej ­ Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie mają zastosowania,
gdy przedmiotem skargi kasacyjnej jest postanowienie sądu I instancji kończące postępowanie w
sprawie (uchwała składu siedmiu sędziów NSA z 4 lutego 2008 r. I OPS 4/07 publ. ONSAiWSA z
2008 r. nr 2, poz. 23).
Powrót do listy
Powered by SoftProdukt