Ocena polskiej prezydencji w Radzie UE. Czerwiec – grudzień 2011 r.

29 lutego 2012 r.
Ocena polskiej prezydencji w Radzie UE.
Czerwiec – grudzień 2011 r.
Na początku lipca 2011 r. PAH i OXFAM przedstawiły szereg rekomendacji dla Polskiej Prezydencji UE
dotyczących czterech kluczowych wyzwań w obszarze polityki rozwojowej, humanitarnej oraz zmian
klimatycznych na drugą połowę 2011 roku. Zakres tematyczny rekomendacji objął kryzys humanitarny w Rogu
Afryki – pierwszą klęskę głodu w XXI wieku, a także zwiększenie skuteczności pomocy rozwojowej
oraz znalezienie dodatkowych środków na wsparcie krajów rozwijających się w przystosowaniu do zmian
klimatycznych i w walce z ubóstwem.
GŁÓWNE WYZWANIA/ZAGADNIENIA W POLITYCE ROZWOJOWEJ
PODCZAS PREZYDENCJI POLSKI W RADZIE UE
CZERWIEC – GRUDZIEŃ 2011 r.
1. Kryzys humanitarny w Rogu Afryki: sprostać kryzysowi żywnościowemu
2. IV Forum Wysokiego Szczebla ds. Skuteczności Pomocy w Pusan: skuteczna pomoc rozwojowa
3. Kryzys ekonomiczny i potrzeba innowacyjnego finansowania rozwoju i zmian klimatycznych: wdrażanie
europejskiego podatku od transakcji finansowych (FTT)
4. UNFCCC CoP-17 w Durbanie/ Finanse klimatyczne: ramy regulujące emisje w sektorze transportu
morskiego
Niniejszy dokument zawiera ogólną ocenę tego, co Polsce, jako państwu sprawującemu przewodnictwo
w Radzie UE, udało się osiągnąć w powyższych dziedzinach, jak polska prezydencja traktowała poszczególne
problemy, a także co Unia Europejska jako całość osiągnęła w tych dziedzinach podczas polskiej prezydencji.
Wierzymy, że polski rząd nie zaprzestanie wysiłków zmierzających do rozbudowy i modernizacji systemu
polskiej współpracy rozwojowej, co przełoży się na poważniejsze zaangażowanie naszego kraju w walkę z
globalnym ubóstwem. Liczymy także, że w tym celu aktywnie wesprze prezydencje duńską i cypryjską.
1
I . WYZWANIE dla polskiej prezydencji w Radzie UE.
Kryzys humanitarny w Rogu Afryki: sprostać kryzysowi żywnościowemu
Podczas polskiej prezydencji doszło do najcięższego od wielu lat kryzysu żywnościowego w Rogu Afryki.
Przeszło 10 milionów ludzi musiało walczyć o życie z powodu ostrej suszy, która dotknęła części Kenii, Etiopii
i Somalii. Ceny żywności radykalnie wzrosły ze względu na jej niedobór. W niektórych regionach Somalii ONZ
oficjalnie ogłosiła pierwszą klęskę głodu w XXI wieku.
Od samego początku prezydencji, Polska poruszała kwestię pogarszającej się sytuacji w Rogu Afryki na forum
unijnym. Kryzys w tym regionie był również tematem rozmów podczas nieformalnego spotkania ministrów UE do
spraw rozwoju, zorganizowanego pod egidą polskiej prezydencji w Sopocie w dn. 14-15 lipca. Prezydencja
zwołała również nadzwyczajne spotkanie grupy roboczej Rady ds. pomocy humanitarnej i pomocy
żywnościowej (COHAFA), które odbyło się 18 lipca w Brukseli. Przedstawiciele organizacji humanitarnych
(OXFAM, UNHCR, UNICEF, International Red Cross, Médecins Sans Frontieres) wystąpili z apelem w sprawie
ofiar głodu. Kwestia ta była także często podnoszona przez ministra Krzysztofa Stanowskiego podczas sesji
segmentu humanitarnego Rady Gospodarczo-Społecznej ONZ (ECONSOC) w Genewie (19-20 lipca). W dn.
22-23 lipca, Krzysztof Stanowski, podsekretarz stanu w MSZ, jako przedstawiciel prezydencji towarzyszył
Kristalinie Georgievej, komisarzowi UE ds. współpracy międzynarodowej, pomocy humanitarnej i reagowania
kryzysowego, podczas wizyty w Kenii. Minister Stanowski podtrzymywał też regularne kontakty z polskimi
organizacjami humanitarnymi, w tym PAH.
Kwestia kryzysu była także obecna w polskim parlamencie. Przypadek Somalii omawiano podczas seminarium
„Afrykańskie strategie pomocy rozwojowej wobec Milenijnych Celów Rozwoju (MCR)”, zorganizowanego w
ramach prezydencji przez Sejm i Senat RP wspólnie z AWEPA (Stowarzyszenie Parlamentarzystów Europejskich
na rzecz Afryki). Zebrani parlamentarzyści wyrazili opinię, że „należy podjąć działanie w odpowiedzi na
kryzys w Somalii, domagając się przeznaczenia przez państwa europejskie i instytucje UE odpowiednich
funduszy na przeciwdziałanie klęsce głodu, współmiernie do ich możliwości, a także budując społeczną
świadomość problemu”. Parlamentarzyści zobowiązali się również do poszukiwania trwałych rozwiązań dla
licznych wyzwań, przed którymi stanęła Somalia.
My, uczestnicy seminarium polskiej prezydencji w Radzie UE pt. „Afrykańskie strategie pomocy rozwojowej
wobec Milenijnych Celów Rozwoju – doświadczenie nowych państw członkowskich UE", a także członkowie
Komitetu Wykonawczego oraz Rady Zarządzającej Stowarzyszenia Parlamentarzystów Europejskich na rzecz
Afryki (AWEPA), zebrani w Warszawie dnia 26 lipca 2011 roku, w polskim Sejmie:
Mając na uwadze, że koordynator pomocy humanitarnej ONZ dla Somalii ogłosił, że panuje tam pierwsza od
19 lat klęska głodu,
Mając na uwadze, że sytuacja w Somalii w ciągu ostatnich 20 lat pogarszała się, prowadząc do złożonej
katastrofy politycznej, humanitarnej i w zakresie bezpieczeństwa, dotykając obywateli Somalii, państw z nią
sąsiadujących oraz całej społeczności międzynarodowej;
Mając na uwadze, że dotychczas podjęte przez społeczność międzynarodową wysiłki są niewystarczające by
rozwiązać problem somalijski;
Doceniając wysiłki państw regionu Afryki Wschodniej, zwłaszcza Kenii, Ugandy i Burundi oraz ich rozmaite
interwencje, mające na celu wypracowanie trwałego rozwiązania problemu somalijskiego;
Mając w pamięci przemowę Mary Robinson, członka Dostojnego Ciała Doradczego AWEPA, byłej prezydent
Irlandii i Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka, skierowaną do Komitetu Wykonawczego i Rady
Zarządzającej AWEPA;
Mając w pamięci, że misją AWEPA jest utrzymywanie wysokiej pozycji Afryki w polityce europejskiej;
1) Wzywamy wszystkich parlamentarzystów i Oddziały AWEPA w parlamentach narodowych Afryki, Europy
oraz w Parlamencie Europejskim, do podjęcia działań w odpowiedzi na dramatyczny kryzys w Somalii poprzez
2
domaganie się przeznaczenia odpowiednich funduszy na walkę z głodem przez państwa członkowskie oraz
instytucje UE, współmiernie do ich rozmiaru, a także do podnoszenia świadomości obywateli tych państw.
2) Wzywamy rządy tych krajów, by zobowiązały się do wypracowania trwałego rozwiązania problemu
w Somalii.
26 lipca 2011 r.
Warszawa, Polska
Kolejnym godnym odnotowania faktem jest publiczne wsparcie, podczas Europejskich Dni Rozwoju w
Warszawie, przez Komisarz Kristalinę Georgievą „Karty na rzecz zakończenia ekstremalnego głodu”. Karta
określa pięć kluczowych działań, jakie rządy krajów bogatych i ubogich powinny podjąć w celu powstrzymania
powszechnego głodu, spowodowanego przez suszę, wysokie ceny żywności i konflikty. Agencje pomocowe
i rządy pracujące obecnie w regionie Afryki Wschodniej zgodnie uważają, że tego kryzysu można było
uniknąć, gdyby stosowne kroki zostały podjęte odpowiednio wcześnie.
Karta została przygotowana przez koalicję agencji pomocowych oraz grup społeczeństwa obywatelskiego,
które apelują do światowych przywódców o podjęcie zobowiązań w celu zapobieżenia przyszłym katastrofom
głodu, wzywając jednocześnie, żeby pomoc doraźna dla Afryki Wschodniej była prawidłowo finansowana
i miała właściwe rozmiary.
Karta wzywa rządy na całym świecie do podjęcia działań w pięciu kluczowych obszarach:
5 kluczowych działań z Karty na rzecz zakończenia ekstremalnego głodu:
1. Wczesne reagowanie: Obecny kryzys w Afryce Wschodniej przewidziano z wielomiesięcznym
wyprzedzeniem, jednak ostrzeżenia były w dużej mierze ignorowane. Rządy muszą zadbać, żeby wczesne
ostrzeżenia automatycznie oznaczały rozpoczęcie wczesnych działań, aby nie dopuścić do powtórzenia się
takich tragedii, jak obecnie rozgrywająca się w Afryce Wschodniej.
2. Wspieranie lokalnej produkcji żywności: Wspieranie lokalnych właścicieli małych gospodarstw rolnych i
hodowców zwierząt gospodarskich jest jednym z najlepszych sposobów na uniknięcie kryzysów głodu oraz
łagodzenie skutków zmieniającego się klimatu i gwałtownie rosnących cen żywności. Rządy muszą zapewnić
wsparcie dla lokalnych producentów żywności, chroniąc ich przed szokowymi zmianami cen i środowiska
naturalnego.
3. Zapewnienie przystępnych cen żywności: Galopujące ceny żywności i ropy naftowej skomplikowały obecną
sytuację kryzysową i spowodowały, że tysięcy ludzi nie stać na podstawowe artykuły spożywcze. Rządy, chcąc
zapobiec skokowym zmianom cen żywności, muszą gromadzić rezerwy żywności na wypadek sytuacji
kryzysowych oraz ograniczyć stosowanie zakazów eksportu żywności.
4. Ochrona osób najuboższych i najbardziej narażonych: Miliony ludzi na całym świecie żyją na granicy
przetrwania. Rządy powinny tworzyć sieci bezpieczeństwa socjalnego oraz inwestować sprawiedliwie, tak by
najuboższe warstwy społeczeństwa korzystały z takiej samej ochrony i świadczeń, jak warstwy najbogatsze.
5. Ograniczenie konfliktów zbrojnych: Przemoc jest jedną z głównych przyczyn masowego głodu. Rządy muszą
zobowiązać się, że będą umożliwiały oraz zapewniały dostęp do pomocy humanitarnej w regionach, gdzie
rozwój hamowany jest przez konflikty, oraz że będą podejmować energiczne działania dyplomatyczne, aby
pomóc w ich zakończeniu.
W lipcu Unia Europejska jako całość zobowiązała się do przeznaczenia przeszło pół miliarda Euro dla Etiopii,
Kenii, Dżibuti i Somalii. 20 października Komisja Europejska postanowiła przekazać kolejne 24 miliony Euro,
poza 160 milionami Euro, które już wydała na pomoc kryzysową w tym regionie.
Póki co, choć sytuacja się poprawia, ONZ przestrzega, że za wcześnie na ogłoszenie pełnego sukcesu. Polski
Rząd powinien kontynuować swoje działania na rzecz poprawy sytuacji żywnościowej w regionie Rogu Afryki,
jak również podpisać Kartę na rzecz zakończenia ekstremalnego głodu.
3
II. WYZWANIE dla polskiej prezydencji w Radzie UE.
IV Forum Wysokiego Szczebla ds. Skuteczności Pomocy w Pusan: skuteczna pomoc rozwojowa
Forum Wysokiego Szczebla ds. Skuteczności Pomocy, które odbyło się w dn. 29 listopada-1 grudnia 2011 roku
w Pusan, było najważniejszym wydarzeniem międzynarodowym dotyczącym rozwoju podczas polskiej
prezydencji w Radzie UE.
Podczas Forum w Pusan Unia Europejska została w zasadzie zepchnięta na boczny tor, przede wszystkim ze
względu na brak silnego lidera procesu. Podczas negocjacji pozycji UE na Forum, polska prezydencja
podkreślała, że jej głównym celem jest przygotowanie wspólnego europejskiego stanowiska. Wydaje się
jednak, że była to wyłącznie wygodna retoryka, która miała zamaskować brak politycznej woli do promowania
wszelkich zbyt ambitnych propozycji. Kwestie negocjacji przez stronę polską utrudniał również fakt braku
przynależności Polski do Komitetu Pomocy Rozwojowej OECD DAC. Z bardziej pozytywnych kwestii, polska
prezydencja podkreślała rolę demokratycznej własności i perspektywy praw człowieka w rozwoju (choć nie
można powiedzieć, by rzeczywiście o nie walczyła).
Brakowi unijnego przywództwa w Pusan towarzyszyła słaba koordynacja działań pozostałych europejskich
delegatów. Wielka Brytania skupiła się na reprezentowaniu interesów Kanady, Australii i Nowej Zelandii oraz
budowaniu konsensusu w konserwatywnej „Błękitnej Grupie”, w zakresie agendy skoncentrowanej na
rezultatach. Francja wydawała się rozkojarzona swoim przewodnictwem na szczycie G20 i sprawiała wrażenie
nieświadomej bieżącego statusu negocjacji.
Partnerstwo z Pusan na rzecz Skutecznej Współpracy Rozwojowej (Busan Partnership, BP)
Partnerstwo z Pusan na rzecz Skutecznej Współpracy Rozwojowej (BP) ustanowione w Korei
1 grudnia 2011 roku wyznaczyło punkt zwrotny w historii pomocy z trzech przyczyn: przeniosło nacisk
z pomocy na współpracę rozwojową, objęło – choć na zasadzie dobrowolności – nowych donatorów, a także
dało organizacjom społeczeństwa obywatelskiego pełny status interesariuszy współpracy rozwojowej oraz
strony Partnerstwa.
Sam tytuł dokumentu końcowego z Pusan (Busan Outcome Document, BOD) przeniósł nacisk ze skuteczności
pomocy na skuteczną współpracę rozwojową, umieszczając ją w szerszym kontekście skuteczności rozwoju.
Choć organizacje społeczeństwa obywatelskiego od dłuższego czasu naciskały na tę drugą kwestię, może ona
spowodować powstanie nowych zagrożeń. Z uwagi na to, że definicja skuteczności rozwoju nie ma
jednoznacznej wykładni, domaganie się od rządów przyjęcia odpowiedzialności za niejasno określone
rezultaty będzie stwarzać kolejne wyzwania.
„Nowi donatorzy”, dawcy pomocy kierowanej z Południa stanowią ważny składnik BP (drugi paragraf BOD),
które określa inną naturę ich współpracy, a zarazem po raz pierwszy stanowi, że BP będzie dla nich punktem
odniesienia – choć na zasadach dobrowolności. Ustępstwa tego dokonano, by przekonać do poparcia BP
Chiny i Indie, po załamaniu negocjacji w pierwszym dniu forum. W zasadzie pozwoli im to na swobodny wybór
zasad i zobowiązań, których zechcą przestrzegać, pod warunkiem, że przynajmniej Chiny publicznie poprą BP
i zaangażują się w dialog dotyczący wdrażania porozumienia. Choć klauzula dobrowolności znacznie osłabia
dokument, który i tak nie jest wiążący, zapis ten bez wątpienia otwiera nową erę dialogu z donatorami z
Południa i społeczeństwami obywatelskimi tych krajów, będąc wyrazem wspólnych intencji. Wiadomo także, że
Brazylia, Meksyk i RPA były gotowe poprzeć ostateczny kształt BOD, jeszcze zanim Chiny i Indie dodały
klauzulę dobrowolności. Przyszłość pokaże, jak ten dodatek wpłynie na pełne przestrzeganie porozumienia
przez tradycyjnych i nowych donatorów.
Organizacje społeczeństwa obywatelskiego po raz pierwszy zostały włączone w formalne negocjacje jako
odrębny interesariusz współpracy rozwojowej (par. 1 i 22). Partnerstwo z Pusan wyraża również zobowiązanie
do tworzenia sprzyjających warunków dla społeczeństwa obywatelskiego i wzmacniania demokratycznej
własności procesów rozwojowych. Wyzwaniem będzie natomiast przekucie tego zobowiązania na konkretne
plany działania i harmonogram wdrażania.
4
Pierwsze półrocze 2012 roku pokaże, czy IV Forum Wysokiego Szczebla rzeczywiście zrealizowało
oczekiwania w zakresie pomocy i współpracy rozwojowej. Dwie istotne decyzje dotyczące globalnego systemu
monitoringu i kształtu nowego globalnego porozumienia muszą zostać sfinalizowane do czerwca 2012 roku.
Wyrażamy nadzieję, że Rząd Polski dołoży wszelkich starań by powstałe rozwiązania były jak najbardziej
korzystne dla przyszłości skuteczności pomocy rozwojowej.
Ponawiamy także rekomendację polskich organizacji pozarządowych zajmujących się tematem współpracy
rozwojowej o jak najszybsze przystąpienie Polski do Komitetu Pomocy Rozwojowej (DAC) OECD oraz
przystąpienia Polski do Międzynarodowej Inicjatywy na rzecz Przejrzystości Pomocy (IATI).
III. WYZWANIE dla polskiej prezydencji w Radzie UE.
Innowacyjne finansowanie na rzecz rozwoju i zmian klimatycznych: europejski podatek od transakcji finansowych (FTT)
Ważny krok w kierunku FTT (Financial Transactions Tax) został poczyniony 28 września, kiedy Komisja
Europejska przedstawiła Radzie i Parlamentowi Europejskiemu propozycję legislacyjną „wspólnego systemu
podatku od transakcji finansowych (FTT)”. Przewodniczący KE Jose Manuel Barroso oraz europejski Komisarz
ds. podatków Algirdas Šemeta wyrazili pełne poparcie dla unijnego podatku od transakcji finansowych (FTT),
argumentując to koniecznością zrekompensowania społeczeństwu przez banki 4,6 biliona Euro, wydanych
z kieszeni podatnika na ich ratowanie. W dokumencie tym KE szacuje, że FTT przyniósłby rocznie ok. 57
miliardów Euro. We wrześniu KE zaproponowała, żeby 1/3 dochodu trafiała do budżetów narodowych, a 2/3
do budżetu UE. Choć przewodniczący Barroso i komisarz Šemeta kilkukrotnie to sugerowali, niestety nigdy nie
stwierdzili wprost, że znaczna część dochodu z FTT powinna zostać przeznaczona na zmiany klimatu i
współpracę rozwojową. Podczas polskiej prezydencji wsparcie dla FTT wzrosło między innymi we Francji,
Niemczech, Hiszpanii, Włoszech, Portugalii, Austrii i Belgii, a także poza Europą: w Brazylii, Argentynie, RPA
i frankofońskich krajach Afryki. Podatek od transakcji finansowych został również poparty przez 500 000
obywateli, grupę 1000 ekonomistów oraz znane postacie, jak Bill Gates, Jeffrey Sachs, arcybiskup Canterbury Rowan Williams, czy biskup Desmond Tutu.
Polska prezydencja w Radzie UE nie wyraziła publicznie poparcia dla koncepcji FTT i nie umieszczała jej
w oficjalnych programach spotkań unijnych (ECOFIN, Rada Europejska, czy Rada ds. rozwoju), a minister
finansów Jacek Rostowski starał się raczej blokować debatę na ten temat.
PAH, OXFAM i setki innych organizacji z całego świata chcą, żeby dochody z FTT były przeznaczane na
redukcję ubóstwa oraz walkę ze skutkami zmian klimatu. Bill Gates popiera naszą wizję, a jego raport nt. FTT
został przedstawiony światowym przywódcom w listopadzie podczas szczytu G20. Obecna propozycja KE
sugeruje, że dochód z FTT mógłby trafiać do budżetu UE lub budżetów krajowych i nie określa konkretnych
zobowiązań co do jego wydatkowania. OXFAM nie ma jednoznacznej opinii, czy dochody z podatku byłyby
najlepiej wydatkowane za pośrednictwem budżetu UE, budżetów krajowych, czy innych mechanizmów.
Natomiast jeżeli FTT ma być rzeczywiście postępowym „podatkiem Robin Hooda”, popieranym przez miliony
obywateli Unii, przywódcy UE, ministrowie finansów oraz Komisja Europejska muszą w najbliższych tygodniach
podjąć decyzję o przeznaczeniu tych środków na pomoc dotkniętym kryzysem finansowym ubogim w UE i za
granicą, oraz na walkę z takimi wyzwaniami globalnymi, jak zmiany klimatyczne.
5
IV. WYZWANIE dla polskiej prezydencji w Radzie UE:
UNFCCC CoP-17 w Durbanie/ Finanse klimatyczne: propozycja dotycząca emisji pochodzących z ruchu morskiego
Finanse klimatyczne są niezwykle ważnym elementem wsparcia krajów rozwijających się w niezbędnych
przekształceniach na gospodarkę niskoemisyjną i budowie społeczeństw odpornych na zmiany klimatu.
Światowa walka ze zmianami klimatu wymaga współpracy na niespotykaną przedtem skalę. Kraje rozwinięte
muszą wnieść w nią wkład finansowy, a kraje rozwijające się podjąć zdecydowane działania.
O ile finanse klimatyczne powinny być częściowo przekazywane w formie wkładu budżetowego, ta forma
finansowania nie wystarczy, żeby pokryć wszystkie potrzeby. W związku z tym konieczne będzie
zmobilizowanie przewidywalnych i wymiernych innowacyjnych zasobów finansowych. Główne instytucje
zaangażowane w wypracowanie rozwiązań zgadzają się obecnie, że istotnym elementem rozwiązania kwestii
finansów klimatycznych może być nałożenie opłaty węglowej na emisje pochodzące z ruchu morskiego, która
pozwoli zredukować wpływ jaki emisje te mają na kraje rozwijające się.
OXFAM i PAH wspólnie z innymi organizacjami pozarządowymi wezwały rząd RP w czasie polskiej
prezydencji w Radzie UE, by przewodził europejskim działaniom na rzecz osiągnięcia globalnego
porozumienia odpowiadającego na emisje gazów cieplarnianych pochodzące z ruchu morskiego, które
pozwoli na zgromadzenie znacznych środków dla Zielonego Funduszu Klimatycznego (Green Climate Fund).
Poprosiliśmy również polskie władze o promocję bardziej ambitnego podejścia do kwestii funduszy
klimatycznych oraz zapewnienie krajów rozwijających się, że Zielony Fundusz Klimatyczny zostanie
ustanowiony w Durbanie i nie pozostanie jedynie pustym sloganem.
Polska prezydencja odegrała stosunkowo pozytywną rolę w kwestii finansowania klimatycznego, zwłaszcza w
kontekście poważnych problemów gospodarki europejskiej i wspólnej waluty oraz faktu, że międzynarodowe
fundusze klimatyczne nie stanowiły kwestii priorytetowej dla ministrów finansów krajów UE. Szczególnym plusem
było zaproszenie przez polską prezydencję organizacji pozarządowych do przeprowadzenia prezentacji na
temat opłat od emisji w transporcie morskim dla Grupy Roboczej ds. Energii, Zmian Klimatu i Finansów
Klimatycznych Komitetu Polityki Gospodarczej, a także zaproszenie na spotkanie z Grupą Ekspercką
ds. międzynarodowych finansów klimatycznych w Warszawie.
Wydaje nam się, że polska prezydencja uznała zwiększenie finansowania pochodzącego z ruchu morskiego za
możliwe rozwiązanie, które pozwoli nie nadwyrężać już napiętych budżetów narodowych. Na poziomie
międzynarodowym postępy były bardziej ograniczone. Uważamy, że polski rząd mógł zrobić więcej, żeby
omówić możliwości takiego rozwiązania z krajami rozwijającymi się – zwłaszcza tymi najuboższymi –
i poszukać odpowiedzi na ich ewentualne zastrzeżenia.
W przyszłości liczymy, że polska prezydencja wesprze działania prezydencji duńskiej, mające na celu
posunięcie naprzód debaty nt. nałożenia globalnej opłaty węglowej na międzynarodowy ruch morski na
poziomie międzypaństwowym. Należy zadbać, by przyszłe propozycje Komisji Europejskiej dotyczące
włączenia ruchu morskiego w zobowiązania UE do redukcji emisji minimalizowały przypadki ich oddziaływania
na kraje rozwijające się – przez ograniczenie listy objętych przez nie typów statków lub jasny mechanizm
rabatowy – i gwarantowały wpływy do międzynarodowych funduszy klimatycznych przez automatyczne
odprowadzanie części dochodu. Niezależnie od trudnej sytuacji finansowej UE, rok 2012 jest kluczowym
momentem do podejmowania ambitnych i zasadniczych decyzji dotyczących międzynarodowych finansów
klimatycznych. Z końcem bieżącego roku zakończy się okres Fast Start Finance, a w chwili obecnej nie ma
praktycznie żadnych rozwiązań, które zapewnią kontynuację i wzrost nowych, dodatkowych źródeł
finansowania klimatycznego od stycznia 2013 roku. Nie zdefiniowano jasnej ścieżki szybkiego wzrostu
finansowania klimatycznego do 100 miliardów USD między 2013 a 2020 rokiem – nie wiadomo, czy miałyby
one pochodzić ze środków budżetowych czy z innowacyjnych źródeł. Ustanowienie Zielonego Funduszu
Klimatycznego w Durbanie i uruchomienie prac nad źródłami finansowania tworzą nowy kontekst
międzynarodowy, który nakłada konkretne zobowiązania na Europę, skłaniając ją do przyspieszenia pracy w
obszarze międzynarodowych finansów klimatycznych w 2012 roku. Wzywamy rząd RP do wsparcia duńskiej
prezydencji w jej wysiłkach na rzecz poszukiwania satysfakcjonujących rozwiązań w tym obszarze.
6