WYROK UZASADNIENIE - Sąd Rejonowy dla Łodzi

Sygnatura akt XVIII C 1562/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
(...), dnia 17 czerwca 2015 r.
Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi XVIII Wydział Cywilny w następującym składzie:
Przewodniczący: SSR Krzysztof Kurosz
Protokolant: sekr. sąd. Magdalena Skonieczka
po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2015 r. w Łodzi
sprawy z powództwa B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w G.
przeciwko I. Z.
- o zapłatę 5 971,00 zł
oddala powództwo.
UZASADNIENIE
W pozwie z dnia 10 września 2014 roku powód B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny
Zamknięty z siedzibą w G. wniósł o zasądzenie od pozwanej I. Z. kwoty 5.970,74 zł z ustawowymi odsetkami od dnia
wniesienia pozwu do dnia zapłaty od kwoty 5.847,24 zł oraz o zwrot kosztów procesu według norm przepisanych. W
uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że dochodzona wierzytelność wynika z zawartej w dniu 27 września 2007 roku
przez pozwaną z (...) Bank S.A. (obecnie (...) Bank (...) S.A.) umowy o kredyt konsumencki numer (...). Powód nabył
w drodze cesji z dnia 29 listopada 2013 roku od (...) Bank (...) S.A. wierzytelności przysługujące cedentowi wobec jego
pożyczkobiorców, w tym wobec pozwanej.
/pozew k. 3; umowa przelewu wierzytelności k. 36/
Powód dołączył do akt sprawy wyciąg z ksiąg rachunkowych z dnia 9 września 2014 roku, w którym widniało
zadłużenie pozwanej z umowy kredytu konsumenckiego z dnia 27 września 2007 roku w kwocie:
1) 2.587,80 zł - kapitał,
2) 3.169,44 zł - odsetki,
3) 213,50 zł – koszty,
naliczone według stanu na dzień wystawienia wyciągu.
/ wyciąg z ksiąg rachunkowych k. 56/
Sprzeciwem z dnia 30 października 2014 roku pozwana I. Z. zaskarżyła nakaz zapłaty w całości podnosząc zarzut
przedawnienia i wnosząc o przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi.
/sprzeciw od nakazu zapłaty k. 4 - 5/
Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 27 września 2007 roku pozwana I. Z. zawarła z (...) Bank S.A. (obecnie (...) Bank (...) S.A.) umowę o kredyt
konsumencki numer (...).
Zgodnie z umową bank udzielił pozwanej pożyczki gotówkowej kwoty 2.587,80 zł na okres od dnia 27 września 2007
r. do 26 września 2011 r. przy czym pożyczka miała być spłacona w 48 miesięcznych ratach a termin ostatniej raty
przypadał na 27 sierpnia 2011 r.
/Dowód: umowa k. 64, wyliczenie odsetek z liczbą rat k. 59 - 60/
Pozew w niniejszej sprawie wpłynął w dniu 10 września 2014 r. a zatem po upływie trzech lat od terminu zapłaty
ostatniej części świadczenia pieniężnego.
/okoliczność niesporna/
Na dzień 7 lutego 2012 r. zadłużenie pozwanej wobec (...) Bank (...) S.A. wynosiło 2.587,80 zł tytułem należności
głównej oraz 2.065,90 zł tytułem odsetek umownych oraz odsetek karnych – dotyczących niespłaconej części rat.
/okoliczność niesporna - niezakwestionowana przez pozwaną, kopia (...) k. 58, wyliczenie odsetek k. 59 – 61/
W dniu 7 lutego 2012 roku (...) Bank S.A. z siedzibą we W. wystawił przeciwko I. Z. bankowy tytuł egzekucyjny.
/Dowód: bankowy tytuł egzekucyjny k. 58/
Postanowieniem z dnia 31 lipca 2012 roku nadano w/w bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzulę wykonalności.
/Dowód: postanowienie k. 62/
Postanowieniem z dnia 6 maja 2013 roku Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Widzewa w Łodzi A.
R. umorzył postępowanie egzekucyjne w niniejszej sprawie wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji.
/Dowód: postanowienie k. 57/
W dniu 29 listopada 2013 roku (...) Bank (...) S.A. z siedzibą
we W. przelał przysługującą mu w stosunku do pozwanej I. Z. wierzytelność na rzecz B. (...) Niestandaryzowanego
Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G..
/Dowód: umowa cesji k. 36/
Na dzień 9 września 2014 roku zadłużenie pozwanej wynosiło 5.970,74 zł, w tym 2.587,80 zł tytułem kapitału, 3.169,44
zł tytułem odsetek, 213,50 zł tytułem kosztów.
/Dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych k. 56/
Sąd dokonał ustaleń faktycznych opierając się na złożonych do akt sprawy dokumentach, a także uwzględniając
okoliczności bezsporne, wynikające z twierdzeń strony powodowej, nie kwestionowanych przez stronę pozwaną.
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo jako niezasadne podlega oddaleniu w całości. Roszczenie powoda wynikało z umowy kredytu
konsumenckiego, zawartej z konsumentem, w której roszczenie uległo przedawnieniu a pozwana skutecznie zgłosiła
zarzut przedawnienia.
Jedynie na marginesie należy zauważyć, iż strona powodowa w piśmie z dnia 23 marca 2015 r. w części dotyczącej
odpowiedzi na sprzeciw (k. 14 odw. – 15), nie ustosunkowała się do zgłoszonego w sprzeciwie zarzutu przedawnienia.
Powód wywodzi swoje roszczenie z umowy o kredyt konsumencki zawartej przez (...) Bank S.A. z siedzibą we W. –
jako przedsiębiorcę – z pozwaną I. Z. – jako konsumentem. Ogólne uregulowanie umowy kredytu zawiera art. 69
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz.U. 1997 nr 140 poz. 939 z późn. zm.), zgodnie z którym przez
umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków
pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach
określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty
oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Natomiast za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności
umowę pożyczki w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta
polska, którą kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi
(art. 3 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r.
o kredycie konsumenckim, Dz.U. 2011 nr 126 poz. 715 z późn. zm.).
Powód dochodzi roszczenia jako nabywca wierzytelności. Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność
na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art.
509 § 1 k.c.).
W niniejszej sprawie istotna była kwestia wymagalności roszczenia – rzutująca na datę przedawnienia oraz kwestia
ewentualnego przerwania biegu przedawnienia. Pozwana nie kwestionowała bowiem faktu zadłużenia oraz jego
wysokości wskazanej w pozwie.
Z umowy kredytu wynikało, iż świadczenie pozwanej miało byś spełniane częściami, przy czym nie miało ono
charakteru okresowego, gdyż wielkość zobowiązania była od początku znana. Świadczenie pieniężne jest co do zasady,
w myśl art. 379 § 2 k.p.c., świadczeniem podzielnym. Świadczenie to może być bowiem niewątpliwie spełnione
częściowo bez istotnej zmiany jego przedmiotu lub wartości. Taka cecha świadczenia pieniężnego została również
przyjęta powszechnie w orzecznictwie (tak np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2002 r., IV CKN 821/00,
LEX nr 54375; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 października 1976 r., IV PR 275/76, NP 1978, nr 6, s. 974, OSNCP
1977, nr 7, poz. 117, OSPiKA 1978, z. 4, poz. 70; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2004 r., IV CK 12/2003,
OSNC 2005, nr 3, poz. 44, Radca Prawny 2005, nr 2, s. 112, R. 2005, nr 3, s. 139; a także wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 21 maja 2004 r., V CK 505/03, LEX nr 194091.
Jeżeli zatem świadczenie pieniężne jest zasadniczo świadczeniem podzielnym, oznacza to, że może być ono spełnione
w ratach.
W tego typu sytuacji terminy przedawnienia biegną oddzielnie dla każdej z części świadczenia pieniężnego. Błędem
byłoby uznanie, że biegł przedawnienia należy liczyć od daty wymagalności płatności ostatniej raty (por. uzasadnienie
wyroku SO w Łodzi z dnia 23 kwietnia 2014 r., III Ca 1507/13, opubl. na portalu: orzeczenia.ms.gov.pl).
Późniejsze wypowiedzenie kredytu przez bank (które jest okolicznością niesporną co do faktu wypowiedzenia) nie
przesuwa terminów przedawnienia roszczeń o zapłatę części świadczenia pieniężnego, wymagalnych przed datą
wypowiedzenia. Gdyby bowiem zaakceptować takie rozumowanie, to mogłoby to oznaczać, iż wierzyciel nawet po
kilkudziesięciu latach mógłby twierdzić, iż jego roszczenie jest nieprzedawnione i mógłby w istocie w nieskończoność
przesunąć termin przedawnienia – dokonując po wielu latach wypowiedzenia całej umowy. Zgodnie z art. 119 k.c.
terminy przedawnienia nie mogą być skracane ani przedłużane przez czynność prawną.
Okolicznością niesporną jest, w świetle art. 118 k.c., to iż roszczenia powoda, jako związane z działalnością gospodarczą
– przedawniały się z upływem trzech lat. Okres trzech lat minął dla wszystkich rat (w tym także ostatniej, płatnej do
27 sierpnia 2011 r.)– przed wytoczeniem powództwa (w okresie 3 letnim dla każdej z rat), które miało miejsce 10
września 2014 r.
W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie doszło do przerwania biegu przedawnienia ze skutkami dla powoda, pomimo
tego, iż na skutek działań poprzedniego wierzyciela wystawiono bankowy tytuł egzekucyjny, nadano mu klauzulę
wykonalności a nawet wszczęto egzekucję.
Oczywiście Sąd podziela pogląd wyrażony w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2004 roku, III CZP 101/03,
LEX nr 82431), zgodnie
z którym w świetle art. 123 § 1 pkt. 1 k.c. złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi
egzekucyjnemu nie tylko powoduje przerwanie biegu przedawnienia, ale też jego zawieszenie aż do czasu zakończenia
postępowania wywołanego tym wnioskiem (art. 124 § 2 k.c.), czyli przez okres, w którym uprawniony nie ma
możliwości podejmowania innych środków w celu realizacji roszczenia. Okoliczności w tym zakresie nie zmienia
wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 kwietnia 2015 r. w sprawie P 45/12, uznający art. 96 ust. 1 i 97 ust. 1 pr.
bankowego za niezgodne z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP, gdyż TK orzekł jednocześnie, iż wymienione przepisy utracą
moc obowiązującą z dniem 1 sierpnia 2016 r.
W związku z tym przedawnienie roszczenia banku mogłoby nastąpić najwcześniej z upływem 3 lat od wydania
postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu.
W tym miejscu należy jednak stwierdzić, iż przerwanie biegu przedawnienia nastąpiło tylko w stosunku do banku, a
nie w stosunku do powoda jako nabywcy wierzytelności. Do przerwania biegu przedawnienia nie wystarczy bowiem
identyczność wierzytelności, niezbędna jest identyczność podmiotu, na rzecz którego dana czynność, obiektywnie
zdolna do przerwania przedawnienia, została dokonana (por. wyrok SN z dnia 19 listopada 2014 roku, II CSK 196/14,
LEX nr 1622306). Podkreślić należy, iż wyżej wymieniony wyrok SN stanowi zapoczątkowanie linii orzeczniczej,
łagodzącej kryteria przedawnienia w obrocie konsumenckim. Orzeczenie to dotyczyło skutków materialnoprawnych
złożenia wniosku o wszczęcie egzekucji, lecz w uzasadnieniu wyroku SN zajął stanowisko mające o wiele szersze
znaczenie. W uzasadnieniu wyroku wyrażono pogląd, że w postępowaniu egzekucyjnym „przerwanie przedawnienia
następuje pomiędzy stronami postępowania o ile z istoty łączącego je stosunku prawnego wynika, że są materialnie
zobowiązane. Pogląd ten wydaje się w ocenie Sądu logiczny i w pełni zrozumiały, zwłaszcza przy uwzględnieniu
faktu, iż banki (do dnia 1 sierpnia 2016 r.) korzystają ze szczególnej ochrony prawnej w postaci bankowego tytułu
egzekucyjnego. Jednocześnie ochrona ta nie rozciąga się na inne podmioty, w tym również nabywców wierzytelności,
pierwotnie przysługujących bankowi. Nie ma żadnych racjonalnych podstaw do uznania by nabywca wierzytelności,
nie będący bankiem, miał korzystać z dobrodziejstw (...) (w tym również dobrodziejstwa w postaci przerwania biegu
przedawnienia jedynie na skutek złożenia wniosku o nadanie klauzuli wykonalności).
Po raz drugi w niniejszej sprawie bieg terminu przedawnienia – ale tylko wobec banku - został przerwany na
skutek złożenia wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Postępowanie egzekucyjne zostało umorzone z
powodu bezskuteczności egzekucji. W uchwale SN z dnia 19 lutego 2015 roku, III CZP 103/14, LEX nr 1643191)
przyjęto, iż umorzenie postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela – banku, prowadzącego egzekucję na
podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego klauzulą wykonalności – niweczy skutki przerwy biegu
przedawnienia spowodowanego złożeniem wniosku o wszczęcie egzekucji. Argumentując swoje stanowisko SN
przyjął, iż wniosek wierzyciela o umorzenie egzekucji, na podstawie art. 13 § 2 k.p.c. powoduje sankcje przewidziane
w art. 203 § 2 zd. 1 k.p.c. Oznacza to, iż zrównany jest z cofnięciem pozwu, a zatem nie wywołuje żadnych skutków,
jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa (złożeniem wniosku o wszczęcie egzekucji). Przewidziane w art. 203 §
2 k.p.c. zastrzeżenie ma na celu przede wszystkim zapobieżenie możliwości manipulowania przez powoda terminami
przedawnienia roszczenia. Brak tego przepisu doprowadziłby do tego, że powód mógłby wielokrotnie składać pozew
i cofać go ze skutkiem przewidzianym w art. 123 § 1 pkt 1 k.c. w postaci przerwania biegu przedawnienia roszczenia.
Racja przyjęcia takiego rozwiązania i dążność do przeciwstawienia się możliwym nadużyciom jest tym bardziej
uzasadniona na gruncie postępowania egzekucyjnego, w którym chodzi o zastosowanie wobec dłużnika środków
przymusu. Prowadzi to do wniosku, że w postępowaniu egzekucyjnym ma, na podstawie art. 13 § 2 k.p.c., odpowiednie
zastosowanie art. 203 § 2 zd. 1 k.p.c., co oznacza, że umorzenie tego postępowania niweczy przerwę przedawnienia
spowodowaną jego wszczęciem.
Przywołanie niniejszego orzeczenia (które przecież dotyczyło innej podstawy umorzenia egzekucji – cofnięcia
wniosku) jest o tyle istotne, iż i w tym orzeczeniu przejawia się linia orzecznicza SN, łagodząca sytuację dłużników –
konsumentów w relacjach z funduszami sekurytyzacyjnymi. Wprawdzie w niniejszej sprawie – wobec banku doszło
do przerwania biegu przedawnienia – bo bank nie cofnął wniosku o wszczęcie egzekucji – tym niemniej, z uwagi na
przywołane wcześniej orzeczenie SN z 19 listopada 2014 r. (II CSK 196/14), stwierdzić należy, iż skutki przerwania
biegu przedawnienia następowały tylko w relacjach bank – konsument. Skoro bowiem nabywca wierzytelności nie
będący bankiem nie może wystąpić o nadanie klauzuli wykonalności na rzecz nabywcy wierzytelności i powinien
uzyskać odrębny sądowy tytuł egzekucyjny (uchwała SN z dnia 2 kwietnia 2004 r., III CZP 9/04, OSNC 2005/6/98),
to nie może on korzystać ze skutków postępowania, w którym nie mógłby wziąć udziału. Jak bowiem zauważył SN w
wyroku z dnia 19 listopada 2014 r. fundusz sekurytyzacyjny, nabywający wierzytelność od banku, nie ma uprawnienia
do kontynuowania wszczętego wcześniej przez inny podmiot postępowania.
Podsumowując: przerwanie biegu przedawnienia roszczeń banku na skutek złożenia wniosku o nadanie klauzuli
wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nie odnosi skutku wobec nabywcy wierzytelności niebędącego
bankiem. Nabywca wierzytelności nie może bowiem odnosić korzyści z tej części postępowania egzekucyjnego, w
której nie może być stroną. Jest to wyjątek od zasady, iż zmiana podmiotowa po stronie wierzyciela nie wpływa na
przedawnienie roszczenia. Wyjątek ten przestanie istnieć z chwilą utraty statusu tytułu egzekucyjnego przez bankowy
tytuł egzekucyjny, to jest od dnia 1 sierpnia 2016 r. Wówczas bowiem ustanie uprzywilejowanie banków, odróżniające
je od innych wierzycieli.
Przy niekwestionowanej zatem wysokości zadłużenia pozwanej, powództwo należało oddalić z uwagi na
przedawnienie roszczenia, w tym również w zakresie odsetek. W orzecznictwie utrwalone jest stanowisko, że
roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się najpóźniej z chwilą przedawnienia się roszczenia głównego (por.
orzeczenie SN z dnia 26.01.2005 r., III CZP 42/04, OSNC 2005/9/149; orz. SA w K. z dnia 17.02.2003 r., I ACa 846/02,
LEX nr 83739).
Podniesienie zarzutu przedawnienia nie było w realiach niniejszej sprawy sprzeczne z zasadami współżycia
społecznego. Instytucja przedawnienia służy również ochronie dłużnika, by „nie pozostawał on w długotrwałej
niepewności” (wyrok SA w Łodzi z dnia 23 kwietnia 2014 r., LEX nr 1458942).
Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.