D - Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze

Sygn. akt II K 771/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 marca 2015 roku
Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:
Przewodnicząca: SSR Sylwia Zierkiewicz
Protokolant: Anna Zienkiewicz-Woźniak
Prokurator Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze – Krzysztof Długosz,
po rozpoznaniu na rozprawach w dniach: 23 września 2014 roku, 16 grudnia 2014 roku, 23 stycznia 2015 roku, 03
marca 2015 roku
s p r a w y : E. Z.
córki F. i S. z domu G.
urodzonej (...) w Ż.
oskarżonej o to, że:
w dniu 24 października 2013 roku w P. woj. (...), z pokoju należącego do byłego męża dokonała zaboru w celu
przywłaszczenia 50” plazmowego telewizora marki P. wartości 1.500 złotych, zestawu kina domowego marki C.
wartości 2.000 złotych na szkodę T. Z. oraz laptopa marki A. (...)” wartości 2.000 złotych na szkodę K. Z.,
tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.
I. uznaje oskarżoną E. Z. za winną tego, że w dniu 24 października 2013 roku w P. woj. (...), przy pomocy
nieustalonego narzędzia pokonała zabezpieczenie w postaci zamkniętych na klucz drzwi do pokoju zajmowanego przez
pokrzywdzonego T. Z. i dokonała zaboru w celu przywłaszczenia rzeczy w postaci 50” plazmowego telewizora marki P.
wartości 1.500 złotych, zestawu kina domowego marki C. wartości 2.000 złotych na szkodę T. Z. oraz laptopa marki
A. (...)” wartości 2.000 złotych na szkodę B. B., tj. czynu z art.279 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. wymierza
jej karę 1 ( jednego ) roku pozbawienia wolności;
II. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. wykonanie wymierzonej oskarżonej kary pozbawienia wolności warunkowo
zawiesza ustalając na podstawie art. 70 § 1 pkt 1 k.k. okres próby na 2 (dwa) lata;
III. na podstawie art. 72 § 2 k.k. zobowiązuje oskarżoną do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz T.
Z. kwoty 3.500 (trzy tysiące pięćset złotych) złotych oraz na rzecz B. B. kwoty 2000 (dwóch tysięcy) złotych w terminie
5 (pięciu) miesięcy od uprawomocnienia się wyroku;
IV. na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 k.k. zobowiązuje oskarżoną w okresie próby do podjęcia starań o uzyskanie stałej
pracy zarobkowej;
V. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia w całości oskarżoną od kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa,
w tym na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych nie wymierza
jej opłaty;
VI. na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k. zasądza od oskarżonej na rzecz oskarżyciela posiłkowego
T. Z. poniesione przez niego w sprawie koszty z tytułu ustanowienia pełnomocnika w kwocie 826,56 złotych ( w tym
VAT 154,56 złotych).
II K 771/14
UZASADNIENIE
T. Z. i E. Z. otrzymali w styczniu 2004 roku rozwód.
Dowód : wyjaśnienia oskarżonej k. 96 v.
Nie mieszkali razem do 2011 roku, kiedy to T. Z. ponownie się w prowadził. Dom mieści się w P. przy ul. (...). Razem
z nimi mieszkała również córka E. W. z dziećmi.
Od 2011 roku oskarżyciel posiłkowy T. Z. zajmował jeden pokój w domu. Chorował. Był przez jakiś czas osobą
leżącą. Była żona i córka pomagały mu w chorobie, dobrowolnie żywiąc go, kupując lekarstwa, papierosy. W połowie
2013 roku okazało się, że T. Z. jest nieuleczalnie chory, jednak może normalnie już funkcjonować. Kobiety obawiały
się zarażenia i od tego czasu zaczęły się kłopoty i nieporozumienia w rodzinie, zmierzające do skłonienia T. Z. do
wyprowadzenia się z domu.
Drzwi do pokoju T. Z. nie posiadły klamki po stronie zewnętrznej i zamykane były przez niego na klucz. Pokrzywdzony
od żony otrzymał dwa klucze do zamka w drzwiach jego pokoju. E. Z., gdy były mąż się wprowadził, dała mu dwa
klucze do zamka znajdującego się w drzwiach jego pokoju.
Dowody: zeznania T. Z. k. 4,98-99 oraz świadka J. Ż. k. 130v., częściowe wyjaśnienia oskarżonej k.96v.
T. Z. w pokoju miedzy innymi przedmiotami posiadał telewizor marki P. wartości 1.500 złotych, zestaw kina
domowego marki C. o wartości 2000 złotych oraz laptop marki A. (...) cali należący do jego siostry B. B. o wartości
2000 złotych.
Dowody: zeznania T. Z. k. 4, 98-99, częściowe zeznania J. Ż. k. 130v., zeznania B. B. k. 25, 115v-116, zeznania K. Z.
k.17-18, 97v.-98, zaświadczenie Z. K. k. 5, kserokopia umowy kredytowej k. 20-23
W dniu 24 października 2013 roku E. Z. przy pomocy nieustalonego narzędzia pokonała zabezpieczenie w postaci
zamkniętych na klucz drzwi do pokoju T. Z. i zabrała z niego w celu przywłaszczenia przedmioty w postaci telewizora
marki P. wartości 1.500 złotych, zestawu kina domowego marki C. o wartości 2000 złotych oraz laptopa marki A. (...)
cali o wartości 2000 złotych stanowiącego własność B. B..
Dowody : wyjaśnienia oskarżonej k. 96 v. zeznania E. W. k.15, 115-116, zeznania T. Z. k. 4,98-99 oraz świadka J. Ż.
k. 130v.
Jak dotychczas E. Z. nie była karana przez Sąd.
Dowód : dane o karalności k. 119
Przesłuchana w postępowaniu przygotowawczym E. Z. nie przyznała się do zarzucanej jej przez oskarżyciela
publicznego, kradzieży zwykłej i odmówiła składania wyjaśnień. Przed Sądem również nie przyznała się do kradzieży,
jednak wyjaśniła, że pod nieobecność T. Z. zabrała jego rzeczy wskazane w zarzucie aktu oskarżenia na poczet jego
długu jaki rzekomo miał wobec niej.
Wyjaśnienia oskarżonej Sąd uznał za wiarygodne tylko w zakresie, w którym przyznała się do zaboru mienia
wskazanego w zarzucie, znajdującego się w pokoju T. Z., które zabrała pod jego nieobecność. Znajdują one
potwierdzenie w konsekwentnych i logicznych zeznaniach pokrzywdzonego, popartych zeznaniami świadka J. Ż.,
(którym w całości Sąd dała wiarę, świadek relacjonował okoliczności przez siebie zapamiętane nie starając się
pomóc którejkolwiek ze stron) oraz częściowymi zeznaniami córki pokrzywdzonego. Za niewiarygodne Sąd uznał jej
wyjaśnienia co do faktu, iż do pokoju weszła bez pokonywania zabezpieczenia w postaci zamknięcia drzwi na klucz.
Wyjaśnieniom tym przeczą konsekwentne i logiczne zeznania pokrzywdzonego oraz świadka J. Ż., który potwierdził,
że do pokoju pokrzywdzonego nie było klamki a sam pokrzywdzony posiadał dwa klucze do tegoż zamka. Pośrednio
zeznania pokrzywdzonego potwierdziła również córka, która wskazywała na brak klamki i zamykanie drzwi na klucz
od środka przez pokrzywdzonego, w czasie jego zamieszkiwania.
W przedmiotowej sprawie nie ma żadnych wątpliwości co do zaboru przez oskarżoną mienia należącego do
pokrzywdzonego oraz laptopa stanowiącego własność jego siostry B. B.. Sąd nie przyjął za oskarżycielem publicznym,
że laptop stanowi wartość K. Z., albowiem jak wynika z jej wiarygodnych zeznań, popartych dokumentami min.
w postaci kserokopii umowy, urządzenie było zakupione na prezent dla córki, która po zakupie użyczyła go bratu.
Powyższe okoliczności potwierdzone zostały zarówno przez T. Z. jak i jego siostrę. Z umowy numer (...) załączonej
do akt postepowania przygotowawczego wynika, że został on zakupiony w systemie sprzedaży ratalnej za kwotę 3.176
złotych w 2011 roku. Z ustaleń zaś, poczynionych na portalu internetowym Allegro wynika, że laptop marki A. o
takich parametrach, używany, wart jest około 2.600 złotych, a zatem kwota określająca wartość laptopa w dacie czynu,
podawana przez pokrzywdzanego jest jak najbardziej adekwatna i nie wygórowana i korzystna dla oskarżonej dlatego
też została przez Sąd przyjęta.
W toku postępowania ustalono również wartość pozostałych skradzionych przedmiotów. W zakresie telewizora marki
P. (...) cali, ustalono iż jego wartość po użytkowaniu wynosi około 1900 złotych, pokrzywdzony określił ją na kwotę
1500 złotych, zaś w zakresie kina domowego zakupionego przed 7 laty na kwotę 2000 złotych. Powyższe kwoty nie są
wygórowanymi i stanowią wartości niższe od przeciętnej wyceny takiego sprzętu na portalu internetowym, ponadto
stanowią najniższą wartość, co jest przyjęciem korzystnym dla oskarżonej.
Nie można również nie zauważyć w przedmiotowej sprawie okoliczności związanych z udzieleniem przez
pokrzywdzonego oskarżonej pełnomocnictwa datowanego na dzień 4 maja 2012 roku oraz umowy sporządzonej
osobiście przez oskarżoną datowaną na dzień 7 maja 2012 roku. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej, że
pokrzywdzony wiedział o jej sporządzeniu, widział umowę i znał ustalenia w niej zawarte. Według relacji oskarżonej
pokrzywdzony, który obiecał rzekomo, że zwróci dług, miał nie komentować umowy, a ona mimo jego obecności w
domu, oskarżona nie prosiła, aby on ją podpisał. Wyjaśnienia oskarżonej Sąd przyjął za przyjętą przez nią linię obrony.
Są one bowiem nielogiczne.
Wyjaśnieniom oskarżonej przeczą również zeznania pokrzywdzonego, który dopiero w toku prowadzonego
postępowania został poinformowany o sporządzeniu takowej umowy. Ponadto jak wynika z zeznań oskarżonej i jej
córki pomagały one pokrzywdzonemu do połowy 2013 rok, czyli do czasu w którym dowiedziały się o jego nieuleczalnej
chorobie. Od tego czasu zaczęły domagać się zwrotu rzekomo należnych im pieniędzy, jednak do 23 września 2015
roku ani oskarżona, ani jej córka nie skierowały do Sądu pozwu o zwrot należnych im pieniędzy przeciwko T.
Z., ponadto w dacie 7 maja 2012 roku miedzy stronami nie toczyły się żadne sprawy przed Sądami, obie kobiety
dobrowolnie, na co wskazały w postępowaniu przed Sądem, pomagały choremu człowiekowi. W tych okolicznościach
uznać należy, iż sporządzenie przedmiotowej umowy nastąpiło bez wiedzy i zgody T. Z., w innej dacie niż widniejąca na
„umowie dotyczącej zobowiązania pieniężnego”, na potrzeby niniejszego postepowania. Nie bez znaczenia jest również
data wskazana jako termin do zwrotu należności i wskazanie iż będzie, w razie nie dokonania zwrotu pieniędzy,
przekazany w depozyt sprzęt RTV i laptop. Gdyby faktycznie pokrzywdzony wiedział o treści umowy i zgadzał się z
nią oskarżona mogła wskazane przedmioty wziąć w czasie obecności pokrzywdzonego a nie dokonywać ich zaboru
pod jego nieobecność.
W świetle powyższej argumentacji niewątpliwie oskarżona E. Z. swoim zachowaniem wyczerpała znamiona czynu z
art. 279 § 1 k.k. pokonała bowiem zabezpieczenie drzwi w postaci zamknięcia ich na klucz, a następnie zabrała w
celu przywłaszczenia przedmioty wskazane w zarzucie. Zgodnie z treścią postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 4
października 2012 roku o sygn. akt III K 285/12 „ zabór mienia w celu przywłaszczenia oznacza jedynie działanie w
zamiarze wyjęcia rzeczy spod władztwa osoby nią władającej i objęcie jej we własne władanie. Bez znaczenia dla takiej
oceny zamiaru sprawcy pozostaje to, czy jego zachowanie motywowane jest chęcią uzyskania korzyści majątkowej,
chęci wzbogacenia czy tez działa on z innych pobudek”.
Wątpliwości nie budzi wiarygodność nieocenionych wyżej dokumentów zgromadzonych w toku postępowania, które
pochodzą od podmiotów uprawnionych do ich wydania, sporządzone zostały w prawem przepisanej formie, nie
kwestionowały ich strony w toku postępowania.
Oceniając krytycznie wyjaśnienia oskarżonej, zeznania świadków oraz dokumenty stanowiące dowód w sprawie, Sąd
uznał, że sprawstwo i wina E. Z. w zakresie przypisanego jej czynu zabronionego nie budzi wątpliwości.
Oskarżona wiedziała, że mienie należy do pokrzywdzonego i jego siostry, była zorientowana co do własności rzeczy.
Skorzystała z okazji, jaką był brak pokrzywdzonego w pokoju. Działała umyślnie zamiarem bezpośrednim, albowiem
chciała zabrać przedmioty w celu przywłaszczenia, po uprzednim włamaniu się do zamkniętego pokoju. Swoim
zachowaniem realizowała znamiona czynu opisanego w art. 279§1 k.k.
W oparciu o ocenę elementów przedmiotowo-podmiotowych leżących w granicach czynu przypisanego oskarżonej,
Sąd przyjął, że stopień społecznej szkodliwości jest znaczny. Za takim wnioskiem przemawia przede wszystkim
zaplanowany i realizowany z premedytacją sposób działania oraz niskie pobudki sprawcy nastawione na osiągnięcie
zysku. Jako okoliczność łagodzącą Sad przyjął uprzedni brak karalności oskarżonej.
Uwzględniając wymienione wyżej okoliczności i łącząc je z dyrektywami wymiaru kary z art. 53 § 1 i 2 kk, Sąd uznał,
że adekwatną do znacznego stopnia społecznej szkodliwości karą, uwzględniającą stopień winy a także wszystkie
okoliczności sprawy będzie najniższa z możliwych mieszczących się w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, kara 1
roku pozbawienia wolności. Kara ta, mieszcząca się w dolnych granicach zagrożenia ustawowego, w wystarczającym
stopniu oddaje szkodliwość zachowania oskarżonej i powinna zadość czynić wymogom prewencji ogólnej i szczególnej,
w szczególności istotne będzie jej oddziaływanie wychowawcze.
Oskarżonej wymierzona została kara pozbawienia niższa od 2 lat, zatem istniały formalne przesłanki warunkowego
zawieszenia jej wykonania. Sąd wnioskował, że wobec sprawcy zasadne będzie skorzystanie z dobrodziejstwa tej
instytucji. Wprawdzie popełniła on przestępstwo, jednakże dotychczasowa jej niekaralność nie pozwala uznać
oskarżonej za sprawczynię zdemoralizowaną. Dla osiągnięcia celów postępowania karnego i kary wystarczające będzie
zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności i związana z tym groźba wykonania orzeczonej kary w razie braku
zmiany sposobu życia przez oskarżoną. Sąd doszedł do przekonania, że pomimo niewykonania kary pozbawienia
wolności, cele jej zostaną osiągnięte. Spełnione są przesłanki z art. 69 § 1 i 2 kk. Dla sprawdzenia poprawności
postawionej prognozy kryminologicznej wystarczające będzie wyznaczenie minimalnego okresu próby na 2 lata.
E. Z. skazana została za przestępstwo kradzieży z włamaniem dokonane na szkodę T. Z.. Do dnia wydania wyroku nie
zwróciła pokrzywdzonym przedmiotów i nie naprawiła wyrządzonej szkody, dlatego też zasadnym jest zobowiązanie
jej do naprawienia poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych kwot stanowiących równowartość skradzionego mienia
w terminie 5 miesięcy od uprawomocnienia się wyroku.
Ponadto aby oskarżona miała mimo podejmowanej pracy dorywczej z graniczą możliwość zrealizowania nałożonego
na nią zobowiązania, Sąd zobowiązał ją do podjęcia starań o uzyskanie stałej pracy zarobkowej. W tej sytuacji nie
obciążał oskarżonej kosztami i opłatami postepowania uznając, iż stanowiły by dla niej zbytnia uciążliwość. Od
oskarżonej natomiast Sąd zasądził na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwotę 826,56 złotych z tytułu ustanowienia
pełnomocnika.