Napoleon Bonaparte - młodość - BEZ

Napoleon Bonaparte
Urodził się 15 sierpnia 1769r. w Ajaccio na Korsyce, w rodzinie
niezamożnego korsykańskiego adwokata Carlo Maria
Buonaparte i jego żony Letycji. Jego braćmi byli: Józef
Bonaparte, Ludwik Bonaparte, Lucjan Bonaparte i Hieronim
Bonaparte, a trzy jego siostry to Karolina Bonaparte-Murat,
Paulina Buonaparte-Borghese i Eliza Bonaparte-Baciocchi.
W 1779 roku posłano Napoleona i jego brata Józefa do szkoły
wojskowej w Brienne. Tam zyskał opinię gbura, który wolał
samotność od towarzystwa kolegów. Uczył się doskonale.
Poznał świetnie historie Grecji i Rzymu. Pociągała go również
matematyka i geografia. Kontynuował naukę w l'Ècole Militaire
w Paryżu. Po zakończeniu nauki ze stopniem porucznika,
mający 15 lat Napoleon został przydzielony do służby w
artylerii. W lutym 1784 r. Zmarł jego ojciec. Rodzina została
zupełnie bez środków do życia. Szesnastoletnie Napoleon wziął
na swe barki troskę o matkę, braci i siostry. Po roku
przebywania w paryskiej szkole wojskowej, 30 października
1785 r., wstąpił do armii w stopniu podporucznika i wyjechał do
pułku stacjonującego na południu, w mieście Valence. Życie
młodego oficera było ciężkie. Większą część pensji posyłał
matce, pozostawiając dla siebie tylko tyle, ile było konieczne na
najskromniejsze utrzymanie; nie pozwalał sobie na żadną
rozrywkę. Swój wolny czas spędzał na czytaniu książek, które
pożyczał mu księgarz. Najbardziej interesowały go książki z
dziedziny historii wojen, matematyki i geografii oraz opisy
podróży. We wrześniu 1791 r. znalazł się znów na Korsyce,
dokąd udało mu się otrzymać przeniesienie służbowe. Kiedy w
kwietniu 1792 r. rozgorzała walka pomiędzy duchowieństwem,
stojącym całkowicie za separatystą Paolim, i przedstawicielami
władz rewolucyjnych, Bonaparte kazał strzelać do
zbuntowanych tłumów, atakujących oddział wojskowy, stał się
jednym z podejrzanych dla władz francuskich. Odwołano go do
Paryża, gdzie zaraz po przyjeździe musiał wytłumaczyć się w
Ministerstwie Spraw Wojskowych ze swego nieco
niewyraźnego zachowania się na Korsyce. Przybył on do stolicy
w końcu maja 1792 r. i był naocznym świadkiem burzliwych
wypadków rewolucyjnych tego lata. Raz jeszcze znalazł się na
Korsyce. Przyjechał tam w momencie, gdy Paoli ostatecznie
zdecydował się oderwać Korsykę od Francji i wszedł w
porozumienie z Anglikami. Na krótko przed opanowaniem
wyspy przez Anglików, po wielu niebezpiecznych przygodach,
Napoleonowi udało się zbiec wraz z matką i całą rodziną. Było
to w czerwcu 1793 r. Zaledwie uciekli, a ich dom został
zniszczony przez separatystów, sprzymierzeńców Paolego.
Rozpoczęły się lata wielkiego niedostatku. Liczna rodzina była
całkowicie zrujnowana, młody kapitan musiał utrzymać matkę i
siedmioro rodzeństwa. Umieścił ich, najpierw w Tulonie, potem
w Marsylii. Prowadził życie pełne trosk. Na południu Francji
wybuchło powstanie przeciw rewolucji. Po zaciekłej walce
szturmujący zostali odrzuceni, podtrzymał ich jednak oddział
rezerwowy przywiedziony przez Bonapartego. Zdecydowało to
o zwycięstwie. Była to pierwsza zwycięska bitwa Napoleona.
Rozkazem z dnia 14 stycznia 1793 roku mianowano Napoleona
Bonaparte generałem brygady. Miał wówczas 24 lata.
bez-nauki.pl – ściągi, opracowania, testy...