Liryka uczuć Norwida

Pobrano z http://magda.of.pl
LIRYKA UCZUĆ NORWIDA
„Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie...”
Norwid Odwołuje się do konkretnych postaci: Sokratesa, Dantego, Kolumba, Camoensa,
Kościuszki, Napoleona, Mickiewicza. Łączy ich to, Ŝe nie byli doceniani za Ŝycia, wygnani,
skazani na śmierć, zdobywali uznanie duŜo później. Znakiem tego uznania był drugi grób,
wspaniały pogrzeb. Zwrotka poświęcona Mickiewiczowi zawiera pytanie: „Coś ty uczynił
ludziom, Mickiewiczu ?”. Niedopowiedzenie zawiera wróŜbę, Ŝe los Mickiewicza będzie
podobny jak poprzedników.
Dalsze części wiersza to filozoficzne refleksje na temat wybitnych jednostek, które wyprzedzają
swój czas.
Zwykła glina ludzka wtapia się w glinę łatwo - ta metafora oznacza, Ŝe moŜemy łatwo rozumieć
to, co nam bliskie. Twórczość wybitnych jednostek nie jest akceptowana. Ich idee są zbyt
rewolucyjne. Zostaną docenione dopiero przez przyszłe pokolenia.
„W Weronie”
Wierz zawiera aluzję do tragedii Romea i Julii i opisuje co po nich pozostało: gruzy domów,
„rozwalone bramy” i groby pod straŜą cyprysów. Ponad nimi niebo „spłukane deszczem,
poruszone gromem”, księŜyc - „łagodne oko błękitu” i spadająca gwiazda. Takie zestawienie
przedmiotów i zjawisk skłania do refleksji o przemijaniu. Norwid ukazuje postawę intelektualną
ludzi uczonych, polegającą na jednostronnym spostrzeganiu zjawisk. Postawa ta jest zbieŜna z
postawą starca z „Romantyczności” Mickiewicza (patrz punkt 48.2.1). „Cyprysy mówią”, Ŝe
spadająca gwiazda to łza nad losem kochanków. Mówiąca przyroda to element z wierzeń
ludowych. Meteoryty, według tych wierzeń, to łzy aniołów. Mamy tu do czynienia z bliskimi
romantykom „Ŝywymi prawdami” z tradycji ludowej. Ludzie uczeni mówią, Ŝe są to meteoryty.
Zestawienie wiedzy o świecie z prawdą o nim, i choć Norwid nie wypowiada się po Ŝadnej ze
stron, domyślamy się, Ŝe bliŜsza mu jest poetyka wizja ludowa. Wiersz posiada dwie
płaszczyzny:
1. Poetycka zaduma nad potęgą miłości. Niszcząca siła zła, działanie czasu dla materii i wieczne
trwanie ducha.
Ruiny domów, groby. Wieczność ciągła poruszająca naturę tragedia.
2. Refleksja nad postawą racjonalistyczną i uczuciową.4
„Język ojczysty”
Główną myślą jest to co waŜniejsze, myśli czy czyny. Zawarte są dwie opinie na ten temat:
1. najpierw myśl, potem czyny
2. walka
Poeci teŜ mogą walczyć czynem. Twórczość ich ma być gromem, a nie tylko słowem. Norwid
mówi, Ŝe trzeba działać. Pozornie sprzeczne opinie mogą stanowić jedność. Jedni czynem,
drudzy językiem (arcydziełem) pokonują wroga.
„Słowa nie tylko nas wyraŜają ale i sądzą”
Wiersz ten mówi o samotności Norwida jako twórcy i człowieka. Przez współczesnych mu,
uznany jest za trudno rozumianego. Adresatem jest przyszłe, odległe pokolenie. Poprzez
współczesność pisze do przyszłości. Twórczość to nie tylko wyraŜanie tego co się myśli.
Poglądy poety i jego twórczość świadczą o nim samym. Nowe przekonania Norwida ukazują to,
Ŝe jest otwarty na nowe propozycje, Ŝe potrafi docenić nowość.