D - Sąd Apelacyjny w Łodzi

Sygn. akt III AUa 1552/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 września 2015 r.
Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:
Przewodniczący: SSA Iwona Szybka
Sędziowie: SSA Jolanta Wolska
SSA Janina Kacprzak (spr.)
Protokolant: st.sekr.sądowy Kamila Tomasik
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 września 2015 r. w Ł.
sprawy A. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w O.
o emeryturę,
na skutek apelacji A. K.
od wyroku Sądu Okręgowego w Kaliszu
z dnia 20 października 2014 r. sygn. akt V U 1037/14,
oddala apelację.
Sygn. akt III AUa 1552/14
UZASADNIENIE
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 20 października 2014r. Sąd Okręgowy w Kaliszu oddalił odwołanie A. K. od
decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w O. z 14 lipca 2014r. odmawiającej ubezpieczonemu prawa do
emerytury.
Rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji zapadło w następującym stanie faktycznym:
A. K., ur. (...), w dniu 24 czerwca 2014r. wystąpił z wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do emerytury ze względu
na inwalidztwo nabyte w związku ze służbą wojskową, nie załączając do wniosku żadnych nowych dowodów.
Decyzją z 3 września 2010r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił A. K. przyznania emerytury z uwagi na brak
wymaganego co najmniej 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, jak i z uwagi na wiek wnioskodawcy
urodzonego po dniu 31 grudnia 1948r., co sprawiło, iż nie znalazł się w grupie osób objętych dyspozycją przepisu art. 30
ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Odwołanie wnioskodawcy
od powyższej decyzji zostało oddalone prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 3 listopada 2010r.
w sprawie o sygn.. akt V U 1115/10.
W konsekwencji powyższych ustaleń Sąd Okręgowy stwierdził, że odwołanie jest niezasadne. Zakład Ubezpieczeń
Społecznych prawidłowo odmówił odwołującemu ponownego ustalenia prawa emerytury na podstawie art. 114 ust.
1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013r.,
poz. 1440 – tekst jednolity z późn. zm.), albowiem wnioskodawca nie przedstawił żadnych nowych dowodów ani
nowych okoliczności mających wpływ na prawo do wnioskowanego świadczenia. W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy
na podstawie art. 47714 § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.
W apelacji ubezpieczony zaskarżył ten wyrok w całości, zarzucając naruszenie:
- prawa materialnego, tj. art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych, poprzez jego niezastosowanie, co doprowadziło do uznania, że nie ujawniono nowych okoliczności
istniejących przed wydaniem decyzji, a mających wpływ na prawo do świadczenia;
- prawa procesowego, tj. art. 477 14 § 1 k.p.c., poprzez jego zastosowanie i oddalenie odwołania, co zamknęło drogę
do merytorycznego rozpoznania sprawy.
Wskazując na w/w zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie odwołania, ewentualnie
o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie na rzecz
ubezpieczonego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje, według norm
przypisanych.
Zdaniem apelującego, konieczność rozpoznania niniejszej sprawy wynika z ekspektatywy prawa nabytego. Ustawą
z dnia 19 maja 1974r. przewidziano możliwość przejścia na emeryturę na prawach przysługujących inwalidom
wojennym, inwalidom wojskowym. Odwołujący jest inwalidą wojskowym III kategorii, zatem mógł przejść na
wcześniejszą emeryturę z ukończeniem 60 roku życia. Zapis art. 21 tejże ustawy został zmieniony z dniem 1 stycznia
1999r., poprzez wprowadzenie ustępu 3, którym wprowadzono ograniczenie, że możliwość taka dotyczy jedynie osób
urodzonych przed 1 stycznia 1949r. Zdaniem apelującego, w tym momencie doszło do pominięcia kilkuset osobowej
grupy inwalidów wojskowych urodzonych po 31 grudnia 1948r., co naruszyło jego ekspektatywę prawa. Jest to
okoliczność istniejąca poprzednio, której nie wziął pod uwagę zarówno organ rentowy jak i sąd.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja jest bezzasadna.
Stan faktyczny rozpoznawanej sprawy jest bezsporny. Spór w niniejszej sprawie w istocie dotyczył wykładni prawa
materialnego, jednakże apelacyjny zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o
emeryturach i rentach z FUS jest bezprzedmiotowy. Sąd Okręgowy bowiem, aczkolwiek wskazał, że wnioskodawca
nie przedłożył żadnych nowych dowodów i nie ujawnił nowych okoliczności mających wpływ na prawo do emerytury,
a więc w przypadku wnioskodawcy nie spełnione zostały określone w art. 114 ustawy o FUS przesłanki pozwalające
organowi rentowemu na ponowne ustalenie prawa do emerytury. Jednocześnie jednak Sąd Okręgowy wskazał,
że wnioskodawca nie spełnia warunków do przyznania emerytury na podstawie ustawy z dnia 29 maja 1974r. o
zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych i ich rodzin (Dz. U. Nr 9, poz. 87), z tego względu, że jako osoba
urodzona po 31 grudnia 1948r., nie znalazł się w kręgu osób wymienionych w art. 21 ust. 3 tejże ustawy, uprawnionych
do emerytury w obniżonym wieku 60 lat.
Powoływanie się przez apelującego na ekspektatywę prawa do emerytury jest nieuprawnione. Zgodnie z ustalonym
orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego w sferze praw emerytalno – rentowych, w przypadku ekspektatyw
praw podmiotowych ochrona konstytucyjna ogranicza się do ekspektatyw maksymalnie ukształtowanych, to jest
takich, które spełniają zasadniczo wszystkie przesłanki ustawowe nabycia pod rządami danej ustawy (orzeczenie z
11.02.1992r., K 14/91, wyrok z 23.11.1998r., SK 7/98, OTK ZU Nr 7/1997, wyrok z 22.06.1999r., K 5/99). Wbrew
twierdzeniom apelacji, A. K. nie spełnił wszystkich przesłanek do nabycia emerytury przed nowelizacją art. 21 ustawy
o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych i ich rodzin, która nastąpiła z dniem 1 stycznia 1999r., bowiem
nastąpiło to dopiero kiedy skończył 60 lat, a więc 22 czerwca 2010r., a wtedy obowiązywał wskazany przepis w
zmienionej już treści, która wyłączała inwalidów wojskowych III grupy z uprawnień do wcześniejszej emerytury.
W tym stanie rzeczy, nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c.
orzekł, jak w sentencji swojego wyroku.
Przewodniczący: Sędziowie: