D - Sąd Okręgowy | W Ostrołęce

Sygn. akt: III U 1394/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 czerwca 2014 r.
Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący:
SSO Grażyna Załęska-Bartkowiak
Protokolant:
sekretarz sądowy Emilia Kowalczyk
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 czerwca 2014 r. w O.
sprawy z odwołania S. C.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.
o prawo do emerytury
na skutek odwołania S. C.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.
z dnia 24.07.2013r. znak (...)
orzeka:
oddala odwołanie.
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 24.07.2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. odmówił S. C. prawa do emerytury.
S. C. wniósł odwołanie od tej decyzji. Podniósł, że przez 15 lat pracował w szczególnych warunkach.
W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Wskazał, że S. C. nie spełnia warunków
do przyznania wcześniejszej emerytury, o których mowa w art.184 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i
rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, gdyż pomimo osiągnięcia wymaganego wieku emerytalnego 60 lat
i legitymowania się ponad 25-letnim ogólnym stażem pracy, nie posiada wymaganego 15-letniego okresu pracy w
szczególnych warunkach.
Sąd ustalił i zważył, co następuje:
w dniu 27.05.2013r. S. C. złożył w Oddziale ZUS wniosek o emeryturę z tytułu pracy w warunkach szczególnych.
Po rozpoznaniu tego wniosku ZUS uznał, że S. C. osiągnął wymagany wiek emerytalny 60 lat, jednakże na dzień
01.01.1999r. legitymuje się on ogólnym stażem pracy w wymiarze jedynie 23 lata, 4 miesiące i 15 dni okresów
składkowych i nieskładkowych. Nadto ZUS nie uznał S. C. żadnego okresu jako pracy wykonywanej w szczególnych
warunkach. W konsekwencji ZUS wydał dnia 24.07.2013r. decyzję odmawiającą S. C. prawa do emerytury.
Od decyzji tej S. C. wniósł odwołanie, do którego dołączył dodatkowe dokumenty. W oparciu o nie – ZUS uznał
dodatkowo pracę w gospodarstwie rolnym rodziców, co spowodowało, że S. C. wykazał 25 lat ogólnego stażu pracy.
ZUS nadal nie uznał jednak żadnego okresu pracy w szczególnych warunkach, zatem decyzją z dnia 23.08.2013r.
ponownie odmówił S. C. prawa do emerytury.
S. C.urodził się dnia (...)Zatem podstawą ubiegania się przez niego o prawo do emerytury jest art.184 ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń (tekst jedn. Dz.U. z 2013r., , poz.1440 ze zm.) w zw.
z §4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników
zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn.
zm.). Zgodnie z tymi przepisami prawo do emerytury przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po 31.12.1948r.,
jeżeli:
- osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn,
- nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego lub złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na
rachunku w OFE, za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa,
- w dniu 01.01.1999r. udowodnił 25-letni okres składkowy i nieskładkowy, w tym co najmniej 15 lat pracy w
szczególnych warunkach.
W przedmiotowej sprawie spór sprowadzał się ostatecznie do rozstrzygnięcia, czy odwołujący zgromadził 15 lat pracy
w szczególnych warunkach.
Odwołujący wykazywał w przedmiotowej sprawie, że pracował w szczególnych warunkach:
- od dnia 01.12.1974r. do dnia 31.03.1977r. w Jednostce Wojskowej w P.;
- od dnia 01.04.1977r. do dnia 14.03.1984r. w Gminnej Spółdzielni (...) w K.;
- od dnia 15.03.1984r. do dnia 14.04.1995r. w Gminnej Spółdzielni (...) w K..
Sąd w pierwszej kolejności analizował, czy praca odwołującego w
wykonywaną w szczególnych warunkach.
Gminnej Spółdzielni (...) w K. była pracą
Na okoliczność charakteru pracy w Gminnej Spółdzielni (...) w K. odwołujący złożył do ZUS świadectwo wykonywania
pracy w szczególnych warunkach z dnia 21.11.2001r., z którego wynika, że w okresie od dnia 01.04.1977r. do dnia
14.03.1984r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał naprawę pojazdów samochodowych jako mechanik
lakiernik, tj. na stanowisku wymienionym w wykazie A, dziale XIV poz.16 i 17 w/w rozporządzenia (k.9 a.e.).
Akta osobowe z zatrudnienia S. C. w Gminnej Spółdzielni (...) w K. nie zachowały się. Pozostały jedynie szczątkowe
dokumenty złożone uprzednio do ZUS, gdy odwołujący ubiegał się o prawo do renty oraz dokumenty złożone przez
odwołującego w toku przedmiotowego postępowania (k.39 a.s.).
Z „umowy o pracę z pracownikiem kierującym zakładem usługowym za zryczałtowanym rozrachunku” (k.10-16 akt
rentowych) wynika, że od dnia 01.04.1977r. GS (...) w K. zawarła ze S. C. umowę na czas nieokreślony, na podstawie
której został on przyjęty do pracy w zakładzie usługowym zajmującym się naprawą samochodów. W kwestionariuszu
dotyczącym okresów składkowych i nieskładkowych wypełnianym przy wniosku o rentę S. C. napisał, że w okresie
od dnia 01.04.1977r. do dnia 14.03.1984r. był Kierownikiem Zakładu (...) (k.3 akt rentowych). Z dokumentu z dnia
02.02.1982r. złożonego przez odwołującego w toku postępowania (k.39 a.s.) wynika, że odwołujący prowadził usługi
mechaniki pojazdowej i są to jedyne tego rodzaju usługi na terenie Urzędu Gminy.
Ponieważ są to jedyne dokumenty, które zachowały się z tego okresu, Sąd poddał je wnikliwej analizie. W szczególności
Sąd zwrócił uwagę, że z oświadczenia odwołującego złożonego na rozprawie z dnia 10.06.2014r. wynika, że dokumenty,
które złożył w toku postępowania (k.39 a.s.) uzyskał od likwidatora spółdzielni prawdopodobnie w 2000r., gdy
uzyskiwał świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Jedno świadectwo wystawione jest w 2000r.,
drugie w 2001r. Ani z dokumentów złożonych przez odwołującego w tym postępowaniu ani z dokumentów złożonych
uprzednio do ZUS – bezpośrednio po zakończeniu stosunku pracy w GS (...) w K. – nie wynika zdaniem Sądu, aby S. C.
od dnia 01.04.1977r. do dnia 14.03.1984r. pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w kanałach remontowych
przy naprawie pojazdów mechanicznych lub jako lakiernik.
Już choćby z zeznań samego odwołującego wynika, że wykonywał wszelkie czynności związane z naprawą
samochodów. Były to naprawy wykonywane w kanałach remontowych, ale także były to naprawy wykonywane poza
kanałami. Były to zarówno prace blacharskie jak i prace przy naprawie silników. Naprawiał samochody należące do
GS, ale również samochody osób prywatnych. Pracował tam sam, nie miał nikogo do pomocy. Zeznająca w charakterze
świadka L. C. – żona odwołującego – starała się uwypuklić te czynności, które uznawała za pracę wykonywaną w
szczególnych warunkach jak np. spawanie, wycinanie elektryczne, lakierowanie. Jednakże świadek także przyznała,
że odwołujący wykonywał wszystkie naprawy w samochodach, a wymienione powyżej czynności zostały przez nią
wskazane jako przykładowe (k.30v). Także świadek R. C. (k.31) stwierdził, że odwołujący był jednoosobowym
zakładem usługowym i wszystko musiał robić sam. W większości zajmował się blacharką – musiał wyczyścić blachę,
wyklepać, pospawać i polakierować. Z zeznań świadka wynika jednakże, że odwołujący wykonywał także remonty
samochodów. Natomiast świadek C. K. (k.31) zeznała, że widziała w tym okresie odwołującego jak wycinał, spawał i
malował blachy samochodowe.
W oparciu o przedstawione dowody, Sąd uznał, że brak jest podstaw do zaliczenia odwołującemu okresu od dnia
01.04.1977r. do dnia 14.03.1984r. jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. Odwołujący nie wykazał
bowiem, aby stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w kanałach remontowych (wykaz A, dział XIV,
poz.16) lub aby wykonywał prace przy lakierowaniu (wykaz A, dział XIV, poz.17) czy przy spawaniu (wykaz A, dział
XIV, poz.12).
Niewątpliwie część prac, które wykonywał odwołujący, jest wymienionych w w/w rozporządzeniu. Jednakże aby
wykonywanie tych prac przyniosło przywilej przejścia na wcześniejszą emeryturę, konieczne byłoby ich wykonywanie
stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Oczywiście zarówno odwołujący jak i świadkowie starali się te czynności
wyeksponować, jednak już choćby z ich zeznań wynika, że były to jedynie jedne z wielu czynności, które wykonywał
odwołujący przy naprawie samochodów. Nadto logika wskazuje, że skoro odwołujący prowadził zakład naprawy
samochodów jednoosobowo, a był to jedyny tego rodzaju zakład na terenie Gminy – to wykonywał on wszelkie
naprawy związane z samochodami, a jego czynności nie polegały jedynie na pracy przy spawaniu czy lakierowaniu i
nie były jedynie wykonywane w kanale remontowym.
Wobec powyższego Sąd uznał, że treść świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 21.11.2001r.
nie ma żadnego pokrycia w rzeczywistym zakresie prac odwołującego, a nade wszystko nie ma oparcia w zachowanych
z tego okresu dokumentach.
Kolejnym okresem, który odwołujący wykazywał jako pracę w szczególnych warunkach, był okres od dnia 15.03.1984r.
do dnia 14.04.1995r., gdy S. C. pracował w Gminnej Spółdzielni (...) w K. jako magazynier.
S. C. złożył do ZUS świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 05.07.2000r., z którego wynika,
że od dnia 15.03.1984r. do dnia 14.04.1995r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował jako magazynier
artykułów masowych i środków ochrony roślin oraz jako kierownik sklepu tj. na stanowisku wymienionym w wykazie
A, dziale IV, poz.40 w/w rozporządzenia (k.10 a.e.).
Z umowy o pracę z dnia 15.03.1984r. (k.27 akt rentowych) wynika, że S. C. od tego dnia został magazynierem
artykułów masowych w GS (...) w K. w Bazie W.. Z umowy o odpowiedzialności wspólnej z dnia 15.03.1984r. (k.39
a.s.) wynika, że w Bazie W. oprócz odwołującego magazynierem była także jego żona L. C. i oboje podpisali umowę
o odpowiedzialności. Natomiast z umowy o pracę z dnia 02.09.1991r. wynika, że S. C. został kierownikiem sklepu
(...) w K., który prowadziła jego żona L. C. (k.19-20 akt rentowych). Analogiczne informacje wynikają ze świadectwa
pracy z dnia 18.05.1999r., w którym widnieje zapis, że S. C. był magazynierem artykułów masowych i kierownikiem
sklepu (...) (k.11 akt kapitału).
W toku postępowania odwołujący starał się wykazać, że artykuły, które magazynował należały do kategorii
wymienionej w wykazie A, dziale IV, poz.40 w/w rozporządzenia, a więc, że były to artykuły: pyliste, toksyczne i
żrące. Wobec powyższego zarówno on jak i zeznająca w charakterze świadka jego żona L. C. uwypuklali w trakcie
swych zeznań, że magazynował on wapno palone, środki ochrony roślin, sól, cement, węgiel. Jednakże już z zeznań
samego odwołującego wynika, że oprócz wymienionych powyżej artykułów – przechowywał także inne artykuły, takie
jak: wszystkie artykuły budowlane m.in. pustaki, cegły, belki metalowe, drut. Świadek L. C. potwierdziła, że były tam
magazynowane belki i drut. Także świadek R. C. potwierdził, że w magazynie był przechowywany drut, pustaki i
wszystkie materiały budowlane.
Z zeznań odwołującego i świadków wynika ponadto, że w 1991r. dodano do obowiązków odwołującego także sklep
(...), który był oddalony od magazynów około 2 km. W sklepie tym sprzedawane były proszki, szampony i sprzęt AGD.
Z zeznań L. C. i R. C. wynika, że jedynie L. C. sprzedawała w sklepie, natomiast odwołujący miał z nią jedynie wspólną
odpowiedzialność materialną za sklep i był kierownikiem tego sklepu. Nie pracował jednak w sklepie, nadal pracował
w magazynie.
Sąd uznał, że brak jest podstaw do zaliczenia okresu od dnia 15.03.1984r. do dnia 14.04.1995r. do pracy wykonywanej
w szczególnych warunkach. S. C. nie wykonywał bowiem stale i w pełnym wymiarze czasu pracy - pracy magazyniera
surowców i wyrobów pylistych, toksycznych, żrących, parzących i wybuchowych (wykaz A, dział IV, poz.40
rozporządzenia). Niewątpliwie część artykułów magazynowanych przez odwołującego miała te cechy, jednakże poza
tymi artykułami S. C. magazynował artykuły, które nie były pyliste, toksyczne, żrące, parzące i wybuchowe. Z materiału
dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że magazynował on wszystkie artykuły budowlane, np. cegły, pustaki,
drut, belki. Sąd miał na uwadze, że wówczas wszelkie towary można było jedynie kupić za pośrednictwem GS. Zatem
bez wątpienia materiały budowlane stanowiły znaczną część magazynowanych przez odwołującego towarów. Tym
samym oznacza to, że odwołujący nie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku wymienionym
w wykazie A, dziale IV, poz.40 w/w rozporządzenia.
Nadto z zachowanych dokumentów wynika, że od 02.09.1991r. S. C. był kierownikiem sklepu (...). Wprawdzie
odwołujący zaprzeczył jakoby w tym sklepie pracował, jednak przeczą temu zapisy w dokumentach, które się
zachowały. W angażach z dnia 02.09.1991r. i z dnia 01.08.1993r. – S. C. określany jest jako: „sprzedawca sklepu
(...) i magazynier” (k.39 a.s.). Natomiast w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 23.01.1995r.
wynika, że ostatnim stanowiskiem, pracy był kierownik sklepu (...) (k.21a i 21 akt rentowych). Ponadto z dnia
23.01.1995r. pochodzi także informacja udzielona przez zakład pracy Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych w związku
z ubieganiem się S. C. o rentę. Otóż Prezes Zarządu J. O. napisał, że ostatnim zajmowanym przez odwołującego
stanowiskiem pracy było stanowisko kierownika sklepu (...) od dnia 01.09.1991r., a jego praca na tym stanowisku
odbywała się w pozycji siedzącej i stojącej, wymagała chodzenia i dźwigania ciężarów, dużej ruchliwości (załadunek i
rozładunek towarów AGD i żelaznych). J. O. napisał także, że S. C. pracował na zewnątrz i wewnątrz sklepu. Natomiast
stanowisko magazyniera artykułów masowych zostało wpisane w rubryce poprzednio zajmowanego stanowiska (k.22
akt rentowych). Warto w tym miejscu zwrócić uwagę, że dokumenty te były wypełniane przez J. O. bezpośrednio
po zakończeniu stosunku pracy. Istniały zatem niewątpliwie dokumenty, na podstawie których J. O. poświadczył, że
ostatnim stanowiskiem pracy odwołującego był sklep (...). Z zapisów w tych dokumentach wynika jednoznacznie, że
S. C. wbrew temu, co twierdzi w przedmiotowej sprawie - pracował w sklepie (...).
Dodatkowo Sąd miał również na uwadze, że w kwestionariuszu dotyczącym okresów składkowych i nieskładkowych
wypełnianym przez S. C. na potrzeby uzyskania prawa do renty, napisał on, że magazynierem był w okresie od dnia
15.03.1984r. do dnia 31.08.1991r., natomiast od dnia 01.09.1991r. był kierownikiem sklepu (...) (k.3 akt rentowych).
Okoliczność ta także utwierdza w przekonaniu, że odwołujący nie wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy
magazyniera artykułów wymienionych w wykazie A, dziale IV, poz.40 w/w rozporządzenia.
Mając na uwadze powyższe ustalenia, Sąd zaniechał analizy, czy odwołujący pracował w szczególnych warunkach w
Jednostce Wojskowej w P. w okresie od dnia 01.12.1974r. do dnia 31.03.1977r. na stanowisku mechanika pojazdów
samochodowych. Niezależnie bowiem od ustaleń Sądu w tym zakresie – jest to okres niewystarczający do uzyskania
uprawnień do emerytury.
Wobec powyższego Sąd uznał, że S. C. nie wykazał w niniejszym postępowaniu pracy w szczególnych warunkach w
rozmiarze 15 lat i na mocy art.47714§1 kpc oddalił odwołanie.