D - Sąd Rejonowy w Kielcach

Sygn. akt VIII C 1292/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 kwietnia 2016 roku
Sąd Rejonowy w Kielcach Wydział VIII Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący SSR Katarzyna Latała
Protokolant sekr. sądowy Agnieszka Nowek
po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 2016 roku w Kielcach
na rozprawie
sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w K.
przeciwko I. Z.
o zapłatę
I. zasądza od I. Z. na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w K. kwotę 2 706,00 zł (dwa tysiące
siedemset sześć złotych) wraz z odsetkami: od dnia 22 lipca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku ustawowymi, a
od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty ustawowymi za opóźnienie;
II. oddala powództwo w pozostałym zakresie;
III. zasądza od I. Z. na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w K. kwotę 753,00 zł (siedemset
pięćdziesiąt trzy złote) tytułem kosztów procesu.
SSR Katarzyna Latała
Sygn. akt VIII C 1292/15
UZASADNIENIE
Pozwem złożonym w dniu 30 marca 2015 roku Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości przy ulicy (...) w K. domagała
się zasądzenia od I. Z. kwoty
2.706 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Na uzasadnienie swojego żądania strona
powodowa wskazała, że pozwana jest właścicielką lokalu użytkowego nr (...) usytuowanego na parterze budynku,
w którym to lokalu prowadzi działalność gospodarczą – Salon (...). W związku z powyższą działalnością pozwana
zamontowała na elewacji budynku (...) tablice reklamowe o łącznej powierzchni 2,59 m2, zmienione z dniem
23 marca 2012 r. na 4 tablice reklamowe o łącznej powierzchni 3,28 m2. Strona powodowa podała również, że w dniu
07 września 2011 r. podjęła uchwałę nr 8/2011 o ustaleniu odpłatności za dzierżawy ściany pod tablice reklamowe –
dla właścicieli i najemców lokali w budynku
w wysokości 25 zł/m2, dla pozostałych podmiotów w wysokości 35 zł/m2. Tym samym pozwana – jako właściciel
jednego z lokali – od miesiąca października 2011 r. powinna wpłacać miesięcznie na konto Wspólnoty Mieszkaniowej
kwotę 64,75 zł, a od dnia 23 marca 2012 r. – kwotę 82 zł. I. Z. otrzymała projekt umowy dzierżawy części wspólnych
pod tablicę reklamową, którego jednak nie podpisała. Strona powodowa nadto wskazała, że ściana budynku należy do
części wspólnych nieruchomości i jej zajęcie bez zgody wspólnoty mieszkaniowej nie jest dopuszczalne. Tym samym
właściciele lokali nie mogą dowolnie korzystać z elewacji z powołaniem się wyłącznie na swoje prawo własności.
Strona powodowa stwierdziła przy tym, że wspólnota mieszkaniowa ma prawo czerpać korzyści z dzierżawy ściany
pod reklamy. Podniosła także,
że reklama zamieszczona przez pozwaną miała charakter komercyjny i służyła wyłącznie I. Z., bowiem jej celem
było zachęcenie potencjalnych klientów do korzystania z usług prowadzonego przez nią salonu sukien ślubnych. Z
uzasadnienia pozwu wynika również,
że kwota dochodzona pozwem z tytułu bezumownego korzystania ze ściany budynku została obliczona według stawki
ustalonej na podstawie powołanej uchwałą od daty jej wejścia w życie, tj. od miesiąca lipca 2012 r. do marca 2015
r. Jako wysokość szkody strona powodowa przyjęła kwotę, jaką mogłaby uzyskać za wynajem elewacji zgodnie z
powyższą uchwałą, czyli 2.706 zł
(33 miesiące x 82 zł). Wskazana suma zbliżona jest do średniej stawki wynajmu elewacji na sąsiednich budynkach w
tej części miasta. Strona powodowa wskazała również, że już raz wystąpiła z pozwem przeciwko pozwanej o zapłatę
kwoty 639,51 zł za bezumowne korzystanie z elewacji budynku w okresie 1 października 2011 r. do czerwca 2012 r.,
jednak powództwo zostało oddalone z przyczyn o charakterze formalnym (k. 45-48).
Nakazem zapłaty w postepowaniu upominawczym z dnia 27 maja 2015 roku o sygn.
VIII Nc 740/15 Sąd Rejonowy w Kielcach uwzględnił powództwo w całości (k. 49).
Pozwana I. Z. wzniosła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, w którym zaskarżyła go w całości, żądając oddalenia
powództwa. Na uzasadnienie swojego stanowiska wskazała, że roszczenie pozwu nie zostało udowodnione, co zwalnia
ją od wdawania się
w spór w szerszym zakresie. Podała, iż strona powodowa wywodzi swoje roszczenie z prawa własności. W ocenie
pozwanej wywody pozwu wskazują, iż strona powodowa wysuwa swoje żądanie z faktu, że w myśl ustawy o własności
lokali ściana budynku należy do części wspólnych nieruchomości, a jej jakiekolwiek zajęcie bez zgody wspólnoty jako
właściciela nie jest dopuszczalne. Powyższe sformułowanie wskazuje, że strona powodowa wywodzi swoje roszczenia
z prawa własności, podczas gdy nie wykazała tytułu własności do nieruchomości.
Z uzasadnienia sprzeciwu wynika przy tym, że powyższa wada pozwu – zgodnie z zasadą prekluzji – jest
nienaprawialna, a w konsekwencji całkowicie niweczy zasadność dochodzonego roszczenia. Strona powodowa nie
wskazała również o jakie przepisy ustawy o własności lokali chodzi i co ma z nich wynikać, natomiast załączyła do
pozwu wyrok w innej podobnej sprawie, którą przegrała przede wszystkim dlatego, że nie przedstawiła dowodów
na uzasadnienie swojego żądania. Zdaniem pozwanej w niniejszej sprawie strona powodowa powiela ten sam błąd
formalny i nie prezentuje dowodów uzasadniających żądanie pozwu. I. Z. stwierdziła także, że żądanie pozwu jest
mało precyzyjne, bowiem w petitum pozwu nie wskazano jakiego okresu dotyczą dochodzone świadczenia okresowe.
Podniosła również, że strona powodowa
nie wykazała wysokości szkody, podczas gdy z treści pozwu wynika, że roszczenie ma charakter odszkodowawczy.
W ocenie pozwanej, w takim przypadku nie mają żadnego znaczenia uchwały podejmowane przez wspólnotę
mieszkaniową. Pozew nie zawiera przy tym żadnego wniosku dowodowego na okoliczność wysokości szkody
poniesionej przez stronę powodową, co także niweczy roszczenie, gdyż jest to wada nienaprawialna zgodnie z zasadą
prekluzji (k. 55-58).
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
I. Z. jest właścicielką nieruchomości lokalowej nr 4 położonej w K.
przy ulicy (...), w której prowadzi działalność gospodarczą w postaci salonu sukien ślubnych o nazwie (...). Na ścianie
wskazanego budynku od strony ulicy (...) umieściła szyld z napisem (...), który to szyld znajduje się tam od ośmiu
lat. Ponadto, na ścianach zewnętrznych w bramie znajdują się kolejne dwa szyldy, natomiast czwarty umieszczony
jest od strony podwórka.
Dowód : dowód z przesłuchania I. Z. (k. 104-104v), dowód z przesłuchania R. K. (k. 121-122).
I. Z., na prowadzenie działalności gospodarczej w powyższej lokalu oraz na jego adaptację wraz z instalacją wystaw
okiennych i tablic informująco – reklamujących uzyskała zgodę członków Wspólnoty Mieszkaniowej.
Dowód : pismo z dnia 12 listopada 2002 r. (k. 81).
W dniu 7 września 2011 roku Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości położonej przy ulicy (...) w K. podjęła uchwałę
nr 8/2011 w sprawie ustalenia opłat za wynajem ściany elewacji pod reklamę. W § 1 powyższej uchwały Wspólnota
Mieszkaniowa wyraziła zgodę na montaż tablic reklamowych na zewnętrznej ścianie budynku położonego przy ulicy
(...) w K., natomiast w § 2 ustaliła opłaty z tytułu dzierżawy ściany od tablicę reklamową – dla właścicieli i najemcy
lokali w budynku w wysokości 25 zł/m2 netto miesięcznie, natomiast dla podmiotów nie będących właścicielami lokali
mieszkalnych i użytkowych w kwocie 35 zł/m2 netto. Zgodnie z jej § 3 do zawarcia w imieniu Wspólnoty Mieszkaniowej
umowy cywilno – prawnej upoważniono zarządcę nieruchomości, zaś w myśl § 4 pożytki uzyskane w wyniku dzierżawy
ściany przeznaczono na fundusz remontowy.
Dowód : uchwała nr 8/2011 z dnia 7 września 2011 r. (k. 34).
W dniu 15 września 2011 r. został dokonany pomiar powyższych tablic reklamowych. Wykonująca go E. P. stwierdziła,
że zamieszczone przez I. Z. szyldy mają powierzchnię: 0,7 m x 0,69 m, 0,8 m x 0,7 m, 1,56 m x 0,81 m, 3 m x 0,47 m oraz
0,35 m x 0,40 m. W dniu 23 marca 2012 r. I. W. (1) stwierdziła, że reklamy salonu sukien ślubnych (...) prowadzonego
przez I. Z. z bramy od strony frontowej oraz z wewnętrznej bramy zostały zdemontowane. Do kolejnego pomiaru tablic
reklamowych doszło w dniu 10 kwietnia 2012 r. I. W. (1)stwierdziła wówczas, że na ścianach budynku przy ulicy (...)
w K. znajdują się trzy szyldy salonu sukien ślubnych
o wymiarach 3,30 m x 0,68 m, 0,70 m x 0,69 m oraz 0,8 m x 0,7 m.
Dowód : notatka służbowa z dnia 15 września 2011 r. (k. 29), notatka służbowa z dnia 23 marca 2012 r. (k. 28),
notatka służbowa z dnia 10 kwietnia 2013 r. (k. 26).
Pismem z dnia 28 września 2011 r. Przedsiębiorstwo (...)
z o.o. w K., działając w imieniu i na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej (...) przy ulicy (...) w K., przesłał na adres (...)
Salon (...) projekt umowy dzierżawy ściany budynku przy ulicy (...) w K. pod tablice reklamowe.
Dowód : pismo z dnia 28 września 2011 r. wraz z projektem umowy dzierżawy (k. 31-33).
Następnie pismem z dnia 20 lutego 2012 r., Przedsiębiorstwo (...) Spółka z o.o. w K., działając w imieniu i na rzecz
powyższej wspólnoty mieszkaniowej, przesłał na adres w/w salonu sukien ślubnych wezwanie do zapłaty kwoty 323,75
zł, które –
z powodu odmowy przyjęcia – nie zostało skutecznie doręczone I. Z..
Dowód : wezwanie do zapłaty z dnia 20 lutego 2012 r. wraz z dowodem zwrotu do nadawcy (k. 30-30v).
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów w postaci pisma z dnia 12 listopada 2002
r., uchwały nr 8/2011 z dnia 7 września 2011 r., notatek służbowych z dnia 15 września 2011 r., z dnia 23 marca 2012
r. oraz z dnia 10 kwietnia 2013 r., pisma z dnia 28 września 2011 r. wraz z projektem umowy dzierżawy oraz wezwanie
do zapłaty
z dnia 20 lutego 2012 r. wraz z dowodem zwrotu do nadawcy. Powyższe dokumenty zostały wprawdzie przedłożone
w postaci kserokopii, jednakże zostały uprzednio poświadczone za zgodność z oryginałem przez występujących w
sprawie pełnomocników będących adwokatami.
Z uwagi na powyższe Sąd dał im wiarę w całości i uczynił podstawą poczynionych ustaleń faktycznych. Za wiarygodne
w całości Sąd uznał również dowody z przesłuchania I. Z., J. K., J. L. (1)oraz I. K.. Ich relacje są spójne, wzajemnie się
potwierdzały i uzupełniały, aczkolwiek zeznania J. L. (1)oraz I. K.nie wniosły nic do sprawy.
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo niemal w całości zasługiwało na uwzględnienie.
Stosownie do treści art. 3 ust 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali
(t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 1892) nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku
i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Nie ulega zatem wątpliwości, że elewacja budynku,
w którym wydzielono nieruchomości lokalowe, stanowi część wspólną
w rozumieniu powołanego wyżej przepisu. Nie jest ona bowiem niezbędna współwłaścicielom do korzystania ze swoich
lokali zgodnie z ich przeznaczeniem. Elewacja może być przy tym wykorzystywana w celu umieszczenia reklam,
szyldów czy tablic informacyjnych, jednak takie korzystanie wykracza poza zakres korzystania z części wspólnej
nieruchomości w ramach przysługujących poszczególnym właścicielom udziałów we współwłasności i bywa źródłem
dochodów wspólnoty. Zgodzić się należy z wyrażonym w orzecznictwie poglądem, zgodnie
z którym wywieszanie na elewacji reklam, szyldów i tablic nie jest normalnym korzystaniem
z elewacji (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 12 maja 2015 r., sygn. I ACa 1113/14, LEX nr 1740620;
wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 grudnia 2012 r., sygn. VI ACa 766/12, LEX nr 1286691).
W tym miejscu za bezzasadny należy uznać podniesiony przez pozwaną zarzut dotyczący braku wykazania prawa
własności do nieruchomości. Z treści art. 6 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (t.j. Dz.U. z 2015
r., poz. 1892) wynika bowiem jednoznacznie,
że wspólnotę mieszkaniową tworzy ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości.
Wspólnota mieszkaniowa może przy tym nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwana. Warto
również podkreślić, że – w myśl art. 3 ust. 1 w/w ustawy – wskazanym właścicielom przysługuje udział w
nieruchomości wspólnej jako prawo związane
z własnością lokali. Skoro zatem roszczenie Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ulicy (...) w K. dotyczy
żądania zasądzenia wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z części nieruchomości wspólnej, jaką jest fragment
elewacji budynku, strona powodowa – jako podmiot złożony z ogółu współwłaścicieli tej nieruchomości – jest nie
tylko uprawniona,
ale wręcz zobowiązana do działania w ich imieniu.
Zgodnie z art. 12 powołanej wyżej ustawy właściciel lokalu ma prawo do współkorzystania z nieruchomości wspólnej
zgodnie z jej przeznaczeniem. Podkreślić jednak należy, że prawo
do współkorzystania, jak również do współposiadania (art. 206 k.c. w związku z art. 1 ust. 2
w/w ustawy), ograniczone jest do konieczności respektowania istnienia takich samych uprawnień po stronie innych
współwłaścicieli, ponieważ przedmiotowe uprawnienia przysługują każdemu
z nich. Nie ulega przy tym wątpliwości, że umieszczenie tablicy informacyjnej lub reklamowej prowadzi do
pozbawienia możliwości korzystania z nieruchomości wspólnej przez pozostałych współwłaścicieli. Powoduje to
bowiem trwałe lub czasowe przeznaczenie zajętej części na potrzeby wyłącznie osoby, która zamieściła tego rodzaju
urządzenie, przez co uniemożliwia korzystanie z niej przez pozostałych współwłaścicieli. W konsekwencji jeden ze
współwłaścicieli posiada rzecz wspólną w szerszym zakresie niż czynią to pozostali współwłaściciele, a tym samym
uzyskuje korzyść, która powinna być między nimi rozliczona.
Mając na uwadze powyższe rozważania stwierdzić należy, że umieszczenie na elewacji budynku położonego w K.
przy ulicy (...) reklamy działalności gospodarczej prowadzonej przez I. Z. wykracza poza zakres korzystania z części
wspólnej nieruchomości w ramach udziału przysługującego pozwanej jako właścicielce jednego z lokali.
Jak już wskazano, wywieszanie na ścianie budynku reklam nie jest normalnym korzystaniem
z elewacji, dlatego pozwana nie powinna tego robić według swojego uznania. Współwłaściciel nieruchomości
wspólnej nie może bowiem korzystać z części wspólnej dowolnie, stosownie do swoich potrzeb. Może z niej jedynie
współkorzystać w sposób nie zakłócający korzystania przez innych współwłaścicieli (por. wyrok Sądu Apelacyjnego
w Katowicach z dnia 12 maja 2015 r., sygn. I ACa 1113/14, LEX nr 1740620). Należy przy tym zauważyć, że skoro w
uchwale
nr (...) z dnia 7 września 2011 roku wspólnota mieszkaniowa przedmiotowej nieruchomości uregulowała kwestię
korzystania z elewacji budynku, to jeden ze współwłaścicieli nie może korzystać z niej w sposób przez siebie wybrany,
powołując się na swoje uprawnienia wynikające
z treści art. 206 w zw. z art. 140 k.c. Z treści wskazanej uchwały wynika bowiem jednoznacznie, że opłaty z tytułu
dzierżawy ściany pod tablicę reklamową dotyczą zarówno właścicieli i najemców lokali w budynku, jak i pozostałych
podmiotów. Sąd podziela przy tym wyrażony w orzecznictwie Sądu Najwyższego pogląd, zgodnie z którym określenie
zasad korzystania przez właściciela lokalu z części wspólnych budynku w zakresie przekraczającym jego udział w
nieruchomości wspólnej może nastąpić w drodze umowy zawartej przez niego ze wspólnotą mieszkaniową (por.
uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 2007 r., sygn. III CZP 59/07, LEX nr 270441).
W tym miejscu zgodzić należy się ze stroną powodową, że reklama zamieszczona przez pozwaną miała charakter
komercyjny i służyła wyłącznie I. Z., bowiem jej celem było zachęcenie potencjalnych klientów do korzystania z
usług prowadzonego przez nią salonu sukien ślubnych. Wprawdzie samo jej umieszczenie nie generowało żadnych
kosztów dla wspólnoty, to jednak charakter prowadzonej przez pozwaną działalności gospodarczej powoduje zwykle
większe zużycie całej nieruchomości oraz powstanie dodatkowych utrudnień dla mieszkańców – głównie z uwagi na
obecność klientów, a co za tym idzie – wzmożony hałas oraz zanieczyszczenie okolicy. Mając powyższe na uwadze
stwierdzić należy, że zasadne jest żądanie strony powodowej, aby I. Z. – jako osoba wykorzystująca swój lokal
w celach użytkowych (przynoszących dochód) – zapłaciła za korzystanie z nieruchomości wspólnej. Konieczność
uiszczania przez nią wynagrodzenia okresowego nie sprzeciwia się bowiem istocie współwłasności, gdyż pozwana,
poprzez zamieszczenie tablic reklamowych naruszyła prawa innych współwłaścicieli budynku. Niewątpliwym jest, że
współwłaściciel może domagać się
od pozostałych współwłaścicieli, korzystających z rzeczy wspólnej z naruszeniem art. 206 k.c.
w sposób wykluczający jego współposiadanie, wynagrodzenia za korzystanie z tej rzeczy
z zachowaniem przesłanek określonych w art. 224 § 2 k.c. lub art. 225 k.c. (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13
marca 2008 r., sygn. III CZP 3/08, OSNC 2009/4/53; postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 14 października 2011 r., sygn. III CSK 288/10, LEX nr 1129123). Wprawdzie powyższe
stanowisko zostało wyrażone na kanwie stanu faktycznego, w którym przedmiotem współwłasności nie była
nieruchomość wspólna współwłaścicieli tworzących wspólnotę mieszkaniową, jednakże wyraża ogólną zasadę opartą
na treści powołanych przepisów, iż współwłaściciel pozbawiający możliwości korzystania i posiadania pozostałych
współwłaścicieli obowiązany jest z tego tytułu uiszczać wynagrodzenie. Dla oceny zasadności roszczenia bez znaczenia
pozostaje okoliczność, że I. Z., na prowadzenie działalności gospodarczej
w należącym do niej lokalu oraz na jego adaptację wraz z instalacją wystaw okiennych i tablic informująco –
reklamujących uzyskała zgodę członków wspólnoty mieszkaniowej. Wskazać bowiem należy, że zgoda ta dotyczyła
jedynie umieszczenia szyldów, nie regulowała ani też nie wyłączała kwestii odpowiedniej odpłatności za taki sposób
korzystania z nieruchomości wspólnej.
Wysokość przedmiotowego wynagrodzenia została przy tym ustalona w oparciu o treść powołanej już uchwały nr
8/2011 z dnia 7 września 2011 r. I tak, stosownie do jej § 2, opłaty
z tytułu dzierżawy ściany pod tablicę reklamową dla właścicieli i najemców lokali w budynku ustalono na kwotę 25
zł/m2 netto miesięcznie. Ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wynika również, że tablice
reklamowe prowadzonej przez pozwaną działalności gospodarczej były umieszczone na elewacji budynku położonego
przy ulicy (...)
w K. w okresie od lipca 2012 r. do marca 2015 r., a zatem przez trzydzieści trzy miesiące. W tym czasie zajmowały
one 3,28 m2 powierzchni ściany. W konsekwencji, za bezumowne korzystanie z elewacji wskazanego budynku stronie
powodowej należy się od pozwanej wynagrodzenie w łącznej kwocie 2.706 zł (33 miesiące x 25 zł/m2 x 3,28 m2). Za
bezzasadny należy przy tym uznać zarzut pozwanej odnoszący się do niewykazania wysokości poniesionej szkody. W
ocenie Sądu, oparcie się w tym zakresie na treści wskazanej uchwały jest jak najbardziej miarodajne i pozwala na
precyzyjne określenie wynagrodzenia, jakie wspólnota mieszkaniowa mogłaby uzyskać za wydzierżawienie elewacji
pod tablice reklamowe o powierzchni 3,28 m2 na wskazany w pozwie okres. Z uwagi na powyższe, Sąd orzekł jak w
punkcie I wyroku.
O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.p.c. Strona powodowa domagała się zasądzenia odsetek za okres
od dnia wniesienia pozwu, jednak Sąd nie uwzględnił jej żądania
w tej części. Wskazać bowiem należy, że wprawdzie w lutym 2012 r. strona powodowa wystosowała do pozwanej pismo
zawierające wezwanie do zapłaty, jednakże nie zostało ono skutecznie doręczone. Brak jest przy tym jakichkolwiek
dowodów, by po tej dacie strona powodowa po raz kolejny wzywała pozwaną do zapłaty za okres objęty żądaniem
pozwu.
W konsekwencji Sąd zasądził odsetki dopiero od dnia 22 lipca 2015 roku, tj. od daty doręczenia I. Z. odpisu nakazu
zapłaty wraz z odpisem pozwu (k. 54), a w punkcie II wyroku oddalił powództwo w pozostałym zakresie.
O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 zdanie drugie k.p.c. Stosownie
do treści powołanego przepisu, w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań zasadą jest wzajemnie zniesienie lub
stosunkowe rozdzielenie kosztów. Sąd może jednak włożyć na jedną
ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania
albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Nie ulega przy tym
wątpliwości, że strona powodowa uległa tylko
co do nieznacznej części swojego żądania – jej powództwo zostało bowiem oddalone jedynie
w zakresie odsetek za okres od dnia 30 marca 2015 r. do dnia 21 lipca 2015 r. W konsekwencji
Sąd w punkcie III wyroku zasądził od I. Z. na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ulicy (...) w K. kwotę
753,00 zł tytułem kosztów procesu, na które to koszty złożyły się następujące należności:
• 136 zł z tytułu opłaty od pozwu,
• 600 zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego poniesionych przez stronę powodową reprezentowaną przez
adwokata w stawce minimalnej z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002
roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej z urzędu
(t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 461 ze zm.),
• 17 zł z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.
SSR Katarzyna Latała