Dziejsza Francja - Polska Fundacja im. Roberta Schumana

FRANCJA
dla
każdego
3. seminarium 23 listopada 2011 roku
koordynator:Joanna Różycka­Thiriet [email protected]
Temat: Stereotypy w krajach francuskojęzycznych
Goście:
−
Nathalie Marville Dosen, Attaché Ambasady Szwajcarii w Polsce
−
dr Damien Thiriet, Wydział Studiów Międzynarodowych
i Politycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim
SŁOWNICZEK PRZETRWANIA
Le cliché [ly klisze] – klisza, czyli idea, sformułowanie stereotypowe. La province [la provęs] – prowincja. We Francji niekiedy wszystkie regiony, poza Paryżem i jego bezpośrednią okolicą, określa się jako prowincję, co ma wskazywać na ich zaściankowość i wyższość regionu paryskiego. Wg tej logiki prowincją są również tak duże miasta jak np. Lyon. To, że Paryż jest centrum Francji, widać np. kiedy patrzymy na francuską sieć szybkich pociągów TGV czy w mniejszym stopniu w przypadku sieci autostrad. Le Parigot [ly parigo] – potocznie Paryżanin, słowo ma negatywną konotację.
Le rosbif [ly rosbif] – rostbef, wołowe mięso. Pejoratywne określenie Anglika.
Le Boche [ly boche] – Szkop, pejoratywne określenie Niemca, które przeniknęło do potocznego języka z języka żołnierskiego. Używane szczególnie podczas wojen
z Niemcami, Saoul comme un Polonais [su kom ę polone] – pijany jak Polak. Pochodzenie tego zwrotu nie jest do końca sprecyzowane, wiadomo jednak, że u jego genezy leżą nasi rodacy, którzy jako żołnierze napoleońscy nie wylewali za kołnierz. Według jednej z wersji, zwrot pijany jak Polak ma jednak charakter komplementu. Ponieważ Polacy owszem pili, ale potem byli zdatni do walki, Napoleon Bonaparte miał powiedzieć: Si vous voulez vous soûler, soûlez­vous comme les Polonais (Jeśli chcecie się upić, upijajcie się jak Polacy).
Le flegme britannique [la flegm brytanik] – angielska flegma. Kłam temu stereotypowi o rzekomym spokoju Brytyjczyków zadało badanie instytutu 72 Point z 2009 roku. Okazało się, że Brytyjczycy denerwują się 4 razy dziennie, więcej niż Włosi czy Francuzi. A najbardziej irytuje ich, kiedy ktoś ich wyprzedzi
w kolejce, a także korki na autostradach, zapchane sklepy i niemiłe sąsiedztwo. Kiedy już o tym mowa, Francuzów najbardziej denerwuje zły posiłek oraz niemiła obsługa.
Une réponse de Normand [un repąs de normą] – odpowiedź Normandczyka, brak zdecydowania, odpowiedź w stylu jestem za a nawet przeciw.
DOBRZE POWIEDZIANE – FRAZA DNIA
On ne peut pas faire confiance à des gens dont la cuisine est si mauvaise (Nie można ufać ludziom, których kuchnia jest tak zła). La seule chose qu'ils ont jamais faite pour l'agriculture européenne est la maladie de la vache folle (Jedyną rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobili dla europejskiego rolnictwa jest choroba wściekłych krów) Après la Finlande, c'est le pays avec la pire nourriture (Po Finlandii to kraj
z najgorszym jedzeniem).
­ tak francuski prezydent Jacques Chirac miał żartować z Brytyjczyków i ich kuchni,
a przy okazji też i z kuchni fińskiej, podczas spotkania z niemieckim kanclerzem Gerhardem Schroederem i rosyjskim prezydentem Władimirem Putinem w 2005 roku. Świętowali 750­lecie Kaliningradu.
PORTRETY MNIEJ ZNANYCH MĘŻCZYZN I KOBIET
Dany Boon (ur. 1966 r.) jest satyrykiem (spektakle w stylu one­man­
show), aktorem i reżyserem. Jego prawdziwe nazwisko brzmi Daniel Hamidou (ojciec był pochodzenia algierskiego). Pochodzi z północy Francji, stąd zrobiony przez niego film Jeszcze dalej niż Północ (Bienvenue chez les Ch’ti, 2008 rok) był niejako powrotem do korzeni. Film o pracowniku poczty z południowej Francji, który za karę został przeniesiony na stanowisko w odległym regionie Nord­Pas de Calais, dosyć niespodziewanie okazał się wielkim hitem – największym francuskim przebojem po wojnie. Mieszkańcy północnej Francji chodzili na niego do kin nawet w Belgii, a ser maroille, który pojawił się w filmie (ścisła czołówka najbardziej śmierdzących serów Francji) zwiększył sprzedaż o kilkadziesiąt procent. Była to też świetna reklama dla miasteczka Bergue, gdzie toczy się większość akcji. Polscy widzowie znają Boona m.in. z filmu Mój najlepszy przyjaciel (Mon meilleur ami), gdzie gra taksówkarza, którzy chce wystąpić
w programie Milionerzy. Jego ostatni film o celnikach pt. Nic do oclenia (Rien à Déclarer)
również powraca do tematyki stereotypów, tym razem francusko-belgijskich.
JAK TO SIĘ JE, CZYLI O
FRANCUSKICH ZWYCZAJACH
Asterix chez les Belges, Asterix chez les Bretons, Asterix chez le Helvets... ­ komiksy Gocinnego i Uderzo to kopalnia stereotypów na temat innych narodów widzianych oczami Francuzów (np. Szwajcarzy – naród powolny, zajadający się potrawą fondue ze stopionego sera). Ale też samych Francuzów.
Organizatorem seminariów jest Polska Fundacja im. Roberta
Schumana
Partnerem seminariów jest Fundacja Roberta Schumana w Paryżu
Działania Polskiej Fundacji im. Roberta Schumana są współfinansowane przez
Unię Europejską, ze środków programu Europa dla Obywateli