Godność – prawo każdego człowieka
Transkrypt
Godność – prawo każdego człowieka
Scenariusz z wykorzystaniem koła wartości 45 min Godność Cele lekcji: Uczeń: – własnymi słowami wyjaśnia pojęcie godności, – podaje wartości sprzyjające zachowaniu własnej i cudzej godności, – rozpoznaje wokół siebie przypadki naruszania godności ludzkiej i odpowiednio reaguje, – omawia podstawowe zasady poszanowania godności drugiego człowieka, – przytacza nazwy artykułów prawnych, chroniących godność człowieka i podaje ich najważniejsze treści, – wymienia instytucje, do których można zwrócić się o pomoc, gdy naruszana jest godność człowieka, – analizuje i ocenia własną postawę wobec naruszania godności innych. Metody: - metoda aktywizująca – koło wartości, - elementy wykładu, - rozmowa kierowana, - praca z tekstem źródłowym. Formy pracy: indywidualna, grupowa, zbiorowa. Środki dydaktyczne: - karta pracy: Godność – prawo każdego człowieka, - karta samooceny. Przebieg lekcji: Faza wprowadzająca 1. Czynności organizacyjne: sprawdzenie obecności, podanie tematu oraz celów lekcji, rozdanie kart pracy. 2. Uczniowie rozwiązują zadanie 1. z karty pracy, a następnie dyskutują na temat możliwych definicji godności. Faza realizacyjna 1. Nauczyciel dzieli uczniów na pięć grup. Zespoły wykonują zadanie 2. w karcie pracy. Nauczyciel rysuje koło wartości na tablicy i wpisuje w nie propozycje poszczególnych drużyn. Następnie ochotnicy spośród zgromadzonych pojęć wybierają i podkreślają czynniki negatywne, które dostrzegają nie tylko u innych, lecz także u siebie. Nauczyciel wskazuje na wagę faktu, że krytyczna samoocena to pierwszy krok ku większej wrażliwości na drugiego człowieka oraz ku uświadomieniu sobie, że często chroniąc i ceniąc własną godność, naruszamy ją u innych. 2. Uczniowie realizują zadanie 3. z karty pracy. Po wykonaniu i omówieniu zadania określają, czy w podanych przypadkach doszło do naruszenia godności osobistej. 3. Każdy zespół otrzymuje zadanie wyjaśnienia jednej z podanych zasad godności, sformułowanych przez organizację Globaldignity. Po przygotowaniu odpowiedzi przedstawiciele grup prezentują na forum klasy efekty pracy drużyny. W kilku zdaniach omawiają rozumienie reguły oraz wyrażają własne zdanie na jej temat. Określają także, czy członkowie zespołu byli zgodni w jej interpretacji i ocenie. Grupa 1: Każdy człowiek ma prawo do godnego życia. Grupa 2: Godne życie to możliwość realizowania swojego potencjału dzięki odpowiedniemu poziomowi opieki zdrowotnej, edukacji, godziwym zarobkom i poczuciu bezpieczeństwa. Grupa 3: Godność to wolność decydowania o własnym życiu i poszanowanie tego prawa przez innych. Grupa 4: Godność powinna być podstawą we wszystkich naszych działaniach. Grupa 5: Nasza własna godność jest nieodwołalnie związana z godnością innych. 4. Nauczyciel omawia krótko Powszechną deklarację praw człowieka oraz prawa dziecka zapisane w Konwencji praw dziecka (potrzebne informacje znajdują się w Materiałach dla nauczyciela). Następnie wymienia instytucje pomagające ludziom, których godność osobista została w rażący sposób naruszona (przydatne wiadomości zamieszczono w Materiałach dla nauczyciela). 5. Na polecenie nauczyciela uczniowie rozważają, co powinni zrobić, jeżeli będą świadkami naruszania czyjejś godności. Po zakończeniu rozmowy wykonują zadanie 4. z karty pracy. Faza podsumowująca 1. Podczas krótkiej dyskusji uczniowie tłumaczą, jak rozumieją słowa Rabindranatha Tagore, indyjskiego pisarza i filozofa, laureata Nagrody Nobla: Godności nie zdobywa się samym rozprawianiem o niej. 2. Nauczyciel rozdaje uczniom kartę samooceny (umieszczono ją w Materiałach dla ucznia) i poleca ją wypełnić. Ochotnicy komentują na forum klasy sposób wykonania polecenia. 3. Zadanie domowe: Przygotuj plakat pt. „Dekalog pomocy pokrzywdzonym obok nas”. Zadbaj o jego formę, pamiętaj, że powinna ona być adekwatna do zagadnienia – musi zwracać uwagę odbiorcy na ważny problem społeczny. Materiały dla nauczyciela Informacje dotyczące dokumentów chroniących prawo człowieka do godności Powszechna Deklaracja Praw Człowieka 10 grudnia 1948 r. Zgromadzenie Ogólne ONZ na posiedzeniu w Paryżu uchwaliło Powszechną deklarację praw człowieka – pierwszy ogólnoświatowy zbiór najważniejszych praw i wolności. W jej trzydziestu artykułach spisano prawa osobiste, polityczne (obywatelskie), ekonomiczne, socjalne oraz kulturalne, gwarantując jednostkom m.in. prawo do życia, wolności, bezpieczeństwa, równości wobec prawa, bezstronnego postępowania sądowego, ochrony życia prywatnego oraz bezpłatnego szkolnictwa na poziomie podstawowym. Dokument nie miał charakteru wiążącego dla podpisujących go państw, gdyż na jego podstawie nie można było egzekwować określonego działania z ich strony. Wywarł jednak olbrzymi wpływ na prawodawstwo poszczególnych krajów, które regulowały prawa człowieka w swoich konstytucjach lub umowach międzynarodowych. O ile uchwalony akt miał ukierunkować dalsze działania ONZ na rzecz ochrony praw jednostki, o tyle spisane w 1966 r. międzynarodowe Pakty praw człowieka miały już wiążący dla sygnatariuszy charakter umów międzynarodowych. Do dokumentów tych zalicza się Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, socjalnych i kulturalnych oraz Międzynarodowy pakt praw osobistych i politycznych. Pierwszy z nich wszedł w życie 3 stycznia 1976 r., drugi – 2 marca 1976 r. W Polsce obowiązują odpowiednio od 3 marca i 18 czerwca 1977 r. Powtórzono w nich i sprecyzowano prawa określone w Powszechnej deklaracji praw człowieka. Międzynarodowy pakt praw osobistych i politycznych uzupełnił ją o prawa osób należących do mniejszości etnicznych, religijnych i językowych. Zapisano w nim też zakaz więzienia za długi oraz nakaz humanitarnego traktowania osób pozbawionych wolności. Nie zaproponowano natomiast gwarancji ochrony prawa własności. Uchwalenie Międzynarodowego paktu praw osobistych i politycznych doprowadziło do powołania Komitetu Praw Człowieka. Organ ten nadzoruje przestrzeganie przyjętych postanowień przez kraje, które je podpisały. Rozpatruje też sprawozdania państw oraz przyjmuje ich skargi i petycje indywidualne w sprawach naruszenia praw człowieka. Pierwotnie nie przewidywano utworzenia żadnego organu kontrolującego przestrzeganie postanowień Międzynarodowego paktu praw gospodarczych, socjalnych i kulturalnych. Jednak już w 1978 r. powołano grupę ekspertów, którą w 1985 r. zastąpiono Komitetem Praw Ekonomicznych, Socjalnych i Kulturalnych. Jego członkowie zbierają się trzy razy w roku na sesje odbywające się w Genewie. System kontroli polega wyłącznie na przyjmowaniu i rozpatrywaniu sprawozdań sygnatariuszy. Konwencja praw dziecka Uchwalono ją z inicjatywy polskiej, zgłoszonej w 1978 r. Po trwających blisko 11 lat pracach została przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne ONZ 20 listopada 1989 r. Weszła w życie 2 września 1990 r. Do tej pory ratyfikowały ją 193 państwa, w tym Polska (7 lipca 1991 r.). Dokument składa się z preambuły oraz 54 artykułów. Stanowi najobszerniejszy katalog praw dziecka i dlatego często nazywa się go światową konstytucją praw dziecka. W świetle art. 1 dzieckiem jest każda osoba do osiągnięcia pełnoletności, czyli (w sytuacjach typowych) do ukończenia 18 lat. W dokumencie określono uniwersalne normy prawne chroniące dzieci przed wyzyskiem, złym traktowaniem i zaniedbaniem oraz zagwarantowano najmłodszym ochronę podstawowych praw człowieka. Uregulowane prawa zostały podzielone na trzy kategorie: – prawa osobiste, np.: do życia i rozwoju, do wychowania w rodzinie, do wolności od przemocy fizycznej lub psychicznej, wyzysku, nadużyć seksualnych i wszelkiego okrucieństwa, – prawa socjalne, np.: do ochrony zdrowia, do wypoczynku i czasu wolnego, – prawa kulturalne, np. do nauki, korzystania z dóbr kultury. Konwencję praw dziecka uzupełniono dwoma protokołami dodatkowymi, uchwalonymi 25 maja 2000 r. Pierwszy dotyczy udziału dzieci w konfliktach zbrojnych, a drugi – sprzedaży dzieci, dziecięcej prostytucji i pornografii. Oba zostały ratyfikowane przez Polskę w 2005 r. Państwa, które podpisały dokument, zobowiązały się podjąć działania zmierzające do urzeczywistnienia zawartych w nim praw. Komitet Praw Dziecka ONZ, kontrolujący ich przestrzeganie, rozpatruje sprawozdania składane przez poszczególne kraje. Polska składała takie sprawozdania w latach 1993 i 1999. Informacje dotyczące instytucji powołanych do ochrony prawa człowieka do godności Urząd Rzecznika Praw Obywatelskich Potrzebę utworzenia niezależnego urzędu badającego zgodność działań organów administracyjnych z prawem jako pierwsi dostrzegli Szwedzi. Wprowadzili tę myśl w życie w 1809 r. W 2. poł. XX w. rozwiązanie to rozpowszechniło się w całej Europie. W Polsce urząd ów stworzono w 1987 r. Obecnie rzecznika praw obywatelskich (RPO) powołuje sejm za zgodą senatu – na 5-letnią kadencję, z możliwością jednej reelekcji. Zadanie tej osoby polega na czuwaniu, by wskutek czynności organów państwowych nie nastąpiło naruszenie prawa lub zasad sprawiedliwości społecznej. Rzecznik nie bada złamania praw danej osoby przez sąsiada czy kolegę z pracy. Interweniuje wszędzie tam, gdzie są lub mogą być zagrożone prawa człowieka i obywatela w relacjach: jednostka – państwo (organ władzy państwowej). Podjęcie czynności przez rzecznika może nastąpić na skutek jego własnej inicjatywy, na wniosek obywateli, członków organizacji obywatelskiej albo organów samorządowych. Wcześniej wnioskodawca powinien przejść całą krajową procedurę odwoławczą. Oznacza to, że obywatel po np. niekorzystnym wyroku sądu pierwszej instancji nie może złożyć od razu odpowiedniego wniosku do rzecznika. Za zgłaszanie wniosków nie pobiera się żadnych opłat skarbowych. Nie jest też wymagane zachowanie formy pisemnej. Jeśli jednak zamierzamy spisać skargę, możemy ją wysłać pocztą albo wypełnić formularz elektroniczny. Wystarczy wyraźnie wskazać w nim wnioskodawcę oraz osobę, której wolności i prawa zostały naruszone. Należy również określić przedmiot sprawy, a także załączyć kopie lub odpisy posiadanych dokumentów. Rzecznik najpierw sprawdza podane we wniosku fakty. Jeśli stwierdzi, że rzeczywiście nastąpiły, stara się skłonić winny organ władzy państwowej do naprawienia tego naruszenia. Gdy zostało ono spowodowane niekonstytucyjną ustawą, ma prawo wystąpić do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie tego aktu pod kątem jego zgodności z zapisami konstytucyjnymi i ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi. Rzecznik nie ma uprawnień do inicjatywy ustawodawczej; może jednak skłonić właściwe organy (sejm, senat, rząd) do jej podjęcia. Może też interweniować w postępowaniach sądowych – karnych, cywilnych oraz administracyjnych, doprowadzić do wszczęcia procesów w sprawach cywilnych i administracyjnych, wziąć w nich udział, składać skargi kasacyjne w sprawach cywilnych do Sądu Najwyższego, a w sprawach administracyjnych do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Badając sprawę, nie jest ograniczony terminami przewidzianymi w Kodeksie postępowania administracyjnego. Urząd Rzecznika Praw Dziecka Po ratyfikacji przez Polskę w 1991 r. uchwalonej przez ONZ Konwencji praw dziecka konieczne stało się powołanie instytucji czuwających nad prawami osób niepełnoletnich. Dlatego w Konstytucji RP uwzględniono istnienie w polskim porządku prawnym urzędu Rzecznika Praw Dziecka. Odpowiednia ustawa została uchwalona w 2000 r. Rzecznika praw dziecka (RPD) powołuje sejm za zgodą senatu na pięcioletnią kadencję (z możliwością jednej reelekcji). Wykonując swoje zadania, osoba ta kieruje się przede wszystkim dobrem dziecka. Zawsze bierze pod uwagę naturalne środowisko jego rozwoju, czyli rodzinę. Stoi na straży wszelkich praw najmłodszych, m.in. do życia, ochrony zdrowia, wychowania w rodzinie, nauki, godziwych warunków socjalnych. Stara się uchronić dzieci przed przemocą, okrucieństwem, wyzyskiem, demoralizacją czy zaniedbaniem. Interwencje podejmuje z własnej inicjatywy lub po wpłynięciu do biura odpowiedniego wniosku. Dotyczą one relacji: dziecko – organ władzy państwowej. Rzecznik ma obowiązek przedstawiać oceny i wnioski mające na celu ochronę praw dzieci oraz usprawnienie trybu załatwiania związanych z nimi spraw. Może zwrócić się np. do organów władzy publicznej, samorządu terytorialnego, organizacji pozarządowych z prośbą o złożenie wyjaśnień lub podjęcie określonych działań. Może także zabiegać o to, by rzecznik praw obywatelskich podjął kroki zmierzające do zapewnienia skutecznej ochrony praw oraz dobra dziecka. Naruszenie praw dziecka może zgłosić każdy: samo dziecko, jego rodzic lub opiekun, krewny, pedagog szkolny, nauczyciel, członek organizacji pozarządowej. Rzecznik gwarantuje przy tym zachowanie poufności. Forma przekazania informacji nie ma znaczenia (można to zrobić ustnie albo pisemnie – także drogą e-mailową). Dzięki parlamentarnym nowelizacjom odpowiednich ustaw, dokonanym w 2008 i 2010 r., pozycja i uprawnienia RPD znacząco się wzmocniły. Może on np. wszczynać postępowania w sprawach cywilnych i administracyjnych oraz brać w nich udział na prawach przysługujących prokuratorowi. Ma też możliwość występowania z wnioskami o ukaranie w sprawach o wykroczenia. Zyskał również prawo zaskarżenia decyzji administracyjnych, uczestniczenia w postępowaniach przed Trybunałem Konstytucyjnym oraz występowania do Sądu Najwyższego o interpretację przepisów. Materiały dla ucznia Karta samooceny W jakim stopniu dzisiejsze zajęcia pomogły mi zrozumieć, jak cenna jest godność każdego człowieka? uwrażliwiły mnie na krzywdę ludzi żyjących obok mnie? uświadomiły mi, że nie można biernie przyglądać się łamaniu prawa człowieka do zachowania własnej godności? 1 2 3 4 5 6 Karta pracy Godność – prawo każdego człowieka 1. Spośród podanych propozycji wybierz tę, która jest, według Ciebie, najpełniejszą i najbardziej zrozumiałą definicją słowa „godność”. Uzasadnij swój wybór. A. Godność jest pojęciem odnoszącym się do człowieka i oznacza szacunek dla samego siebie oraz poczucie własnej wartości. Wewnętrzne poczucie z nią związane wstrzymuje człowieka przed popełnianiem czynów, które są powszechnie uznane za złe. Ponadto godność nie pozwala na poniżanie się przed innymi osobami. Najczęściej człowiek, który ma poczucie godności jest powszechnie szanowany. Czasami jednak źle rozumiana godność utrudnia jednostce np. porozumienie z innymi, zwrócenie się po pomoc, pójście na kompromis czy wybaczenie. B. Godność to poczucie własnej wartości i szacunek dla samego siebie. C. Godność człowieka należy rozumieć jako niezbywalny przymiot, część składową bytu danej jednostki, pewną wewnętrzną właściwość, która nadaje istnieniu ludzkiemu celowość, możliwość do samostanowienia i stanowi jasne zaprzeczenie prawa jakichkolwiek osób trzecich do ingerowania w ów byt lub kontroli nad drugim człowiekiem. ………………………………………………………………………………………………… ………………………………………………………………………………………………… ………………………………………………………………………………………………… 2. Uzupełnij koło wartości. Po prawej stronie wpisz wartości, którymi – Twoim zdaniem – ludzie powinni się kierować, aby zachować godność, a po lewej – zjawiska, cechy i czynniki negatywnie wpływające na ich zachowanie. 3. Przeczytaj fragmenty artykułów prasowych. Pod każdym z nich napisz, które prawa człowieka zostały złamane w opisanych sytuacjach. A. „Nasza córka Kasia jest w klasie szykanowana, opluwana, kopana, ciągana za włosy. Wodzirejem jest 11-letnia Natalia, potrafiąca wywrzeć presję na całą klasę, podpowiedzieć, nad kim można się znęcać. Sprawa była kilkakrotnie zgłaszana do pedagoga szkolnego, ale bez skutku. Agresja ze strony tej dziewczynki przybiera na sile, a moje dziecko nie chce chodzić do szkoły. Boi się, ma bóle brzucha, nie śpi po nocach, na stresy reaguje gorączką. Matka dziewczynki co drugi dzień jest wzywana do szkoły, ale rezultatu nie widać. Sprawę zgłosiłam na policję, czekam na efekty. Co jeszcze mam zrobić? Czy reakcja będzie dopiero, kiedy dojdzie do nieszczęścia?”. http://m.trojmiasto.pl/news/Przemoc-w-szkole-duzy-problem-malych-ludzin55764.html ………………………………………………………………………………………………… ………………………………………………………………………………………………… B. „Informatorzy telewizji Polsat twierdzą, że podopieczni Niepublicznego Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego [...] (gmina Kąty Wrocławskie) nie są dobrze traktowani, choć z racji tego, że są chorzy, wymagają specjalnego zachowania. Twierdzą oni, że owszem, opiekunowie zajęli się nimi „specjalnie”, ale w całkiem inny sposób. Dzieci z zespołem Downa miały mieć bandażowane ręce, często także miały klęczeć bez powodu lub stać przez kilka godzin w kącie. Na dowód tych stwierdzeń informatorzy przedstawili zdjęcia dzieci z zabandażowanymi rękami”. http://www.gazetawroclawska.pl/artykul/994547,przemoc-w-prowadzonym-przezsiostry-osrodku-dla-niepelnosprawnych-dzieci-sprawdzi-toprokuratura,id,t.html?cookie=1 ………………………………………………………………………………………………… ………………………………………………………………………………………………… C. „W 2006 roku z powodu tętniaka pan Adam stracił nogę. Wtedy żona pana Adama, by wywołać w mężczyźnie złość [...] chowała protezę, zniszczyła jego wózek inwalidzki, z balkonu pofrunęły ubrania. – Długo nikomu o tym nie opowiadałem. Fakt, że kobieta znęca się nad mężem nie stanowi powodu do dumy – twierdzi. Julka żyła w ciągłym strachu o swojego ojca. – Pewnego dnia tata miał już dosyć i chciał po prostu wyjść z domu. Wtedy spałam na schodach, bo bałam się, że wyjdzie i już nigdy nie wróci – mówi Julka”. http://m.onet.pleuro2012.m.onet.pl/slask/5553748,detal.html ………………………………………………………………………………………………… ………………………………………………………………………………………………… 4. Wpisz do tabeli możliwe dokończenia podanego zdania. Kiedy jestem świadkiem naruszania godności innej osoby, zachowuję postawę aktywną, ponieważ bierną, ponieważ