Czy umiemy korzystać z telewizji?

Nauczanie zintegrowane – konspekty
Czy umiemy korzystać z telewizji?
Marta Szeliga
Szkoła Podstawowa
w Gawłuszowicach
Konspekt zajęć zintegrowanych w klasie II
Opracowanie regulaminu korzystania z telewizji. Zapisywanie odpowiedzi na
pytanie: Jakie filmy lubisz oglądać w telewizji? Porządkowanie zdań zgodnie
z wydarzeniami zapisanymi w pamiętniku Kasi. Dodawanie i odejmowanie liczb
dwucyfrowych z przekroczeniem progu dziesiątkowego. Wykonanie telewizora
z pudełka. Wymyślanie filmów „kreskówek”.
Zadania dydaktyczno- wychowawcze.
I.
W zakresie edukacji polonistycznej:
a) bogacenie słownictwa
b) doskonalenie umiejętności wypowiadania się na dany temat
c) ustalenie zasad korzystania z telewizji
d) utrwalenie pojęć: rodzaj męski, żeński, nijaki rzeczownika
e) umiejętność porządkowania zdań zgodnie z wydarzeniami
zapisanymi w pamiętniku pt.” Z pamiętnika Kasi”.
II.
W zakresie edukacji matematycznej:
a) usprawnianie techniki rachunkowej
b) doskonalenie umiejętności dodawania i odejmowania w zakresie
100
III.
W zakresie edukacji technicznej:
a) łączenie elementów kartonu, tekturki przez sklejanie
b) wymyślanie” kreskówek”
c) zapoznanie ze sposobami gospodarowania wolnym czasem
IV.
W zakresie edukacji ruchowej:
a) zabawa integracyjno- ruchowa „Ludzie do ludzi”.
9
Marta Szeliga – Czy umiemy korzystać z telewizji (konspekt zajęć zintegrowanych w kl. II)
Metody pracy:
• Pogadanka
• Rozmowa kierowana.
• Praca z tekstem
• Pokaz.
• Obserwacja.
• „Burza mózgów”.
• Opis ćwiczeń praktycznych.
• Metoda gier i zabaw dydaktycznych.
• Praktycznego działania.
Formy pracy:
Zbiorowa, indywidualna, grupowa.
Środki dydaktyczne:
• Podręcznik i karty pracy.
• Rozsypanka sylabowa.
• Paski z zadaniami tekstowymi.
• Tekst z lukami oraz kartoniki z wyrazami do uzupełnienia.
• Telewizor z pudełka – do demonstracji.
Przebieg zajęć:
1.
Czynności organizacyjno-motywacyjne.
a) Powitanie. Wprowadzenie do tematu.
b) Ułożenie wyników działań matematycznych w zakresie 100 od
najmniejszego do największego.
2 ⋅7 =
3 ⋅10 =
5⋅4 =
28 : 7 =
36 + 7 =
72 - 20 =
84 + 8 =
65 - 15 =
4⋅6 =
15 : 3 =
10 ⋅ 0 =
my
stać
ko
u
z te
wi
10
zji
le
rzy
mie
Czy
CKPiDN w Mielcu – Zeszyty nauczycielskie – Nr3/2005
c)
Odczytanie hasła z rozsypanki sylabowej „Czy umiemy korzystać
z telewizji?”.
Część właściwa.
a) Obejrzenie obrazków parami w podręczniku, przedstawiających
poprawne i niepoprawne zasady korzystania z telewizji.
b) Wspólne opracowanie regulaminu korzystania z telewizji.
Uzupełnianie tekstu z lukami słownictwem: wieczorem, przesiaduj,
telewizję, przeznaczone, ekranu, dzieci, samotnie- praca w grupach.
2.
Tekst regulaminu:
1.
2.
3.
4.
5.
Wybieraj programy ........................... dla ...................... w twoim wieku!
Nie .................................. przed telewizorem całymi godzinami!
Oglądaj ............................ z odległości 3 metrów od ..............................!
Zapalaj lampę, gdy oglądasz program ..................................!
Nie oglądaj telewizji samotnie!
Omówienie poszczególnych punktów regulaminu. Pogadanka na temat
wyboru programów telewizyjnych. Uzasadnianie wyboru. regulamin dzieci
powieszą w swoich pokojach i będą go stosować.
c)
3.
Zabawa integracyjna „Ludzie do ludzi” uczniowie stają w parach, na
hasło „ramię do ramienia” dotykają się ramionami, na hasło „plecy
do pleców” dotykają się plecami, na hasło „ludzie do ludzi”
zmieniają się w parach.
d) Słuchanie wzorowo czytanego tekstu „Z pamiętnika Kasi”.
Odpowiedzi na pytania w związku z tekstem. Porządkowanie zdań
zgodnie z wydarzeniami zapisanymi w pamiętniku Kasi.
e) Jak inaczej można spędzać wolny czas-metoda „.burzy mózgów”
f) Rozwiązanie zadania tekstowego: Film „Zorro” trwa 45 minut,
a film „Bolek i Lolek” trwa 27 minut. Układanie pytań i działań do
zadania.
g) Wykonanie telewizora z pudełka np. po butach. Wstępne
planowanie. Łączenie kartonu, cienkiej tektury przez sklejanie.
h) Wymyślanie filmów „kreskówek” – praca w zespołach
kilkuosobowych.
i) Wykorzystanie wykonanych wcześniej telewizorów.
Rekapitulacja zajęć:
Podsumowanie dnia, samoocena. W podsumowaniu przeanalizowano
przeprowadzoną dzień wcześniej ankietę dla dzieci dotyczącą korzystania
z telewizji.
11
Marta Szeliga – Czy umiemy korzystać z telewizji (ankieta dla dzieci)
Ankieta dla dzieci
1.
Jakie programy telewizyjne oglądasz?
2.
− informacyjne
− popularno- naukowe
− teleturnieje
− telenowele
− filmy fabularne
− bajki
Kiedy oglądasz telewizję?
3.
− od 15 do 17
− od 17 do 20
− od 20 do 22
− w innym czasie
Ile czasu przeznaczasz na oglądanie telewizji?
4.
− 1-2 godzin
− 2-3 godziny
− więcej niż 3 godziny
Z kim oglądasz telewizję?
−
−
−
sam(a)
z rodzeństwem
z rodzicami
12
Marta Szeliga – referat Oddziaływanie telewizji na dziecko
Na najbliższym spotkaniu z rodzicami przeprowadziłam analizę ankiety przeprowadzonej wśród uczniów i wygłosiłam referat na temat:
ODDZIAŁYWANIE TELEWIZJI NA DZIECKO
Dzięki oddziaływaniom środowiskowym dziecko ma możliwość poznawania
nieznanych mu faktów, zjawisk dotyczących różnych dziedzin życia społecznego,
nauki, techniki, kultury. Istotne miejsce w tym procesie zajmuje telewizja. Coraz
częściej dzieciństwo współcześnie żyjących dzieci określane bywa mianem – dzieciństwa telewizyjnego. Odbiór telewizji przez dziecko rozpoczyna się w domu
rodzinnym i trwa przez cały okres jego dzieciństwa i młodości.
Wielość kanałów telewizyjnych daje dziecku możliwość wybierania – zmianę
programów. Telewizja staje się dzisiaj, dla dziecka, podstawowym często niezastąpionym źródłem wiedzy, nowych wiadomości, inspiruje do podejmowania nowych
działań o charakterze społecznym i opiekuńczym; do nowych pozytywnych zachowań.
W wielu rodzinach na wsi jak również w mieście telewizja zaspokaja potrzeby
dzieci i rodziców dotyczących:
uczestnictwa w kulturze: chodzenie do kina, teatru, na koncerty muzyki
poważnej, lekkiej, do muzeum, na wystawy, do galerii, czytania książek,
czasopism, gazet, słuchania audycji radiowych;
potrzeb poznawczych związanych z uzyskaniem informacji, wiedzy
z zakresu różnych dziedzin nauki, techniki, kultury;
przeżywania różnych wydarzeń sportowych, kulturalnych;
odpoczynku, zabawy, rozrywki
Określone warunki życia rodziny powodują, że telewizja przejmuje rolę wyrównującą braki tkwiące w rodzinie oraz w środowisku lokalnym, umożliwiając
realizację wielu wyżej wymienionych potrzeb dzieci i rodziców. Telewizja przekazuje rodzicom w różnych programach wiedzę o wychowaniu i inspiruje ich do
określonych działań wychowawczych, poprzez stwarzanie możliwości codziennego
skupiania wokół siebie członków rodziny, umacniania więzi psychicznej między
nimi i w ten sposób integrowania rodziny. Odbywać się to powinno poprzez stworzenie rodzinno - domowego uczestnictwa w odbiorze programów telewizyjnych.
Dyskusje rodziców z dziećmi o programach telewizyjnych mogą pomóc im w zrozumieniu i przyswajaniu przekazywanej przez telewizję wiedzy. Rodzice wyjaśniają, tłumaczą różne sekwencje programowe, przez co dzieci znajdują się pod
mniejszym wpływem negatywnych scen. Rodzice dostarczają pożądanych, wartościowych wzorów zachowań.
13
Marta Szeliga – referat Oddziaływanie telewizji na dziecko
Telewizja jest instytucja wspomagającą szkołę w procesie wychowania i przekazywania umiejętności i wiadomości. Programy kierowane do młodych odbiorców, odpowiednio przygotowane pod względem merytorycznym i artystycznym
mogą im pomóc w prawidłowym rozumieniu współczesnego świata.
Telewizja dostarcza wielu wartościowych treści, szczególnie w programach
z zakresu biologii, fizyki, geografii i przyrody. Nie wymaga jednak wysiłku przyswajania ich, utrwalania i powiązania z innymi treściami. Uczeń- widz ogląda to, co
chce. Nie to, co jest potrzebne, przydatne i wartościowe, ale to, co go interesuje. Od
czasu wynalezienia pilota wzrosła praktyczna łatwość wybierania dowolnego kanału z telewizyjnej oferty. Podróżowanie po „piętrach” telewizyjnych programów
zdaje się być źródłem przyjemności samym w sobie i to stanowi istotę tego rodzaju
korzystania z telewizji. W zjawisku tym chętnie uczestniczą dzieci, przy czym
otwarte jest pytanie, co wynika z tego rodzaju kontaktów z telewizją?
Środki masowego przekazu, koncentrują się na pozyskaniu jak największej widowni. Uciekają się do wątków sensacyjnych i wyrafinowanych aktów przemocy,
zarówno tych wymyślonych, jak i z „życia wziętych”. Coraz częściej do gustów
najmłodszych widzów, podobnie jak i nastolatków, autorzy programów próbują
dotrzeć poprzez eksponowania wątków sensacyjnych i towarzyszących im nieodłącznie aktów agresji fizycznej i słownej. Filmy animowane wypełnione są obrazami i treścią tak charakterystyczną dla kina akcji. Przegląd tylko niektórych kreskówek, rejestr nagromadzonych w nich obraźliwych i wulgarnych wypowiedzi
oraz liczne obrazy agresji fizycznej uświadamiają, jak wielkim zagrożeniem są
niewinne w oczach dorosłych bajki. Najmłodsze dzieci dowiadują się, że walka
w imię szlachetnego celu okupiona jest ofiarą, a w każdej walce są zwycięzcy
i pokonani. Maluchy uczą się, że najskuteczniejszym sposobem dochodzenia swoich racji, osiągania sukcesów, sprawowania władzy, czy zwalczania przeciwników
jest użycie siły, a także „odgrywanie” się za swoje. Niektóre obrazy przypominają
sceny wyjęte z horrorów, które dorosłym pokazuje się po północy. Bestialskie
okaleczanie ciała, obcinanie głów, podpalanie to nieliczne przykłady mogące powodować nerwice, lęk, a nawet fobie. Na skutki nie trzeba długo czekać. Dzieci
stają się nadpobudliwe i napastliwe, a to odbija się na funkcjonowaniu w grupie
rówieśniczej, w kontaktach z rodzicami i nauczycielami, a także na wynikach
w nauce. Znamy liczne przypadki z życia świadczące o tym, że młodzież często
sięga po argumenty siłowe. Posługuje się pięściami i nogami. Coraz częściej
wyposaża się w sprzęty ulicznego bandyty – kije, noże, siekiery. Młodociani
złodzieje, bandyci działają według ściśle określonych wzorów ekranowych.
Przemoc pokazywana w telewizji może w pewnych warunkach powodować
niekorzystne zmiany w osobowości dziecka, zarówno w sferze poznawczej,
emocjonalnej, jak też behawioralnej.
Problemy współczesnego życia, do których można zaliczyć anonimowość osiedli, rodziny jednopokoleniowe, pogoń za pieniądzem, frustracje związane z pracą –
14
CKPiDN w Mielcu – Zeszyty nauczycielskie – Nr3/2005
wszystko to sprawia, że rodzice większość czasu spędzają poza domem. Nuda, brak
zajęć pozalekcyjnych w szkole, zamykanie ośrodków kulturalnych brak innej rozrywki niż telewizja powoduje, że dzieci wiele godzin po szkole spędzają przed
telewizorem. Telewizja staje się członkiem rodziny. Ekranowy bohater staje się
naszym znajomym, który przebywa z nami w pokoju. Nie wymaga wielu starań
z naszej strony. Nie musimy z nim prowadzić konwersacji, podawać obiadu, częstować herbata. Kontakt z nim jest jednocześnie bardzo bliski, a także dowolnie zdystansowany. Wypełnia nam poczucie pustki w pustym mieszkaniu, likwiduje izolację i zastępuje więzi z innymi także z rodzicami. Groźne z punktu wychowawczego
są sygnały, że telewizja bardzo wyraźnie ogranicza czas na rozmowy rodzinne,
kontakty bezpośrednie rodziców i dzieci, wspólne spacery, wyjazdy, itp. Zauważa
się, że dzieci coraz mniej czasu poświęcają na pracę na rzecz rodziny, domu, gospodarstwa domowego.
Telewizja podporządkowała sobie strukturę czynności dnia dziecka wprowadzając trwałe zmiany w jego organizację, m. in. poprzez redukcję czasu na naukę,
pracę, wypoczynek czynny. Konsekwencją, czego jest zaniedbywanie przez dzieci
nauki szkolnej w domu, skracanie czasu na jej wykonanie, odrabianie szkolnych
prac domowych w pośpiechu,”, bo zaraz idzie dobry program w telewizji”. Niepokojące jest także to, że prawie połowa dzieci ogląda telewizję podczas odrabiania
lekcji, co z pewnością nie pozostaje bez wpływu na wykonanie zadań. Telewizja
niszczy zdolność dziecka do samodzielnego myślenia, upośledza rozwój mózgowia,
zachęca do myślowego lenistwa, osłabia zdolności językowe i wyobraźnię dziecka.
Dzieci oglądające telewizję codziennie przez wiele godzin maja rzeczywiście sporo
wiadomości, które jednak nie wiążą się w żadną całość, nie tworzą spójnego obrazu
świata, nie dają o nim jasnego, prawidłowego wyobrażenia.
Codzienny, wielogodzinny kontakt dzieci z telewizją ma ujemny wpływ na ich
zdrowie fizyczne. Telewizja wpływa na wzrok dziecka powodując jego uszkodzenia. Z kolei ograniczenie czasu na zabawy i gry ruchowe, sportowe, przebywanie na
powietrzu stwarza niebezpieczeństwo chorób układu kostno – mięśniowego. Zapadnięta klatka piersiowa, zaokrąglone plecy, zwiotczałe mięśnie, obniżenie się
sprawności fizycznej to objawy tzw. choroby telewizyjnej. Wielogodzinne przesiadywanie dzieci przed telewizorem prowadzi do skoliozy, zaburzeń w przemianie
materii, otyłości, a nawet wzrostu cholesterolu we krwi. Bardzo niepokojące jest
również wzrost schorzeń alergicznych spowodowanych nadmiernym przeciążeniem
narządów zmysłu.
Reasumując należy stwierdzić, że nasze dzieci oglądają telewizję za często, za
długo i to programy wątpliwej jakości.
15
Marta Szeliga – referat Oddziaływanie telewizji na dziecko
Telewizja jest jednak wielkim dobrodziejstwem, ale tylko wtedy, gdy:
1. Mamy do czynienia z rodzinno – domowym uczestnictwem w odbiorze
programów.
2.
Gdy rodzice planują wspólnie z dzieckiem czas i porę oglądania telewizji oraz zapewniają mu odpowiednie warunki odbioru programów
telewizyjnych.
3.
Gdy młodociany widz ogląda programy przeznaczone dla niego i to
programy przygotowane prawidłowo pod względem merytorycznym
i artystycznym..
Literatura:
1.
„Wesoła szkoła” – podręcznik do nauczania zintegrowanego w kl. II
oraz karty pracy.
2.
Program wczesnoszkolnej zintegrowanej edukacji XXI wieku klasy 1-3,
Jadwiga Hanisz.
3.
Izdebska J. – Rodzina, dziecko i telewizja. Białystok 1996, Trans
Humana.
4.
Kossowski P. Dziecko i reklama telewizyjna. Warszawa 1999, wyd.
Akad. „Żak”.
5.
Izdebska J., Niektóre przejawy ujemnego oddziaływania telewizji na
dzieci. Problemy opiekuńczo-wychowawcze 5/1994.
6.
Sosa J., Włącz mi kreskówkę, mamo. Nowa Szkoła 2/2000.
16