Leczenie jaskry u psów
Transkrypt
Leczenie jaskry u psów
A RTYKUŁ SPONSOROWANY WETERYNARIA W PRAKTYCE lek. wet. Jacek Garncarz Okulistyczny Gabinet Weterynaryjny, Warszawa Leczenie jaskry u psów Jaskra jest chorobą wymagającą szybkiej i skutecznej pomocy, aby zachować zdolność widzenia i dobrostan zwierzęcia. Jako jaskrę określa się wzrost ciśnienia śródocznego powyżej poziomu właściwego dla utrzymania prawidłowej funkcji oka. Ze względu na etiologię wyróżniamy dwie postacie jaskry – pierwotną i wtórną. Do jaskry pierwotnej dochodzi przy wrodzonej dysplazji struktury kąta tęczówkowo-rogówkowego, tzw. goniodysgenezie. Wyróżnia się tu goniodysgenezę z zamkniętym kątem przesączania (częstą – ryc. 1) i z otwartym kątem przesączania (bardzo rzadką). Rasy psów predysponowane do jaskry pierwotnej: cocker-spaniel, springer-spaniel, basset, husky syberyjski, labrador i retriver, terier walijski, pudel miniaturowy, shih-tzu, jamnik, sznaucer olbrzymi, seter irlandzki, samoyed. Do jaskry wtórnej dochodzi najczęściej w wyniku zmian anatomicznych, jakie powstają w gałce ocznej po przebyciu przez nią choroby pierwotnej. Przyczyny pierwotne mogące doprowadzić do jaskry wtórnej to: • pierwotne zwichnięcie soczewki (teriery), • zapalenie błony naczyniowej oka (zrosty), • nowotwory gałki ocznej, • wylewy krwi śródoczne (krwistek), • jaskra barwnikowa (cairn terier), • zaćma, • obrzęk soczewki (np. pozapalny), • odklejenie siatkówki, • nowotwór siatkówki, • wypadnięcie ciała szklistego, • urazy mechaniczne. Tok postępowania przy podejrzeniu nagłego przypadku jaskry powinien być następujący: • pełne badanie okulistyczne, • ustalenie przyczyny choroby (pierwotna, wtórna), • dokładny pomiar ciśnienia śródocznego, • jeśli ciśnienie śródoczne znacznie przekracza normy, podać dożylnie 20% mannitol w dawce 1-2 g/kg/30 minut (maksimum dwukrotnie), • rozpocząć podawanie miejscowe inhibitorów anhydrazy węglanowej co najmniej 4 x dziennie (np. AZOPT, Alcon), • kontrolować ciśnienie śródoczne co godzinę. Objawy kliniczne ostrej postaci jaskry (ryc. 2) są następujące: • ból (łzawienie, kurcz powiek), • obrzęk rogówki, • rozszerzenie źrenicy, • zastój krwi w naczyniach nadtwardówki, • utrata zdolności widzenia (brak reakcji źrenicznych). Długoterminowe leczenie jaskry może być farmakologiczne i chirurgiczne. Objawy kliniczne przewlekłej postaci jaskry (ryc. 3) to: • wszystkie objawy jak przy postaci ostrej, • neowaskularyzacja/pigmentacja rogówki, • powiększenie gałki ocznej, • popękania błony Descemeta, • ropostek włóknikowy, • zwichnięcie soczewki, • zaćma, • wylewy śródoczne, • zanik tęczówki, • zanik siatkówki i brodawki nerwu wzrokowego, • zanik gałki ocznej. Leki stosowane w długoterminowym leczeniu jaskry to: • leki hamujące produkcję cieczy wodnistej: – inhibitory anhydrazy węglanowej (np. AZOPT, Alcon), – beta-blokery (np. BETOPTIC, Alcon), – leki antyadrenergiczne; •środki zwężające źrenicę (np. ISOPTO-CARPINE, Alcon); •leki zwiększające odpływ cieczy wodnistej drogą naczyniówkowo-twardówkową: – analogi prostaglandyn (np. TRAVATAN, Alcon), które najsilniej ze wszystkich dostępnych preparatów obniżają ciśnienie wewnątrzgałkowe i zapewniają najwyższy komfort leczenia (podawane są tylko raz na dobę, wieczorem). Do diagnostyki jaskry wykorzystujemy tonometrię (palpacyjną, uciskową lub aplanacyjną) oraz gonioskopię. U większości ras psów prawidłowe ciśnienie śródoczne nie powinno przekraczać 25 mm Hg. Jednakże długoterminowe leczenie farmakologiczne jaskry nie zawsze może zapewnić skuteczne zahamowanie postępu choroby. Dlatego w leczeniu jaskry wykorzystywane są także różne techniki operacyjne. Ryc. 1. Jaskra pierwotna u cocker-spaniela Techniki redukujące produkcję cieczy wodnistej (cyklokrioterapia): • farmakologiczna ablacja ciała rzęskowego. Techniki ułatwiające/zwiększające odpływ cieczy wodnistej: • trepanacja twardówki i obwodowa irydektomia, • implantacja aparatu filtrującego. Ryc. 2. Objawy kliniczne ostrej postaci jaskry 62 Ryc. 3. Objawy kliniczne przewlekłej postaci jaskry Jaskra należy do najtrudniejszych chorób w okulistyce weterynaryjnej i niestety często leczenie jej nie jest uwieńczone sukcesem. WRZESIEŃ-PAŹDZIERNIK • 5/2005