UZASADNIENIE

Sygn. akt I C 1121/13
UZASADNIENIE
Wyroku z dnia 13 lutego 2014 r.
Pozwem z dnia 21 marca 2013 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie
od pozwanego P. F. kwoty 3.538 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz
kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu podano,
iż powód kupił wierzytelność przysługującą Wyższej Szkole (...) z siedzibą w W. wobec pozwanego P. F.. Żądana kwota
stanowi zaległość tytułem nieopłaconych rat czesnego za miesiące: marzec 2004 r. w kwocie 270 zł, kwiecień 2004
r. w kwocie 470 zł, maj 2004 r. w kwocie 470 zł, czerwiec 2004 r. w kwocie 470 zł, oraz skapitalizowane odsetki od
składowych zadłużenia w łącznej kwocie 1857,44 zł (pozew k. 5 - 9 ).
W dniu 2 kwietnia 2013 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał nakaz zapłaty w
postępowaniu upominawczym, w którym w całości uwzględnił roszczenia powoda (nakaz zapłaty z dnia 2 kwietnia
2013 r. wydany pod sygn. akt VI Nc-e 640259/13 k. 10).
W skutecznie wniesionym sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany P. F. wniósł o oddalenie powództwa w całości, oraz
o zasądzenie kosztów postępowania podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia na podstawie art. 751 pkt 2 k.p.c.
(sprzeciw od nakazu zapłaty k. 64 – 67).
W odpowiedzi na sprzeciw pozwanego, powód podtrzymał swoje dotychczasowe żądanie. Wskazał, iż na dochodzoną
w pozwie kwotę składają się: 270 zł należności głównej wynikającej z tytułu nieopłacenia czesnego za marzec 2004
r., o terminie płatności do dnia 10 marca 2004 r., 303,18 zł jako skapitalizowana kwota odsetek za opóźnienie w
zapłacie kwoty 270 zł za okres od dnia 11 marca 2004 r. do 20 marca 2013 r., 470 zł należności głównej wynikającej
z tytułu niezapłacenia czesnego za kwiecień 2004 r., 522,87 zł jako skapitalizowana kwota odsetek za opóźnienie w
zapłacie kwoty 470 zł za okres od 11 kwietnia 2004 r. do 20 marca 2013 r., 470 zł należności głównej wynikającej
z nieopłacenia czesnego za maj 2004 r., o terminie płatności 10 maja 2004 r., 518,14 zł jako skapitalizowana kwota
odsetek za opóźnienie w zapłacie kwoty 470 zł za okres od 11 maja 2004 r. do 20 marca 2013 r., 470 zł należności
głównej z tytułu nieopłaconego czesnego za czerwiec 2004 r., o terminie płatności 10 czerwca 2004 r., 513,25 zł jako
skapitalizowana kwota odsetek za opóźnienie w zapłacie kwoty 470 zł za okres od 11 czerwca 2004 r. do 20 marca 2013
r. Nadto powód wywiódł, iż w niniejszym przypadku nie nastąpiło przedawnienie dochodzonego roszczenia, bowiem
umowa o świadczenie usług edukacyjnych przez uczelnię wyższą stanowi nowy typ umowy nazwanej, do której nie
znajdują zastosowania przepisy o zleceniu, w tym przepis art. 751 pkt 2 k.c. (odpowiedź na sprzeciw k. 70 – 77).
S ąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:
P. F. był studentem w Wyższej Szkole (...) z siedzibą w W. na kierunku informatyka w telekomunikacji (okoliczność
bezsporna, podanie o przyjęcie na I rok studiów k. 79). P. F. był zobowiązany do wnoszenia opłat związanych z tokiem
studiów w Wyższej Szkole (...) w W. (ślubowanie k. 51; zarządzenie Rektora (...) w W. z dnia 1 września 2003 r. w
sprawie wysokości czesnego na specjalności informatyka stosowana k. 52). P. F. nie uiścił opłaty za studia w miesiącach
marzec, kwiecień, maj, czerwiec 2004 r. Kwota zaległości wyniosła 1680 zł (rozliczenie z kontrahentem k. 53). Decyzją
z dnia 13 lipca 2004 r. P. F. został skreślony z listy studentów Wyższej Szkoły (...) w W.. Powodem było niedopełnienie
obowiązków studenta zarytych w regulaminie uczelni (decyzja o skreśleniu z listy studentów k. 58).
Umową z dnia 9 listopada 2011 r. Wyższa Szkoła (...) w W. przeniosła na rzecz (...) Sp. z o.o. dawnej (...) F. M. K.
Sp. j. z siedzibą w W. wierzytelność pieniężną wynikającą ze świadczonych usług edukacyjnych (umowa sprzedaży
wierzytelności 54 – 55).
Wezwaniem z dnia 16 listopada 2011 r. (...) F. M. K. Sp. J. w W. wezwało P. F. do uregulowania kwoty 3246,04 zł w
terminie 21 dni od daty nadania wezwania pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową (wezwanie do zapłaty
z dnia 16 listopada 2011 r. k. 56).
Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów z dokumentów a także
kierując się regulacją art. 229 k.p.c. i art. 230 k. p. c. Złożone dokumenty nie budziły wątpliwości co do ich
autentyczności i nie były kwestionowane przez żadną ze stron niniejszego postępowania. Sąd ocenił wiarygodność i
moc zebranego materiału dowodowego według własnego przekonania uwzględniając zasady logicznego rozumowania,
wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 233 § 1 k.p.c.) oraz zasady postępowania dowodowego określone
w art. 6 k.c. i art. 227-309 k.p.c.
S ąd zauważył, co następuje:
Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ trafny okazał się zarzut pozwanego dotyczący przedawnienia.
Powód nabył na podstawie przelewu roszczenie z tytułu umowy o świadczenie usług edukacyjnych (art. 509 §1 k.c. w
zw. z art. 750 i 735 § 1 k.c.).
Zgodnie z art. 750 k.c. do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się
odpowiednio przepisy do zlecenia. Artykuł ten odnosi się do umów, które są umowami o świadczenie usług i
jednocześnie nie są uregulowane innymi przepisami.
Zgodnie z art. 751 pkt 2 k.c. z upływem lat dwóch przedawniają się roszczenia z tytułu utrzymania, pielęgnowania,
wychowania lub nauki, jeżeli przysługują osoba trudniącym się zawodowo takimi czynnościami albo osobom
utrzymującym zakłady na ten cel przeznaczone. W ocenie Sądu do takich usług zaliczyć należy również usługi
świadczone przez prywatne placówki oświatowe, łącznie ze szkołami wyższymi. Przepis art. 751 k.c. jest przepisem
szczególnym wobec art. 118 k.c. Wprowadza on dla wskazanych w nim roszczeń m.in. umów o świadczenie usług,
nieuregulowanych innymi przepisami, krótszy - dwuletni termin przedawnienia. W pozostałym zakresie roszczenia
z umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami (art. 750 k.c.), podlegają przedawnieniu z
upływem terminów wskazanych w art. 118 k.c., a więc z upływem 10 lat lub 3 lat w przypadku roszczeń o świadczenia
okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.
W niniejszej sprawie powód dochodził roszczenia powstałego w 2004 r., a więc od tej daty rozpoczął się bieg
przedawnienia. Powództwo zostało wytoczone w 2013 r., tj. po 9 latach od chwili, w której roszczenie stało się
wymagalne i zaczął biec termin przedawnienia. Mając na uwadze okres przewidziany w art. 751 k.c., wskazać należy,
iż roszczenie powoda uległo przedawnieniu.
W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że powództwo dotyczy roszczenia z tytułu nauki w rozumieniu art. 751 pkt 2 k.c.
Zgodnie z wykładnią językową określenie to obejmuje wszelkie formy kształcenia (nauka - uczenie, kształcenie kogoś,
lekcje, studia, edukacja - Mały słownik języka polskiego pod red. S. Skorupki, Warszawa 1969 wyd. IX), a więc lege non
distinguente także naukę w formie określonej w statucie uczelni (k. 43 - 48). Nie budzi też zastrzeżeń zawodowy (w
ujęciu art. 751 pkt 2 k.c.) charakter działalności cedenta, od którego powód nabył wierzytelność. Nie sposób racjonalnie
twierdzić, aby prowadzenie studiów na uczelni wyższej odbywało się w sposób nieprofesjonalny (amatorski), przez
osoby nieposiadające wymaganych kwalifikacji (por. wyrok Sądu Okręgowego w Toruniu z 20 września 2013 roku,
sygn akt VIII Ca 417/13).
W ocenie Sądu należy przyjąć, że umowa o świadczenie usług edukacyjnych, jako odrębny rodzaj umowy, została
uregulowana w odrębnych przepisach tj. w ustawie o szkolnictwie wyższym z dnia 27 lipca 2005 roku, zaś w
ustawie o szkolnictwie wyższym obowiązującej w czasie, kiedy pozwany był studentem nie ma stypizowanego tego
rodzaju umowy. Warto przy tym zaznaczyć, że z karty rejestracyjnej studenta wynika, że „sprawy nieuregulowane w
kontrakcie będą rozstrzygane zgodnie z kodeksem cywilnym”. Sąd rozpoznający sprawę nie podziela równocześnie
podglądu wyrażonego przez stronę powodową jakoby z treści wymienionej ustawy dało się zrekonstruować elementy
przedmiotowo istotne umowy o świadczenie usług edukacyjnych jako nowego rodzaju umowy a tym samym nie miał
do niej zastosowanie przepis szczególny dotyczący okresu przedawnienia.
Roszczenie uczelni o zapłatę powstało w okresie obowiązywania ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie
wyższym (Dz. U. Nr 65, poz. 385 z późn. zm.). Ustawa ta nie zawierała żadnych regulacji dotyczącej umowy o
świadczenie usług edukacyjnych, a zatem, jak już wyżej wskazano do umowy między uczelnią, a studentem w
przedmiocie odpłatności za studia należy stosować przepisy kodeksu cywilnego dotyczące zlecenia. Dopiero ustawa
z dnia 27 lipca 2005 r. prawo o szkolnictwie wyższym wprowadza nowy rodzaj umowy, regulowany przez tę
ustawę. Ustawa ta określa bowiem formę, strony umowy i przedmiot świadczenia - pieniądz. Dopiero więc na
gruncie tej ustawy nie ma podstaw do przyjęcia, że umowa o warunkach odpłatności za studia jest nieuregulowana
jakimikolwiek przepisami. W takim wypadku nie będzie miał zastosowania dwuletni termin przedawnienia dla
roszczeń wynikających z umów o świadczenie usług, gdyż zgodnie z art. 750 k.p.c. przepisy o zleceniu stosuje się do
umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami. (vide wyrok SO w Słupsku z 12 lipca 2013
r., IV Ca 328/13).
Nie można jednak tracić z pola widzenia, i raz jeszcze należy to podkreślić, iż roszczenia o zapłatę należności w
niniejszym postępowaniu stały się wymagalne przed wejściem w życie ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. prawo o
szkolnictwie wyższym. Wobec czego nie będzie miała ona zastosowania na w niniejszym stanie faktycznym.
Na marginesie wskazać należy również, iż nie miał zastosowania w niniejszej sprawie wyrażony w art. 118
k.c. trzyletni termin przedawnienia przewidziany dla świadczeń okresowych. Wykluczyć należy bowiem pogląd
o okresowym charakterze świadczenia. Istotą świadczenia okresowego jest samoistny charakter poszczególnych
świadczeń okresowych, które nie składają się przy tym na określoną z góry co do jej wielkości całość. Natomiast
zapłata ceny za świadczone usługi edukacyjne jest świadczeniem jednorazowym, które może zostać podzielone na
raty. Świadczenie ratalne nie ma charakteru samoistnego i składa się na z góry ustaloną co do wielkości całość. Co do
zasady więc płatność czesnego w ratach nie stanowi świadczenia okresowego.
Nadto należy zauważyć, że ustawa o szkolnictwie wyższym z 12 września 1990 roku stanowiła, że uczelnia wyższa w
swoim statucie określała prawa i obowiązki studentów, których wprost nie określono w ustawie, w tym także wysokość
i sposób opłaty za naukę w szkołach niepublicznych. Jednakże do akt został dołączonych statut Wyższej Szkoły (...) z
siedzibą w W. nadany decyzją z dnia 27 marca 2012 r., a więc nieobowiązujący w okresie trwania umowy z pozwanym.
Dlatego też nie może on w niniejszej sprawie stanowić dowodu.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji orzeczenia.