Klaudia Kowalczyk 1a

BUDDYZM
Klaudia Kowalczyk 1a
Buddyzm jest jedną z głównych religii świata, zarówno
pod względem zasięgu geograficznego jak i wpływu
socjo- kulturowego. Chociaż jest największą religią
„Wschodu”, to jednak staje się coraz popularniejsza w
świecie „Zachodnim.” Jest wyjątkową religią jeśli chodzi
o jej zasady, chociaż ma wiele wspólnego z hinduizmem,
w obydwu bowiem naucza się o karmie (etyce
przyczynowo- skutkowej), maji (iluzoryczności natury
otaczającego świata) oraz samarze (cyklu reinkarnacji).
Buddyści wierzą, że ostatecznym celem życia jest
osiągnięcie „przebudzenia.”
Religioznawca Ninian Smart zdefiniował
religię jako zjawisko, które może być
rozpatrywane w siedmiu wymiarach:
doktrynalno-filozoficznym, narracyjnomitycznym, etyczno-prawnym, obrzędoworytualnym, doświadczeniowoemocjonalnym, społeczno-instytucjonalnym
i materialnym.
•
•
•
•
•
•
•
1.Wymiar obrzędowo-rytualny – w buddyzmie występują rytuały, takie jak
golenie głowy przy przystąpieniu do klasztoru, comiesięczne recytowanie
Zbioru Reguł Zakonnych, palenie kadzideł, ofiarowywanie kwiatów, pokłony.
2.Wymiar doświadczeniowo-emocjonalny – centralne znaczenie w
buddyzmie ma samodoskonalenie się i dążenie do oświecenia; aspektem
emocjonalnym może być tutaj rozwój współczucia. Narzędziem ku temu
celowi jest medytacja.
3.Wymiar narracyjno-mityczny – występują mity związane z życiem Buddy i
czynionymi przez niego cudami. Nieraz pojawiają się w nich bogowie i istoty
nadprzyrodzone.
4.Wymiar doktrynalno-filozoficzny – pojęcia takie jak Cztery Szlachetne
Prawdy, sunjata, karma, reinkarnacja składają się na doktrynę buddyjską. W
ciągu wieków powstało również wiele buddyjskich traktatów filozoficznych.
5.Wymiar etyczno-prawny – buddyści wyznają zasadę niekrzywdzenia
(ahimsa) i starają się szanować wszelkie życie (nie tylko ludzkie).
6.Wymiar społeczno-instytucjonalny – mnisi gromadzą się w zakonach
(sangha). Nie ma jednak centralnej buddyjskiej instytucji, ani głównego
przywódcy, a decyzje, zgodnie z zaleceniami Buddy, mają być podejmowane
poprzez konsensus.
7.Wymiar materialny – istnieją klasztory buddyjskie, a także buddyjskie
dzieła sztuki, takie jak posągi i rzeźby Buddy.
HISTORIA BUDDYZMU
• Budda Siakjamuni nie zostawił po sobie żadnych
bezpośrednich przekazów. Całą wiedzę przekazał
swoim uczniom, którzy po jego śmierci spisali je.
Historia buddyzmu opiera się jednak także na
przekazie ustnym.
• Podczas swego 45-letniego nauczania Budda
przemierzał północne Indie. Najpierw przekazywał
głównie nauki Therawady, które służyły uwalnianiu się
z własnego cierpienia. To na nich opierają się
nauczania Wielkiej Drogi, które podkreślają znaczenie
mądrości i współczucia, które z kolei pozwalają
pomagać nie tylko sobie, ale też innym. Na końcu
Budda przekazał nauki Diamentowej Drogi,
zmierzającej do rozpoznania natury umysłu.
• Buddyzm Therawady rozprzestrzenił się w sto lat po
Buddzie aż po Iran i Azję Centralną. W I w. n.e. nauki
Wielkiej Drogi dostały się do północnych Indii, a tam
między V w., a VIII w. nastąpił okres ich dużego
rozkwitu. W tym samym czasie w Tybecie znano już
podstawy Diamentowej Drogi.
• W ciągu XI i XII wieku buddyzm Therawady (tzw.
buddyzm południowy) zadomowił się w krajach Azji
południowo-wschodniej: na Sri Lance, Tajlandii, Birmie,
częściowo w Wietnamie, Indonezji, a także w
Kambodży, na Laosie i Bali. Natomiast buddyzm Wielkiej
i Diamentowej Drogi (tzw. buddyzm północny) umocnił
się w Centralnej i Wschodniej Azji, czyli w Chinach,
Japonii, części Wietnamu, Korei i w Tybecie, a od
początku XVI wieku także w Mongolii.
Figurka Buddy
Najczęściej spotykaną
pozycją ułożenia ciała Buddy
jest „Budda siedzący w
pozycji lotosu”. Budda
siedzący w pozycji lotosu to
po prostu Budda
medytujący. Medytacja jest
ważną zasadą buddyzmu.
Bez wchodzenia w
szczegóły, Budda siedzi ze
skrzyżowanymi nogami z
założonymi na kolanach
rękami.