tutaj

SPOWIEDŹ
Częste przystępowanie do sakramentu pojednania.
Sakrament pojednania zwany teŜ sakramentem pokuty jest jednym z filarów rozwoju Ŝycia
wewnętrznego. Sakrament pojednania jest nie tylko sakramentem przywracającym Ŝycie duchowe,
ale równieŜ je odnawia. PoniewaŜ grzech cięŜki niszczy Ŝycie duchowe, spowiedź jest konieczna.
Sakrament pojednania jest nie tylko powrotem do stanu łaski uświęcającej, ale takŜe przybliŜa do
źródeł łaski, do źródeł miłosierdzia, do Boga. Grzechy lekkie, jakkolwiek nie niszczą całkowicie
łączności z Bogiem, to jednak mogą zaciemnić, zniekształcić obraz miłosiernego Boga. Komunia
święta gładzi grzechy lekkie, ale bez spowiedzi mogą nam one spowszednieć, moŜemy nie
zauwaŜyć jak z czasem z braku cnót zamienią się w grzechy cięŜkie. Spowiedź jest sposobem na
wyzbycie się poczucia niepewności czy rozpoznaję właściwie grzechy lekkie i cięŜkie, sposobem
na całkowite zanurzenie się w BoŜym Miłosierdziu.
Istotą sakramentu jest spotkanie z osobowym Bogiem, miłosiernym i przebaczającym.
Osoba odpowiedzialna za formację kandydatów, nowicjuszy i profesów czasowych ma za zadanie
ukazać, przypomnieć rolę sakramentu pojednania w rozwoju Ŝycia duchowego, zapoznać z teologią
i historią spowiedzi (odpowiednie lektury), motywować do prawidłowego kształtowania sumienia.
NaleŜy omówić na podstawie katechizmu zasady kształtowania sumienia zwracając uwagę na
sumienie wadliwe (skrupulanckie, wątpiące, laksystyczne). MoŜna wskazać na waŜną rolę rachunku
sumienia, równieŜ pomocniczej roli róŜnych tercjarskich rachunków sumienia, uwzględniających
specyfikę duchowości dominikańskiej. MoŜna zachęcać do częstej spowiedzi przypominając, Ŝe
pięknym zwyczajem, oddechem Kościoła jest comiesięczna spowiedź. Dla większego dobra
duchowego moŜna przystępować do sakramentu pojednania częściej. NaleŜy równieŜ biorąc pod
uwagę czasami niedostateczny poziom wiedzy katechizmowej kandydatów przypomnieć i omówić
warunki dobrej spowiedzi: rachunek sumienia, Ŝal za grzechy, mocne postanowienie poprawy,
szczere wyznanie grzechów, zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu. Dobrze jest teŜ
przypomnieć, Ŝe waŜne jest wyznanie na początku spowiedzi o przynaleŜności do zakonu, o byciu
tercjarzem.
Mistrz powinien wiedzieć kogo wskazać osobie szukającej spowiednika, orientującego się w
sprawach zakonnych. Dobrze by było, by mógł polecić stałego spowiednika czy teŜ kierownika
duchowego, szczególnie dominikanina. Stały spowiednik lub kierownik duchowy nie są konieczni
dla rozwoju Ŝycia duchowego (nie kaŜdy ma teŜ taką moŜliwość czy warunki, by takich posiadać)
jednak warto wspomnieć o róŜnicy między spowiednikiem i kierownikiem duchowym.
Reprezentują oni dwie róŜne rzeczywistości – sakrament, czyli rozgrzeszanie i miłosierdzie,
natomiast kierownictwo duchowe oferuje pomoc w rozwoju i drodze do Boga.
WaŜne jest omówienie trudności związanych z sakramentem pojednania:
- lęk przed sądem (wina, wyznanie winy, rozgrzeszenie, pokuta) – wynikające z zapomnienia, Ŝe
istotą sakramentu jest miłosierdzie
- formalne, schematyczne podejście do spowiedzi (spowiedź raz w roku, spowiedź tylko w
pierwszy piątek)
KaŜdy, kto doświadcza Miłosierdzia BoŜego, ma moŜność udzielania miłosierdzia innym
ludziom. Formowany powinien być przygotowany do przebaczania, jest ono jednym z elementów
sakramentu pojednania.
Formator nie moŜe przymuszać do spowiedzi, ma do niej zachęcać ukazując radość płynącą
ze spotkania z Miłosierdziem BoŜym, radość z rozgrzeszenia, oczyszczenia oraz zbliŜenia się do
Miłości, która jest źródłem wzrostu duchowego. W momentach przełomowych - obłóczyny,
przyrzeczenia wieczyste - moŜna zachęcić do spowiedzi generalnej, rozumianej jako źródło
uzdrowienia wewnętrznego wobec własnej przeszłości oraz pojednania z Bogiem i z ludźmi.
Uwaga: ChociaŜ funkcja formatora zawiera w sobie elementy kierownictwa duchowego formator nie powinien
przejmować roli kierownika duchowego, nie powinien teŜ rozwiązywać za formowanych dylematów sumienia, a
tylko wspomagać jego kształtowanie.