stona 1

NR 1 (25) 2010
C
hristophe Léon Louis Juchault tem przeniósł się do szkoły artylerii
Lamoriciere (La Moriciere) w Metzu. Po jej ukończeniu w stoppochodził ze starej szlachec- niu podporucznika inżynierii trafił do
kiej rodziny francuskiej, której de- Montpellier.
wiza brzmiała: Spes mea Deus („Moją
Francja
prowadziła
wówczas
nadzieją jest Bóg”). Jego dziad służył wojnę w Algierii. Lamoriciere wziął
w oddziałach muszkieterów królew- udział w ekspedycji, na czele której
skich. Po zgilotynowaniu Ludwika stanął hrabia de Bourmont. 4 lipca
XVI, wraz z dwoma synami dołączył 1830, licząca 40.000 ludzi armia frando rojalistycznej armii dowodzonej cuska, zaatakowała Algier. Po 10 goprzez księcia Condé. W trakcie służby dzinach walki miasto skapitulowało.
w jej szeregach on i jego
Lamoriciere
L
został wystarszy syn zmarli. Drubrany,
b
by zatknąć białą
gi syn – szesnastoletni
flagę
f
królewską na stoliSylwester, wyemigrocy
c Algierii.
wał do Anglii.
Podczas gdy armia
f
Po powrocie do Franfrancuska
odnosiła duże
cji, Sylwester Lamoriciezwycięstwo
z
w Afryce,
re zaciągnął się do armii
Karol
K
X został zrzucony
generała Charette’a, sław-z tronu. Na jego miejsce
nego dowódcy powstańańwyniesiono
wyn
Ludwika Filiców wandejskich. Gdy minął
pa, księcia
k
Orleanu. Obaleślubił
nie lega
terror rewolucyjny, poślubił
legalnej władzy we Francji
Spes mea D
S
Deus
Desirée de Robineau de Bospowodowało, że generał de
ugon. Rodzina wybranki serca Syl- Bourmont podał się do dymisji. Wielu
westra akceptowała wprawdzie idee oficerów poszło za jego przykładem.
rewolucji 1789 r., jednak zachowała Lamoriciere postąpił inaczej – postawiarę, a podczas Terroru uratowała nowił pozostać w szeregach armii
dużą liczbę księży. W tym małżeń- francuskiej.
stwie 5 lutego 1805 w Nantes urodził
się przyszły generał Lamoriciere.
Zdobywca Konstantyny
Podporucznik artylerii
Krzysztof Lamoriciere był niezwykle uzdolnionym chłopcem. Odznaczał się wysoką inteligencją i pasją do
nauki. Zgodnie z rodzinną tradycją
miał zostać oficerem. Po ukończeniu
klasycznej szkoły w Nantes, wstąpił
więc do Ecole Polytechnique, a po-
2 września do Algieru przybył następca de Bourmonta – generał Clausel. Wkrótce, idąc za radą młodego
Lamoriciere’a, wydał polecenie stworzenia doborowego oddziału piechoty złożonego zarówno z Francuzów,
jak i tubylców. Od nazwy plemienia,
które dostarczyło największej liczby
żołnierzy, nowa formacja otrzymała
Generał Lamoriciere ok. 1860 r.
nazwę żuawów. Dowódcą został mianowany 24-letni Lamoriciere, który na
czele tej formacji odnosił błyskotliwe
zwycięstwa w Algierii. W 1833 r. francuski rząd wyznaczył Lamoriciere’a
do zorganizowania Biura Arabskiego
– instytucji mającej za zadanie pośredniczyć w stosunkach francusko – arabskich. Swoim postępowaniem wypracował sobie wielki autorytet wśród
tubylców. Jako że podczas podróży
przez kraj demonstracyjnie zamiast
broni nosił z sobą laskę, Arabowie
nadali mu przydomek Bou–Aroua (ojciec z kijem).
Po zdobyciu Bougie Lamoriciere
został awansowany do stopnia majora,
a w 1835 r. podpułkownika żuawów.
W drugiej połowie lat trzydziestych walkę z Francuzami rozpoczął
Dokończenie na str. 4
ye
Leanto 1 (25) 2010 – st. 1