digitized by ukrbiblioteka.org

Und die begannen ihn wieder zu schlagen. Da sagt er: „Drei Eier hab’
ich gefunden.“ — Sie kommen endlich zu jenem Grafen; die anderen sind
vorausgegangen, er aber blieb im Zimmer ganz in der Ecke stehen. Da
kam es plötzlich über ihn, daß er seine Notdurft verrichten mußt’; und er
schiß in seine Mütze. Sie kommt nun zu ihm, da fragt er sie: „Warum so
hitzig, Gnädige? — Und sie sagt: „Denn ich hab’ Feuer im Arsch.“ — Da
sagt er: „Ich hab’ da drei Eier, so will ich sie rösten.“ — Sie aber er­
widert: „’s ist ein Luftloch da, da fliegen’s heraus.“ Und er sagt, er habe
einen Spund, so werd’ er’s verstopfen. Da sagt sie: „Deine Rede und
meine Rede, sie klappen beide so, man müßt’ nur noch warmen Dreck dran
legen!“ — „Bitt’ schön, Gnädige, den hab’ ich auch!“ — Sie läßt ihn’s
weisen. Und der nimmt und breitet seine Mütze aus: er hat da warmen
Dreck und einen Spund und die drei Eier. Da sagt sie nun: „Solch ein
Mann tut mir grade not!“ — Und er erwidert: „Was du wolltest, das hast
auch bekommen!“
Erzählt von Ivan Krytysyn in Koźyći, Bez. Horodok, am 6. August 1893, aufgezeichnet
von Ossyp Rosdolśkyj.
298. Chytryj Iwan.
Za pańszczyny jeden cfidycz za jakuś prowynu zamknuw w pokoju
swojim chłopa Iwana i okomona swoho, pana. Daw jim het jisty i pyty
pid dostatkom i skazaw: Pamiętajcie sobie! Ja was zamykam w swojim
salonie na dwa dni i macie co jeść i pić do syta, ałe gdy mi się który
zesra, to dostanie piędziesiąt kijów. — Sydyf Iwan z panom w salońi i
jidiaf ta pjuf obydwa, aż jim ne dobre. Nareszfi pryjszła nicz, zrobyłoś
temno, a śwityty ne buło czym. Ot i każe Iwan do pana: Pane, szczo tut
robyty? Sraty sia chocze! — A pan każe: A szczo, Iwane, woźmy, sery
w żmeńi, a potim jidż, bo ty czuw, szczo didycz kazaw. — Ta pewno
szczo tak wypadaje! — każe Iwan.— I win piszow do bjura, wziaw arkusz
biłoho paperu, taj jde do odnoho kutka sraty, a pan pytaje: Nu, Iwane,
wże seresz? — A wże zaraz budu, tilko na krisło wylizu. — Nu, to ja jdu
do poroha, każe pan, bo bude duże smerdity — i piszow do poroha. — A
Iwan tym czasom wyliż na krisło, pidstawyw arkusz paperu taj nasraw na
neho. Potim wstaw, wziaw himno z paperom taj prylipyw do biłoji steli
z paperom. — A pan pytaje: A szczo, Iwane, ty wże wysraw sia? —
Wże! — każe Iwan — a teper jim. — I staw ciamkaty rotom, niby to win
jisf. Pociamkaw tak, pociamkaw tej każe: Nu Bohu diakowaty, wże mene
mynuły buky. —_Ą pan każe: Oj Iwane, myńi także wże chocze sia sraty! —
Nu to syrit, pane, ta jiżte tak, jak ja robyw, każe Iwan, koły choczete,
szczob was buky mynuły. — A jak że ty jiw? pytaje pan. — A Iwan każe:
A wo, wziaw, persze nasraw w jidnu żmeniu, potim nastawyw druhu i
tymczasom z teji jiw, a wkincy wyjiw i z druhoji. — Ha! śiw panok i tak
zrobyw, jak Iwan kazaw. Muśiw neboraczyśko. Rano prychodyt didycz
tej każe do okomona: No, który z was srał?! — My oba, proszę pana,
każe pan. — Nu i dzież twoje gówno, ekonomie? pytaje joho didycz. —
Ja zjad, prószy pana. — A twoje gdzie? pytaje Iwana. — Awo! pokazuje
toj na stelu. — A todi didycz każe: Ty panie ekonomie będziesz gumnojadem, a ty Iwane ekonomem! I szcze panowy kazaw wsypaty desiaf
bukiw.
Zap. A. Weretelnyk.
digitized by ukrbiblioteka.org