digitized by ukrbiblioteka.org
Transkrypt
digitized by ukrbiblioteka.org
hladaje, koby taku najszow, aby mała cfwi. Ałe jedna taka buła diwka, ży toto wczuła; teńgo ji potka zarosła, perewisyło sia toto wołosia na pered i nazad, wona sia popidpynała wysoko, a win nadijszow, zihnuw sia, podywyw sia z peredu, je wołosia; to, musyt, potka, tak sy hadat. Win z zadu tak prydywyw sia, znow zdaje sia je. Су czujesz ty, су ne majesz ty dwi? — Ałe wona buła bidna. Win ne^ pytaUJ^wina ne_bude, filko pytat, by dwi mała. Pożenyły sia, polahały spaty, win mowyt: Daj toji my! — Wona daje. — A win ne znaje nycz, ży to wsio jedno. Ałe raz jide w lis i choczy, by mu dała jednu w lis. Tota wyjszła taj płacze. Jak daty? Ta ne widriże. Ałe jde taka stara baba, mowyt: Czo ty, newisto, płaczesz? — Ej wy meńi, babojko, w firn nycz ne poradyte. — Czomu, poradżu. — Wona skazała ji. — Mowyt: Jdy w sad, woźmy sy ptacha, worobcia, i położy w jaszczyk i nakaży jomu, aby ne roztykaw nygde, asz tam, jak mu sia bude chofity. — Win wyjichaw w lis, na czas wiz drow narubaw, bo sia fiszyt, nakław na wiz, zawjazaw, wprjahubyky, bycz^powisyw na-jarmć, zładyw sia, łap torbu, wyniaw z torby jaszczyk, roźitkaw, a ptach fur! połefiw. A win staw i w płacz. Ej, mowyt, fit pyzda do hńizda! Jakbym tia jebaw, żybym sy mafir pojebaw. — Win sy mysływ, ży wna z toho strachu wtekła, ży win ji jebaty choczy. Jide domiw; płacze dorohow. Pryjichaw na oboru zapłakanyj. — A czo ty? — Już jem sia, mowyt, jednoji zbyw. Woliły my byky pozdychały, ńiż wona mała połefity. — Ne bij sia, mowyt, wona doma dawno. — A, dobre sia zrobyło. Року ja na świfi, poty iz sobow braty ne budu! 1 takoj sy do dneś obi derżyt i obi sy hraje. Zapys. wid Hr. Oliszczaka, Mszaneć. Die Frau mit zwei Fotzen. Es war ein Grundwirt und hatte einen Sohn. Dieser Sohn war aber sehr liederlich, wie’s halt ein reicher Bauernsohn oft ist, und suchte ein solches Mädchen, welches zwei Fotzen hätte. Er geht herum und sucht, ob er eine solche nicht findet. Ein Mädchen hörte dies, sie hatte aber eine tüchtig bewachsene Fotze, so daß die Haare von vorn und von hinten herabhingen. Sie wusch die Wäsche am Fluß und hob ihre Unterröcke hoch empor. Er ging vorbei, staunte, blickte sie von vorn an — Haare sind da, es muß die Fotze sein, so denkt er bei sich. Er blickt sie von hinten an, — auch hier ist es voll Haare. „Hörst du, hast du zwei Fotzen?“ — fragt er sie. „Natürlich.“ Sie war arm, er fragte aber gar nicht nach ihrer Morgengabe, sondern freut sich, daß sie zwei Fotzen hat. Sie heirateten, legten sich beisammen und er sagt ihr: „Gib mir von der vorderen.“ Sie gibt. „Gib mir von der anderen.“ Sie wendet sich um und gibt ihm von der hinteren. Und er weiß gar nicht, daß es ein und dieselbe Fotze ist. Einmal aber fährt er in den Wald und will, daß sie ihm eine Fotze in den Wald mitgebe. Sie ging hinaus und weinte. Wie geben? Abschneiden kann sie ja nicht. Da kommt aber ein altes Mütterchen und fragt sie: „Was weinst du, junge Frau?“ digitized by ukrbiblioteka.org