dr Katarzyna Pękacka-Falkowska Katedra i Zakład Historii Nauk

dr Katarzyna Pękacka-Falkowska
Katedra i Zakład Historii Nauk Medycznych
Uniwersytet Medyczny w Poznaniu
Morze, myśl i medycyna w XVII w.: G. W. Leibniz i leki zamorskie
Wiek XVII to okres, w którym do farmakopei europejskiej zostają włączone liczne leki z
Nowego Świata, np. chinina, balsam peruwiański czy ipekakuana. Ich właściwościami
interesują się nie tylko aptekarze i badacze natury, lecz także filozofowie zaangażowani w
przeprowadzenie reformy społecznej. Jednym z nich jest Gottfried Wilhelm Leibniz, który
m.in. pisze poświęcony ipekakuanie traktacik De novo antidysenterico, a także dyskutuje o
przymiotach brazylijskiego korzenia z Johannem Andreasem Stisserem (Epistolae de rebus
chimicis).
Co skłoniło Leibniza do skierowania uwagi na simplicitia zamorskie? Czy powodowały nim
wyłącznie pobudki osobiste (nękające go choroby), czy też w wymienionych lekach widział
szansę na podniesienie zdrowotności poddanych największych władców europejskich?