renowacja trwałych użytków zielonych

INSTYTUT TECHNOLOGICZNO-PRZYRODNICZY
Zakład Użytków Zielonych
Jerzy BARSZCZEWSKI, Halina JANKOWSKA-HUFLEJT,
Michał MENDRA
RENOWACJA
TRWAŁYCH UŻYTKÓW ZIELONYCH
Falenty 2015
WYDAWNICTWO ITP
INSTYTUT TECHNOLOGICZNO-PRZYRODNICZY
Dyrektor: dr hab. Piotr Pasyniuk, prof. nadzw.
Wykonano w ramach realizacji Programu wieloletniego
„Standaryzacja i monitoring przedsięwzięć środowiskowych, techniki rolniczej
i rozwiązań infrastrukturalnych na rzecz bezpieczeństwa i zrównoważonego rozwoju
rolnictwa i obszarów wiejskich”
(Uchwała Nr 201/2011 Rady Ministrów z dnia 14 października 2011 r. w sprawie
ustanowienia programu wieloletniego na lata 2011–2015)
Priorytet 6.
Działanie 6.1
„Standaryzacja metod gospodarowania przyrodniczo-produkcyjną przestrzenią trwałych użytków zielonych, z uwzględnieniem ochrony bioróżnorodności”
Recenzenci: mgr inż. Jan Pajdzik, dr inż. Witold Rzepiński
Kierownik Działu Wydawnictw: dr hab. Halina Jankowska-Huflejt, prof. nadzw.
Opracowanie redakcyjne
Iwona Ornoch
Skład komputerowy
Elżbieta Golubiewska
ISSN 08060-1410
© Copyright by Instytut Technologiczno-Przyrodniczy 2015
Adres Redakcji: Falenty, al. Hrabska 3, 05-090 Raszyn
e-mail: [email protected]; tel. +48 22 720-05-98, tel./fax +48 22 628-37-63
Realizacja wydania: Agencja Wydawniczo-Poligraficzna „Gimpo”
3
WPROWADZENIE
Odpowiedni skład botaniczny runi warunkuje uzyskanie wysokiej wartości
pasz objętościowych z trwałych użytków zielonych (TUZ). Trudności w uzyskaniu
wartościowego składu botanicznego (gatunkowego) wynikają z małej stabilności
zbiorowisk, szczególnie na siedliskach nadmiernie lub niedostatecznie uwilgotnionych – w tym łąk grądowych, zasilanych głównie wodami opadowymi. Proces
degradacji tych zbiorowisk postępuje silniej na użytkach zielonych po częściowym
lub całkowitym zaniechaniu użytkowania, a także w warunkach braku lub jednostronnego nawożenia wpływającego na pogorszenie stanu środowiska glebowego.
W takich warunkach wartościowe trawy pastewne oraz rośliny motylkowate (bobowate) ustępują miejsca mniej wartościowym roślinom łąkowym oraz chwastom.
Szacuje się, że ponad 50% TUZ w Polsce jest zdegradowanych, a skutkiem tego są
niskie plony, na poziomie około 4,5 t s.m./ha, o niezadowalającej jakości pod
względem potrzeb żywieniowych przeżuwaczy (bydła, owiec, koni oraz kóz).
Karmienie zwierząt takimi paszami może skutkować zmniejszeniem efektów żywieniowych, pogorszeniem stanu ich zdrowia, a także zwiększeniem kosztów żywienia, spowodowanym wzrostem zużycia pasz treściwych.
Odpowiednio utrzymane oraz pielęgnowane TUZ mogą dawać plony na poziomie około 8–10 t s.m./ha o optymalnej wartości pokarmowej oraz dobrej smakowitości. Uzyskanie takich plonów jest możliwe jedynie na łąkach i pastwiskach
o odpowiednim składzie botanicznym runi. Jak wcześniej wspomniano, większość
TUZ w kraju wymaga renowacji. W zależności od stopnia ich degradacji oraz położenia, można zastosować jeden z trzech podstawowych sposobów odnawiania:
metodą nawożenia i racjonalnego użytkowania, metodą podsiewu (tradycyjną lub
za pomocą siewników specjalistycznych) oraz metodą ponownej uprawy.
PRZYCZYNY DEGRADACJI
TRWAŁYCH UŻYTKÓW ZIELONYCH
Zmniejszenie plonowania oraz występowanie w runi chwastów i traw o niskiej
wartości gospodarczej są niepokojącymi sygnałami, wskazującymi na zaawansowany proces degradacji. Jest on jedynie następstwem niekorzystnych warunków
siedliskowych oraz błędów w pratotechnice.
Degradacja TUZ, jak wskazują BARYŁA [2004], JANKOWSKA-HUFLEJT i in.
[2006] oraz JANKOWSKA-HUFLEJT [2005; 2012] jest następstwem zmian warunków wzrostu i rozwoju roślin. Należą do nich:
4
 czynniki edaficzne (degradacja siedliska glebowego):
– wyjaławianie się gleby ze składników pokarmowych,
– postępujący wzrost zakwaszenia gleby,
– podtopienia, zabagnienia, długotrwałe zalewy (szczególnie w okresie wegetacji),
– przesuszenie w wyniku nadmiernego obniżenia poziomu wód gruntowych,
zwłaszcza w glebach organicznych,
– niszczenie darni przez dzikie zwierzęta (dziki, krety, nornice oraz inne);
 czynniki klimatyczne:
– niskie opady i niekorzystny ich rozkład w sezonie wegetacyjnym,
– wysokie temperatury powietrza oraz silne przesychanie gleby słabo zadarnionej powierzchni,
– przymrozki późnowiosenne oraz wczesnojesienne;
 czynniki antropogeniczne:
– wadliwa regulacja stosunków powietrzno-wodnych,
– brak konserwacji urządzeń melioracyjnych,
– brak nawożenia lub jego niski poziom, niedostateczny w warunkach aktualnej zasobności,
– zbyt wysokie nawożenie lub niewłaściwe sposoby aplikacji nawozów naturalnych (obornika, gnojowicy lub gnojówki) w gospodarstwach o dużej obsadzie bydła,
– zbyt późny termin zbioru,
– zbyt niskie koszenie,
– wieloletnie jednostronne użytkowanie kośne lub pastwiskowe,
– pozostawienie nieskoszonej runi lub niedojadów,
– zaniechanie użytkowania.
Na pogorszenie się stanu łąk i pastwisk wpływa wiele wzajemnie powiązanych
czynników.
Pierwszą, podstawową czynnością na TUZ przeznaczonych do odnawiania
powinno być zidentyfikowanie oraz wyeliminowanie czynników powodujących
degradację danego zbiorowiska. Bez takiego rozeznania nawet najstaranniej przeprowadzona renowacja nie przyniesie oczekiwanego rezultatu. Po ustaleniu
i wyeliminowaniu niekorzystnych czynników należy wybrać najwłaściwszą metodę odnawiania.
Dość często przyczyną degradacji TUZ jest nieodpowiedni poziom ich nawożenia nawozami naturalnymi, wynikający ze znacznie zróżnicowanego ich składu
chemicznego. Duże zróżnicowanie składu chemicznego nawozów naturalnych,
5
zwłaszcza w zakresie zawartości azotu, fosforu i potasu (tab. 1), jest spowodowane
znacznie zróżnicowanymi sposobami żywienia bydła [BARSZCZEWSKI i in. 2010].
Wskazuje to na potrzebę okresowego badania składu chemicznego tych nawozów,
zwłaszcza podczas zmian dawek żywieniowych. W gospodarstwach specjalizujących się w chowie bydła i wykorzystujących duże zasoby nawozów naturalnych
dawki tych nawozów często są zbyt wysokie w stosunku do potrzeb runi oraz gleby.
Tabela 1. Wyniki analiz chemicznych nawozów naturalnych z 17 OSChR; 2007–2013
Rodzaj
nawozu
Obornik bydlęcy
–%
– kg/t
Gnojowica bydlęca
–%
– kg/tys. dm3
Gnojówka bydlęca
–%
– kg/tys. dm3
sucha
masa
Średnia zawartość składników w świeżej masie
magnez
azot (N)
fosfor (P)
potas (K)
(Mg)
wapń (Ca)
26,87
268,7
0,37–1,20
3,7–12,0
0,07–0,40
0,7–4,0
0,11–1,01
1,1–10,1
0,06–0,36
0,6–3,6
0,33–1,20
3,3–12,0
8,12
81,2
0,12–0,27
1,2–2,7
0,03–0,09
0,3–0,9
0,11–0,22
1,1–2,2
0,03–0,07
0,3–0,7
0,06–0,18
0,6–1,8
3,00
30,0
0,05–0,30
0,5–3,0
0,01–0,02
0,1–0,2
0,15–0,42
1,5–4,2
0,01–0,03
0,1–0,3
0,02–0,05
0,2–0,5
Źródło: opracowanie własne na podstawie danych Okręgowych Stacji Chemiczno-Rolniczych.
Fot. 1. Zdegradowany użytek zielony z sitami i darnią uszkodzoną przez dziki,
kwalifikujący się do pełnej uprawy (fot. J. Barszczewski)
6
Następną przyczyną niekorzystnego wpływu nawozów naturalnych na użytki
zielone jest niewłaściwy sposób ich stosowania, tj. zbyt nierównomierne rozrzucenie obornika lub stosowanie zbyt gęstej (nierozcieńczonej) gnojowicy, powodującej zasklepianie i wypadanie runi. Najlepszym sposobem jest stosowanie gnojowicy lub gnojówki z wykorzystaniem specjalnych aplikatorów lub węży wleczonych
na powierzchni darni.
Również dość często czynnikami niekorzystnie kształtującymi poziom i jakość
plonów TUZ jest niska zasobność gleb lub nieodpowiedni ich odczyn, powodujące
ograniczone pobieranie przez ruń takich niezbędnych składników jak azot, fosfor,
wapń oraz magnez, a nadmierne – takich niepożądanych jak cynk lub kadm. Zoptymalizowane sposoby nawożenia uwzględniają wskazane czynniki, kształtujące
zarówno ilość plonów, jak i ich jakość.
Zasobność gleb organicznych i mineralnych w podstawowe składniki jest
znacznie zróżnicowana (tab. 2), co należy uwzględnić w nawożeniu.
Optymalny odczyn gleb na TUZ (tab. 3) jest zależny od ich rodzaju (gleby mineralne i organiczne) i wyraźnie zróżnicowany.
Tabela 2. Przedziały zawartości fosforu, potasu i magnezu w glebach łąkowych
Składnik
Fosfor (P)
Potas (K)
Magnez (Mg)
Zawartość1), mg/(100 g s.m.)
wycena
gleba organiczna
gleba mineralna
niska
17,5–26,2
<8,0
średnia
26,3–35,0
8,0–16,0
wysoka
35,1–52,5
>16,0
niska
26,0–50,0
<20,0
średnia
51,0–75,0
21,0–35,0
wysoka
76,0–100,0
>35,0
niska
21,0–40,0
<12,0
średnia
41,0–80,0
13,0–24,0
wysoka
81,0–120,0
>24,0
1)
Oznaczone w wyciągu 0,5 M HCl.
Źródło: SAPEK, SAPEK [1997].
Tabela 3. Zalecany odczyn gleb (pH w KCl) w zależności od ich rodzaju oraz występującej roślinności na TUZ
Trawy
Trawy + motylkowate
(bobowate)
Gleby mineralne
5,0–5,5
6,0
Gleby organiczne
4,5–5,0
5,0–5,5
Rodzaj gleby
Źródło: MORACZEWSKI [1996] – zmodyfikowane.
7
Duży udział roślin bobowatych w runi wymaga bardziej zasadowego odczynu
gleb (wyższe wartości pH), zarówno mineralnych, jak i organicznych. Odczyn gleb
należy poprawiać poprzez jesienne wapnowanie, w ilościach zależnych od pH oraz
zawartości węgla w glebie. Dawki wapna, w przeliczeniu na CaO [SAPEK 1992],
należy stosować rosnąco ze wzrostem zawartości węgla w glebach (tab. 4). W renowacji metodą nawożenia oraz podsiewu, ze względu na ryzyko uszkodzenia
starej darni, nie zaleca się stosowania tlenkowej formy wapna, lecz węglanową lub
węglanowo-magnezową. W warunkach tzw. pełnej uprawy (ponownej) dopuszcza
się stosowanie tlenkowej formy wapna po orce.
Tabela 4. Optymalne dawki nawozu wapniowego na trwałe użytki zielone na glebach mineralnych
C%
<1,25
1,26–2,5
2,6–5,0
5,1–10,01)
<4,5
1,00
1,50
2,00
3,00
Optymalna dawka CaO (t/ha), w warunkach pHKCl
4,6–5,0
5,1–5,5
5,6–6,0
0,50
0,25
–
1,00
0,50
0,25
1,50
1,00
0,50
2,50
–
–
1)
Gleby organiczno-mineralne; gdy pH > 5,0 nie należy ich wapnować.
Źródło: SAPEK [1992].
METODY I SPOSOBY ODNAWIANIA
TRWAŁYCH UŻYTKÓW ZIELONYCH
W zależności od stopnia degradacji oraz warunków siedliskowych odnawianie
trwałych użytków zielonych można przeprowadzić jedną z trzech metod:
– nawożenia i racjonalnego użytkowania,
– podsiewu (tradycyjnie lub z użyciem specjalistycznych siewników),
– ponownej uprawy.
NAWOŻENIE I RACJONALNE UŻYTKOWANIE
Metodę nawożenia i racjonalnego użytkowania stosuje się gdy:
– stosunki wodne są właściwie uregulowane;
– w runi występuje co najmniej 20–30% wartościowych traw i roślin bobowatych;
– udział uciążliwych chwastów tworzących kępy oraz rozłogi, a także azotoi potasolubnych nie przekracza 10%;
– TUZ jest położony na terenach falistych, gdzie stosowanie innych metod (takich
jak podsiew lub orka) jest utrudnione lub niemożliwe oraz istnieje niebezpieczeństwo erozji gleby.
8
Metodę tę stosuje się, gdy mała produktywność runi jest spowodowana głównie niedoborem składników pokarmowych lub ich niewłaściwymi proporcjami.
Jeżeli to konieczne, należy uregulować pH gleby. Stosuje się dawkę „uderzeniową”
nawożenia, na poziomie około 300 kg NPK/ha, pobudzającą rozwój traw wysokich. Stosuje się 100% więcej fosforu, 50% więcej potasu oraz około 100% więcej
azotu, w zależności od zasobności oraz rodzaju gleby i warunków wilgotnościowych. Na glebach organicznych, zwłaszcza w siedliskach posusznych, należy
ograniczyć nawożenie azotem, ponieważ z masy organicznej gleby w procesie
postępującej jej mineralizacji uwalniane są duże jego ilości.
Przywrócenie odpowiedniego stosunku składników nawozowych, połączone
z zabiegami pielęgnacyjnymi, prowadzi do wzrostu plonowania i poprawy składu
botanicznego runi. W celu uzyskania szybszego efektu można okresowo zmienić
sposób użytkowania. Wypasanie łąki powoduje zwiększenie zadarnienia oraz eliminację chwastów w wyniku ich przygryzania i udeptywania.
Zalety metody nawożenia:
– małe koszty zagospodarowania;
– możliwość zastosowania w różnych warunkach terenowych i siedliskowych;
– utrzymanie różnorodności florystycznej zbiorowisk roślinnych, w tym gatunków
przyrodniczo cennych.
Wady metody nawożenia:
– powolna sukcesja wartościowych gatunków traw i roślin bobowatych po zastosowanym nawożeniu;
– efekty plonotwórcze dopiero w drugim lub trzecim roku.
PODSIEW
Metodę podsiewu stosuje się gdy:
– odnawiana powierzchnia jest wyrównana;
– udział wartościowych gatunków traw oraz roślin bobowatych w runi jest niewielki;
– duży jest udział roślin o małej wartości paszowej;
– występuje nadmierny, ponad 40% udział chwastów;
– udział uciążliwych chwastów tworzących kępy oraz rozłogi nie przekracza 20%;
– darń uległa uszkodzeniu w czasie zimowania lub ucierpiała podczas długotrwałej stagnacji wody.
9
a)
b)
Fot. 2. Wiosenny podsiew agregatem pasmowo gryzującym darń bez stosowania herbicydów (a)
i po jesiennym zastosowaniu herbicydu selektywnego niszczącego chwasty dwuliścienne (b)
(fot. J. Barszczewski)
Fot. 3. Wiosenny podsiew runi łąkowej agregatem pasmowo gryzującym darń, ze znacznym udziałem
śmiałka darniowego (fot. J. Barszczewski)
Fot. 4. Podsiew agregatem typu Vredo, nacinającym darń redlicami szczelinowymi
(fot. J. Barszczewski)
10
Fot. 5. Agregat do pielęgnacji darni z resorowaną włóką likwidującą kretowiska – wykorzystywany
również w podsiewach po nadbudowie siewnika (fot. J. Barszczewski)
Fot. 6. Podsiew agregatem Pneumaticstar
(fot. J. Barszczewski)
Fot. 7. Porównanie skutków pracy agregatów
Pneumaticstar oraz pasmowo gryzującego darń
w podsiewie łąk (fot. J. Barszczewski)
W zależności od sposobu użytkowania przeciętny udział traw wysokich, niskich oraz roślin bobowatych powinien być zróżnicowany (tab. 5).
Tabela 5. Zalecany udział (%) traw wysokich, niskich i średnich oraz roślin bobowatych w zależności od sposobu użytkowania
Sposób użytkowania
Łąkowy
Pastwiskowy
Zmienny (kośno-pastwiskowy)
Trawy wysokie
40–60
30–40
30–50
Źródło: JANKOWSKA-HUFLEJT [2014], zmodyfikowane.
Trawy niskie i średnie
30–40
40–60
30–50
Rośliny bobowate
15–25
20–30
do ok. 25
11
Warunkami udanego podsiewu są:
– ograniczenie konkurencyjności starej darni sposobami mechanicznymi lub chemicznymi;
– uwilgotnienie gleby optymalne dla wzrostu młodych siewek roślin;
– dobór odpowiednich gatunków roślin;
– utrzymanie optymalnego odczynu gleby lub doprowadzenie do niego;
– odpowiednie nawożenie z ograniczeniem azotu.
Podsiew zdegradowanych zbiorowisk trawiastych polega na wprowadzeniu nasion w darń pierwotną, bez jej całkowitego niszczenia. W pratotechnice rozumie
się go jako uzupełnienie lub wzbogacenie składu botanicznego zbiorowisk roślinnych. Przetrwanie nowych gatunków wprowadzonych w starą darń jest utrudnione
ze względu na jej dużą konkurencyjność, której osłabienie jest niezmiernie ważne.
Najdogodniejszym wiosennym terminem podsiewu w siedliskach posusznych jest
pierwsza dekada kwietnia, na glebach torfowo-murszowych – druga połowa kwietnia, a na glebach podmokłych – pierwsza dekada maja. Optymalnym terminem
podsiewu letniego na glebach organicznych jest druga połowa sierpnia, a na mineralnych – do połowy września.
Istnieją mechaniczne oraz chemiczne możliwości niszczenia starej darni. Przed
podsiewem, niezależnie od sposobu, należy zastosować niskie koszenie.
Mechaniczne sposoby niszczenia starej darni. W tradycyjnych sposobach powierzchniowej uprawy stosuje się ciężką bronę lub glebogryzarkę.
Brony zębowe na glebach lekkich lub średnich stosuje się dwu- lub trzykrotnie
– wzdłuż, na skos lub w poprzek łąki. Na glebach średnich oraz ciężkich skuteczniejszym sposobem jest dwukrotne zastosowanie brony talerzowej. Przyjmuje się,
że przygotowana do podsiewu jest powierzchnia pozbawiona darni w około 50%.
Gryzowanie niszczy i rozdrabnia darń, mieszając jej pozostałości z glebą. Na
glebach mineralnych należy je stosować co najmniej dwa razy na różnych głębokościach (pierwszy na ok. 7 cm, drugi ok. 10 cm). W warunkach zbyt mało wyrównanej powierzchni należy stosować włókę belkową oraz dwukrotne wałowanie.
Na glebach organicznych wystarczające jest jednokrotne gryzowanie, ograniczające nadmierne ich spulchnianie, które przyspiesza mineralizację masy organicznej. Wszystkie zabiegi na glebach organicznych należy wykonać jak najszybciej po sobie, nie dopuszczając do przesuszenia ich wierzchniej warstwy. Istotne
znaczenie, warunkujące udany podsiew, ma ugniatanie powierzchniowe ciężkim
wałem łąkowym przed siewem nasion oraz po nim.
Chemiczne metody niszczenia starej darni. W zależności od rodzaju zachwaszczenia stosuje się chemiczne metody niszczeni starej darni herbicydami selektywnymi lub totalnymi.
12
Najskuteczniejszym sposobem ograniczenia zachwaszczenia podczas renowacji metodą podsiewu jest zastosowanie herbicydów. Obecność w runi wartościowych traw oraz duży udział (30–50%) ziół i chwastów, takich jak: brodawnik jesienny, gęsiówka piaskowa, gwiazdnica pospolita, jaskier ostry, jaskier rozłogowy,
krwawnik pospolity, mniszek pospolity, ostrożeń polny, pokrzywa zwyczajna,
szczaw kędzierzawy, szczaw tępolistny, szczaw zwyczajny, sit rozpierzchły, sit
skupiony i inne, wymaga użycia właściwego herbicydu selektywnego, który nie
zniszczy wartościowych traw. Po obumarciu chwastów ruń należy skosić i usunąć
przed przystąpieniem do podsiewu z zastosowaniem 60–70% normy pełnego wysiewu mieszanki.
Gdy brak jest wartościowych traw lub ich udział w runi jest niewielki, duży jest
natomiast udział (30–50%) uporczywych chwastów, takich jak: barszcz zwyczajny,
pokrzywa zwyczajna, szczaw kędzierzawy, szczaw tępolistny, trybula leśna, sit
rozpierzchły, sit skupiony, turzyce zbitokępkowe, lub/oraz chwastów jednoliściennych, takich jak śmiałek darniowy, perz właściwy, kłosówka wełnista, wyczyniec
kolankowaty, wiechlina roczna itp., uzasadnione jest użycie herbicydu totalnego.
Powoduje on całkowitą eliminację gatunków starej darni i stwarza doskonałe warunki dla rozwoju siewek, bez konieczności jej przeorywania. Po usunięciu obumarłych roślin stosuje się 100% normy wysiewu zalecanej przy pełnej uprawie.
Skuteczność działania herbicydu, zarówno selektywnego, jak i totalnego, zależy od:
– wykonania zabiegu we właściwym terminie (okres intensywnego wzrostu chwastów);
– warunków atmosferycznych podczas wykonywania zabiegu oraz kilka godzin po
nim (okres bez opadów);
– staranności wykonania oprysku;
– sprawności opryskiwacza, jego właściwego ustawienia oraz kalibracji;
– odpowiedniego stężenia substancji czynnej.
W celu całkowitego zniszczenia starej darni lub zmniejszenia jej konkurencyjności względem siewek stosuje się herbicydy z glifosatem jako substancją aktywną: Roundup Max 2 i Roundup Active 360. Herbicydy te zwalczają szerokie spektrum chwastów, zarówno jednorocznych, jak i wieloletnich jedno- i dwuliściennych. Stosuje się je na rośliny będące w fazie intensywnego wzrostu. Dawki zależą
od gatunków chwastów występujących w runi oraz wymaganego stopnia zniszczenia darni. Celem całkowitego jej zniszczenia, w zależności od jej stanu, Roundup
Max 2 stosuje się w dawce 1,5–3,0 l/ha, a Active 360 3–5 l/ha poza okresem kwitnienia chwastów.
Uporczywe chwasty dwuliścienne takie jak: jaskier rozłogowy, jaskier ostry,
mniszek pospolity, ostrożeń polny, pokrzywę zwyczajną oraz sity można skutecz-
13
nie usunąć stosując herbicydy selektywne. Wskazane chwasty skutecznie zwalcza
np. Fernando Forte 300 EC w dawce 2,0 l/ha. Szczaw kędzierzawy oraz tępolistny
zwalcza skutecznie Starane 250 EC –0,8 l/ha. Na gwiazdnicę pospolitą można stosować Fernando Forte 300 EC, Glyfos 360 SL, Helosate plus 450 SL i inne, zwracając uwagę czy zawierają substancję czynną dopuszczoną do stosowania (rejestr
lub wyszukiwarka środków ochrony roślin na stronie Internetowej MRiRW).
W zwalczaniu sitów – rozpierzchłego i skupionego, stosuje się ww. herbicydy, gdy
rośliny odrosną powyżej 10 cm po jesiennym lub wczesnowiosennym wykoszeniu.
Po zastosowaniu herbicydów należy przestrzegać okresów karencji (od 10
do 20 dni), zwłaszcza w wypasie zwierząt.
Wysiew nasion. Siew nasion można wykonać ręcznie lub z wykorzystaniem
siewników zbożowych po podwieszeniu redlic. Używając siewnika do podsiewu
roślinami bobowatymi, należy zastosować balast (trociny lub piasek zmieszany
z nasionami), celem równomiernego wysiewu oraz nie przekroczenia przyjętej jego
normy. Następnie konieczne jest wałowanie gładkim wałem w celu dociśnięcia
nasion do podłoża i uzyskania lepszego podsiąku wody do górnej warstwy gleby.
Podsiew bezpośredni. W nowoczesnych sposobach podsiewu nasiona wprowadza
się bezpośrednio do gleby. Do tego celu wykorzystuje się specjalistyczne siewniki.
Wyróżnia się dwa główne ich typy: agregaty rotacyjne pasmowo gryzujące oraz
szczelinowe – nacinające darń. W siewnikach szczelinowych znajdują się redlice
nacinające (krojem talerzowym lub nożem) starą darń i w miejscu nacięcia (szczeliny) wprowadzające nasiona. W agregatach rotacyjnych pasmowo gryzujących
starą darń (około 50%) nasiona wprowadza się do gleby jednocześnie z pasmowym
gryzowaniem darni za pomocą mikrogryzarek. Skuteczność podsiewu tymi agregatami zależy od warunków wilgotnościowych oraz rodzaju gleby. W warunkach
gleb torfowo-murszowych, ze względu na znaczną ich plastyczność i często niedostateczne nacięcia szczelin, zdecydowanie skuteczniejsza jest metoda rotacyjna
(pasmowo gryzująca).
–
–
–
–
–
–
Korzyści wynikające z zastosowania siewu bezpośredniego w darń:
zmniejszenie czasochłonności i energochłonności prac;
koszty zabiegu mniejsze niż podsiewu tradycyjnego;
dobre umieszczenie nasion w glebie;
równoczesna poprawa jakości i ilości plonu;
lepsze wykorzystanie opadów oraz ich retencji w glebie;
możliwość zagospodarowania terenów o małej miąższości gleby oraz narażonych na erozję.
Niezależnie od sposobu podsiewu kluczowym czynnikiem zapewniającym
sukces jest odpowiednia wilgotność gleby, umożliwiająca szybki wzrost młodych
siewek.
14
Zalety podsiewów:
Wady podsiewów:
– znacznie niższe koszty niż metody całko- – ograniczone wschody w warunwitego niszczenia starej darni i ponownego
kach wystąpienia okresów poobsiewu;
susznych po wykonanych pod– możliwość uzyskania korzystnego składu siewach;
gatunkowego runi o dużej różnorodności – zawodność podsiewów w warunflorystycznej;
kach dużego udziału w darni ro– utrzymanie w runi pewnej ilości warto- ślin dwuliściennych mogących
zdominować podsianą ruń.
ściowych gatunków przystosowanych do
istniejących warunków siedliskowych;
– ograniczenie mineralizacji oraz erozji gleb.
W gospodarstwach nastawionych na intensywny chów bydła coraz częściej
zwraca się uwagę na zawartość w runi białka oraz cukrów rozpuszczalnych. Skutkuje to koniecznością podsiewu TUZ będących również w dobrej kulturze rolnej.
Udział roślin bobowatych w mieszankach stosowanych do takich podsiewów wynosi nawet 30% (koniczyna biała, łąkowa i szwedzka lub komonica zwyczajna,
w zależności od siedliska i sposobu użytkowania), spośród traw stosuje się najczęściej takie wartościowe gatunki jak: życica trwała, wielokwiatowa, mieszańcowa,
(odmiany diploidalne i tetraploidalne), Festulolium, kostrzewę łąkową, rajgras
wyniosły.
Pielęgnacja runi po podsiewie. Bez względu na sposób wykonania podsiewu,
prace pielęgnacyjne ograniczają się głównie do właściwego nawożenia (z ograniczeniem lub zaniechaniem stosowania azotu) oraz przyspieszonego koszenia, zarówno runi łąkowej, jak i pastwiskowej. Na pastwiskach, ze względu na możliwe
niszczenie nowo wprowadzonych gatunków, zarówno poprzez ich wydeptywanie,
jak i wyrywanie przez bydło w trakcie pobierania paszy, wskazane jest dwukrotne
koszenie przed przystąpieniem do wypasu.
Tabela 6. Porównanie kosztów różnych metod renowacji runi łąkowej
Technologia renowacji
Podsiew siewnikiem specjalnym
Podsiew po glebogryzarce
Nowy zasiew po orce
Koszty, %
59
76
100
100
129
170
Źródło: opracowanie własne na podstawie BARYŁA, SAWICKI [1997].
PEŁNA UPRAWA
Odnawianie metodą pełnej uprawy stosuje się po radykalnej zmianie stosunków wodnych lub gruntownym porządkowaniu terenu użytku zielonego oraz gdy w
runi licznie występują gatunki tworzące kępy (turzyce, sity, śmiałek darniowy).
15
Odnawianie tą metodą rozpoczyna się od zniszczenia starej darni. Można wykonać
to w sposób mechaniczny bądź chemiczny, poprzez stosowanie herbicydów totalnych, lub połączyć te metody.
W metodzie pełnej uprawy stosuje się specjalne pługi o odkładnicy śrubowej,
odwracające wyoraną skibę o 180. Dzięki temu stara roślinność zostaje przykryta
warstwą gleby, co przeciwdziała ponownemu wzrostowi i prowadzi do jej całkowitego zniszczenia. Głębokość orek jest ustalana w zależności od pokrywy roślinnej
oraz stopnia nierówności terenu. Orki na glebach mineralnych przeprowadza się
jesienią, a na organicznych wiosną, w celu uniknięcia nadmiernej mineralizacji
(dostarcza ona dodatkowego azotu, a zjawisko to określa się mianem „renty darniowej”). Następnie stosuje się inne zabiegi uzupełniające (talerzowanie, bronowanie oraz wałowanie), często połączone z naważeniem, mające przygotować glebę
do wysiewu.
Po wysianiu nasion mieszanki (100% normy + ewentualnie roślina ochronna,
którą może być życica wielokwiatowa lub westerwoldzka) stosuje się wał łąkowy,
w celu zapewnienia lepszego podsiąku wody oraz dociśnięcia nasion do gleby.
W celu pobudzenia krzewienia się traw oraz zmniejszenia udziału w nowej runi
chwastów dwuliściennych stosuje się koszenie pielęgnacyjne. W przypadku inwazyjnego pojawienia się chwastów dwuliściennych dopuszcza się oprysk herbicydem selektywnym.
Głównymi wadami renowacji runi metodą pełnej uprawy są:
– duża praco- oraz energiochłonność;
– uruchamianie dużego ładunku głównie azotu, w wyniku rozkładu zgromadzonej
masy organicznej (nadziemnej i podziemnej);
– masowe wypadanie siewek w razie wystąpienia suszy.
Fot. 8. Wschody rośliny ochronnej oraz mieszanki traw i bobowatych na trwałym użytku zielonym
odnowionym metodą pełnej uprawy (fot. J. Barszczewski)
16
Wynik renowacji runi metodą pełnej uprawy zależy od właściwego przygotowania gleby, dobrania odpowiednich do siedliska gatunków roślin łąkowych oraz
termin siewu.
Efekty zagospodarowania TUZ metodą pełnej uprawy zależą od:
– dokładności wykonania zabiegów uprawowych;
– odczynu gleby i nawożenia;
– terminu siewu (uwzględniającego uwilgotnienie gleby);
– sposobu siewu (rzutowy, rzędowy, w roślinę ochronną);
– zabiegów pielęgnacyjnych runi, polegających na koszeniu odchwaszczającym
oraz odpowiednim nawożeniu azotem (30–40 kg N/ha).
PRZYDATNOŚĆ GATUNKÓW DO ZRÓŻNICOWANYCH
WARUNKÓW GLEBOWYCH I PODSIEWÓW
O powodzeniu zabiegu podsiewu w dużej mierze decyduje dobór odpowiednich gatunków i odmian traw. Należy stosować gatunki oraz odmiany o szybkim
tempie początkowego wzrostu i rozwoju oraz dużej konkurencyjności wobec starej
darni. Szczególnie pożądane są cechy takie jak: odporność na niedobór światła
w początkowym etapie rozwoju i wzrostu, zdolność szybkiego ukorzeniania się
w starej darni oraz odporność na choroby i szkodniki. W celu polepszenia jakości
runi poprzez zwiększenie w niej zawartości cukrów rozpuszczalnych zwiększa się
udział odmian tetraploidalnych w mieszankach łąkowych i pastwiskowych.
Tabela 7. Wymagania glebowo-wodne niektórych gatunków traw
Gatunek
Wymagania
Kostrzewa łąkowa
zwięzłe i średnio zwięzłe gleby mineralne dostatecznie wilgotne
Tymotka łąkowa
w mniejszym stopniu przydatne na gleby organiczne
Kupkówka pospolita
dość suche i uboższe gleby mineralne; kupkówka w ograniczonym
stopniu przydatna na gleby organiczne
Stokłosa bezostna
Rajgras wyniosły
Życica trwała i wielokwiatowa
gleby mineralne średnio wilgotne do suchych
Wyczyniec łąkowy
gleby organiczne i zalewane łąki na glebach mineralnych
Kostrzewa czerwona
gleby mniej żyzne, średnio wilgotne do suchych
Źródło: DOMAŃSKI [2003] – zmodyfikowane.
17
Tabela 8. Lista gatunków przydatnych do podsiewu użytków zielonych
Łąki
Gatunki
Kostrzewa łąkowa
Tymotka łąkowa
Kupkówka pospolita
Życica trwała
Kostrzewa trzcinowata
Rajgras wyniosły
Stokłosa bezostna
Mozga trzcinowata
Wyczyniec łąkowy
Kostrzewa czerwona
Koniczyna biała
Koniczyna łąkowa
Koniczyna białoróżowa
gleba
organiczna
xx
xx
xxx
x
xx
xxx
x
x
(x)
–
–
x
x
gleba
mineralna
xx
xx
xx
xx
xx
xxx
(x)
–
–
–
–
x
x
Pastwiska
gleba
organiczna
xx
xx
xxx
–
–
–
–
–
–
–
x
–
–
gleba
mineralna
xx
x
xx
xxx
–
–
(x)
–
–
–
x
–
–
Użytki
górskie
xx
xx
xxx
xx
–
–
–
–
–
(x)
x
–
–
x – stopień przydatności gatunku do podsiewu.
Źródło: na podstawie GRZYB [1988].
ZASADY UKŁADANIA MIESZANEK
Układanie mieszanki powinno być poprzedzone określeniem warunków siedliskowych oraz planowanego użytkowania i poziomu produkcji biomasy. Poniżej
przedstawiono kolejne czynności.
 Ustalenie listy gatunków traw i bobowatych wchodzących w skład mieszanki
w zależności od rodzaju użytku – zwykle ok. 6 gatunków traw + 2 gatunki bobowatych. Ustalając listę gatunków oraz stopień pokrycia terenu wybieramy
1–2 gatunki przewodnie, najbardziej typowe dla danych warunków siedliskowych i kierunku użytkowania.
 Ustalenie procentowego udziału poszczególnych gatunków umieszczonych na
liście (zbilansowane do 100%). Nasion gatunków o szybkim tempie rozwoju
lub dużych zdolnościach konkurencyjnych, np. mozgi trzcinowatej, życicy wielokwiatowej, powinno być z zasady w mieszance mniej, aby uniknąć przygłuszania innych gatunków.
 Określenie ilości wysiewu nasion poszczególnych gatunków z wykorzystaniem
danych zawartych w tabeli 9.:
Ilość wysiewu =
ilość wysiewu (z tab. 9) x udział procentowy w mieszance
, kg/ha
100
18
Tabela 9. Normy wysiewu nasion traw i bobowatych
Parametry materiału siewnego1)
Gatunek
czystość
zdolność
wartość
kiełkowania użytkowa
Normy wysiewu
kg/ha
Grupa
konkurencyjna2)
A
B
C
Trawy wysokie
Mozga trzcinowata
95
75
71
III
15
19
23
Wyczyniec łąkowy
82
67
55
II
–
27
31
Kostrzewa trzcinowa
95
84
80
III
48
60
72
Kostrzewa łąkowa
92
82
76
II
–
41
47
Tymotka łąkowa
96
87
84
III
12
15
18
Kupkówka pospolita
90
82
74
I
–
–
21
Rajgras wyniosły
90
77
69
I
–
–
49
Stokłosa bezostna
90
84
76
II
–
42
48
Życica wielokwiatowa
96
90
86
I
–
–
30
Mietlica olbrzymia
90
87
78
III
7
9
11
Wiechlina błotna
92
82
75
III
16
20
24
Wiechlina łąkowa
90
82
74
III
16
20
24
Życica trwała
97
87
84
I
–
–
31
Kostrzewa czerwona
92
84
77
III
26
32
39
Trawy średnio wysokie i niskie
Rośliny bobowate
Koniczyna łąkowa
98
80
78
I
–
–
21
Koniczyna biała
97
80
78
III
13
16
19
Koniczyna białoróżowa
97
80
78
III
16
20
24
Komonica zwyczajna
96
80
77
III
10
13
16
Komonica błotna
96
80
77
II
–
20
23
Lucerna nerkowata
97
78
76
II
–
23
26
1)
2)
Według PN-78/R-65023 Polska Norma: Materiał siewny. Nasiona roślin rolniczych.
Według KLAPPA [1971] za MORACZEWSKIM [1996].
Do sporządzonych mieszanek nasion traw i roślin bobowatych zaleca się dodawać ok. 3–5 kg/ha nasion życicy wielokwiatowej, a do mieszanek łąkowych
niekiedy i życicy trwałej. Trawa ta – charakteryzująca się dużą siłą konkurencyjną
i szybkimi wschodami po wysiewie – odgrywa rolę rośliny ochronnej. Zapobiega
m.in. nadmiernemu rozwojowi chwastów na nowo zasiewanych łąkach. Życica
wielokwiatowa jest gatunkiem krótkotrwałym i po spełnieniu funkcji rośliny
ochronnej, zwykle podczas intensywnego użytkowania, ustępuje ze zbiorowiska
roślinnego. Dodatek jej nasion nie jest polecany do obsiewu łąk i pastwisk na glebach organicznych.
19
PODSUMOWANIE
Jak wynika z badań, ponad 50% trwałych użytków zielonych w Polsce jest
zdegradowanych, a przyczyny takiego stanu to: niewłaściwe sposoby użytkowania,
brak zabiegów pratotechnicznych, niewłaściwe nawożenie, zarówno mineralnymi,
jak i naturalnymi formami nawozów, niedobory wody lub zaniechanie użytkowania. Zjawisko to przejawia się zwykle niskimi plonami oraz ich gorszą wartością
użytkową. Przystępując do renowacji TUZ należy rozpoznać przyczynę ich degradacji oraz poprawić dotychczasowy stan w tym zakresie. W zależności od stopnia
degradacji stosujemy odpowiednio skuteczną metodę poprawy.
Metoda racjonalnego nawożenia i użytkowania ma zastosowanie, gdy w runi
występują wartościowe gatunki traw oraz roślin bobowatych w ilości ok. 20–30%,
a udział uporczywych chwastów nie przekracza 10%.
Metodę podsiewu stosujemy, gdy powierzchnia UZ jest wyrównana, w runi
przeważają mało wartościowe rośliny, a udział chwastów wynosi ok. 40%, w tym
uporczywych – ok. 20%, lub gdy darń uległa uszkodzeniu. W zależności od ilości
i rodzaju chwastów stosuje się zróżnicowane sposoby postępowania, niszcząc je
w sposób mechaniczny lub z wykorzystaniem herbicydów totalnych albo selektywnych. Przed podsiewem można stosować herbicydy selektywne w celu usunięcia uporczywych chwastów dwuliściennych. Nowoczesne agregaty do podsiewu
bezpośredniego różnią się wydajnością roboczą, sposobem przygotowania gleby
oraz wysiewu nasion. Są to niskonakładowe metody renowacji. Perspektywa uzyskania wysokich plonów dobrej jakości przy niewielkich nakładach finansowych
powinna być wystarczającym powodem do odnawiania zdegradowanych trwałych
użytków zielonych metodą podsiewu.
Metoda odnawiania przez ponowną pełną uprawę jest najbardziej radykalna
oraz dość kosztowna. Stosuje się ją po zmianie stosunków wodnych lub dużej deniwelacji terenu oraz gdy w runi przeważają gatunki tworzące kępy. Po zniszczeniu
starej darni, przeoraniu oraz zabiegach doprawiających glebę, takich jak włókowanie i bronowanie, dokonuje się zasiewu.
Zarówno po podsiewie, jak i pełnej uprawie konieczne jest wałowanie odnawianej powierzchni. Powodzenie obu tych metod w dużej mierze zależy od terminu
wykonania zabiegu, uwilgotnienia gleby oraz doboru odpowiednich gatunków
i odmian traw pastewnych i roślin bobowatych.
WYKORZYSTANA LITERATURA
BARSZCZEWSKI J. 2014a. Trwałe użytki zielone w kraju, ich wykorzystanie oraz metody poprawy.
Gospodarz. Nr 4(106) s. 9.
BARSZCZEWSKI J. 2014b. Stan i wykorzystanie trwałych użytków zielonych oraz metody ich poprawy.
Wiadomości Rolnicze. Nr 5(295) s. 15–17.
20
BARSZCZEWSKI J., KILISZCZYK A., SAKOWSKI T., METERA E. 2010. Rozproszenie związków azotu
i fosforu z produkcji zwierzęcej. Woda-Środowisko-Obszary Wiejskie. T. 10. Z. 3 (31) s. 19–32.
BARSZCZEWSKI J., WRÓBEL B., JANKOWSKA–HUFLEJT H. 2011. Efekty gospodarcze podsiewu łąki
trwałej koniczyną łąkową. Woda-Środowisko-Obszary Wiejskie. T. 11. Z. 3 (35) s. 21–37.
BARYŁA R. 2001. Podsiew jako metoda renowacji runi trawiastej. Łąkarstwo w Polsce. Z. 4 s. 9–24.
BARYŁA R. 2004. Zakładanie i odnawianie użytków zielonych. W: Łąkarstwo. (red. nauk. M. Rogalski) Poznań: Wydaw. KURPISZ ISBN 83-88841-96-3 s. 138–161.
BARYŁA R., KULIK M. 2012. Podsiew jako sposób poprawy runi łąk i pastwisk w aspekcie komponowania mieszanek. Łąkarstwo w Polsce. Nr 15 s. 9-28.
BARYŁA R., SAWICKI J. 1997. Poprawa składu gatunkowego runi łąk i pastwisk metodą podsiewu
bezpośredniego w stara darń. Instrukcja wdrożeniowa. Nr 6. AR Lublin ss. 14.
BARYŁA R., SAWICKI J., GRZEGORCZYK S. 1995. Podsiew jako metoda renowacji zdegradowanych
runi użytków zielonych (synteza wyników badań). Mat. Sem. Ogólnopol. Konferencji Łąkarskiej.
Warszawa s. 13–24.
DOMAŃSKI P. J. 2003. Analiza zmienności plonowania wybranych gatunków i odmian traw. Biuletyn
Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin. T. 225 S. 9-19.
GOLIŃSKI P. 1998. Nowoczesne sposoby podsiewu użytków zielonych. Łąkarstwo w Polsce. Z. 1 s.
17–29.
GRABOWSKI K. 1992. Renowacja łąk trwałych różnymi sposobami. Acta Academiae Agriculturae ac
Technicae Olstenensis. Agricultura. 53 (Supp. B) s. 3–50.
GRABOWSKI K. 2013. Sposoby odnawiania zdegradowanych użytków zielonych. Hodowca Bydła. Nr
3 s. 40–47.
GRZYB S. 1998. Mieszanki na łąki i pastwiska trwałe. Materiały Instruktażowe. Nr 53. Falenty. Wydaw. IMUZ ss. 36.
GRZEGORCZYK S., 1998. Czynniki warunkujące podsiew użytków zielonych – siedlisko. Łąkarstwo w
Polsce. Nr 1s. 45–52.
JANKOWSKA-HUFLEJT H. 2006. Czynniki trwałości i produkcyjności użytków zielonych. Wieś Jutra.
Nr 6 s. 24–26.
JANKOWSKA-HUFLEJT H. 2007. Rolno-środowiskowe znaczenie trwałych użytków zielonych. Problemy Inżynierii Rolniczej. Nr 1 (55) s. 23–34.
JANKOWSKA-HUFLEJT H. 2009. Podsiew łąk i pastwisk. Agrotechnika. Nr 5 s. 47–49.
JANKOWSKA-HUFLEJT H. 2012. Czynniki wpływające na trwałość i produkcyjność użytków zielonych.
Poradnik Gospodarski. Nr 6 s. 18-23.
JANKOWSKA-HUFLEJT H. 2014. Odnawianie zdegradowanych łąk i pastwisk, z uwzględnieniem gospodarstw ekologicznych. W: Poradnik rolnika ekologicznego. Monografia. Red. K. Węglarzy.
Wyd. 2. uzupełnione i rozszerzone. ZD IZ PIB Grodziec Śląski Sp. z o.o. s. 46-60.
JANKOWSKA-HUFLEJT H., WRÓBEL B., GUTKOWSKA A., BURS W. 2005. Czynniki kształtujące trwałość
użytków zielonych. Wiadomości Melioracyjne i Łąkarskie. Nr 4 s. 197–202.
KOZŁOWSKI S., 1998. Czynniki warunkujące podsiew użytków zielonych – roślina. Łąkarstwo
w Polsce. Nr 1 s. 31–44.
MENDRA M., BARSZCZEWSKI J. 2013. Zastosowanie podsiewów w renowacji użytków zielonych.
Hodowca Bydła. Nr 3 s. 36–38.
MORACZEWSKI R. 1996. Łąki i pastwiska w gospodarstwie rolnym. Warszawa. Wydaw. Fundacja
„Rozwój SGGW”. ISBN 978-83-8698-026-0 ss. 220.
SAPEK A., SAPEK B. 1997. Metody analizy chemicznej gleb organicznych. Materiały Instruktażowe.
Nr 115. Falenty. Wydaw. IMUZ. ISBN 83-85735-66-6 ss. 80.
SAPEK B. 1992. Zasady oceny potrzeb wapnowania i wyznaczania dawek nawozów wapniowych na
trwałe użytki zielone na glebach mineralnych. Materiały Instruktażowe. Nr 101. Falenty. Wydaw.
IMUZ. ss. 12.
Wykaz stron www: http://www.oschrbialystok.internetdsl.pl