sygn. akt I SA/Gd 538

1
Sygnatura
I SA/Gd 538/16
Data
12.07.2016 r.
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
SENTENCJA
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA
Marek Kraus (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Sławomir Kozik, Sędzia NSA Alicja Stępień, Protokolant
Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Zalewska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 12
lipca 2016 r. sprawy ze skargi "A" Sp. z o.o. z siedzibą w G. na interpretację indywidualną Ministra
Finansów z dnia 22 grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę.
UZASADNIENIE
1. Zaskarżoną interpretacją indywidualną z dnia 22 grudnia 2015 r. Minister Finansów, z
upoważnienia którego działa Dyrektor Izby Skarbowej, na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 – dalej jako "Ordynacja
podatkowa") oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie
upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643)
stwierdził, że stanowisko A Spółki z o. o. z siedzibą w G. – dalej jako "Skarżąca" lub "Spółka"
przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej
podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku ustalenia zasad używania pojazdu, które
wykluczałyby jego użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą oraz braku obowiązku
prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, jest nieprawidłowe.
2. Rozstrzygnięcie zapadło na tle następującego stanu faktycznego sprawy:
We wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego Skarżąca wyjaśniła, że jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością - spółką doradztwa podatkowego. Świadczy usługi
doradztwa podatkowego wskazane w ustawie z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (t. j.
Dz. U. 2008 r. poz. 829, z późn. zm.). Świadczy je na rzecz osób fizycznych, osób prawnych i jednostek
organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej.
Spółka ma zamiar nabyć/kupić na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (dalej "DG")
samochód osobowy będący pojazdem samochodowym wskazanym w art. 2 pkt 34 ustawy z dnia 11
marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. 2011 nr 177 poz. 1054, z późn. zm. - dalej
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
2
jako "ustawa o VAT") . Samochód ten zostanie oklejony/oznakowany informacjami zawierającymi
następujące dane: logo Spółki, jej nazwę użytkową, zakres świadczonych usług, adres strony
internetowej (na stronie są dane do kontaktu drogą elektroniczną), numer telefonu.
Samochód będzie stanowił środek trwały Spółki i będzie użytkowany przez osoby z nią związane
(pracownika, zleceniobiorcę) tylko na potrzeby jej DG. Miejsce postoju będzie na parkingu przed
siedzibą Spółki. Nie będzie parkowany w miejscu zamieszkania osoby użytkującej ten pojazd.
Zdaniem Skarżącej, taki przyszły stan faktyczny nie sprzeciwia się temu, aby uznać, że:
- samochód będzie wykorzystywany wyłącznie do DG Spółki,
- sposób wykorzystania samochodu przez Spółkę będzie wykluczał jego użycie do celów
niezwiązanych z tą działalnością,
- informacje zapisane na samochodzie obiektywnie będą wskazywały na jego stały związek ze Spółką i
jej DG.
Spółka uważa, że :
- tak przygotowany samochód spełni całkowicie warunek zawarty w art. 86a ust. 3 pkt 1 lit a) ustawy
o VAT, czyli pojazdu samochodowego wykorzystywanego wyłącznie do DG podatnika,
- taki stan faktyczny będzie wykluczał potrzebę stosowania wobec tego samochodu art. 86a ust. 4 pkt
1, czyli uznania, że samochód jest wykorzystywany wyłącznie do DG dopiero po spełnieniu dwóch
warunków, czyli ustalenia zasad jego używania oraz potwierdzenia tych zasad prowadzoną dla niego
ewidencją przebiegu pojazdu - dalej "EPP",
- taki stan faktyczny będzie spełniał warunek wskazany w art. 1 ust. 3 Decyzji Wykonawczej Rady z
dnia 17 grudnia 2013 r., upoważniającej Rzeczpospolitą Polską do stosowania środków stanowiących
odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a) i art. 168 dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu
podatku od wartości dodanej (2013/805/UE), gdzie zapisano - cytat : "1. Ponadto ograniczenie do
wysokości 50%, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do VAT naliczonego od wydatków,
które są w całości związane z działalnością gospodarczą podatnika.", co automatycznie powoduje, że
ten stan faktyczny spełnia również warunek zawarty w art. 86 ust. 2 pkt 1 lit a) ustawy o VAT,
- przyszły stan faktyczny będzie się sprzeciwiał objęciu go normą zapisaną w art. 86a ust. 1 pkt 1
ustawy o VAT, gdzie zapisano - "W przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi
kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 stanowi 50% kwoty podatku: 1)
wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika; (...)".
Powyższe, zdaniem Skarżącej, nie sprzeciwia się pozwala na uznanie, że wszystkie wydatki ponoszone
na rzecz takiego samochodu i w związku z jego używaniem, są wydatkami, które w całości są
związane z DG opodatkowaną są ponoszone tylko na potrzeby tej działalności.
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
3
Informacje zapisane na samochodzie obiektywnie wykluczają możliwość jego używania do innych
celów niż te będące działalnością gospodarczą właściciela. Samochód oklejony staje się bowiem jego
(właściciela) "ruchomym słupem ogłoszeniowym", który bez względu na czas i miejsce "pracuje",
niosąc na sobie odpowiednią informację.
Zdaniem Skarżącej, nie zachodzi potrzeba wskazywania innych okoliczności, niż te wynikające z faktu
jego oklejenia. Dla samochodu spełniającego warunek z art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT nie
zachodzi potrzeba ustalania zasad wykluczających użycie takiego pojazdu do celów prywatnych. Dla
samochodu spełniającego wskazany wcześniej warunek nie będzie zachodziła potrzeba
"dodatkowego" nadzorowania używania tego pojazdu, bowiem pojazd oklejony wskazanymi
informacjami, nigdy nie przestaje "pracować" na rzecz Spółki. Zleceniobiorcy to osoby fizyczne
samodzielnie prowadzące działalność gospodarczą - doradcy podatkowi świadczący usługi doradztwa
podatkowego na rzecz Spółki. Należyta staranność Spółki zostanie dochowana poprzez fakt
udostępniania takiego samochodu osobom odpowiedzialnym, których postępowanie daje rękojmię
wykluczającą
możliwość
użycia
Użytkownikami/Zleceniobiorcami
takiego
będą
pojazdu
bowiem
do
celów
doradcy
prywatnych
podatkowi
użytkownika.
świadomi
swojej
odpowiedzialności za poprawne (zgodne z przepisami) użycie takiego pojazdu. Powyższe każdy
użytkownik będzie potwierdzał poprzez podpisanie odpowiedniego w treści oświadczenia.
Dla samochodu, którego konstrukcja (wygląd zewnętrzny) wyklucza ich użycie do celów
niezwiązanych z działalnością gospodarczą, nie zachodzi potrzeba montażu dodatkowych urządzeń
nadzorujących (np. GPS).
Każda z osób użytkujących samochód oklejony jest jednocześnie posiadaczem samochodu
prywatnego (ze względu na możliwość prywatnego i nieograniczonego jego używania). Samochód
firmowy oklejony może użytkować w jednym miejscu i czasie tylko jedna osoba. Spółka będzie
pobierać wynagrodzenie na zasadach wolnorynkowych w przypadku używania tego pojazdu do celów
własnej
działalności
gospodarczej
(usług
doradztwa
podatkowego)
przez
Zleceniobiorcę
prowadzącego taką działalność.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:
1. Czy Skarżąca ma prawo uznać, że samochód użytkowany w powyższych okolicznościach (oklejony
we wskazany sposób) spełnia warunek wykorzystywania go wyłącznie do jej działalności
gospodarczej, wskazany w art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT?
2. Czy Skarżąca ma prawo uznać, że oklejony, jak wskazano, samochód, czyni go samego towarem
obiektywnie możliwym do wykorzystania wyłącznie w działalności gospodarczej Skarżącej, na co
wskazuje art. 86a ust. 3 pkt 2 ustawy o VAT ?
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
4
3. Czy Skarżąca ma prawo uznać, że odpowiedź "Tak" na dwa pierwsze pytania wyłącza w takich
okolicznościach konieczność stosowania obowiązku zawartego w art. 86a ust. 4 pkt ustawy o VAT?
Zdaniem Skarżącej, wyrażonym we wniosku i jego uzupełnieniu, odpowiedź na każde ze wskazanych
pytań winna brzmieć "Tak ".
Uzasadniając zaprezentowane stanowisko Skarżąca stwierdziła, że pojazd samochodowy oklejony w
sposób opisany we wniosku, przestaje być pojazdem, który może być uznawany za wykorzystywany
wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika. W sposób naturalny bowiem staje się on (po
oklejeniu), pojazdem odpowiadającym normie - choć w niej nie wymienionym - zawartej w art. 86a
ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT, czyli pojazdem, którego konstrukcja (obejmująca zmieniony wygląd
zewnętrzny w odniesieniu do stanu pierwotnego), wyklucza jego użycie do celów niezwiązanych z
działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością
gospodarczą staje się nieistotne. Mimo, że taki samochód nie jest wymieniony w gronie tych, które
takie warunki spełniają (art. 86a ust. 9 i 10 ustawy o VAT) to, zdaniem Skarżącej, tak konstrukcyjnie
określony pojazd samochodowy normie/warunkom - wcześniej wskazanym - odpowiada.
3. Minister Finansów interpretacją indywidualną z dnia 22 grudnia 2015 r. uznał stanowisko Skarżącej
za nieprawidłowe.
W uzasadnieniu organ powołując treść art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT stwierdził, że
brak jest możliwości dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami,
które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.
W treści art. 88 ustawy o VAT ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje
się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego oraz przypadki, w których faktury i
dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy
podatku lub zwrotu podatku naliczonego.
Kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami
samochodowymi są uregulowane w art. 86a ustawy, w brzmieniu nadanym na podstawie art. 1 pkt 4
ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. poz. 312 - zwanej dalej "ustawą nowelizującą").
Kolejno organ powołał treść art. 86a ust. 1, ust. 2, ust. 3, ust. 4 , ust. 9, ust. 10 i ust. 12 ustawy o VAT i
stwierdził, że kluczową rolę w rozwiązaniu przedstawionego we wniosku problemu odgrywa przepis
art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a) w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT.
W ocenie organu do uzyskania prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego od nabycia pojazdu
samochodowego oraz wydatków związanych z jego utrzymaniem nie jest wystarczający jakikolwiek
związek z działalnością opodatkowaną podatnika, samochód ten bowiem musi być wykorzystywany
wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej. Co należy rozumieć przez wykorzystanie
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
5
pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej ustawodawca wskazał w art. 86a
ust. 4 ustawy o VAT.
Zdaniem organu, w celu dokonania pełnego odliczenia podatku muszą zostać spełnione łącznie
następujące warunki, tj. sposób wykorzystania pojazdu przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych
przez niego zasadach używania, wyklucza jego użycie do celów prywatnych, a wykluczenie użytku
prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tego pojazdu ewidencją
przebiegu pojazdu.
Zdaniem organu przepisy ustawy o VAT nie określają, w jaki sposób podatnik ma zapewnić w
przedsiębiorstwie wyeliminowanie używania pojazdu do celów prywatnych. Określone przez
podatnika zasady używania pojazdu muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany
wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tego pojazdu. Przy
czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości
użytku pojazdu do celów prywatnych. Przykładowo może tego dokonać za pomocą wprowadzonych
regulaminów, umów, zarządzeń wraz z podjęciem działań zabezpieczających ich wykonanie. Działania
te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania pojazdu dla
tych celów.
Organ stanął na stanowisku, że analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści powołanych
przepisów prowadzi do stwierdzenia, że okoliczności sprawy opisane we wniosku nie pozwalają
potwierdzić stanowiska zawartego we wniosku, że sam fakt umieszczenia na przedmiotowym
samochodzie informacji dotyczących Spółki (jej logo, nazwy, zakresu świadczonych usług, adresu
strony internetowej, czy numeru telefonu) jest wystarczający do uznania, że będzie spełniał warunek
wykorzystywania go wyłącznie do działalności gospodarczej, bez konieczności ustalenia przez Spółkę
zasad jego użytkowania i prowadzenia dla niego ewidencji przebiegu, a więc bez konieczności
stosowania obowiązków zawartych w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT.
Organ zgodził się ze Spółką, że tak oznakowany samochód będzie jedną z form jej reklamy. Nie mniej
- w ocenie organu - okoliczność ta, sama w sobie, nie będzie dawała gwarancji, że osoba użytkująca
ten pojazd (pracownik) używać go będzie wyłącznie na potrzeby działalności Spółki.
W takiej sytuacji, bez określenia przez Spółkę zasad używania tego pojazdu, wykluczających jego
użycie do celów innych niż działalność gospodarcza oraz bez prowadzenia ewidencji jego przebiegu,
Spółka nie będzie w stanie obiektywnie stwierdzić, że był on wykorzystywany wyłącznie do
działalności gospodarczej (świadczenia usług doradztwa podatkowego). Okoliczności tych nie zmienia
fakt, że przedmiotowy samochód będzie parkowany przed siedzibą Spółki, ani to, że jego
użytkownikami będą doradcy podatkowi, którzy będą składali oświadczenia dotyczące sposobu
wykorzystywania pojazdu.
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
6
Zdaniem organu, nie można również zgodzić się z twierdzeniem Spółki, że tak oklejony pojazd
samochodowy w sposób naturalny staje się pojazdem, o którym mowa w art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy
o VAT. Samochód oklejony w sposób wskazany we wniosku nie jest wymieniony w ustawie o VAT
wśród pojazdów samochodowych, których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z
działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością
gospodarczą jest nieistotne.
W treści art. 86a ust. 9 ustawy o VAT ustawodawca enumeratywnie, a nie przykładowo, wymienił te
pojazdy. Wobec tego brak jest prawnej możliwości przyjęcia - jak tego chce Spółka - przedmiotowego
pojazdu samochodowego (innego, niż wymienione w przepisach prawa) za spełniający warunki
ustawowe do uznania go za pojazd wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej.
Zdaniem organu, przedmiotowego pojazdu samochodowego nie będzie można uznać za pojazd
wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, skoro Spółka nie ustali zasad używania tego
samochodu, które wykluczałyby jego użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą
Spółki i nie będzie prowadziła ewidencji jego przebiegu.
4. Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, Skarżąca pismem z dnia 15 stycznia 2016 r.
wezwała Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa.
5. Minister Finansów w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 19 lutego
2016 r., stwierdził brak podstaw do zmiany przedmiotowej interpretacji indywidualnej.
6. Skarżąca wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na interpretację
indywidualną z dnia 22 grudnia 2015 r.
W skardze oraz w piśmie z dnia 6 kwietnia 2016 r. stanowiącym uzupełnienie skargi Skarżąca
zarzuciła wskazanej interpretacji naruszenie przepisów postępowania, tj.:
- art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej – zdaniem Skarżącej stanowisko organu zawiera niepełną (nie
zawiera wyczerpującej) podstawę prawną dla uznania jej stanowiska za nieprawidłowe,
- art. 14c § 2 Ordynacji podatkowej – zdaniem Skarżącej stanowisko organu zawiera niepełną (nie
zawiera wyczerpującej) podstawę prawną dla uznania stanowiska organu za prawidłowe.
Skarżąca zgłosiła zarzut dopuszczenia się przez organ błędu wykładni:
- art. 86a ust. 1, 3 i 4 ustawy o VAT, poprzez brak uzasadnienia prawnego i logicznego (racjonalnego)
dla wywiedzionej przez siebie normy prawnej z treści art. 86a ust. 3 pkt 1) lit a) oraz ust. 4 pkt 1)
ustawy o VAT, że tylko warunki w tych przepisach zawarte spełniane łącznie, dają podatnikowi prawo
do stosowania art. 86 ust. 1 i 2 tej ustawy,
- art. 86a ust. 1, 3 i 4 ustawy o VAT, poprzez brak uzasadnienia prawnego i logicznego (racjonalnego)
dla sprzeciwu wobec wywiedzionej przez Skarżącą normy prawnej z treści art. 86a ust. 3 pkt 1) lit a)
oraz ust. 4 pkt 1) ustawy o VAT, że warunki w tych przepisach mogą być spełniane rozłącznie, czego
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
7
skutkiem będzie możliwość zastosowania przez podatnika norm zawartych w art. 86 ust. 1 i 2 tej
ustawy.
Skarżąca zgłosiła również zarzut niewłaściwej oceny co do zastosowania prawa materialnego:
- poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 86a ustawy o VAT;
- poprzez niewłaściwe niezastosowanie art. 86 ustawy o VAT;
oraz zarzut nieuwzględnienia norm prawa unijnego, złamania zasad prawidłowego rozumowania,
zasad wynikających z doświadczenia życiowego przy stosowaniu prawa, nierozważenia istnienia innej
niż przyjęta w interpretacji wykładni dla powołanego przepisu, poprzez naruszenie zasad
obiektywizmu.
Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej interpretacji, zasądzenie od strony przeciwnej na rzecz
Skarżącej zwrotu kosztów postępowania.
W uzasadnieniu skargi Skarżąca wskazała, że spełnienie warunków z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o
VAT pozwala uznać pojazdy samochodowe za wykorzystywane wyłącznie do działalności
gospodarczej podatnika, ale nie są to warunki jasno sprecyzowane, podlegają różnej interpretacji,
dopuszczają nadmierny ,,luz" interpretacyjny, pozwalają na stosowanie przesłanek dużej
uznaniowości przy ocenie, czy zachodzi i w jakim stopniu osiągnięcie założonego w przepisach celu,
czyli wykorzystania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.
Zdaniem strony skarżącej możliwe są inne warunki/okoliczności niż wskazane w ustawie, które w
przypadku ich zaistnienia nie zawierają wad prawnych i logicznych i które bez potrzeby uznawania
dowodzą, że podatnik wykonuje pojazdem samochodowym swoją działalność gospodarczą, a dla
takiego wykonywania ( okoliczności to określających ) ograniczenia zawarte w art. 86a ust. 1 ustawy o
VAT nie znajdują zastosowania.
7. W odpowiedzi na skargę Minister Finansów wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe
stanowisko w sprawie.
8. Na rozprawie w dniu 12 lipca 2016 r. pełnomocnik Skarżącej złożył dokument w formie załącznika
do protokołu rozprawy, w którym nie zgodził się ze stanowiskiem organu, że tylko normy zawarte w
art. 86a ust. 4 ustawy o VAT pozwalają właściwie określić kiedy samochód może być uznany za
wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.
Skarżąca uważa, że bezspornym jest, iż podatnik może pojazdem samochodowym może wykonywać
swoją działalność gospodarczą. Samochód taki nie będzie więc "wykorzystywanym" do celów
związanych z działalnością gospodarczą, a będzie samochodem, którym podatnik tę działalność
gospodarczą "wykonuje". Strona uważa, że w takim przypadku nie zachodzi konieczność dowodzenia
(poprzez zasady i ewidencję przebiegu pojazdu ), że samochód jest "wykorzystywany wyłącznie", gdyż
użycie do celów prywatnych zostaje wykluczone.
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
8
Skarżąca wskazała, że podatnik, chcąc starannie wykonywać przepisy z art. 86a ust. 4 ustawy o VAT
musi sam sobie odpowiedzieć (bo przepisy tego nie określają) na następujące pytania:
- jeżeli pod pojęciem "wykorzystywania" należy rozumieć "przemieszczanie się", to nakazany zbiór
zasad winien "wykluczyć przemieszczanie się prywatne", czy też "kreować wyłącznie przemieszczanie
służbowe", i która z tych zasad winna być wiodąca,
- od jakich okoliczności i ich poziomu/wartości można mówić o braku wykluczenia dla użycia
prywatnego, lub braku wyłączności dla użycia służbowego, lub istnieniu wykorzystywania
"mieszanego",
- jakie warunki określają "wykorzystywanie wyłącznie służbowe" lub "wykorzystywanie wyłącznie
prywatne". Czy są one określane poprzez wskazywanie wartości od - do dla drogi i czasu, czy też
mogą one istnieć równolegle,
- nie są to jedyne problemy interpretacyjne, jakie podatnik musi sam rozstrzygnąć, a jednocześnie
organ wskazuje, że te rozstrzygnięcia muszą być obiektywne.
Zdaniem Skarżącej jej stanowisko takich problemów interpretacyjnych nie stwarza. Jeżeli bowiem
podatnik takim samochodem wykonuje swoją działalność gospodarczą, to wówczas ma miejsce tylko
przemieszczanie się służbowe, a potencjalne prywatne jest niejako wykonywane tylko "przy okazji".
Cel służbowy takiego przemieszczania ma charakter dominujący, a cele prywatne są dla celów
służbowych nieistotne.
Strona skarżąca uważa, że bezspornym jest fakt, iż podatnik odpowiednio oklejonym samochodem
wykonuje działalność gospodarczą. Pozostałe okoliczności są nieistotne gdy spełniany jest cel główny.
Należy wskazać, że "waga" społeczna informacji wynikającej z oklejenia jest zależna również od tego
jaki samochód zostanie oklejony. Sama jego marka, wartość, wygląd świadczy o statusie społecznym
jego użytkownika, a połączone to z oklejeniem dodatkowo informuje o stopniu jego profesjonalizmu
zawodowego. Tym samym właściciel/użytkownik osiąga cel, którym jest albo osiąganie przychodów
albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Cel taki leży u podstaw decyzji o oklejeniu
takiego samochodu.
Zdaniem Skarżącej założenie organu, że art. 86a ustawy o VAT ma status przepisu szczególnego
wobec do art. 86 i musi być stosowany zawsze w odniesieniu do wydatków związanych z
samochodem. jest bezpodstawne a jego przyjęcie dowodzi, że zaskarżona interpretacja narusza
prawo i winna być uchylona.
Skarżąca uważa, że prawo (norma) z art. 86a wskazuje, tylko na jeden z możliwych (choć
najtrudniejszy) sposobów "dochodzenia" do opcji "wykorzystywania wyłącznego samochodu do
celów związanych z działalnością gospodarczą podatnika". Przepis ten nie zabrania "poszukiwań"
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
9
innych sposobów, które taki cel będą realizowały. Wskazuje również, że stan faktyczny wynikający z
oklejenia pozwala na zastosowanie art. 86 ustawy o VAT i nie będzie to czyn zabroniony.
W ocenie Skarżącej, słuszność takiego stanowiska znajduje potwierdzenie w Decyzji Wykonawczej
Rady z dnia 17 grudnia 2013 r., gdzie w art. 1 zawarto znane wszystkim ograniczenie. Ale w art. 3 tej
Decyzji zapisano, że w/w ograniczenie nie ma zastosowania do wydatków, które są w całości
związane z działalnością gospodarczą podatnika. Strona uważa, że przepis z art. 3 Decyzji zezwala,
aby w okolicznościach przez nią wskazanych nie znajdowały zastosowania ograniczenia z art. 1
Decyzji. To prawo również potwierdza słuszność jej stanowiska.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
9.1. Skarga jest niezasadna.
9.2. Zgodnie z art.1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku - Prawo o ustroju sądów
administracyjnych (tekst. jedn. Dz. U. z 2014 r. poz. 1647) kontrola sądowa zaskarżonych decyzji,
postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o
postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) –
określanej dalej jako "p.p.s.a.", w tym również interpretacji indywidualnych poddanych kontroli
sądowej na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 a) p.p.s.a. sprawowana jest w oparciu o kryterium zgodności z
prawem, z uwzględnieniem stanu prawnego, który miał zastosowanie w chwili orzekania w sprawie.
Na podstawie art. 57a p.p.s.a., skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego
wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów
postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu
prawa materialnego, a sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą
prawną.
W myśl art. 146 p.p.s.a. sąd, uwzględniając skargę na akt lub czynność, o których mowa w art. 3 § 2
pkt 4 i 4a, uchyla ten akt lub interpretację albo stwierdza bezskuteczność czynności.
Kontrola sądowoadministracyjna przeprowadzona w oparciu o powyższe kryteria nie wykazała, by
zaskarżona interpretacja została wydana z naruszeniem prawa.
9.3. Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do stwierdzenia czy opisany we wniosku
samochód osobowy (oznakowany i oklejony informacjami dotyczącymi Spółki i prowadzonej przez nią
działalności gospodarczej) można uznać za wykorzystywany wyłącznie do prowadzonej działalności
gospodarczej, bez konieczności stosowania obowiązków wynikających z art. 86a ust.4 pkt 1 ustawy o
VAT, dotyczących określenia zasad używania samochodu i prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.
Na wstępie należy wskazać, że podstawowym celem zmian wprowadzonych z dniem 1 kwietnia 2014
r. ustawą z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych
innych ustaw (Dz.U. z 2014 r., poz. 312, dalej "ustawa zmieniająca") było kompleksowe uregulowanie
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
10
zasad odliczania i rozliczania wydatków dotyczących samochodów osobowych i innych pojazdów
samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony.
Zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2014 r.),
w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o
której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez
podatnika.
Stosownie do ust. 2 ww. art. 86a ustawy o VAT, do wydatków związanych z pojazdami
samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:
- nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
- używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o
podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
- nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych
pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z
eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
W myśl art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT, przepis ust. 1 nie ma zastosowania w przypadku, gdy
pojazdy samochodowe są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.
Jak stanowi art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie
do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli; sposób wykorzystywania tych pojazdów przez
podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo
potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu,
wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą ( pkt 1 ) lub konstrukcja tych
pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że
ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów
niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne ( pkt 2 ).
Natomiast zgodnie z przepisem art. 86a ust. 5 pkt 1 ustawy o VAT, warunku prowadzenia ewidencji
przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych przeznaczonych wyłącznie
do:
- odprzedaży,
- sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
- oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o
podobnym charakterze
- jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot
działalności podatnika.
Fakt wykorzystywania pojazdów wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach
obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
11
dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez
niego zasadach ich używania, wyklucza ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku
prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją
przebiegu pojazdu.
Zatem, ustalenie zasad używania pojazdów oraz prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdów
stanowią warunki do uzyskania przez podatnika pełnego prawa do odliczenia podatku naliczonego
związanego z zakupem i eksploatacją tych pojazdów. Warunki te wynikają wprost z uregulowań
zawartych w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy.
Co istotne, obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu jest jedynie potwierdzeniem
sposobu użytkowania pojazdów samochodowych do celów związanych wyłącznie z działalnością
gospodarczą i ma na celu udokumentować oraz zagwarantować taki sposób użytkowania.
W sprawie opisanej przez Stronę we wniosku samochód osobowy, który ma być nabyty na potrzeby
prowadzonej działalności gospodarczej będzie oklejony (oznakowany) informacjami dotyczącymi
Spółki i zakresem świadczonych usług. Zdaniem strony informacje zapisane na samochodzie
wykluczają możliwość jego używania do innych celów, niż te będące działalnością gospodarczą
właściciela.
Zdaniem strony skarżącej pojazd samochodowy oklejony w sposób opisany we wniosku, przestaje być
pojazdem, który może być uznawany za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej
podatnika. W sposób naturalny staje się on ( po oklejeniu ) pojazdem odpowiadającym normie – choć
w niej nie wymienionym- zawartej w art. 86a ust. 4 pkt 2, czyli pojazdem, którego konstrukcja (
obejmująca wygląd zewnętrzny w odniesieniu do stanu pierwotnego ), wyklucza jego użycie do celów
niezwiązanych z działalnością gospodarczą.
W ocenie Sądu powyższe stanowisko jest błędne i przeczy treści art. 86 ust. pkt 1 i 2 ustawy o VAT.
Istotne jest, że przepis art. 86a ust 4 pkt 1 i 2 ustawy o VAT w sposób jednoznaczny określa w jakich
dwóch przypadkach (ust 5 przepisu nie dotyczy sprawy), pojazdy samochodowe są uznawane za
wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.
Zdaniem Sądu należy podkreślić, że treść przepisu art. 86a ust. 4 pkt 1 nie budzi wątpliwości
interpretacyjnych w zakresie tym, że aby uznać pojazd samochodowy za wykorzystywany wyłącznie
do działalności gospodarczej podatnika, to oprócz faktycznego wykorzystywania pojazdu wyłącznie
do działalności gospodarczej podatnika należy spełnić warunek określenia sposobu wykorzystywania
pojazdu w zasadach ich używania oraz dodatkowo potwierdzić prowadzoną przez podatnika
ewidencją przebiegu pojazdu.
Natomiast opisane we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej oklejenie samochodu
osobowego informacjami dotyczącymi firmy oraz zakresu prowadzonych usług przez firmę, wbrew
twierdzeniu strony skarżącej nie ma żadnego wpływu na konstrukcję pojazdu, a samochód ten ma
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
12
takie same cechy konstrukcyjne po oklejeniu pojazdu, jak przed umieszczeniem informacji na tym
pojeździe.
Fakt dokonania zmiany wyglądu zewnętrznego pojazdu poprzez oznakowanie informacjami
dotyczących firmy ma charakter zmian wyglądu zewnętrznego pojazdu o charakterze tymczasowym,
nieingerujących w konstrukcję samochodu i nie powodujących zmiany zasadniczego przeznaczenia
samochodu.
W ocenie Sądu organy podatkowe zasadnie wskazały, że opisany we wniosku samochód osobowy po
umieszczeniu na nim informacji dotyczących firmy właściciela jest pewną formą reklamy, jednakże
nie wyklucza to możliwości wykorzystania pojazdu do celów niezwiązanych z działalnością
gospodarczą.
W art. 86a ust. 9 ustawy o VAT, wśród pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2
wymienia się;
1) pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony
jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
a) klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van
lub
b) z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;
2) pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym
rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne
elementy pojazdu;
3) pojazdy specjalne, które spełniają również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla
następujących przeznaczeń:
a) agregat elektryczny/spawalniczy,
b) do prac wiertniczych,
c) koparka, koparko-spycharka,
d) ładowarka,
e) podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
f) żuraw samochodowy - jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym
wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym.
W opisanym wyżej katalogu brak jest więc samochodu osobowego opisanego we wniosku, co
przyznaje również strona skarżąca.
Z przyczyn wskazanych powyżej samochód ten nie można zakwalifikować do pojazdów, o których
mowa w art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT, a których konstrukcja wyklucza użycie ich do celów
niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z
działalnością gospodarczą jest nieistotne.
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
13
W związku z powyższym jedyna zatem regulacja prawna obowiązująca na gruncie ustawy o podatku
od towarów i usług, na podstawie której Spółka mogłaby skorzystać z prawa do pełnego odliczenia
podatku naliczonego tytułem wydatków związanych z wykorzystywaniem pojazdu wyłącznie do
działalności gospodarczej wymaga spełnienia łącznie dwóch warunków; określenia zasad używania
pojazdu oraz prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.
Tym samym niezasadne są zarzuty strony skarżącej błędnej wykładni art. 86a ust. 1, 3 i 4 ustawy o
VAT.
Odnosząc się do stanowiska pełnomocnika strony skarżącej zawartego w załączniku do protokołu
rozprawy wskazać trzeba, że z zawartej w nim argumentacji wynika, że skoro podatnik może
wykonywać działalność pojazdem samochodowym, to pojazd taki nie będzie wykorzystywany do
celów związanych z działalnością gospodarczą, a będzie pojazdem samochodowym, którym podatnik
tą działalność gospodarczą wykonuje i w takim przypadku nie zachodzi konieczność dowodzenia, że
pojazd jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, gdyż użycie do celów prywatnych
zostaje wykluczone.
Argumentacja ta nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem jak już wyżej zostało wskazane w
powołanym przepisie art. 86a ust. 3 pkt 1 w zw. z art. 86a ust. 2 ustawy ustawodawca dopuścił
możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości z tytułu wydatków
związanych z pojazdami samochodowymi w przypadku wykorzystywania pojazdu samochodowego
wyłącznie do działalności gospodarczej. W art. 86a ust. 4 ustawy wskazane jest jak winno być
rozumiane
pojęcie
wykorzystywania
pojazdu
samochodowego
wyłącznie
do
działalności
gospodarczej.
Natomiast w ustawie brak jest pojęcia ,,wykonywania" działalności gospodarczej pojazdem
samochodowym, w związku z czym zastępowanie pojęcia ustawowego ,,wykorzystywania wyłącznie
do działalności gospodarczej’’ innym pojęciem nie znajdującym odzwierciedlenia w treści ustawy oraz
dalsze rozważania nad znaczeniem i rozumieniem pojęcia pozaustawowego, którym posługuje się
strona skarżąca jest bezprzedmiotowe i nie mające znaczenia dla wykładni przepisu art. 86a ustawy o
VAT.
Również stanowisko strony skarżącej wskazujące na znaczenie oklejenia pojazdu samochodowego w
sposób opisany we wniosku oraz związek tego działania z celem osiągania przychodów lub
zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów nie ma żadnego znaczenia w odniesieniu do
obowiązku spełnienia warunków pełnego odliczenia podatku naliczonego związanych z pojazdem
samochodowym wykorzystywanym wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika wynikających z
art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy.
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
14
Wbrew twierdzeniu strony treść przepisu art. 86a ust. 3 pkt 1 w zw. z art. 86a ust. 2 nie jest jednym
ze sposobów umożliwiających dokonanie pełnego odliczenia w związku z wykorzystywaniem pojazdu
samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej.
Ustawodawca w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy dopuszcza dowolność w zakresie określenia sposobu
wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, jednakże nie zwalnia to podatnika z ustalenia zasad
używania pojazdu jak i prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.
W związku z powyższym nieprawidłowe jest stanowisko strony skarżącej, że stan faktyczny
wynikający z oklejenia pojazdu umożliwia dokonanie odliczenia na podstawie art. 86 ust.1 z
pominięciem art. 86a ustawy o VAT.
9.4. Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisów prawa unijnego, należy zauważyć, że prawo do
odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług jest podstawą systemu podatku od
wartości dodanej, odróżniającą ten podatek od innych podatków obrotowych.
Zgodnie z art. 1 ust. 1 Decyzji Rady Rzeczpospolita Polska została upoważniona do ograniczenia do
wysokości 50% prawa do odliczenia VAT od zakupu, nabycia wewnątrzwspólnotowego, przywozu,
wynajmu lub leasingu silnikowych pojazdów drogowych, a także VAT naliczanego od wydatków
związanych z tymi pojazdami, jeśli pojazd nie jest używany wyłącznie do celów działalności
gospodarczej.
Z kolei art. 1 ust. 3 Decyzji precyzuje, że ograniczenie do wysokości 50%, o którym mowa, nie ma
zastosowania do VAT naliczonego od wydatków, które są w całości związane z działalnością
gospodarczą podatnika.
Celem Decyzji Rady było zapobieżenie odliczania całego podatku naliczonego z tytułu nabycia
samochodów (pojazdów), a także wydatków związanych z tymi pojazdami, których rodzaj
(funkcjonalność) nie determinuje konieczności wykorzystywania ich jedynie w działalności
gospodarczej podatnika, umożliwiając również ich wykorzystywanie poza tą działalnością.
Wskazać należy, iż Polska została upoważniona do stosowania środków stanowiących odstępstwo od
art. 26 ust. 1 lit. a) i art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od
wartości dodanej a podstawowym celem ubiegania się o takie upoważnienie była konieczność
kompleksowego uregulowania w przepisach ustawy o VAT, zasad odliczania i rozliczania wydatków
dotyczących samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie
całkowitej do 3,5 tony.
Nie można zapominać, że Rada Unii Europejskiej wyraziła zgodę na wprowadzenie wnioskowanego
ograniczenia a implementacją ww. decyzji była ustawa nowelizująca, wprowadzająca do ustawy o
podatku od towarów i usług ograniczenie w odliczaniu podatku naliczonego od wydatków związanych
z nabyciem czy użytkowaniem powyżej wskazanych pojazdów samochodowych.
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
15
Nie ma więc podstaw do stwierdzenia, że zastosowanie powinna znaleźć ugruntowana w
orzecznictwie TSUE tzw. zasada bezpośredniego skutku, polegająca na możliwości powołania się
przez podatnika bezpośrednio na normę prawa unijnego czyli w tym konkretnym przypadku – na
przewidziane w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE uprawnienie od odliczenia wydatków
związanych w całości z transakcjami opodatkowanymi.
Stanowisko to ma swe uzasadnienie także na gruncie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości.
Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 29 kwietnia 2004r. sygn. C-17/01 stwierdził, że przepis,
decyzji, który zezwala na zastosowanie zryczałtowanego ograniczenia dozwolonego odliczenia
wynoszącego 50% kwoty zapłaconej z tytułu podatku od wartości dodanej, spełnia istotne wymogi
art. 27 ust. 1 VI Dyrektywy. W szczególności, Rada miała prawo uznać, że to ograniczenie stanowiło
niezbędny i właściwy środek zapobiegający uchylaniu się i unikaniu płacenia podatków oraz
upraszczający procedury poboru podatku od wartości dodanej.
Przywołany w przytoczonym wyroku art. 27 ust. 1 nieobowiązującej już VI Dyrektywy Rady z dnia 17
maja 1977r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do
podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa
wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. U. UE. L. nr 145, poz. 1 ze zm.) określał, iż - Rada, stanowiąc
jednomyślnie na wniosek Komisji, może upoważnić każde z Państw Członkowskich do wprowadzenia
specjalnych środków stanowiących odstępstwo od stosowania przepisów niniejszej dyrektywy, w celu
uproszczenia procedury poboru podatków oraz zapobieżenia niektórym rodzajom oszustw
podatkowych lub omijania opodatkowania.
Przyjęte przez polskiego ustawodawcę regulacje zobowiązujące podatników do ustalenia zasad
używania pojazdu i prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów są więc odzwierciedleniem zasad
obowiązujących na gruncie prawa unijnego i z uwagi na realizację celów tego ustawodawstwa nie
naruszają zasady proporcjonalności. Obowiązki te są bowiem jedynie środkiem mającym na celu
realizację przepisów ograniczających prawo do odliczenia, do których to przyjęcia Rzeczpospolita
Polska została umocowana w drodze decyzji Rady. Obowiązki te nie wykraczają poza to co konieczne i
uzasadnione dla realizacji celu przewidzianego w art. 395 ust. 1 Dyrektywy 112, to jest zapobieganiu
niektórym formom uchylania się od opodatkowania.
Ewidencja przebiegu pojazdu prowadzona zgodnie z regulacjami art. 86a ust. 7 ustawy o VAT,
stanowi księgę podatkową w rozumieniu przepisu art. 3 pkt 4 Ordynacji podatkowej. Jak przyjmuje
się w doktrynie prawa podatkowego prowadzenie ksiąg podatkowych ma na celu odzwierciedlenie
rzeczywistego przebiegu zdarzeń skutkujących opodatkowaniem w określonej wysokości [tak: H.
Dzwonkowski, Ordynacja podatkowa. Komentarz. Wyd. 5. Warszawa 2014]. Stosownie nadto do
postanowień art. 242 Dyrektywy 112 - Każdy podatnik prowadzi ewidencję księgową w sposób
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
16
wystarczająco szczegółowy do celów stosowania VAT oraz kontroli przez organ podatkowy. W
odniesieniu do tego przepisu doktryna wskazuje, że wspomniana regulacja nie stanowi wprost, że
kraje członkowskie mogą ustanawiać szczegółowe wymogi dotyczące prowadzenia ewidencji
podatkowej, lecz nie ulega wątpliwości, że prawo takie krajom członkowskim przysługuje.
W konsekwencji, przepisy nakładające na podatnika określone wymogi takie jak ustalenie zasad
używania posiadanych przez niego pojazdów oraz nałożenie na niego obowiązku prowadzenia
ewidencji przebiegu pojazdu nie są zdaniem Sądu środkiem wykraczającym poza to, co jest niezbędne
w celu zapewnienia skuteczności przestrzegania omawianych przepisów.
9.5. Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisów postępowania wskazać trzeba, iż zgodnie z art.
14c Ordynacji podatkowej interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz
z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko
wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie (§ 1).
W razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy interpretacja indywidualna zawiera wskazanie
prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym (§ 2).
W ocenie Sądu zaskarżona interpretacja zawiera prawidłową ocenę prawną stanowiska skarżącej i
spełnia wymogi określone w art. 14c § 1 i § 2 O.p.
Minister Finansów w zaskarżonej interpretacji stwierdził, że stanowisko wnioskodawcy jest
nieprawidłowe, przedstawiając uzasadnienie prawne zawierające wyjaśnienie podstawy prawnej z
przytoczeniem przepisów mających zastosowanie w sprawie. Organ interpretujący dokonał wykładni
treści przepisów prawa podatkowego w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu
faktycznego.
Organ udzielający interpretacji opierając się na właściwej podstawie prawnej wskazał prawidłowe
stanowisko przyjmując, że uznanie wykorzystywania pojazdu wyłącznie do działalności gospodarczej
wymaga spełnienia łącznie dwóch warunków; określenia zasad używania pojazdu oraz prowadzenia
ewidencji przebiegu pojazdu.
9.6. Mając wszystkie powyższe okoliczności na uwadze Sąd uznał, iż zaskarżona interpretacja nie
narusza prawa i działając na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę oddalił.
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych