D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia

Sygnatura akt XI C 1612/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
W., dnia 9 sierpnia 2016 r.
Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XI Wydział Cywilny w następującym składzie:
Przewodniczący:SSR Małgorzata Bojarska
Protokolant:Ewa Chorzępa
po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2016 r. we Wrocławiu
sprawy z powództwa W. G.
przeciwko Kancelaria (...) sp. z o.o. we W.
- o zapłatę 12 247,24 zł.
I. zasądza od strony pozwanej Kancelarii (...) Spółki z ograniczona odpowiedzialnością z siedziba we W. na rzecz
powoda W. G. kwotę 5 247,24 zł. (pięć tysięcy dwieście czterdzieści siedem złotych dwadzieścia cztery grosze) wraz z
odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 03 kwietnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i odsetkami ustawowymi za
opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;
II. oddala powództwo w pozostałym zakresie;
III. zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 277,71 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu;
IV. wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.
UZASADNIENIE
Powód W. G. w pozwie z dnia 3 kwietnia 2015 r. wniesionym do Sądu Rejonowego Lublin‑Zachód w L. wniósł o
zasądzenie od strony pozwanej Kancelarii (...) sp. z o.o. z siedzibą we W. na jego rzecz kwoty 12.247,24 zł oraz o
zasądzenie zwrotu kosztów procesu.
W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 19 stycznia 2015 r. zawarł z E. (...) Ryzykiem K. K. z siedzibą
we W. przy pl. (...) umowę o świadczenie usług pośrednictwa finansowego. (...) dotyczyło udzielenia 2 kredytów
gotówkowych. Powód w dniu 2 lutego 2015 r. zawarł umowę kredytową nr (...) z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w G..
Ponadto w dniu 5 lutego 2015 r. zawarł umowę kredytu nr (...) z (...) Bank S.A. z siedzibą w W.. Po zakończeniu
formalności związanych z zawarciem umowy kredytu powódce zostały wydane dokumenty, pośród których znajdowały
się m.in. dwa druki polecenia wypłaty gotówkowej na rzecz strony pozwanej, obejmujące kwoty: 7.000 zł i 5.247,24
zł. Pozostając w błędnym przeświadczeniu, że wskazane w poleceniach wypłaty środki mają zostać przelane na
poczet wynagrodzenia za usługi pośrednictwa w uzyskaniu kredytu w (...) Banku S.A. (...) Banku (...) S.A., powód
złożył dyspozycję przelewu wyżej wymienionych kwot. W konsekwencji doszło do niezasadnego przekazania na rzecz
Kancelarii (...) sp. z o.o. kwoty 12.247,24 zł. Powód podał, że zapłata ta nastąpiła bez żadnej podstawy prawnej,
gdyż z Kancelarią (...) sp. z o.o. nie łączy go żadna umowa zobowiązująca do zapłaty jakiegokolwiek wynagrodzenia.
Po przeanalizowaniu warunków, na których zostały udzielone wyżej wskazane kredyty oraz okoliczności udzielenia
kredytu powód korzystając z uprawnienia wynikającego z art. 53 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim z dnia 12
maja 2011 r. (tj. Dz.U. 2014 r., poz. 1497), zachowując terminy odstąpił od obu kredytów.
W dniu 10 kwietnia 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin‑Zachód w L. w sprawie VI Nc‑e (...) wydał nakaz zapłaty w
elektronicznym postępowaniu upominawczym, orzekając zgodnie z żądaniem pozwu.
Strona pozwana w ustawowym terminie od wydanego nakazu zapłaty złożyła sprzeciw, wnosząc o oddalenie
powództwa w części – ponad kwotę 5.247,24 zł. W uzasadnieniu sprzeciwu wskazała, że powód W. G. zawarł ze
stroną pozwaną w dniu 31 stycznia 2015 r. umowę o świadczenie usług pośrednictwa finansowego nr II (...) (...),
na mocy której zlecił stronie pozwanej świadczenie na jego rzecz usługi pośrednictwa finansowego, polegającą w
szczególności na wyszukaniu dostosowanych do jego potrzeb ofert finansowych. Z tytułu niniejszej umowy powód
zobowiązał się do zapłaty stronie pozwanej wynagrodzenia w wysokości i na zasadach określonych w § 3 umowy, tj.
7.000 zł. Zdaniem strony pozwanej powód na własną odpowiedzialność i bez udziału strony pozwanej zrealizował
ofertę dotyczącą kredytu w (...) Banku (...) S.A. wpłacając przy tym na konto pozwanej wynagrodzenie określone na
kwotę 5.247,24 zł. Biorąc pod uwagę, iż strona pozwana nie ponosiła odpowiedzialności w przypadku zaakceptowania
przez powoda więcej niż jednej oferty i zawarcia przez niego więcej niż jednej umowy kredytu strona pozwana uznała
wynagrodzenie w kwocie 5.247,24 zł jako nienależnie i tym samym uznała powództwo w tym zakresie.
Zdaniem strony pozwanej fakt, że powód odstąpił ostatecznie od umów kredytowych zawartych z bankami nie ma
w sprawie istotnego znaczenia, w obliczu skutecznego wykonania przez stronę pozwaną umowy o świadczenie usług
pośrednictwa finansowego. Usługa pośrednictwa w ocenie strony pozwanej nie była związana z umową kredytową,
lecz wynikała z odrębnej umowy zawartej między pośrednikiem a zleceniodawcą o numerze II (...) (...), dlatego też
przepis art. 410 k.c. nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie.
Postanowieniem z dnia 26 maja 2015 r. wobec skutecznie wniesionego sprzeciwu, Sąd Rejonowy Lublin‑Zachód w L.
na podstawie art. 50536 § 1 k.p.c. przekazał sprawę do sądu właściwości ogólnej strony pozwanej.
W toku postępowania obie strony podtrzymały zajęte przez siebie w pierwszych pismach stanowiska w sprawie.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W. G. w celu pomocy swemu synowi, wobec którego prowadzone było postępowanie egzekucyjne, powziął zamiar
zaciągnięcia kredytu, oceniając, że uiszczanie opłat związanych z kredytem będzie mniejszym kosztem, niż ponoszenie
opłat egzekucyjnych. W związku z tym w dniu 29 stycznia 2015 r. udał się do punktu pośrednictwa kredytowego,
mieszczącego się we W. przy pl. (...), gdzie zawarł umowę o świadczenie usług pośrednictwa finansowego z K. K. (2)
prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą (...). K.. Zgodnie z treścią wskazanej umowy, powód
zlecił, a zleceniobiorca przyjął do wykonania zlecenie polegające na świadczeniu usług pośrednictwa finansowego a
w szczególności zleceniobiorca zobowiązał się do wyszukania dostosowanych do zleceniodawcy ofert finansowych
(§ 1 pkt 1 ww. umowy). Powód w związku z realizacją usług pośrednictwa finansowego przez E. (...) Ryzykiem K.
K. zobowiązał się od zapłaty wynagrodzenia na jej rzecz w wysokości określonej w drodze ustalonego przez strony i
negocjowanego odrębnego porozumienia, które miało stanowić integralną część umowy (§ 4 ust. 1 zd. 1 umowy).
Na wypadek gdyby wykonanie usług pośrednictwa finansowego przez zleceniobiorcę okazało się niemożliwe lub
znacznie utrudnione, powód wyraził zgodę oraz upoważnił zleceniobiorcę do przekazania realizacji niniejszej umowy
na rzecz jednej lub kilku lojalnościowych instytucji finansowych, z którymi zleceniobiorca pozostawał w stałej
współpracy gospodarczej (§ 3 ust. 1 umowy). W takim przypadku obowiązek powoda do zapłaty wynagrodzenia
wygasał (§ 3 ust. 1 umowy).
/dowód:
• umowa o świadczenie usług pośrednictwa finansowego z dnia 29.01.2015 r. w aktach o sygn. XI C 2238/15;
• przesłuchanie powoda – protokół rozprawy z dnia 4.08.2016 r., k. 63 verte‑64/
W dniu 31 stycznia 2015 r. w O. powód zawarł ze stroną pozwaną umowę nr (...) o świadczenie usług pośrednictwa
finansowego. Analogicznie do postanowień umowy z dnia 29 stycznia 2015 r., powód zlecił świadczenie usług
pośrednictwa finansowego, zaś zleceniobiorca, którym w tym przypadku była strona pozwana zobowiązał się do
wyszukania dostosowanych do zleceniodawcy ofert finansowych (§ 1 ust. 1). Strona pozwana zastrzegła, iż nie ponosi
odpowiedzialności w przypadku zaakceptowania więcej niż jednej oferty i zawarcia więcej niż jednej umowy pożyczki/
kredytu w tym samym czasie z różnymi instytucjami finansowymi, a także nie ponosi odpowiedzialności za wszelkie
skutki prawne ewentualnego niedoinformowania instytucji finansowej o podpisaniu w tym samym czasie umowy
pożyczki/kredytu z inną instytucja finansową (§ 1 ust. 4). Na rzecz strony pozwanej powód zobowiązał się do zapłaty
wynagrodzenia w wysokości 7.000 zł (§ 3 ust. 1).
/dowód:
• umowa o świadczenie usług pośrednictwa finansowego nr (...) z dnia 31 stycznia 2015r. wraz z załącznikiem –
k. 51-52/
Jeszcze tego samego dnia powodowi zostały przedstawione dwie oferty kredytowe: (...) Banku S.A. (...) Banku (...)
S.A. Pierwsza z nich obejmowała kredyt w kwocie 50.000 zł z okresem spłaty przez 120 miesięcy, oprocentowaniem
w wysokości 12% oraz miesięczną ratą w kwocie 714,03 zł. Druga z ofert obejmowała kredyt w kwocie 37.480,31 zł z
okresem spłaty przez 48 miesięcy, oprocentowaniem w wysokości 8,9% oraz miesięczną ratą w kwocie 941,38 zł. Po
przedstawieniu ofert powodowi przedstawiono decyzję ostateczną nr (...) (...), zgodnie z którą w dniu 2 lutego 2015 r.
mogło nastąpić uruchomienie kredytu w (...) Banku S.A. na warunkach uprzednio zaprezentowanej powodowi oferty.
W związku z zwartą umową nr (...) (...), w dniu 31 stycznia 2015 r. powód zawarł ze stroną powodową porozumienie nr
(...) (...), w którym oświadczył, iż uznaje dług wynikający z umowy pośrednictwa finansowego nr (...) (...), którą zawarł
z Kancelarią (...) Sp. z o.o. Jednocześnie powód oświadczył, że łączna kwota zobowiązania wobec strony pozwanej
wynosi 7.000 zł.
Dodatkowo, zgodnie z treścią oświadczenia nr (...) (...) wobec strony pozwanej powód oświadczył, że wszelkie decyzje
kredytowe/pożyczkowe podejmował sam bez jakiegokolwiek wpływu lub też nacisku, nakłaniania lub też podżegania
ze strony doradców finansowych.
/dowód:
• oferty kredytowe, k. 53-54;
• decyzja ostateczna nr (...) (...) z dnia 31 stycznia 2015 r., k. 55;
• porozumienie nr P (...) (...) z dnia 31 stycznia 2015 r., k. 57/
W dniu 2 lutego 2015 r. powód zawarł z (...) Bank (...) S.A. umowę kredytu gotówkowego nr (...). Na mocy tej umowy
W. G. udzielono kredytu gotówkowego w wysokości 37.480,31 zł. Na zaciągnięcie zobowiązania przez W. G. zgodę
wyraziła małżonka A. G..
W dniu 5 lutego 2015 r. powód zawarł z (...) Bank S.A. umowę pożyczki nr (...).
/dowód:
• umowa kredytu gotówkowego nr (...) zawarta w dniu 2.02.2015r. przez powoda z (...) Bank S.A. wraz z
załącznikami – w aktach o sygn. XI C 2238/15;
• oświadczenie powoda o odstąpieniu od umowy o pożyczkę – w aktach o sygn. XI C 2238/15;
• przesłuchanie powoda – protokół rozprawy z dnia 4.08.2016 r., k. 63 verte‑64/
W związku z zawarciem umów kredytowych w dniu 6 lutego 2015 r. przekazem pocztowym powód dokonał na rzecz
strony pozwanej dwóch wpłat. Wpłatę kwoty 7.000 zł w tytule oznaczył jako (...) (...), zaś wpłatę kwoty 5.247,24 zł
oznaczył jako (...) (...)
/dowód:
• druki przekazów pocztowych na kwoty 5 247,24 zł i 7000 zł. z dnia 6.02.2015 r. – w aktach o sygn. XI C 2238/15;
• przesłuchanie powoda – protokół rozprawy z dnia 4.08.2016 r., k. 63 verte‑64/
Odstąpienie przez W. G. od umowy kredytu gotówkowego nr (...) zawartej z (...) Bank (...) S.A. nastąpiło w dniu 10
lutego 2015 r. Od umowy pożyczki nr (...) zawartej w (...) Bank S.A. W. G. odstąpił w dniu 11 lutego 2015 r.
/dowód:
• oświadczenie powoda o odstąpieniu od umowy kredytu nr (...) z dnia 10.02.2015 r. – w aktach o sygn. XI C
2238/15;
• oświadczenie powoda o odstąpieniu od umowy o pożyczkę nr (...) z dnia 11.02.2015 r. – w aktach o sygn. XI C
2238/15;
• przesłuchanie powoda – protokół rozprawy z dnia 4.08.2016 r., k. 63 verte‑64/
W. G. dokonał wezwania Kancelarii (...) sp. z o.o. do zwrotu na jego rzecz świadczenia w wysokości 12.247,24 zł
pismem z dnia 4 marca 2015 r. W wezwaniu zastrzeżono 7‑dniowy termin zwrotu świadczenia od dnia otrzymania
wezwania. Pomimo bezskutecznego upływu oznaczonego terminu pozwana Kancelaria (...) sp. z o.o. nie dokonała
zwrotu świadczenia na rzecz powoda.
/dowód:
• ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty z 4.03.2015 r. – w aktach o sygn. XI C 2238/15/
W dniu 4 sierpnia 2016 r. powód złożył oświadczenie iż uchyla się od oświadczenia o uznaniu długu wynikającego z
umowy o świadczeniu usług o pośrednictwo finansowe nr (...) (...) z dnia 31 stycznia 2015 r.
/dowód:
• oświadczenie powoda z dnia 4.08.2016 r., k. 62/
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części
W pierwszej kolejności należy zauważyć, że wobec uznania przez stronę pozwaną powództwa w zakresie roszczenia
powoda o zwrot kwoty 5 247,24 zł, Sąd ograniczył badanie zarówno zasadności, jak i wysokości żądania do jego części
wynikającej z umowy nr II/(...) (...). Sąd nie znalazł przy tym podstaw, w świetle których częściowe uznanie powództwa
mogłoby być uznane za sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo za zmierzające do obejścia
prawa (art. 213 § 2 k.p.c.).
Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych przez strony oraz przesłuchania
powoda. Strona pozwana nie kwestionowała, iż otrzymała świadczenie od powoda w oznaczonej w pozwie wysokości.
Bezsporne było także, iż pod umowami pośrednictwa finansowego widniał podpis powoda W. G.. Strona pozwana
nie kwestionowała wreszcie, faktu iż pomimo pisemnego wezwania z dnia 4 marca 2015 r. zgłoszonego przez powoda
stronie pozwanej – nie doszło do zwrotu świadczenia.
Spór stron koncentrował się na zasadności i wysokości żądania przez powoda zwrotu spełnionego świadczenia jako
świadczenia nienależnego z uwagi na to, że powód nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył.
Jak stanowi przepis art. 405 k.c. kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby,
obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Przesłanki
bezpodstawnego wzbogacenia wynikają z treści art. 405 k.c. i obejmują uzyskanie korzyści majątkowej bez prawnej
ku temu podstawy oraz uzyskanie takiej korzyści kosztem innej osoby. Nie ma innych warunków uznania, że nastąpiło
bezpodstawne wzbogacenie. W szczególności nie należy do nich ani wiedza, ani też wola osoby wzbogaconej, wręcz
odwrotnie, do bezpodstawnego wzbogacenia dojść może nawet wbrew woli osoby, na rzecz której przysporzenie
nastąpiło (tak SN w wyroku z dnia 9.01.2002 r. w sprawie V CKN 641/00).
Szczególną formą bezpodstawnego wzbogacenia jest nienależne świadczenie, o którym mowa w przepisie art. 410 k.c.
Powołany przepis w § 2. stanowi, że świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany
lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony
cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie
stała się ważna po spełnieniu świadczenia. Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów w dniu 4 października 1988 r. w
sprawie III CZP 56/88, opubl. w OSNC 1989/3/43 wyraził stanowisko – zasadę prawną – świadczenie jest nienależne
m.in. wówczas, kiedy jest brak podstawy prawnej do jego świadczenia w chwili jego spełnienia (art. 410 k.c.).
Roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia w takiej sytuacji powstaje wówczas, gdy dokonujący świadczenia czyni to
w przekonaniu, że w istocie ono istnieje, a przekonanie to jest błędne lub oparte na zaufaniu do aktów lub dokumentów,
które w istocie nie rodzą obowiązku takiego świadczenia. Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 7 maja
1993 r. w sprawie I ACr 182/93, opubl. w OSA 1994/2/13 stwierdził, że świadczenie jest nienależne, kiedy brak było
podstawy prawnej do jego dokonania, istniejącej w chwili dokonania świadczenia, a więc i w przypadku świadczenia
celem umorzenia długu, który w rzeczywistości nie istniał bądź istniał w mniejszym rozmiarze. Jednakże przesłanką
powstania roszczenia z niezależnego świadczenia jest, by po stronie świadczącego zachodził błąd co do istnienia długu.
Zwrotu nienależnego świadczenia może żądać każdy, kto spełnił świadczenie nie wiedząc, że do świadczenia nie był
zobowiązany. Nie chodzi tu o kwalifikowaną postać wiedzy, ale usprawiedliwiony okolicznościami stanu faktycznego
brak świadomości, że spełnienie świadczenia odpowiada obowiązkowi świadczenia (tak Sąd Najwyższy w wyroku z
dnia 1.12.1999 r. w sprawie I CKN 203/98, niepubl.).
Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że świadczenie powoda W. G. na rzecz pozwanej
Kancelarii (...) sp. z o.o. w kwocie 7.000 zł z nie było świadczeniem nienależnym i z tej przyczyny powództwo w tym
zakresie nie zasługiwało na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności sąd zważył, iż spełnione przez powoda świadczenie na rzecz strony pozwanej miało swe
oparcie w umowie o świadczenie usług pośrednictwa finansowego nr II/(...) (...) z dnia 31 stycznia 2015 r. Z treści
przedmiotowej umowy jednoznacznie wynika, iż powód zlecił pozwanej Kancelarii (...) sp. z o.o. świadczenie na
jego rzecz usługi pośrednictwa finansowego, polegające w szczególności na wyszukaniu dostosowanych do potrzeb
zleceniodawcy ofert finansowych. Wprawdzie przed zawarciem umowy z pozwaną spółką, w dniu 29 stycznia 2015 r.
powód zawarł umowę o zbliżonym przedmiocie z K. K. (2) prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą pod
firmą (...). K., niemniej jednak postanowienia umowy z dnia 29 stycznia 2015 r. przewidywały możliwość przekazania
realizacji umowy na rzecz jednej z instytucji, z którymi zleceniobiorca – E. (...) Ryzykiem K. K. pozostawała w stałej
współpracy gospodarczej (§ 3 ust. 1 umowy z dnia 29.01.2015 r.), na co powód składając podpis pod tą umową wyraził
zgodę. W takim przypadku warunki realizacji umowy miały zostać określone bezpośrednio pomiędzy zleceniodawcą,
a instytucją finansową która miała świadczyć usługi pośrednictwa finansowego na rzecz zleceniodawcy – co w
przedmiotowej sprawie nastąpiło w umowie o świadczenie usług pośrednictwa finansowego nr II/(...) (...) z dnia 31
stycznia 2015 r., zawartej między powodem, a stroną pozwaną.
Sąd miał również na uwadze okoliczność, iż zawarta przez W. G. z Kancelarią (...) sp. z o.o. umowa o świadczenie usług
pośrednictwa finansowego nr II/(...) (...) z dnia 31 stycznia 2015 r. została przez Kancelarią (...) sp. z o.o. wykonana.
Strona pozwana wykonała bowiem usługę i przedstawiła powodowi kilka ofert kredytowych, z których wybrał on
ofertę (...) Banku S.A. i na tej podstawie zawarł z bankiem tym umowę pożyczki na kwotę 50.000 zł. Skoro zatem
strona pozwana spełniła świadczenie, do którego była zobowiązana na podstawie łączącej ją z powodem umowy nie
może budzić wątpliwości konieczność spełnienia przez powoda świadczenia wzajemnego, polegającego na zapłacie
wynagrodzenia za wykonaną usługę.
Sąd równocześnie wskazuje, iż złożone w dniu 4 sierpnia 2016 r. oświadczenie powoda o uchyleniu się od skutków
prawnych oświadczenia o uznaniu długu nie uzasadnia przyjęcia, iż powód przy zawieraniu umowy o świadczenie
usług pośrednictwa finansowego nr II/(...) (...) działał pod wpływem błędu.
Zgodnie z art. 84 § 1 k.c. w razie błędu co do treści czynności prawnej można uchylić się od skutków prawnych swego
oświadczenia woli. Jeżeli jednak oświadczenie woli było złożone innej osobie, uchylenie się od jego skutków prawnych
dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osoby, chociażby bez jej winy, albo gdy wiedziała ona
o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć; ograniczenie to nie dotyczy czynności prawnej nieodpłatnej. Natomiast
zgodnie z art. 84 § 2 k.c. można powoływać się na błąd uzasadniający przypuszczenie, że gdyby składający oświadczenie
woli nie działał pod wpływem błędu i oceniał sprawę rozsądnie, nie złożyłby oświadczenia tej treści.
Błędem relewantnym w świetle art. 84 k.c. jest jedynie błąd co do treści czynności prawnej, a więc mylne wyobrażenie
o którymkolwiek składniku treści konkretnej czynności prawnej (np. przedmiot czynności prawnej, rodzaj czynności,
osoba kontrahenta) oraz błąd istotny, to jest tego rodzaju mylne wyobrażenie, które pozwala przyjąć, że gdyby osoba
nie działała pod wpływem błędu i tym samym prawidłowo oceniała sytuację, to nie złożyłaby oświadczenia woli danej
treści (tak Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 20 lutego 2015 r. sygn. VI ACa 1615/13).
Wobec powyższego nie sposób przyjąć, iż złożone przez powoda oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych
oświadczenia o uznaniu długu spowodowało uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia o zleceniu świadczenia
na jego rzecz usługi pośrednictwa finansowego i zobowiązaniu do zapłaty wynagrodzenia za wykonaną usługę
złożonego w umowie II/(...) (...) z dnia 31 stycznia 2015 r. Nadto, w ocenie Sądu, na podstawie okoliczności sprawy nie
można uznać że pozwany nie miał rozeznania co do treści podpisywanego oświadczenia. W kontekście powołanych
przepisów w literaturze oraz orzecznictwie przyjmuje się, że nie można mówić o błędzie w sytuacji, w której strona
składa podpis na dokumencie bez uprzedniego zapoznania się z jego treścią. Tym samym wskazana w oświadczeniu
data 28 czerwca 2016 r., w której powód miał się dowiedzieć o istnieniu dokumentu nie może zostać uznana za datę,
w której to faktycznie nastąpiło, co implikuje stwierdzenie iż zostało złożone z naruszeniem prekluzyjnego terminu,
o którym mowa w art. 88 § 2 k.c. Roczny termin na ewentualne uchylenie się od skutków prawnych złożonego
oświadczenia woli rozpoczął bowiem swój bieg w dniu 31 stycznia 2015 r.
Osobną kwestią pozostawało, czy spełnienie świadczenia na rzecz strony pozwanej w określonej w umowie wysokości
było zasadne, jednakże kwestia ta pozostawała poza zakresem niniejszego postępowania, gdyż nie była ujęta w żądaniu
pozwu ani w jego podstawie faktycznej.
W tej sytuacji nie można było przyjąć, iż powód nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył., a zatem nie
mógł wywieść skutecznie swego powództwa z przepisu art. 410 § 2 k.c.
Tym samym, na podstawie powołanych przepisów, Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 5 247,24
zł, odpowiadającą kwocie roszczenia uznanej przez stronę pozwaną, w pozostałej części oddalając powództwo, o czym
orzekł w pkt I wyroku.
Wobec częściowego uwzględnienia żądań powoda rozstrzygnięcie o kosztach oparto na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c.,
zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo
rozdzielone; Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik
uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego
obrachunku lub oceny sądu. Z uwagi na wygranie przez powoda w 42,85% Sąd zasądził od niego na rzecz strony
pozwanej kwotę 277,71 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego, stosownie do części, w jakiej strona pozwana
utrzymała się ze swoimi żądaniami (57,15%).