D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

Sygn. akt XII W 3448/15
UZASADNIENIE
W dniu 21 października 2015 r. A. J. (1) kierując pojazdem marki S. (...) o nr rej. (...), dojeżdżał do skrzyżowania o ruchu
okrężnym w T. ul. (...). Przed samym wjazdem na to skrzyżowanie zmniejszył prędkość, gdyż przed nim znajdowało
się już inne auto, które przed włączeniem się do ruchu na rondzie zatrzymało się, celem ustąpienia pierwszeństwa
poruszającym się na nim pojazdom. Po tym jak samochód jadący przed A. J. (1) wjechał na znajdujące się przed nimi
skrzyżowanie, A. J. (1) zwalniając dojechał do wjazdu na rondo. Następnie, nie zatrzymując pojazdu płynnie włączył
się do ruchu okrężnego. Po około 2-3 sekundach od wjazdu na rondo, usłyszał klakson samochodowy. Klaksonu użył
M. B. kierujący pojazdem marki D. (...) o nr rej. (...), który na tymże skrzyżowaniu o ruchu okrężnym poruszał się z
prędkością około 30-40 km/h. Okazało się, że po gwałtownym zatrzymaniu swego pojazdu, M. B. natychmiast użył
sygnału dźwiękowego, albowiem A. J. (1) nie udzielił mu pierwszeństwa przejazdu, zajeżdżając mu drogę po której
się poruszał. W wyniku gwałtownego hamowania pojazd M. B. znalazł się w pozycji prostopadłej w odległości około
1,5m od pojazdu kierowanego przez A. J. (1). Dzięki szybkiej reakcji kierującego pojazdem D. (...) nie doszło do kolizji
drogowej między tymi pojazdami. A. J. (1), pomimo stworzenia realnego niebezpieczeństwa kolizji nie zatrzymał się,
nie przeprosił M. B., lecz ruszył w dalszą drogę. Ruch na rondzie w chwili zdarzenia był znaczny.
Dowody:
- notatka urzędowa k. 4-5,
- nagranie z kamery znajdującej się w pojeździe S. (...) o nr rej. (...) k. 16,
- pismo skierowanego przez M. B. do Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia
24 listopada 2015 r. k. 37-40;
- wyjaśnienia obwinionego A. J. (1) złożone na rozprawie w dniu 20 kwietnia 2016 r. - czas rejestracji 00:04:07 –
00:10:29
- zeznania świadka L. S. złożone na rozprawie w dniu 18 maja 2016 r. - czas rejestracji 00:00:30 – 00:11:49
- zeznania świadka M. B. złożone na rozprawie w dniu 18 maja 2016 r. czas rejestracji 00:11:49 – 00:25:23
Obwiniony przesłuchany na rozprawie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu tj. wykroczenia z art.
86§1 kw. Wyjaśnił, iż postanowił wjechać na skrzyżowaniu o ruchu okrężnym ul. (...) i ul. (...), ponieważ widział, iż
pomiędzy poruszającym się po rondzie (...) oraz autem jadącym przed tym pojazdem była luka i w jego ocenie istniała
możliwość włączenia się do ruchu okrężnego. Wskazał, że czekał i obserwował co dzieje się na rondzie. Obwiniony
wyjaśnił, że manewr wjazdu na rondo wykonał na pierwszym biegu, jadąc bardzo powoli, mając pełną widoczność.
Według relacji obwinionego, w chwili kiedy opuszczał rondo usłyszał, że jadący za nim kierowca używa sygnału
dźwiękowego.
Wyjaśnienia obwinionego, w części w jakiej opisuje mechanizm swojego wjazdu na skrzyżowanie w T. na skrzyżowaniu
ul. (...) i ul. (...) należy uznać za niewiarygodne, albowiem pozostają w sprzeczności z pozostałymi dowodami, które
tworzą spójną i logiczną całość. Zarówno z zeznań świadków L. S. oraz M. B. wynika, że obwiniony pomimo obowiązku
ustąpienia pierwszeństwa kierowcy pojazdu D. (...) wymusił na nim gwałtowne zatrzymanie się w celu umożliwienia
sobie wjazdu na skrzyżowanie. Sąd za niewiarygodne uznał również wyjaśnienia obwinionego w zakresie w jakim
wskazał on, że przed wjazdem na rondo czekał i obserwował co się dzieje na rondzie, zaś sygnał dźwiękowy usłyszał
już po dokonaniu włączenia się do ruchu, a w zasadzie kiedy już opuszczał rondo. Przeczy temu nagranie z kamery
znajdującej się w pojeździe S. (...) o nr rej. (...) oraz zeznania świadków L. S. oraz M. B.. Na nagraniu słychać, iż
klakson został użyty po upływie 2-3 sekund od wjechania na rondo przez obwinionego. Na tym samym nagraniu widać,
że obwiniony nie czeka ( nie zatrzymuje się) przed rondem tylko płynnym ruchem wjeżdża na nie. W pozostałym
zakresie sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego, albowiem są one spójne i logiczne oraz znajdują potwierdzenie w
zgromadzonym materiale dowodowym.
Sąd dał wiarę zeznaniom świadka L. S., która była pasażerem w pojeździe marki D. (...) o nr rej. (...) i siedziała z przodu,
po prawej stronie kierowcy. Świadek szczegółowo opisała okoliczności wjazdu obwinionego na rondo i wymuszenia
przez niego pierwszeństwa wobec kierowcy pojazdu D. (...) Relacja świadka jest spójna i dokładna. Nadto zeznania
świadka znajdowały potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w toku postępowania, a
mianowicie w nagraniu z kamery znajdującej się w pojeździe S. (...) o nr rej. (...), zeznaniach M. B. oraz częściowo w
wyjaśnieniach obwinionego.
Zeznania świadka M. B. – kierowcy pojazdu D. (...) o nr rej. (...) sąd również uznał za wiarygodne. Świadek bowiem, w
sposób bardzo szczegółowy i dokładny opisał zachowanie na drodze obwinionego A. J. (1). Nadto, jego relacja pozostaje
zbieżna z relacją świadka L. S. oraz potwierdza ją nagranie z kamery znajdującej się w pojeździe S. (...) o nr rej. (...).
Należy podkreślić, że świadek M. B., nie chciał w ogóle o powyższym zdarzeniu zawiadamiać policji. W istocie, jak
wskazuje świadek, to wyłącznie późniejsze zachowanie obwinionego, które miało miejsce już po zjechaniu przez obu
kierowców z ronda spowodowało, że wezwana została policja i ujawniony został czyn, będący przedmiotem niniejszego
postępowania.
Należy jednak zauważyć, iż zeznania L. S. i M. B. co do natężenia ruchu przedmiotowego dnia, pozostają w sprzeczności
z materiałem filmowym, jednakże zdaniem Sądu nie odbiera to ich pozostałym zeznaniom waloru wiarygodności .
Zeznania świadków – funkcjonariuszy policji : A. J. (2) oraz B. I. sąd uznał za w pełni wiarygodne albowiem są
bezstronnymi świadkami i nie mają żadnego interesu w tym by zeznawać na niekorzyść którejkolwiek ze stron.
Ponadto ich zeznania są jasne, logiczne, spójne i korelują z pozostałym materiałem dowodnym zebranym w sprawie.
Wprawdzie niektórych szczegółów co do przebiegu zdarzenia świadkowie na rozprawie nie pamiętali, lecz z uwagi
na upływ czasu niepamięć świadków jest w ocenie Sądu usprawiedliwiona. Zdaniem Sądu, istotne jest to co
powiedział świadek A. J. (2), iż obwiniony stwierdził, że faktycznie wjechał na rondo, nie ustępując pierwszeństwa
pokrzywdzonemu, ale zdaniem obwinionego nie doprowadzało to do zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym.
Sąd za wiarygodne uznał również dowody w postaci : notatki urzędowej (k. 4-5), nagrania z kamery znajdującej się
w pojeździe S. (...) o nr rej. (...) (k. 16), pisma skierowanego przez M. B. do Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 24
listopada 2015 r. (k. 37-40) oraz informacji o wpisach w ewidencji kierowców (k. 51,85) albowiem żadna ze stron nie
kwestionowała ich wiarygodności.
Sąd uznał, iż wina obwinionego A. J. (1) w świetle zebranego materiału dowodowego została wykazana albowiem
obwiniony w dniu 21.11.2014 r. około godziny 18.30 w T. na skrzyżowaniu o ruchu okrężnym ul. (...) z ul. (...), kierując
pojazdem marki S. (...) o nr rej. (...) nie udzielił pierwszeństwa przejazdu pojazdowi marki D. (...) o nr rej. (...), gdzie
czynem swym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.
Odpowiedzialności za czyn z art. 86 § 1 kw podlega ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie
ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Do jego
znamion należy skutek w postaci stworzenia realnego zagrożenia w ruchu drogowym. Należy ono do wykroczeń z
narażenia konkretnego na niebezpieczeństwo. Można je popełnić zarówno przez działanie, jak i zaniechanie. Dla
wypełnienia znamion tego wykroczenia nie jest wymagane, aby nastąpił skutek w postaci uszkodzeń pojazdu czy
obrażeń ciała.
Według Sądu Najwyższego przez zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym rozumieć należy zarówno reguły zawarte
w przepisach określających porządek poruszania się na szlakach komunikacyjnych i zachowanie się w typowych dla
ruchu sytuacjach lub wyrażone przez przyjęte oznakowanie, oświetlenie i sygnalizację, jak i reguły nieskodyfikowane
w sposób szczegółowy, a wynikające z wyżej wymienionych przepisów oraz istoty bezpieczeństwa w ruchu, które
muszą znaleźć zastosowanie wszędzie tam, gdzie nie ma sprecyzowanego przepisu (uchwała SN z 28 lutego 1975
r., V KZP 2/74, OSNKW 1975, nr 3-4, poz. 33). Podstawową zasadą w ruchu drogowym jest obowiązek uczestnika
ruchu i innej osoby znajdującej się na drodze zachowania ostrożności albo - gdy ustawa tego wymaga - szczególnej
ostrożności, unikania wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku
ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić
kogokolwiek na szkodę (M. Mozgawa, Kodeks wykroczeń, Komentarz, wyd. II, rok 2009, źródło: LEX).
Spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu oznacza takie zakłócenie w ruchu, które może doprowadzić
do kolizji na drodze, czyli zagrożenia sytuacyjnego. Niebezpieczeństwo musi mieć charakter realny, co oznacza,
że istnieje prawdopodobieństwo przerodzenia się aktualnej sytuacji na drodze w sytuację, w której może powstać
ujemne następstwo. W literaturze i orzecznictwie podkreśla się, że zagrożenie musi być konkretne i stwarzać realne
zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym. O takim jego charakterze może świadczyć spowodowanie zdarzenia
polegającego m.in. na zderzeniu się pojazdów, uderzeniu pojazdu w przeszkodę, zmuszenie innego kierującego do
gwałtownego hamowania, które zapobiega wypadkowi lub do wykonania nagłego manewru.
W przedmiotowej sprawie, ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że obwiniony A. J. (1) wjeżdżając na
skrzyżowanie o ruchu okrężnym ul. (...) z ul. (...) nie zachował ostrożności, jaka była wymagana w danej sytuacji i
swoim zachowaniem spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. A. J. (1), oceniając sytuację drogową
na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) spodziewał się, iż uda mu się płynnie i swobodnie włączyć do panującego na nim ruchu
aut. Nie mniej jednak, obwiniony nie zatrzymał się przed rondem ( o czym świadczy nagranie), a jedynie zwalniając
wjechał na rondo oznaczone znakiem drogowym A-8, z ulicy podporządkowanej, gdzie miał obowiązek ustąpienia
pierwszeństwa pojazdom po nim poruszającym się, czego jednak nie uczynił i doprowadził w ten sposób do zagrożenia
w ruchu, które mogło doprowadzić do kolizji na drodze. Jak wynika z zeznań pokrzywdzonych, obwiniony wjechał
tuż przed ich pojazd zmuszając kierowcę pojazdu marki D. (...) o nr rej. (...) do gwałtownego manewru hamowania, a
następnie zatrzymania pojazdu. Gdyby nie właściwa reakcja pokrzywdzonego M. B., niewątpliwie doszłoby do kolizji
drogowej albowiem jak stwierdzili sami pokrzywdzeni, ostre hamowanie było jedyną szansą, aby uniknąć kolizji.
Zresztą świadczy o tym fakt, iż zatrzymali się ok. 1,5 m za pojazdem obwinionego. Zarówno z zeznań pokrzywdzonych,
jak i z nagrania filmowego, gdzie po 2-3 sekundach od wjazdu obwinionego na rondo słychać klakson, wynika, iż to
zagrożenie było konkretne i realne.
Mając na uwadze okoliczności popełnienia przez obwinionego zarzucanego mu czynu, sąd postanowił wymierzyć
mu karę grzywny w wysokości 300 (trzystu) zł uznając ,iż kara o charakterze wolnościowym, związana z określoną
dolegliwością finansową , stanowić będzie adekwatną i wystarczającą reakcją za popełniony czyn. Ponadto w
ocenie Sądu wymierzenie A. J. (1) kary aresztu byłoby jednak zbyt surowe. Z poczynionych przez sąd ustaleń
wynika, że nie zachodziły żadne okoliczności, które mogłyby wyłączyć odpowiedzialność obwinionego w momencie
czynu. Natomiast okolicznością łagodzącą, która Sąd wziął pod uwagę jest natomiast fakt, iż obwiniony prowadzi
ustabilizowany tryb życia i nie był uprzednio karany za wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Sąd
wymierzając obwinionemu karę grzywny w wysokości 300 złotych miał na uwadze także sytuację materialną i rodzinną
obwinionego. Obwiniony osiąga dochody w wysokości 3500 zł brutto, posiada samochód marki S. rocznik 2006 i nie
ma nikogo na utrzymaniu.
W ocenie Sądu kara wymierzona obwinionemu jest adekwatna do stopnia winy obwinionego, stopnia społecznej
szkodliwości czynu, właściwości i warunków osobistych sprawcy. Sąd uznał również, iż kara ta jest wystarczająca do
osiągnięcia wobec obwinionego celów zapobiegawczych i wychowawczych a także potrzeby w zakresie kształtowania
świadomości prawnej społeczeństwa.
Zgodnie z art. 119 kpw do kosztów postępowania w sprawach o wykroczenia stosuje się odpowiednia przepisy art. 616
i 627 kpk. Według tych przepisów od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego Sąd zasądza koszty sądowe na
rzecz Skarbu Państwa, którymi są opłaty i wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania.
Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Toruniu) kwotę 30 złotych tytułem opłaty
sądowej. Wysokość opłat określona jest w ustawie z dnia 23 czerwca 1973 r o opłatach w sprawach karnych (Dz. U
z 1983 r nr 49 poz 223) . Zgodnie z art. 3 ust 1 ustawy skazany w pierwszej instancji na karę grzywny obowiązany
jest uiścić opłatę w wysokości 10%, nie mniej jednak niż 30 zł. W myśl natomiast art. 118 § 1 kpw w razie skazania,
obwinionego obciąża się go zryczałtowanymi wydatkami postępowania oraz innymi należnościami, jeżeli należności
takie powstały w postępowaniu. Wysokość zryczałtowanych wydatków postępowania określa rozporządzenie Ministra
Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r (Dz. U z 2001 r Nr 118, poz. 1269). § 1 pkt 1 tego rozporządzenia
stanowi, że wysokość zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawach o wykroczenia przed Sądem pierwszej
instancji wynosi od jednego obwinionego w postępowaniu zwyczajnym 100 zł. Zdaniem Sądu biorąc pod uwagę
sytuację materialną obwinionego, będzie on w stanie ponieść zasądzone przez Sąd wyrokiem wymienione kwoty.
ZARZĄDZENIE
1. (...)
2. (...)
- (...)
- (...)
3. (...)