Hasło zaba-dalmatynska

żaba dalmatyńska
(zoologia leśna, płazy), (łac. Rana dalmatina) inaczej: żaba zwinka. Gatunek z rodziny żabowatych
(Ranidae), z grupy tzw. żab brunatnych. Delikatna w budowie, smukła. Głowa nieduża. Błona bębenkowa
tuż za okiem, duża, prawie równa średnicy oka.Źrenice eliptyczne, ustawione poziomo. tęczówki
dwubarwne: na górze złocisste, na dole prawie czarne. Skóra delikatna. Kończyny tylne bardzo długie, w
próbie piętowej wystaja daleko poza pysk, nawet kilka (2-3) cm. Wewnętrzny modzel podeszwowy duży i
wystający. Ubarwienie grzbietu dość jasne, jasnobrązowe lub jasnopopielaty, bez plam. W okresie
godowym bardzo ciemne. Plama skroniowa. Spód ciała jasny, białawy lub żółtawy, również bez plam.
Gatunek ciepłolubny i sucholubny. Aktywna w ciągu dnia, bardzo ruchliwa. Zasiedla lasy liściaste i
mieszane, zagajniki, polany śródleśne. W pokarmie: ślimaki, dżdżownice, skorki, stonogi, pajęczaki,
owady. Zimuje w wodzie i na lądzie. Gody eksplozywne, już od marca. Ampleksus pachowy. Rozwój jaj od
1 do 4 tygodni, rozwój kijanek 2-3 miesiące. Przeobrażenie w końcu czerwca i w lipcu. Długość życia do
10 lat, dojrzałość płciowa w trzecim roku życia. W Polsce nieliczna, tylko w Bieszczadach. Ściśle
chroniona. Wymieniona w II załączniku Konwencji Berneńskiej i IV załączniku Dyrektywy siedliskowej.
Według kategorii IUCN gatunek najmniejszej troski. Figuruje w Polskiej czerwonej księdze zwierząt jako
gatunek bliski zagrożenia.
ŹRÓDŁO (AUTOR)
Klimaszewski K. 2013. Płazy i gady. MULTICO Oficyna Wydawnicza, Warszawa.
Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 6 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej
zwierząt. Dz. U. z 2014 r. poz. 1348
Konwencja Berneńska - Konwencja o ochronie gatunków dzikiej flory i fauny europejskiej oraz ich
siedlisk, sporządzona w Bernie dnia 19 września 1979 r. Dz. U. 1996 nr 58 poz. 263
Dyrektywa siedliskowa - Dyrektywa Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk
przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory Dz. U. UE.L. z dnia 22 lipca 1992 r.
Czerwona księga gatunków zagrożonych (The IUCN Red List of Threatened Species)
Głowaciński Z. (red.) 2001. Polska czerwona księga zwierząt. Kręgowce. Państwowe Wydawnictwo
Rolnicze i Leśne, Warszawa.
Publikacje powiązane tematycznie
Berger L. 2000. Płazy i gady Polski. Klucz do oznaczania. Wydawnictwo Naukowe PWN,
Warszawa-Poznań.
Juszczyk W. 1974. Płazy i gady krajowe. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa.
Blab J. i Vogel H. 1999. Płazy i gady Europy Środkowej. MULTICO Oficyna Wydawnicza, Warszawa.
Głowaciński Z. i Rafiński J. (red.) 2003. Atlas płazów i gadów Polski. Status - rozmieszczenie - ochrona.
Instytut Ochrony Przyrody PAN, Warszawa-Kraków.
Aulak W. i Rowiński P. 2010. Tablice biologiczne kręgowców. Wydawnictwo SGGW, Warszawa.
Gierliński G., Grabowska J., Grabowski M., Jaskuła R. 2014. Ilustrowana encyklopedia płazów i gadów
Polski. Dom Wydawniczy PWN Sp. z o.o., Warszawa.