Hasło jaszczurka-zielona

jaszczurka zielona
(zoologia leśna, gady), (łac. Lacerta viridis) gatunek z rodziny jaszczurkowatych Lacertidae. Obecnie w
Polsce ma status gatunku prawdopodobnie zanikłego (Polska czerwona księga zwierząt). Ostatnie pewne
stanowisko w Polsce - Ustronie na Śląsku, nie potwierdzone od lat kilkudziesięciu. Najbliższe stanowiska:
Morawy, Brandenburgia, Podole. Duża smukła jaszczurka, o długości ciała do 26 cm na Morawach i do 40
cm na południu Europy. Głowa duża, lekko wydłużona. Dwie tarczki nozdrzowo-policzkowe położone są
jedna nad drugą i razem z tarczką policzkową nie tworzą trójkąta. Wzdłuż grzbietu niewyraźny pas z 4-6
rzędów drobnych wypukłych łusek. Ubarwienie grzbietu samca jednolicie zielone, szmaragdowo- lub
szarozielone z drobnymi czarnymi kropkami. Samica ciemniejsza, brudnozielona, często z żółtym
odcieniem. U samic czarne plamki na grzbiecie większe niż u samców. Spód ciała samców i samic
jednolicie ubarwiony. W okresie godowym podgardle samca jaskrawe żółto-zielone lub niebieskawe.
Występują liczne odmiany barwne. Gatunek ciepłolubny. Zamieszkuje silnie nasłonecznione stoki, łatwo
się wspina, również po gałęziach krzewów. Żywi się owadami,małymi ptakami, jaszczurkami, wężami. W
okresie godów samce toczą rytualne walki o samice. Gody od kwietnia-maja do czerwca-lipca. Liczba jaj:
około 15. Wylęg młodych: sierpień i wrzesień. Sen zimowy od października. Zimuje w ukryciach ziemnych.
Nigdy nie występuje z jaszczurką zwinką. Ściśle chroniona. Wymieniona w II załączniku Konwencji
Berneńskiej i w IV załączniku Dyrektywy siedliskowej. Według kategorii IUCN gatunek najmniejszej troski.
W Polskiej czerwonej księdze zwierząt ma status gatunku zanikłego lub prawdopodobnie zanikłego.
ŹRÓDŁO (AUTOR)
Berger L. 2000. Płazy i gady Polski. Klucz do oznaczania. Wydawnictwo Naukowe PWN,
Warszawa-Poznań.
Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 6 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej
zwierząt. Dz. U. z 2014 r. poz. 1348
Konwencja Berneńska - Konwencja o ochronie gatunków dzikiej flory i fauny europejskiej oraz ich
siedlisk, sporządzona w Bernie dnia 19 września 1979 r. Dz. U. 1996 nr 58 poz. 263
Dyrektywa siedliskowa - Dyrektywa Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk
przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory Dz. U. UE.L. z dnia 22 lipca 1992 r.
Czerwona księga gatunków zagrożonych (The IUCN Red List of Threatened Species)
Publikacje powiązane tematycznie
Juszczyk W. 1974. Płazy i gady krajowe. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa.
Klimaszewski K. 2013. Płazy i gady. MULTICO Oficyna Wydawnicza, Warszawa.
Blab J. i Vogel H. 1999. Płazy i gady Europy Środkowej. MULTICO Oficyna Wydawnicza, Warszawa.
Głowaciński Z. i Rafiński J. (red.) 2003. Atlas płazów i gadów Polski. Status - rozmieszczenie - ochrona.
Instytut Ochrony Przyrody PAN, Warszawa-Kraków.
Aulak W. i Rowiński P. 2010. Tablice biologiczne kręgowców. Wydawnictwo SGGW, Warszawa.
Gierliński G., Grabowska J., Grabowski M., Jaskuła R. 2014. Ilustrowana encyklopedia płazów i gadów
Polski. Dom Wydawniczy PWN Sp. z o.o., Warszawa.