Mapa Kultury

Pobrano z portalu Mapa Kultury
09.03.2011
Mickiewiczowskie ślady w wielkopolskim Śmiełowie
____________________________
autor: Uczennice Gimnazjum nr 1 im. ks. Stanisława Konarskiego w Jarocinie, wpis powstał w ramach
programu CEO Literacki altas Polski
W 1886 roku majątek Gorzeńskich w Śmiełowie kupili na licytacji Chełkowscy, którzy mieszkali tutaj do
II wojny światowej. Prowadzili otwarty dom. Przyjmowali gości ze świata kultury, nauki, polityki, m.in.
Henryka Sienkiewicza, Ignacego Paderewskiego, córkę Adama Mickiewicza Marię Górecką, syna
Władysława Mickiewicza, a także innych sławnych ludzi – Wojciecha Kossaka czy Władysława
Tatarkiewicza. Powoli powstawał w Śmiełowie ośrodek kultu poety. Po wojnie natomiast założono tutaj
szkołę. W 1970 roku obiekt przejęło Muzeum Narodowe w Poznaniu, i w 1975 roku utworzyło Muzeum
Adama Mickiewicza.
Ślady pobytu poety rozrzucone po wielkopolskich szlakach możemy odszukać właśnie w Śmiełowie.
Dziś w pięknym pałacu wśród muzealnych eksponatów można zobaczyć liczne fotografie i pocztówki
ukazujące miejsca i dwory, w których przebywał Mickiewicz oraz portrety osób, z którymi się spotykał.
W serwantce, pochodzącej z jednego z paryskich mieszkań poety, znajdują się liczne pamiątki
osobiste, m.in. portmonetka (bardzo chudziutka, Mickiewicz był bowiem biednym człowiekiem; tylko w
Lozannie wiodło mu się trochę lepiej), zapalniczki, talerzyk malowany przez jego córkę, szachy,
sztućce, a także pierwsze zdjęcie Mickiewicza z 1853 roku, które posłużyło jako pierwowzór dla
późniejszych przedstawień malarskich. W sali poświęconej Panu Tadeuszowi można obejrzeć
edytorskie białe kruki: pierwsze paryskie wydanie epopei z 1834 roku oraz pierwsze na ziemiach
polskich wydanie toruńskie z 1859 roku. Zaskakują też liczne tłumaczenia obcojęzyczne wśród nich
„egzotyczny” Pan Tadeusz w takich językach, jak hebrajski, koreański, chiński czy esperanto (dzieło
przełożono na ponad trzydzieści języków!). W Śmiełowie znajdują się również pamiątki po Andrzeju
Towiańskim i jego Kole Sług Sprawy Bożej, do którego należał Adam Mickiewicz. To niezwykle ciekawy
i tajemniczy okres w życiu poety (Mickiewicz zerwał z Towiańskim i powołał do istnienia własne Koło
Sprawy Bożej; wydaje się, że od tej pory najważniejsze było dla niego doskonalenie wewnętrzne). Kult
poety podkreślają liczne pamiątki z okazji setnej rocznicy urodzin Mickiewicza, telegramy z początku
XX wieku dekorowane wizerunkiem wieszcza, przedmioty związane ze śmiercią poety (maska
pośmiertna!) i jego krakowskim pogrzebem, np. kwiaty z wieńców (Mickiewicz miał trzy pogrzeby – w
Turcji, Paryżu, a także w Krakowie – 4 lipca 1890 roku) i wreszcie potężny obraz Apoteoza wieszcza
Tomasza Lisiewicza, ukazujący umierającego poetę w otoczeniu bohaterów z jego utworów.
strona 1 / 1