Skowronek koburski

Skowronek koburski (EE 25)
Coburger Lerche, Alouette de Cobourg, Coburg Lark
Pochodzenie
Skowronki koburskie naleŜą do jednej z najstarszych ras niemieckich, wyhodowanych
w trójkącie między miastami: Koburg, Meiningen, Gotha (Turyngia).
Fot. Zdzisław Jakubanis
Istnieją róŜne teorie dotyczące przodków skowronka koburskiego. Jedna mówi, Ŝe są
wynikiem krzyŜówki olbrzyma rzymskiego z gilem. Wskazuje się takŜe na inne domieszki
krwi, a mianowicie gołębi pocztowych i bagdet. Początkowo wyraźnie róŜniły się od siebie.
Niektóre zdecydowanie przypominały olbrzymy rzymskie, zwane teŜ paryskimi.
W XX wieku doszło do ujednolicenia pogłowia i ustalenia obowiązującego wzorca.
Przyjęto, Ŝe skowronek koburski powinien waŜyć około 7oo gramów, a rozpiętość
skrzydeł powinna wynosić 75 cm.
Skowronki koburskie obok kingów, rysi i strasserów, to najbardziej popularna rasa
gołębi mięsnych.
Opis budowy
W wielu szczegółach skowronek koburski przypomina olbrzyma rzymskiego. Jest to
jednak gołąb znacznie piękniej i bardziej harmonijnie zbudowany. Posiada wydłuŜony,
klinowaty korpus, długie, szerokie i muskularne skrzydła, spoczywające na ogonie,
szeroką, nieco wystającą pierś, dobrze umięśniony brzuch, szerokie plecy noszone poziomo oraz mocne i niezbyt wysokie, nieupierzone nogi.
Głowa skowronka koburskiego spoczywa na średniej długości szyi, szerokiej przy
ramionach, zwęŜającej się w kierunku głowy. Zaokrąglona i niezbyt szeroka głowa
oraz długi i prosty dziób, doskonale harmonizują z całością.
Skowronek koburski
Dziób powinien być koloru cielistego. U odmiany skowronkowej moŜe występować
tzw. muszka. Czerwono-Ŝółte oko usytuowane jest centralnie w głowie, jest pełne Ŝywotnego wyrazu, zdradzające czujność i gotowość do lotu.
Do duŜych wad w budowie zaliczamy: wątły i krótki tułów, wąską i płaską pierś,
odstające skrzydła i wąskie lotki.
Kolory i rysunek
Znane są trzy odmiany: skowronkowe, srebrne z pasami i srebrne bez pasów.
Fot. Zdzisław Jakubanis
Skowronkowe mają głowę jasno szarą, bez domieszki jakiegokolwiek innego koloru. Szyja jest nieco ciemniejsza, lekko zielonkawa, bez metalicznego połysku. Z przodu
na szyi i piersiach występują pióra o barwie jasnej ochry. Ta kolorowa plama nie moŜe
sięgać na pierś. Wszystkie kolory z jednego na drugi powinny przechodzić łagodnie,
bez wyraźnie zaznaczających się granic. Plecy, skrzydła i brzuch są nieco ciemniejsze
aniŜeli głowa. Na tarczach skrzydeł występuje rysunek w postaci ostrych trójkątów,
równomiernie rozłoŜonych w ciemnym kolorze łupkowym. Podobnej barwy są lotki
i pas na ogonie.
U srebrnych z pasami i bez pasów barwa podstawowa jest jaśniejsza aniŜeli
u skowronkowych i bardziej srebrzysta, szczególnie u samców. Pasy na tarczach powinny być wąskie i biec równolegle obok siebie.
Do wad w rysunku i kolorze zaliczamy: ciemny lub niebieskawy dziób, czerwoną
brew, brązowy lub czarny rysunek, jasne lotki, kolor piersi niezgodny z wzorcem.
Uwagi dotyczące hodowli
Skowronki, jako duŜe gołębie potrzebują przestronnego gołębnika, a takŜe boksów
do gniazdowania. Odpowiednio duŜe muszą być równieŜ miski gniazdowe. Najlepiej
trzymać je w wolnej hodowli, chętnie bowiem lecą na pola, gdzie intensywnie Ŝerują
i znajdują dla siebie róŜnorodny pokarm.
Skowronki koburskie są gołębiami płodnymi i doskonale wychowują swoje młode.
Od jednej pary moŜna w ciągu roku uzyskać od sześciu do dziesięciu młodych.
Obrączka numer 9.
Manfred Uglorz
2