Bezpieczeństwo w mediach Media, zwane równieŜ massmediami

Bezpieczeństwo w mediach
Media, zwane równieŜ
massmediami, to wg encyklopedii PWN urządzenia,
instytucje, za pomocą których kieruje się pewne treści do bardzo licznej
i zróŜnicowanej publiczności; prasa, radio, telewizja, takŜe tzw. nowe media:
telegazeta, telewizja satelitarna, Internet.
Większość aktualnych encyklopedii nie uwzględnia tak istotnego medium jakim
jest telefonia komórkowa.
Media zaczynają coraz częściej przeplatać się. Firmy będące operatorami telewizji
kablowej stają się równocześnie dostarczycielami dostępu do Internetu, a poprzez
Internet moŜemy korzystać z telewizji, w tym interaktywnej czyli tej, na którą
mamy wpływ mogąc np. wybierać filmy, które chcemy oglądać. Telefony
komórkowe, oprócz klasycznej funkcji kontaktu głosowego, zapewniają moŜliwość
przesyłania SMS-ów (wiadomości tekstowych) oraz MMS-ów (wiadomości
multimedialnych tj. zdjęć oraz filmów). Telefonami komórkowymi moŜemy
wykonywać zdjęcia oraz nagrywać filmy. Współczesne technologie pozwalają na
ustalenie miejsca, gdzie aktualnie znajduje się aparat telefoniczny o konkretnym
numerze (w domyśle właściciel telefonu) i przesłanie tej informacji do
zainteresowanego. Na szczęście w Polsce np. w przypadku sieci Era wiąŜe się to ze
wstępnym wyraŜeniem zgody na przesyłanie takiej informacji. Tak bogata oferta
mediów daje to szerokie moŜliwości działań, w tym negatywnych.
Wiele współczesnych telefonów ma moŜliwość korzystania z dostępu do Internetu.
W Wielkiej Brytanii, w przypadku operatora Vodafone, kaŜdy nowy zakupiony
telefon ma uaktywnione filtry, blokujące dostęp do niepoŜądanych treści
przyjmując domyślnie, Ŝe uŜytkownikiem telefonu będzie dziecko. Odblokowanie
tych filtrów moŜe zlecić tylko osoba dorosła. Ponadto wobec wykorzystywania
telefonów komórkowych do cyberprzemocy poprzez wysyłanie zastraszających lub
obraźliwych SMS-ów, Brytyjskie Ministerstwo Edukacji rozszerzyło poza teren
szkoły odpowiedzialność uczniów. Ma to m. in. pozwolić szkołom mieć wpływ na
to, co uczniowie robią po przekroczeniu terenu szkoły, gdy wysyłają SMS-y
o niepoŜądanych treściach.
Po wprowadzeniu w 2001 r. Sieci Web 2.0 nastąpiła znacząca zmiana
w korzystaniu z zasobów internetowych. Do tej pory uŜytkownicy Internetu mogli
jedynie być biernymi odbiorcami informacji umieszczonych w Internecie, w tym
treści niepoŜądanych. Po wprowadzeniu Web 2.0 uŜytkownicy mogą czynnie
uczestniczyć w tworzeniu zasobów internetowych. Pozytywne działania związane
z Web 2.0 to rozbudowywanie encyklopedii Wikipedia, która współtworzona jest
przez Internautów.
Działania jakich dopuszczają się uŜytkownicy portali społecznościowych, takich jak
ePuls czy nasza-klasa, mogą być juŜ nie tylko niepoŜądane (jak niesympatyczne
komentarze do wypowiedzi lub zdjęć umieszczonych na portalu), ale równieŜ
ścigane przez prawo przy groźbach kierowanych do innych uŜytkowników portalu.
Niektórzy uŜytkownicy nie zdają sobie sprawy z tego, Ŝe w sieci nie są anonimowi,
nawet, gdy występują pod pseudonimem. Administratorzy sieci mogą ustalić
numer IP (adres publiczny) komputera w sieci i podać, kto był uŜytkownikiem tego
komputera, z którego komunikowano się ze stroną portalu.
Rodzic, nawet gdy uzyska gorszącą informację dotycząca treści lub zdjęć
znajdujących się np. na portalu nasza-klasa.pl moŜe mieć trudność z lokalizacją
kwestionowanej strony swojego dziecka. Wynika to choćby z tego, Ŝe uŜytkownicy
portalu zarówno nasza-klasa.pl jak i wielu innych podają swoje imiona w postaci
zdrobniałej lub uŜywają nicków (pseudonimów), np. zamiast imienia Tomasz moŜe
być uŜyte zdrobnienie Tomek lub Tommy (bo tak mówią do niego koleŜanki
i koledzy w szkole lub grupie, w której często przebywa), a ponadto zamiast
"normalnej"
nazwy
miasta
zamieszkania
uŜytkownik
portalu
wpisuje
"Gdyniolandia" lub "Arkolandia" i identyfikacja poprzez wyszukiwanie w portalu po
nazwisku i mieście kończy się niepowodzeniem.
Pomocne rodzicom mogą być programy naleŜące do grupy tzw. KONTROLI
RODZICIELSKIEJ, których zadaniem jest m. in. filtrowanie dostępu do Internetu.
Jednym z takich programów jest BENIAMIN, w ostatnich latach zalecany przez
Ministerstwo Edukacji Narodowej. Podstawową zaletą programu BENIAMIN jest
moŜliwość darmowego korzystania z niego.
Na internetowej stronie programu www.beniamin.pl moŜna pobrać plik
instalacyjny, a takŜe znaleźć instrukcję jak skonfigurować program.
W razie kłopotów z pobraniem pliku instalacyjnego ze strony programu BENIAMIN
moŜna go pobrać korzystając z serwisu www.dobreprogramy.pl
Tam teŜ znajdują się inne programy do KONTROLI RODZICIELSKIEJ.
Zwiększeniu bezpieczeństwa w sieci Internet
pomaga polski serwis HOTLINE,
który umoŜliwia anonimowe zgłoszenie poprzez wypełnienie formularza
w Internecie, jeśli ktoś natknie się na pornografie dziecięcą lub inne nielegalne
treści, takie jak rasizm czy ksenofobia. Adresy tego serwisu to:
www.hotline.org.pl
www.dyzurnet.pl
Zgłoszenia moŜna dokonać takŜe dzwoniąc na infolinię: 0 801 615 005
Zrozumienie pojęć związanych z Internetem moŜe ułatwić słowniczek jaki został
umieszczony w dziale "Profesjonaliści (pomocne informacje dla nauczycieli)" pod
adresem www.dzieckowsieci.pl
MoŜemy tam dowiedzieć się takŜe: co to jest czat, grooming, spam, uzaleŜnienie
od komputera i Internetu, złośliwe oprogramowanie, szkodliwe treści, a takŜe
wartość i wiarygodność źródeł internetowych.
Podręczniki przygotowane dla dzieci i rodziców przez UPC Polska znajdują się pod
adresem:
www.upclive.pl/dzieci/2089/20899445.html
Kary za szkolną cyberprzemoc
Źródło: Dziennik 2008-09-24
Posłowie zapowiadają wprowadzenie przepisów umoŜliwiających zastosowanie ostrych
kar nieletnich za nagrywanie wulgarnych filmów i udostępnianie ich w Internecie. Takie
przypadki zdarzają się coraz częściej w polskich szkołach.
Resort sprawiedliwości zapowiedział, Ŝe jeszcze tej jesieni zagłosuje nad nowymi
zapisami kodeksu karnego, które przewidują karę pięciu lat więzienia za zachowania
naruszające intymność. Zachowania takie w przypadku cyberprzemocy to nagrywanie na
komórkę lub kamerę wideo sceny z udziałem ofiary molestowanej np. seksualnie.
Przykładem jest tragiczna historia 14-letniej Ani z Gdańska, która była długo
prześladowana w ten sposób przez jej szkolnych kolegów.
NajlŜejsza kara za cyberprzemoc to 3 miesiące, najdłuŜsza - 5 lat więzienia. Trzy lata
więzienia będą grozić teŜ tym, którzy takie filmy oglądają i je przechowują w swoich
komórkach czy komputerach. "Za robienie z ukrycia zdjęć nagim osobom
i rozpowszechnianie ich będzie moŜna trafić do więzienia na dwa lata" - donosi "Polska".
Opracował: Tadeusz Bury