Poziom alkoholu sankcja

Sygn. akt II W 584/14
UZASADNIENIE
Na podstawie całokształtu materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:
W dniu 2 czerwca 2014 r. około godz. 07:10 na ul. (...) w miejscowości B., gmina G., powiat (...), woj. (...) Ł.
S. kierował pojazdem marki N. o nr rej. (...). Podczas kontroli drogowej funkcjonariusz Policji Z. W. wyczuł od
wymienionego woń alkoholu. Kierowcę poddano badaniu stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu przy użyciu
przenośnego, posiadającego świadectwo wzorcowania, urządzenia kontrolno – pomiarowego nr (...) – alco-sensor IV
CM. Badanie wydychanego powietrza pod względem zawartości alkoholu wykazało stężenie alkoholu: badanie I - 0,08
mg/l, badanie II - 0,10 mg/l, badanie III - 0,08 mg/l. Wobec faktu, iż Ł. S. kwestionował wyniki badania, przewieziono
go do siedziby KPP P., gdzie zbadano go Alkomatem V5.4 z wynikami: badanie IV - 0,12 ‰, badanie VI - 0,08 ‰.
Ł. S. był poprzednio karany. Wyrokiem z dnia 23 lutego 2012 roku w sprawie o sygn. akt II K 1060/11 Sądu Rejonowego
w Legionowie został skazany za popełnienie przestępstwa z art. 286 § 1 kk i inne. Wyrokiem z dnia 27 sierpnia
2012 roku w sprawie o sygn. akt XIV K 704/12 Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w W. został skazany za
popełnienie przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i inne.
Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o następujące dowody:
Częściowo wyjaśnień obwinionego Ł. S. (k. 9v), zeznania świadka Z. W. (k. 7v), notatki urzędowej (k. 1), protokołu
użycia alco-sensora i alkomatu oraz świadectwa ich legalizacji (k. 2- 4v), zaświadczenia z ewidencji kierowców (k.
11-13), aktualnych danych z K. (k. 30-31).
Obwiniony Ł. S. (k. 9v) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia w odniesieniu do jazdy
samochodem po spożyciu alkoholu. Oświadczył, iż poprzedniego wieczora ok. godz. 18:00 wypił półtora litra piwa.
Wyjaśnił, że jedynie drugie badanie wskazuje na zawartość alkoholu powyżej dopuszczalnej normy, toteż nie czuje
się winny popełnienia zarzucanego mu czynu. W jego ocenie, najprawdopodobniej w niniejszej sprawie zaszedł błąd
pomiaru.
Sąd zważył, co następuje:
W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego Ł. S. są wiarygodne w zakresie, w jakim potwierdza on udokumentowane
wyniki badań, natomiast niewiarygodne są w zakresie oświadczenia obwinionego o nie przyznaniu się do jazdy
samochodem po użyciu alkoholu w tym bowiem zakresie pozostają w wyraźnej opozycji do pozostałego wiarygodnego
materiału dowodowego i stanowi przyjętą przez niego linię obrony i nie jest wiarygodne. Twierdzenia obwinionego
dotyczące prowadzenia samochodu po użyciu alkoholu w zakresie interpretacji wyników analizy zawartości alkoholu
w jego organizmie (błąd pomiaru), są jego dowolną, subiektywną oceną i nie mogą zostać uznane za wiarygodne wobec
całokształtu materiału dowodowego, w szczególności treści wiarygodnych zeznań świadka Z. W. oraz obiektywnych
nieosobowych dowodów w postaci: notatki urzędowej (k. 1), protokołu użycia alco-sensora i alkomatu oraz świadectwa
ich legalizacji (k. 2- 4v).
Niejako dodatkowo należy zaznaczyć , iż zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 3 kwietnia 2003
r. (sygnatura akt II AKa 30/03) „Niemożność precyzyjnego ustalenia stopnia nietrzeźwości oskarżonego wobec braku
pomiaru zawartości alkoholu we krwi lub w wydychanym powietrzu, pozwala sądowi orzekającemu, na podstawie
innych dowodów (zeznań świadków, wyjaśnień oskarżonego) dokonać ustalenia, że oskarżony znajdując się w stanie
nietrzeźwości prowadził pojazd mechaniczny, zwłaszcza wówczas, gdy te dowody osobowe jednoznacznie wskazują na
to, iż stopień stężenia alkoholu, chociażby z uwagi na ilość jego spożycia, musiał - i to znacznie - przekroczyć normy
określone treścią przepisu art. 115 § 16 k.k.”. W niniejszej sprawie, biorąc pod uwagę winniki badania alco-sensorem i
alcometrem obwinionego oraz zeznania świadka Z. wiski który zeznał [k. 7v], że wyczuł od obwinionego woń alkoholu
z ust, należy uznać, iż obwiniony znajdował się w stanie po użyciu alkoholu.
Jako wiarygodną Sąd uznał treść zeznań świadka Z. W. (k. 7v), – funkcjonariusza Policji, dokonującego kontroli
drogowej, który rzeczowo zrelacjonował jej przebieg. Świadek wykonywał obowiązki służbowe i nie wykroczył poza nie,
nie wykazał żadnego osobistego stosunku do obwinionego – kontrolowanego przez niego kierowcy. Świadek logicznie i
wiarygodnie wytłumaczył okoliczności przewiezienia obwinionego do siedziby KPP w P. oraz ponownego przebadania
go alkomatem po wcześniejszym badaniu obwinionego alco-sensorem w miejscu zatrzymania. Jak wynika z zeznań
świadka powodem poddania go szczegółowej kontroli na zawartość alkoholu była wyczuwalna woń alkoholu z jego ust
[k.7v]. W przekonaniu Sądu, wskazane zeznania, opisują szczegółowo przebieg podejmowanych czynności, zgodnych
z procedurą, co nie zostało również zanegowane przez obwinionego, kwestionującego jedynie wyniki badań trzeźwości
przy użyciu alco-sensora.
Prawdziwość, autentyczność i rzetelność sporządzenia zgromadzonych w sprawie dowodów nieosobowych nie była
przedmiotem zarzutów stron, a także nie wzbudziła wątpliwości Sądu. Dokumenty te zostały sporządzone poprawnie,
kompleksowo i w sposób zgodny ze standardami rzetelnego postępowania. Z tych względów Sąd nie odmówił tym
dowodom wiarygodności i mocy dowodowej.
W tym stanie rzeczy wina obwinionego Ł. S. i okoliczności popełnienia przez niego zarzucanego mu wykroczenia nie
budzi wątpliwości.
Odpowiedzialności z art. 87 § 1 kw podlega ten kto, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego
środka, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym.
Zgodnie z art. art. 46 ust. 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi z 26 października
1982 r. (tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473 z późn. zm.) stan po użyciu alkoholu oznacza sytuację, gdy stężenie
alkoholu we krwi mieści się w granicach od 0,2 do 0,5‰ albo gdy zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu
wynosi 0,1-0,25 mg w 1 dm3.
Jak wynika z protokołu użycia alco-sensora i alkomatu oraz świadectwa ich legalizacji (k. 2- 4v) obwiniony Ł.
S. znajdował się w stanie po użyciu alkoholu, albowiem wynik zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu
wskazał: badanie I-0,08 mg/l, badanie II-0,10 mg/l, badanie III-0,08 mg/l, badanie IV-0,12 ‰, badanie VI-0,08 ‰.
Obwiniony prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym i w tym czasie znajdował się w stanie po użyciu alkoholu.
Mając powyższe na uwadze Sąd wymierzył Ł. S. za zarzucone mu wykroczenie karę grzywny w kwocie 1000 złotych,
analizując przy tym wnikliwie zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe bacząc, aby wymiar kary spełnił
poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy obwinionego i osiągnął cele zapobiegawcze
i wychowawcze.
Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił stopień winy w postaci zamiaru bezpośredniego co do wprawienia się w stan
po użyciu alkoholu i stopień społecznej szkodliwości czynu. Sąd przyjął, iż obwiniony znał działanie alkoholu i
był świadomy karalności tego czynu, jednak naruszył normy prawne. Jako okoliczności obciążające przyjęto to, że
oskarżony prowadząc samochód w stanie nietrzeźwości stwarzał zagrożenie dla uczestników ruchu drogowego. Nadto
wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na względzie fakt, iż oskarżony był uprzednio karany.
Przy wymiarze grzywny, Sąd kierował się przesłankami przewidzianymi w art. 24 § 3 kw zgodnie, z którym wymierzając
grzywnę bierze się pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste i rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości
zarobkowe. Z danych osobo poznawczych obwinionego Ł. S. wynika, iż jest on osobą młodą, w pełni sprawną, nie
posiadającą na utrzymaniu małoletnich dzieci, co umożliwi mu zgromadzenie środków finansowych koniecznych do
uiszczenia orzeczonej kary. Ponadto obwiniony utrzymuje się z prac dorywczych.
Działając na podstawie art. 87 § 3 kw w związku z art. 29 § 1 i 2 kw Sąd orzekł wobec obwinionego zakaz prowadzenia
pojazdów mechanicznych na okres 6 (sześciu) miesięcy, jednocześnie na podstawie art. 29 § 3 kw zobowiązując
obwinionego do zwrotu do właściwego wydziału komunikacji dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów
mechanicznych. Przesłanką stosowania środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów jest zagrożenie jakie
mogłoby w przyszłości spowodować prowadzenie pojazdu przez daną osobę. Ustalając czas trwania orzeczonego
zakazu jak również jego zakres Sąd miał na uwadze zagrożenie jakie może stwarzać powrót sprawcy do ruchu, które
to Sąd ustalił na podstawie okoliczności wskazujących na stosunek obwinionego do zasad bezpieczeństwa w ruchu
drogowym oraz jego stopień poczucia odpowiedzialności. Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie środek ten należało
orzec na poziomie zbliżonym do najniższej przewidzianej w ustawie sankcji karnej, jest to bowiem w ocenie Sądu
wystarczający okres konieczny dla zmuszenia obwinionego aby w przyszłości respektował reguły bezpieczeństwa w
ruchu drogowym i nie popełniał więcej przestępstw tego rodzaju.
Sąd na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 624 § 1 kpk zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych, uznając
iż w tym zakresie a ich uiszczenie będzie dla niego zbyt uciążliwe.
Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.