pomiędzy oskarżonym

Sygn. akt IV Ka 549/14
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków z dnia 6.02.2014r. sygn. akt II K 1020/13 M. P. (1) został
uznany winnym tego, że w dniu 26 listopada 2013r. we W. na skrzyżowaniu ul. (...) z Z. kierował samochodem
osobowym marki A. (...) o nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości tj. mając 0,73 mg/l alkoholu w wydychanym
powietrzu to jest czynu z art. 178a§1 k.k. i za to na podstawie art. 178a§1 k.k. wymierzono mu karę 6 miesięcy
pozbawienia wolności.
Na podstawie art. 69§1 i 2 k.k. i art. 70§1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary warunkowo zawieszono na okres 2
lat próby.
Na podstawie art. 71§1 k.k. wymierzono karę grzywny w wysokości 30 stawek dziennych przyjmując, że wysokość
jednej stawki wynosi 10 zł.
Na podstawie art. 42§2 k.k. orzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na
okres 2 lat.
Na podstawie art. 49§2 k.k. orzeczono świadczenie pieniężne w kwocie 300zł. na rzecz Funduszu Pomocy
Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej.
Na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczono okres zatrzymania tj. dzień 26.11.2013r.
Na podstawie art. 63§2 k.k. na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów zaliczono okres zatrzymania prawa
jazdy od dnia 26.11.2013r. do dnia 6.02.2014r.
Jednocześnie sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych.
Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca M. P., zarzucając:
1. błędne ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę orzeczenia, które miały wpływ na treść zapadłego wyroku, a
mianowicie ustalenie, że elementem uzasadniającym wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego jest
fakt nagminności tego rodzaju występków, a takie przyjęcie kwantyfikacji stopnia społecznej szkodliwości legło w
konsekwencji u podstawy niezastosowania wobec M. P. warunkowego umorzenia postępowania, podczas gdy wina
i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, stan faktyczny ustalony w niniejszej sprawie nie budził wątpliwości
sądu, sprawca nie był wcześniej karany, właściwości i warunki osobiste sprawcy oraz dotychczasowy sposób życia
uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania M. P. będzie przestrzegał porządku prawnego,
w szczególności nie popełni przestępstwa i w tej sytuacji poprawność ustaleń faktycznych implikuje wniosek o
konieczności zastosowania warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonego,
2. rażącą niewspółmierność kary oraz środków karnych orzeczonych wobec oskarżonego, a mianowicie:
- rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy w sytuacji ustawowego
zagrożenia w zakresie od kar wolnościowych w postaci kary grzywny oraz kary ograniczenia wolności skończywszy na
karze pozbawienia wolności w wymiarze do 2 lat, a więc w ramach górnego ustawowego zagrożenia i z pominięciem
dyrektywy prymatu kar wolnościowych,
- rażącą niewspółmierność zastosowanych środków karnych, w szczególności zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów
mechanicznych na okres 2 lat w sytuacji, gdy wystarczającym dla osiągnięcia celów penalnych tego środka karnego
i zadośćuczynienia funkcji ochronnej na płaszczyźnie represyjnej i prewencyjnej jest orzeczenie zakazu prowadzenia
pojazdów na rok, przy właściwym zastosowaniu kwantyfikatorów stopnia społecznej szkodliwości i wzięciu pod uwagę
dyrektyw wymiaru kary,
3. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zapadłego orzeczenia, a mianowicie:
- art. 335§1 k.p.k. poprzez jego błędne zastosowanie polegające na przyjęciu, że wniosek złożony przez
prokuratora spełniał wymogi wniosku o skazanie bez przeprowadzenia rozprawy z uwagi na porozumienie
pomiędzy oskarżycielem publicznym a oskarżonym, podczas gdy oskarżony wprawdzie wyraził wolę konsensualnego
zakończenia postępowania karnego jednak nie zgodził się na zaproponowane przez prokuratora warunki skazania, a
więc i wniosek w trybie art. 335§1 k.p.k. nie powinien był w ogóle w tym kształcie znaleźć się przed obliczem sądu
albowiem brak było przesłanki „uzgodnienia” pomiędzy stronami warunków skazania w ramach konstrukcji z art.
335§1 k.p.k.,
- art. 343§7 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie polegające na rozpoznaniu wadliwego wniosku w trybie art.
335§1 k.p.k. i nie skierowanie sprawy z posiedzenia do rozpoznania sprawy na zasadach ogólnych z uwagi na
fakt niedostrzeżenia niezachowania jednej z podstawowych przesłanek dla wydania wyroku bez przeprowadzenia
rozprawy, a mianowicie uzgodnionej kary i środka karnego pomiędzy oskarżonym a oskarżycielem publicznym.
Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o:
1. warunkowe umorzenie postępowania wobec M. P. na okres roku próby z jednoczesnym orzeczeniem zakazu
prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres roku,
2. ewentualnie zmianę wyroku poprzez wymierzenie M. P. samoistnej kary grzywny w wymiarze 100 stawek,
przyjmując że wysokość jednej stawki wynosi 10zł. oraz orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na
okres roku,
3. ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.
Apelacja zasługuje na uwzględnienie.
Za w pełni zasadny należy uznać zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego w stopniu uniemożliwiającym
jakąkolwiek korektę merytoryczna wydanego wyroku.
Należy zauważyć, że podstawą wystąpienia przez oskarżyciela publicznego z wnioskiem o wydanie wyroku w trybie
art. 335 k.p.k. jest zawarcie przezeń uprzednio porozumienia z oskarżonym odnoszącego się do kary oraz innych
przewidzianych za dany występek.
Zadaniem sądu orzekającego jest więc w pierwszej kolejności ustalenie czy w istocie do takiego uzgodnienia doszło i czy
przedstawiony wniosek zawiera propozycje odpowiadające porozumieniu stron. Negatywne ustalenie w tym zakresie
spowoduje bowiem bądź niemożność wydania orzeczenia na posiedzeniu bądź też konieczność modyfikacji zawartych
we wniosku propozycji.
Artykuł 343 § 7 k.p.k. obliguje sąd do dokonania kontroli poprawności wniosku prokuratora złożonego w trybie
art. 335 § 1 k.p.k. pod względem zarówno formalnym, jak i merytorycznym. Przedmiotem tego rodzaju kontroli
powinna być również, co oczywiste, kwestia zgodności propozycji zawartych we wniosku z treścią ugody pomiędzy
prokuratorem i oskarżonym, gdyż zgodnie z art. 335 § 1 k.p.k. prokurator może wnosić o wymierzenie kar i środków
karnych uzgodnionych z oskarżonym. Sąd, stosownie do treści art. 343 k.p.k., uwzględnić może bowiem jedynie
uzgodniony wniosek. Powołane przepisy nie przewidują zaś możliwości skazania oskarżonego na warunkach innych
niż te, które przedstawione zostały we wniosku uzgodnionym lub wynegocjowane później na posiedzeniu przed sądem
(wyrok SN z dnia 16.07.2013r. III KK 202/13 Prok.i Pr.-wkł. 2013/10/10).
Podniesiony przez apelującego zarzut braku zaistnienia takiego porozumienia pomiędzy oskarżonym a oskarżycielem
publicznym na etapie postępowania przygotowawczego znajduje swoje potwierdzenie w treści protokołu
przesłuchania M. P. w dniu 26.11.2013r.
Co prawda z zawartego w nim oświadczenia wynika, że M. P. chciałby jak najszybszego zakończenia postępowania
karnego i skazania w trybie art. 335 k.p.k., jednakże jednocześnie treść protokołu zawiera stwierdzenie, iż „ja nie
wyrażam zgody na karę zaproponowaną mi przez prokuratora …” .
Takie stanowisko oskarżonego nie uprawniało więc oskarżyciela publicznego do wystąpienia z wnioskiem o wydanie
wyroku skazującego w trybie art. 335 k.p.k. oraz sądu do wydania na posiedzeniu orzeczenia, akceptującego
jednostronne propozycje wymiaru kary, nie objęte zgodą M. P..
Dostrzegając brak takiej zgody Sąd Rejonowy winien rozpoznać sprawę na zasadach ogólnych, a więc skierować ją na
rozprawę i procedować zgodnie z przewidzianymi w tym zakresie przepisami.
Przy braku zgody oskarżonego na wnioski oskarżyciela publicznego odnoszące się do wymiaru kary i środków karnych
wydanie wyroku w trybie art. 335 k.p.k. stanowiło rażące naruszenie przepisów postępowania karnego.
Wadliwość tak powstałego orzeczenia uniemożliwia jego konwalidację w ramach postępowania odwoławczego i
musi skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania na zasadach
ogólnych.