D - Sąd Rejonowy w Giżycku

Sygn. akt V K 235/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 sierpnia 2015 r.
Sąd Rejonowy w Giżycku w V Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w Węgorzewie w składzie:
Przewodniczący – SSR Dorota Sienkiel
Protokolant – st. sekr. sąd. Danuta Betlej
w obecności Prokuratora Elżbiety Biernackiej
po rozpoznaniu w dniach 16.02.2015r., 10.08.2015r.
na rozprawie
sprawy T. S. (1)
urodzonego (...) w G.
syna R. i W. z d. S.
oskarżonego o to, że: W dniu 08 lipca 2014 roku około godz. 21:20 w m. R. gm. W. kierował samochodem osobowym
marki V. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym będąc w stanie nietrzeźwości o stężeniu 1,74 promila alkoholu etylowego
we krwi,
tj. o czyn z art. 178a § 1 kk
1. Oskarżonego T. S. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 178a§1 kk w
zw. z art. 33§1 i 3 kk skazuje go na karę grzywny w wymiarze 60 (sześćdziesiąt) stawek dziennych, przy przyjęciu, iż
wysokość jednej stawki dziennej równa jest kwocie 20 (dwadzieścia) złotych.
2. Na podstawie art. 42§2 kk w zw. z art. 4§1 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia
wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 (dwa) lat.
3. Na podstawie art. 63§4 kk na poczet orzeczonego w pkt. 2 środka karnego zalicza okres zatrzymania prawa jazdy
od dnia 8 lipca 2014r.
4. Na podstawie art. 49§2 kk w zw. z art. 4§1 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia
pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 500 (pięćset)
złotych.
5. Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem opłaty i pozostałe
koszty sądowe w kwocie 1.577,51 (jeden tysiąc pięćset siedemdziesiąt siedem 51/100) złotych.
Sygn. akt V K 235/14
UZASADNIENIE
Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 8 lipca 2015r. służbę w patrolu zmotoryzowanym pełnili funkcjonariusze Straży Granicznej E. K. i A. B. (1).
Około godziny 21 przebywali na trasie P. – R.. O godz. 21:20 w miejscowości R. zatrzymali do kontroli kierowcę
samochodu osobowego marki V. (...) o nr rej. (...), którym okazał się być T. S. (1). W trakcie sprawdzania bagażnika
pojazdu funkcjonariusze (...) wyczuli od kierowcy woń alkoholu. T. S. (1) pytany czy spożywał alkohol, początkowo
stwierdził że nie. Chwilę później podał, że kilka godzin wcześniej wypił kilka piw. Na miejsce wezwany został patrol
Policji. Funkcjonariusze Policji – P. D. i R. K., chcieli poddać T. S. (1) badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym
powietrzu, ten jednak na to się nie zgodził. Został wówczas przewieziony do Szpitala (...) w W., w celu pobrania krwi do
badań. T. S. (2) odmówił również poddania się temu badaniu, krew została więc pobrana po uprzednim zastosowaniu
wobec niego siły fizycznej przez policjantów o godzinie 22:35. Przeprowadzone badania krwi dały wynik 1,74 promila.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. S. (1) (k. 109, 23-24), a także
zeznania świadków: A. B. (1) (k. 110- 110v, 37-38), R. K. (k. 109v, 35), E. K. (k. 109v-110, 32), W. K. (k. 110v-111) T. T.
(k. 111), opinię biegłego A. S. (1) (k. 136) i dokumenty: notatkę urzędową (k. 2-3,7), sprawozdanie z przeprowadzonych
badań krwi (k. 14-15), notatkę służbową wraz z notatnikiem służbowym (k. 46-47).
Oskarżony T. S. (1)nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. W tej sytuacji
odczytano mu jego wyjaśnienia, które złożył w toku dochodzenia. Podał wówczas, że w dniu 8 lipca 2015r. w godzinach
porannych był w G.. Tam między godziną 9 a 11 wypił dwa piwa o pojemności 0,5 litra każde, innego alkoholu nie
spożywał. Towarzyszył mu wtedy jego znajomy W. K.. W godzinach wieczornych ok. 18-19 pojechał do miejscowości
O., gdzie przez 1,5 godziny naprawiał łódź. Następnie udał się do miejsca zamieszkania czyli do K.. Ponieważ pomylił
drogę, znalazł się w R.. Tam zawrócił na polnej drodze i skierował się w stronę W., jednak został zatrzymany do kontroli
przez funkcjonariuszy Straży Granicznej. Na ich pytanie, czy jest trzeźwy, odpowiedział twierdząco, ale jednocześnie
poinformował, że rano wypił dwa piwa. Ponieważ bał się, że jakaś zawartość alkoholu została jeszcze w jego organizmie,
odmówił poddania się badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, a następnie nie zgodził się na
pobór krwi. T. S. (1)podał nadto, że do momentu przyjazdu policjantów wezwanych przez funkcjonariuszy Straży
Granicznej upłynęła niemal godzina. W tym czasie pozostawał sam w swoim samochodzie, gdyż funkcjonariusze
Straży kontrolowali inne pojazdy. Miał możliwość rozmawiania przez telefon, opuszczania samochodu. W pojeździe
miał schowaną plastikową butelkę z bimbrem, który podarował mu jego kolega T. T.. Ponieważ nikt nie zwracał na
niego żadnej uwagi, wypił z butelki małymi łykami ok. 400-500 gram, a resztę zostawił w samochodzie. Oskarżony
nadmienił, że tego dnia nie jadł praktycznie żadnych posiłków, jedynie około godziny 12 zjadł jedną bułkę.
W toku rozprawy T. S. (1) potwierdził wyjaśnienia złożone w tok postępowania przygotowawczego (wyjaśnienia
oskarżonego Tomasza M. S. k. 109, 23-24 ).
Wyjaśnieniom T. S. (1) nie można dać wiary w zakresie ilości spożytego przez niego tego dnia alkoholu, jak i
czasu, w którym miał go pić. Jego relacja w tym zakresie stoi w sprzeczności z zebranym materiałem dowodowym,
w tym z zeznaniami świadków: A. B. (1) i E. K., funkcjonariuszy Straży Granicznej, którzy w dniu zdarzenia
zatrzymali oskarżonego do kontroli. Świadkowie ci zaprzeczyli, jakoby T. S. (1) po zatrzymaniu mógł spożywać
alkohol. Potwierdzili, że istotnie miał możliwość rozmawiania przez komórkę (jest to zbieżne z bilingiem rozmów
telefonicznych z dnia k. 135) oraz palenia papierosów, jednakże stale był przy nim jeden z funkcjonariuszy, więc
nie mógł w tym czasie niezauważenie spożywać jakichkolwiek płynów. Nadto zarówno A. B. (1), jaki i E. K. podczas
sprawdzania pojazdu oskarżonego nie zauważyli żadnych butelek, w których mógłby znajdować się alkohol. (zeznania
A. B. k. 110, 37-38, E. K. k. 109v-110, 32) Z ich relacją koresponduje opinia Zakładu Medycyny Sądowej w B.. Biegli
sporządzający opinię wskazali, że gdyby przyjąć, iż oskarżony między godziną 9 a 11 spożył 1 litr piwa (jak sam
podawał), zawierającegp 5,5% obj. alkoholu, to maksymalny poziom alkoholu we krwi mężczyzny o takiej wadze i
wzroście jak wymieniony, osiągnąłby po 1-1,5 godziny od spożycia. Wyniósłby on wówczas ok. 0,7 promila. Około
godziny 17:00 – 17:30 spożyta przez oskarżonego dawka alkoholu zostałaby całkowicie wyeliminowana. Gdyby kolejna
dawka alkoholu- zgodnie z twierdzeniem T. S. (1)- została przez niego spożyta około godziny 21:45 oraz przyjmując,
że było to 400 ml napoju alkoholowego o zawartości 50 % obj. Alkoholu, to maksymalny poziom osiągnięty zostałby
po 1-1,5 godziny od spożycia. Tak więc poziom ten zostałby osiągnięty ok. 22:45 – 23:15 i wyniósłby ok. 2,7 promila.
Oznacza to, że T. S. (1) spożył inne ilości alkoholu, niż deklarował lub pił go w innym czasie (opinia k. 114-116).
Biegły zaznaczył, że choć zalecane jest, by do badania były pobrane dwie próbki krwi w odstępie godzinowym a w
przedmiotowej sprawie pobrano tylko jedną, jednak wystarczyło to by odpowiedzieć na pytanie, czy deklarowana przez
oskarżonego ilość i czas spożycia alkoholu koresponduje z ustaloną alkoholemią (opinia biegłego A. S. k. 136)
W ocenie Sądu, zarówno opinia ustna, jak i wcześniejsza opinia pisemna, wydana przez biegłych nie budzą żadnych
zastrzeżeń, są one bowiem pełne i jasne, oparcie znajdują w zgromadzonej w sprawie dokumentacji i specjalistycznej
wiedzy oraz zasadach logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej.
Relację oskarżonego T. S. (1)w zakresie w jakim twierdził, iż po zatrzymaniu do kontroli przez funkcjonariuszy Straży
Granicznej wypił napój alkoholowy należy uznać za całkowicie niewiarygodną również z tego powodu, że wersja
ta pojawiła się dopiero w toku postępowania przygotowawczego. O tym, że rzekomo wypił alkohol po zatrzymaniu
przez Straż Graniczną nikogo wcześniej nie informował, w tym funkcjonariuszy Policji, którzy przewieźli go do
szpitala w celu pobrania krwi do badań. Nadto zachowanie takie uznać należałby za całkowicie nieracjonalne. Gdyby
przed zatrzymaniem przez funkcjonariuszy Straży pił tylko piwo, w ilości 1 litra w godzinach przedpołudniowych,
to musiał mieć świadomość, że zawartość alkoholu w jego organizmie, o ile nie został on całkowicie z niego
wyeliminowany, musiałaby być nieznaczna. W tej sytuacji spożywając alkohol przed przyjazdem policjantów, którzy
mieli przeprowadzić badanie trzeźwości T. S. (1), działałby niewątpliwie na swoją niekorzyść.
Sąd dał wiarę zeznaniom świadka W. K., który podał że w dniu 8 lipca 2015r. wraz z T. S. (1) spożywał piwo. Świadek
odał, że oskarżony wypił wówczas dwa półlitrowe piwa, jedno około godziny 9:00, drugie około godziny 10:30 – 11:00.
(zeznania W. K. k. 110v-111). Zwrócić jednak należy, że nie musiał to być jedyny alkohol, jaki tego dnia spożywał T.
S. (1). W. K. pożegnał się bowiem z kolegą ok. godziny 12 i nie mógł widzieć, czy oskarżony nie pił jeszcze innych
napojów alkoholowych Nadto sąd nie znalazł podstaw, by odmówić wiarygodności zeznaniom T. T., który podał, że w
lipcu 2015r. podarował T. S. (1) alkohol 50-60%. Przywiózł go z W. i przekazał go oskarżonemu w plastikowej butelce.
(zeznania T. T. k. 111, 39). Świadek istotnie mógł podarować taki alkohol koledze, jednak dalszy los tego prezentu nie
jest znany. Niewątpliwie T. S. (1) nie mógł go spożywać po zatrzymaniu przez funkcjonariuszy Straży Granicznej, gdyż
przeczy temu opinia biegłych z Zakładu Medycyny Sądowej w B..
Mając na uwadze zebrany materiał dowodowy należało uznać, że swoim zachowaniem oskarżony T. S. (1)
wyczerpał ustawowe znamiona występku opisanego w art. 178a§1 kk, którego istota polega na prowadzeniu pojazdu
mechanicznego w stanie nietrzeźwości.
Z art. 115§16 kk wynika, iż stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo
prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza przekracza
0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Już sam zatem tylko fakt prowadzenia pojazdu
w takim stanie pociąga za sobą wypełnienie znamion przestępstwa, chociażby pojazd był prowadzony całkowicie
prawidłowo, sprawca nie naruszył żadnej innej zasady bezpieczeństwa w ruchu i nie sprowadził konkretnego
niebezpieczeństwa. Jest ono dokonane w momencie uruchomienia pojazdu i podjęcia jazdy.
Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze wszelkie okoliczności podmiotowo- przedmiotowe sprawy, w tym znaczny
stopień nietrzeźwości oskarżonego i jednocześnie brak w jego motywacji okoliczności łagodzących. Jednocześnie
Sąd wziął pod uwagę wcześniejszą niekaralność T. S. (1) (dane o karalności k. 129). Analizując okoliczności
przedmiotowej sprawy, Sąd doszedł do przekonania, że karą adekwatną do okoliczności czynu będzie kara grzywny
wymiarze 60 stawek dziennych. Powinna spełnić w stosunku do oskarżonego funkcję prewencyjną i wychowawczą,
by powstrzymać go od popełniania kolejnych przestępstw. Wysokość stawki dziennej Sąd określił kierując się
wskazaniami wymienionymi w art. 33§3 kk, a więc uwzględnił, że oskarżony jest osobą bezrobotną, pozostającą na
zasiłku w wysokości 800 złotych. Zdaniem Sądu stawka dzienna w kwocie 20 zł uwzględnia wszystkie przytoczone
wyżej okoliczności.
Nadto na zasadzie 42§2 kk Sąd orzekł środek karny w postaci obligatoryjnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów
mechanicznych w ruchu lądowym, na okres 2 lat. Nadmienić należy, że ustawą z dnia 20 marca 2015r. o zmianie
ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015r. poz. 541) wprowadzono zmianę do art.
42§2 kk, obowiązującą od dnia 18 maja 2015r., zgodnie z którą Sąd obecnie jest zobligowany do orzeczenia zakazu
prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju, na okres nie krótszy niż 3 lata, jeżeli sprawca w
czasie popełnienia przestępstwa wymienionego w §1 był w stanie nietrzeźwości. Górna granica tego zakazu to 15 lat.
Zgodnie z treścią art. 4 §1 kk jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie pełnienia przestępstwa,
stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeśli jest względniejsza dla
sprawcy. Sąd w przedmiotowej sprawie zastosował przepisy obowiązujące przed wymienionymi wyżej zmianami,
bowiem były one korzystniejsze dla oskarżonego, gdyż przewidywały one możliwość orzeczenia zakazu na okres od 1
roku do 10 lat. Orzekając środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu
lądowym Sąd baczył na stopień zawartości alkoholu w organizmie sprawcy oraz inne wymienione wyżej okoliczności
popełnienia przestępstwa. Zdaniem Sądu zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym
w ruchu lądowym w orzeczonym rozmiarze będzie wystarczający do osiągnięcia wobec sprawcy celów oraz funkcji
wymienionego środka karnego.
Na podstawie art. 63§4 kk na poczet orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów
mechanicznych w ruchu lądowym zaliczono okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 8 lipca 2015r.
Dla wzmocnienia funkcji kary na zasadzie art. 49§2 kk Sąd orzekł ponadto środek karny w postaci świadczenia
pieniężnego w kwocie 500 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Również
w przypadku tego uregulowania ustawą z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. z 2015r. poz. 541) a następnie ustawą z dnia 20.02.2015r. o zmianie ustawy - Kodeks karny
oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015r. poz. 396) wprowadzono zmianę, albowiem zgodnie z art. 43a§2 kk w
razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 178a§1 kk sąd jest obecnie zobligowany orzec świadczenie
pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 kk na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej
w wysokości co najmniej 5000 złotych. Sąd, podobnie jak wyżej, zastosował przepis obowiązujący przed zmianami,
jako że jest on względniejszy dla oskarżonego.
O kosztach orzeczono stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych
( Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) i art. 627 kpk.