D - Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

Sygn. akt III AUa 1332/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 20 stycznia 2015 r.
Sąd Apelacyjny we Wrocławiu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:
Przewodniczący: SSA Irena Różańska-Dorosz (spr.)
Sędziowie:SSA Ireneusz Lejczak
SSA Maria Pietkun
Protokolant: Robert Purchalak
po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2015 r. we Wrocławiu
na rozprawie
sprawy z wniosku R. R.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.
o emeryturę
na skutek apelacji R. R.
od wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 03-06-2014 r. sygn. akt V U 1933/2014
oddala apelację.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z 3 czerwca 2014 r. Sąd Okręgowy w Legnicy V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie
R. R. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L. z 19 lutego 2014 r., odmawiającej wnioskodawcy
prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych.
Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy wydał w oparciu o następująco ustalony stan faktyczny:
Wnioskodawca R. R., urodzony (...), na dzień 1 stycznia 1999 r. wykazał wymagane 25 lat okresów składkowych i
nieskładkowych. Wnioskodawca przystąpił do OFE, ale złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na
rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa. W okresie od
1 lipca 1972 r. do 31 marca 1980 r. R. R. był zatrudniony w (...) Zakłady (...) w N., w pełnym wymiarze czasu pracy,
wykonując pracę kierowcy widlaków.
W czasie od 1 kwietnia 1980 r. do 31 marca 1981 r. ubezpieczony wykonywał pracę kierowcy ciągnikowego w
Spółdzielni (...) w O..
Taką samą pracę kierowcy ciągnikowego R. R. wykonywał w okresie od 1 kwietnia 1981 r. do 30 kwietnia 1991 r. w
Spółdzielni (...).
Pracę traktorzysty – mechanika ubezpieczony wykonywał w wymiarze ½ etatu w okresie od 27 listopada 1995 r. do
27 grudnia 1996 r. w Zakładzie (...) z siedzibą w B..
Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd pierwszej instancji uznał, że odwołanie wnioskodawcy nie zasługiwało na
uwzględnienie. Sąd ten, przytaczając treść art. 184 i art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie
wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskazał,
że bezspornym było, że w dacie wydania decyzji przez organ emerytalny wnioskodawca ukończył 60 lat, zaś na dzień 1
stycznia 1999 r. udowodnił wymagane okresy składkowe i nieskładkowe w wymiarze 25 lat. Wnioskodawca przystąpił
do OFE, ale złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za
pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa. Sporną kwestią było natomiast to, czy wnioskodawca posiadał
15-letni staż pracy w szczególnych warunkach. Sąd stwierdził, że w świetle całokształtu zebranego w sprawie materiału
dowodowego kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy miała ocena charakteru pracy wykonywanej przez
wnioskodawcę w okresie od 1 lipca 1972 r. do 31 sierpnia 1980 r. Zdaniem tego Sądu w okresie zatrudnienia w (...) R. R.
nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prac wymienionych w stanowiącym załącznik do wymienionego
rozporządzenia wykazie A, Dział VIII, poz. 2 i 3, w związku z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu
drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm.). Wykonując pracę kierowcy widlaków ubezpieczony nie wykonywał
sugerowanej przez niego pracy kierowcy ciągników, wymienionej w dziale VIII, poz. 3, czy też pracy kierowcy
samochodów ciężarowych, wymienionej w dziale VIII, poz. 2. Sąd Okręgowy wskazał, że w świetle art. 2 pkt 42a i
pkt 44 wymienionej ustawy, ciągnik może być samochodowy, tj. pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie
wyłącznie do ciągnięcia przyczepy; określenie to obejmuje ciągnik siodłowy i ciągnik balastowy lub rolniczy, tj. pojazd
silnikowy, którego konstrukcja umożliwia rozwijanie prędkości nie mniejszej niż 6 km/h, skonstruowany do używania
łącznie ze sprzętem do prac rolnych, leśnych lub ogrodniczych; ciągnik taki może być również przystosowany do
ciągnięcia przyczep oraz do prac ziemnych. W przekonaniu Sądu widlaki, których operatorem był wnioskodawca
nie są ciągnikami samochodowymi, gdyż nie są przeznaczone konstrukcyjnie wyłącznie do ciągnięcia przyczepy i
nie mogą być uznane za ciągnik siodłowy, ani też ciągnik balastowy. Widlaki nie są również skonstruowane do
używania łącznie ze sprzętem rolniczym do prac rolnych, leśnych lub ogrodniczych, ani też nie są przystosowane
do ciągnięcia przyczep oraz do prac ziemnych. Konstrukcja widlaków umożliwia jedynie unoszenie ciężarów i ich
przemieszczanie, i to jest ich jedyna ze względu na ich konstrukcję i przeznaczenie możliwa do wykorzystania
funkcja. Wbrew argumentom ubezpieczonego, widlak nie jest także samochodem ciężarowym, gdyż nie jest pojazdem
samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu ładunków; jest pojazdem przystosowanym jedynie do
unoszenia w celu przemieszczenia ładunków.
Wyjaśnienie powyższych okoliczności nie wymagało, zdaniem Sądu, wiedzy specjalnej, stąd nieprzydatnego do
rozstrzygnięcia tych okoliczności dowodu z opinii biegłego z zakresu transportu Sąd Okręgowy nie uwzględnił. W
świetle zebranego w sprawie materiału Sąd pierwszej instancji uznał, że w okresie zatrudnienia w (...), R. R. nie
wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy kierowcy, czy to pojazdów samochodowych, czy też ciągników. W
tych zaś okolicznościach ocena pozostałych spornych okresów, których łączny wymiar jest krótszy od wymaganych
co najmniej 15 lat, jest bezprzedmiotowa. Niezależnie bowiem od charakteru wykonywanej w tych spornych okresach
pracy, ustalenia zaskarżonej decyzji, wskazujące na brak wymaganych co najmniej 15 lat okresów wykonywania pracy
w szczególnych warunkach są uzasadnione.
Z wyrokiem tym nie zgodził się wnioskodawca, wywodząc apelację, w której zarzucił orzeczeniu:
1. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS w
związku z art. 184 ust. 1 tej ustawy oraz § 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku
emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach i w szczególnym charakterze, polegające na
wadliwym przyjęciu przez Sąd Okręgowy w Legnicy, że wnioskodawca nie nabył uprawnienia do emerytury,
2. naruszenie przepisów postępowania:
• art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę dowodów w sprawie i sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z
treścią zebranego w sprawie materiału poprzez przyjęcie, że pojazdy widłowe typu (...) oraz(...) nie należą
do samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalistycznych
pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15,
samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów
i motorniczych tramwajów ewentualnie do ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych,
• art. 217 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. w zw. z art. 286 k.p.c. poprzez całkowicie nieuzasadnione pominięcie
wniosku dowodowego wnioskodawcy w postaci dowodu z opinii biegłego z zakresu mechaniki samochodowej, co
stanowiło, że postępowanie dowodowe nie zostało przeprowadzone przez sąd pierwszej instancji w całości, gdyż
powyższy dowód został zawnioskowany na okoliczności mające znaczenie dla sprawy, przez co strona wnioskująca
utraciła tzw. „prawo do dowodów”,
• art. 217 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. w zw. z art. 299 k.p.c. poprzez nieprzesłuchanie wnioskodawcy, co
doprowadziło do niewyjaśnienia okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy;
3. błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na nieuzasadnionym przyjęciu, że pojazd widłowy nie jest samochodem
ciężarowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu ładunków, gdy tymczasem widlaki przeznaczone są właśnie
do przewozu ładunków.
Wskazując na powyższe apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uwzględnienie odwołania, tj.
przyznanie wnioskodawcy prawa do emerytury od daty złożenia wniosku oraz zasądzenie od organu rentowego na
rzecz wnioskodawcy kosztów procesu wg norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego, ewentualnie o
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi p[pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia przy
uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego.
Dodatkowo na podstawie art. 380 k.p.c. apelujący wniósł o rozpoznanie przez sąd II instancji postanowienia
sądu okręgowego oddalającego wniosek wnioskodawcy o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego
sądowego z zakresu mechaniki samochodowej i transportu i przeprowadzenie tego dowodu na podstawie art. 381
k.p.c. na okoliczność, czy pojazdy, którymi jeździł wnioskodawca w okresie zatrudnienia w (...)należały do pojazdów
wymienionych w rozporządzeniu RM z 1983 r.
W uzasadnieniu apelacji wnioskodawca zarzucił, że oddalenie przez Sąd Okręgowy wniosku o dopuszczenie
dowodu z opinii biegłego z zakresu mechaniki samochodowej spowodowało, że postępowanie dowodowe nie zostało
przeprowadzone w całości, co w konsekwencji sprawiło, że zaskarżony wyrok nie odpowiada stanowi faktycznemu,
co w dalszej kolejności spowodowało nieprawidłową subsumcję prawną. Apelujący podniósł, że Sąd Okręgowy, w
zakresie zakwalifikowania pojazdów widłowych, na których pracował R. R., nie dysponował specjalistyczną wiedzą
potrzebną do dokonania takiej oceny.
Organ rentowy złożył odpowiedź na apelację, w której wniósł o jej oddalenie i zasądzenie na rzecz ZUS-u zwrotu
kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych. Wskazał, że pojazdy,
na których pracował wnioskodawca nie były ani ciągnikami, kombajnami lub pojazdami gąsienicowymi, ani też
samochodami specjalistycznymi. Wnioskodawca nie był też kierowcą samochodu ciężarowego, autobusu, czy też
trolejbusu. W konsekwencji nie wykonywał on prac wskazanych w Wykazie A, dział VIII poz. 2 i 3, załącznika do
Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie.
Sąd Apelacyjny nie stwierdza zarzucanego naruszenia prawa materialnego, ani też przepisów procesowych. Sąd
Okręgowy dokonał prawidłowych i wyczerpujących ustaleń w zakresie stanu faktycznego sprawy, jak też zastosował
właściwe przepisy prawne, które przytoczył i przeanalizował w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Sąd Apelacyjny w
pełni przychyla się do powyższych ustaleń oraz dokonanej przez Sąd pierwszej instancji wykładni przepisów.
Nie było sporu między stronami co do faktu, że wnioskodawca ukończył 60 rok życia, oraz że na dzień 1 stycznia 1999
r. legitymuje się ponad 25-letnim stażem pracy. Spór dotyczył natomiast kwestii wykazania przez ubezpieczonego, że
przez co najmniej 15 lat był zatrudniony w warunkach szczególnych.
Jak to słusznie wskazał Sąd Okręgowy przepis art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.2013.1440 j.t. ze zm.) pozwala mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia
1948 r. nabyć, po osiągnięciu wieku przewidzianego, m. in. w art. 32, prawo do emerytury, jeżeli w dniu wejścia w
życie ustawy (1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:
1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach
dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym 65 lat oraz
2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, tj. 25 lat.
Emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku
o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu,
na dochody budżetu państwa. Wiek emerytalny pracowników wykonujących pracę w warunkach szczególnych określa
wydane na podstawie art. 32 ust. 4 ustawy emerytalnej rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie
wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U.
z 1983 r., nr 8, poz. 4 ze zm.). Przepis § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w
szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące
warunki:
1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn,
2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.
Zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. okresami pracy uzasadniającymi prawo
do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym
stanowisku pracy.
Organ rentowy stwierdził, że wnioskodawca nie udowodnił żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych. Spór
natomiast dotyczył przede wszystkim charakteru pracy wnioskodawcy w (...) Zakładach (...) w N., gdzie R. R.
zatrudniony był w okresie od 1 lipca 1972 r. do 31 marca 1980 r. jako operator widlaków, bowiem w ocenie Sądu
Okręgowego bez tego okresu nie byłoby możliwe przyznanie wnioskodawcy spornego świadczenia.
Zdaniem R. R. charakter jego pracy jako operatora widlaków odpowiadał pracy kierowcy samochodu ciężarowego o
dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych) pojazdów
członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów
uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych
tramwajów, ewentualnie pracy kierowcy ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych.
W tym miejscu należy wskazać, że rodzaje prac wykonywanych w szczególnych warunkach i szczególnym charakterze
określa ww. rozporządzenie w § 4 – 15 oraz wykazy stanowiące załącznik do rozporządzenia. Ww. prace
kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych,
specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych… wymienione są w
wykazie A, dziale VIII pod poz. 2 załącznika do ww. rozporządzenia z 7 lutego 1983 r., natomiast prace kierowców
ciągników… wymienione są w wykazie A, dziale VIII pod poz. 3.
Istota sprawy sprowadzała się zatem do ustalenia, czy wnioskodawca faktycznie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy
wykonywał ww. czynności uprawniające do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, przy czym
nie był kwestionowany fakt, że w wymienionym okresie R. R. zajmował stanowisko operatora widlaków. W ocenie
apelującego były to pojazdy, które należą do samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej
3,5 tony, ponieważ służyły do przewozu ładunków, ewentualnie można je zaliczyć do ciągników, bowiem mogły służyć
do ciągnięcia maszyn rolniczych i przyczep.
Wbrew przekonaniu apelującego Sąd Okręgowy przeprowadził dokładne postępowanie dowodowe oraz dokonał
logicznego i trafnego wywodu dotyczącego zakwalifikowania pracy wnioskodawcy na ww. stanowisku jako pracy w
warunkach szczególnych, wobec czego nie ma potrzeby jego ponownego i szczegółowego przytaczania. Dochodząc
do słusznych wniosków Sąd nie uchybił zasadom logicznego rozumowania, a oceny tej nie można również uznać
za dowolną. Z tego względu nie jest zasadny zarzut apelacji naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., który skarżący wiąże z
odmienną od swojej definicją wózka widłowego. Jednocześnie trzeba wskazać, że nie wymaga posiadania wiadomości
specjalnych ocena, że wózek widłowy nie jest ciągnikiem, kombajnem i pojazdem gąsienicowym, ani też nie jest
samochodem ciężarowym, nawet jeśli jego masa przekracza 3, 5 tony lub jest przystosowany do przewożenia ładunków
o znacznym ciężarze. Z tego też względu nie można uznać za trafiony zarzutu wnioskodawcy naruszenia przez Sąd
pierwszej instancji art. 217 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. w zw. z art. 286 k.p.c. oraz w zw. z art. 299 k.p.c. przez oddalenie
wniosku dowodowego strony o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego oraz nieprzesłuchanie wnioskodawcy. W ocenie
Sądu Apelacyjnego właściwie Sąd Okręgowy ocenił, że w sprawie nie zachodził wypadek wymagający wiadomości
specjalnych, a zgromadzone w sprawie dowody były wystarczające dla rozstrzygnięcia, wobec czego nie było również
potrzeby korzystania z subsydiarnego dowodu w postaci przesłuchania strony.
Przechodząc do meritum sprawy przede wszystkim wskazania wymaga, że apelujący błędnie interpretuje wymienione
w rozporządzeniu z 1983 r. prace kierowców wymienionych tam pojazdów, dokonując ich analizy wybiórczo i w
oderwaniu od ich całościowego znaczenia. W wykazie A, dziale VIII, pod poz. 2, wskazano m.in. na prace kierowcy
samochodu ciężarowego. Jak to właściwie stwierdził Sąd pierwszej instancji, odwołując się do definicji zawartej w
ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2012.1137 j.t. ze zm.) taki samochód to pojazd
samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków. Wnioskodawca skupił się na zarzucie, że wbrew
przekonaniu Sądu, widlak służy właśnie do przewozu ładunków, podczas gdy pominął istotny element tej definicji,
a mianowicie okoliczność, że chodzi o pojazd samochodowy. Według przepisów ww. ustawy jest to natomiast pojazd
silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h (art. Art. 2 pkt 33). Obsługiwany
przez wnioskodawcę pojazd, jakkolwiek rzeczywiście był przystosowany do przewozu materiałów o znacznej (nawet
do kilku ton) masie, tak jednocześnie nie bez znaczenia jest, że był stosowany w transporcie bliskim i magazynowaniu.
Kierując się zasadami doświadczenia życiowego można wskazać, że wózki widłowe używane są głównie do prac
załadunkowych i rozładunkowych w magazynach czy fabrykach, na terenach konkretnych zakładów pracy. Ze
względu na konstrukcję tych pojazdów i uwarunkowania prawne pojazdy te, jakkolwiek mogą się przemieszczać,
tak nie są przystosowane do poruszania się po drogach publicznych przy udziale innych uczestników ruchu. Trzeba
bowiem rozróżnić prace kierowcy pojazdów wymienionych w ww. wykazie A, a operatora wózka widłowego, jakim
był wnioskodawca. W ocenie Sądu Apelacyjnego zamiarem racjonalnego ustawodawcy zaliczającego jako prace
wykonywane w warunkach szczególnych prace kierowców samochodów ciężarowych…, prace kierowców ciągników,
kombajnów było uwzględnienie pewnej specyfiki pracy na takich stanowiskach, która wiąże się z wykonywaniem
czynności wymagających dużo większego skupienia, koncentracji i przewidywania sytuacji niebezpiecznych, niż w
sytuacji obsługi wózka widłowego. Jakkolwiek w obu przypadkach może chodzić o przewóz nierzadko ładunków o
znacznej masie i niebezpiecznych, tak zasadnicza różnica dotyczy faktu, że operator wózka widłowego porusza się
po zamkniętym terenie, tj. przede wszystkim po drogach wewnątrzzakładowych, magazynach i halach z niedużą
prędkością, natomiast kierowca samochodu ciężarowego, ciągnika balastowego, czy ciągnika siodłowego porusza się
praktycznie wyłącznie po drogach publicznych, przy udziale innych użytkowników tych dróg i często w trudnych
warunkach atmosferycznych. Dodatkowo kierowcy takich pojazdów, w przeciwieństwie do operatorów wózków
widłowych, muszą mieć odpowiednie kwalifikacje psychofizyczne oraz posiadać dokument uprawniający ich do
prowadzenia takich pojazdów, podczas gdy od operatora wózka widłowego wymaga się ukończenia odpowiedniego
wieku i uzyskania przeszkolenia w zakresie obsługi takiego pojazdu.
Znaczące jest też, że pracodawca nie wystawił wnioskodawcy odpowiedniego świadectwa wykonywania pracy
w warunkach szczególnych obejmującego ww. sporny okres, co oznacza, że nie zaliczał jego zatrudnienia
do wykonywanego w warunkach szczególnych. Nie można jednocześnie zakładać, że pracodawca omyłkowo
tylko wystawił ubezpieczonemu zwykłe świadectwo pracy, a według Sądu Apelacyjnego charakter zatrudnienia
wnioskodawcy w tym czasie świadczy o tym, że nie było podstaw do wystawienia mu świadectwa pracy w warunkach
szczególnych i dlatego pracodawca tego nie uczynił.
Podsumowując, zebrany materiał dowodowy został poddany właściwej ocenie przez Sąd pierwszej instancji, zgodnie
z zasadą swobodnej oceny dowodów. Sąd Okręgowy prawidłowo uznał, że wnioskodawca nie wykazał 15 lat pracy w
warunkach szczególnych, nie spełnia zatem przesłanek do przyznania mu prawa do wcześniejszej emerytury. Apelacja
zawiera bowiem jedynie własną ocenę faktów odmienną od przyjętej przez Sąd Okręgowy i interpretację definicji pracy
w warunkach szczególnych na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego i kierowcy ciągnika.
Odnosząc się do wniosku apelującego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu mechaniki
samochodowej i transportu zaznaczyć także należy, że granicą dopuszczania dalszych dowodów jest potrzeba
dostatecznego wyjaśnienia sprawy, który to warunek został w niniejszej sprawie spełniony.
Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł o oddaleniu apelacji wnioskodawcy
jako bezzasadnej.
R.S.