Microsoft Word Viewer - JEŚLI DUSZA ODDAJE SIĘ BOGU.docx

JEŚLI DUSZA ODDAJE SIĘ BOGU
Jeśli dusza szczerze oddaje się Bogu, Bóg nad nią pracuje. Cierpienie i miłość są głównymi
elementami tej boskiej gry. Cierpienie-aby wykuć głębię w duszy. Miłość-aby złagodzić cierpienie i
znów miłość, aby wypełnić duszę, dając jej równowagę pokoju. Dusza czuje, że jest pod działaniem
potężnej ręki Boga i w milczącym oczekiwaniu patrzy-chociaż przez łzy- na pracę Ukochanego.
Ale czasem praca Boga nad duszą dochodzi aż do punktu, gdy jest ona zmiażdżona przez udręki
bardziej bolesne niż śmierć. Nie czuje już znikąd pomocy ani duchowego oparcia. Cała ziemia staje się
dla niej bezkresną pustynią.
Dzieje się wtedy nowy cud, rodzi się nieskończone zaufanie, desperackie zdanie się na tego Boga,
który-aby ją przygotować do Nieba- dopuszcza cierpienia i noce. I zaczyna się między Bogiem a duszą
nowy dialog, znany jedynie Bogu i duszy. Dusza mówi: <<Panie, Ty widzisz, że otaczają mnie mroki
śmierci. Ty znasz bezmiar niepewności mego ducha i wiesz, że nikt chyba nie może go uspokoić. Ty
sam weź mnie w opiekę. Tobie ufam. A w oczekiwaniu na przyjście do Życia pracuję dla Ciebie, dla
sprawy Nieba>>.
Dusza jest jak korona kwiatu, która otworzyła się na miłość Boga i – oderwana od łodygi-wznosi się
do słońca, coraz bliżej jego światła i ciepła. Aż w momencie, który Bóg wyznaczył, stopi się z Nim, już
nie chwiejąc się, już nie sama, lecz ukojona na zawsze w nieskończonym morzu pokoju-Bogu.
Chiara Lubich, Tylko Jedno, Katowice 1986