D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Białymstoku

Sygn. akt VIII Ka 820/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 stycznia 2015 r.
Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Marek Wasiluk
Sędziowie: SO Marzanna Chojnowska
SR del. Krzysztof Wildowicz – spr.
Protokolant Agnieszka Malewska
przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej w Białymstoku Bożeny Romańczuk
po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2015 r.
sprawy P. F.
oskarżonego o czyn z art. 178a § 1 k.k.
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku
z dnia 22 września 2014 r., sygn. akt VII K 280/14,
I. Zmienia zaskarżony wyrok w sposób, że:
1) oskarżonego P. F.uznaje za winnego tego, że w dniu 16.02.2014 r. w B.na ul. (...)prowadził samochód osobowy
marki A.o nr rej. (...)znajdując się w stanie po użyciu środka odurzającego w postaci (...)((...)) o stężeniu 3,0 ng/ml,
to jest czynu z art. 87 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 87 § 1 k.w. wymierza mu karę 600 (sześćset) złotych grzywny,
2) na podstawie art. 87 § 3 k.w., art. 29 § 3 i § 4 k.w. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów
mechanicznych na okres 6 (sześciu) miesięcy, zaliczając na poczet tego środka karnego okres zatrzymania prawa jazdy
od dnia 16 lutego 2014 r. do dnia 03 marca 2014 r. i zobowiązuje P. F. do zwrotu prawa jazdy Urzędowi Miejskiemu
w B.;
II. Zasądza od oskarżonego P. F. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty za obie
instancje oraz kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków za postępowanie odwoławcze.
UZASADNIENIE
P. F. został oskarżony o to, że:
w dniu 17 lutego 2014 r. w B.na ul. (...)prowadził pojazd mechaniczny samochód osobowy marki A.o nr rej.
(...)znajdując się pod wpływem środka odurzającego w postaci (...) ((...)) w stężeniu 3,0 ng/ml (0,003 µg/ml) we krwi,
to jest o czyn z art. 178a § 1 k.k.
Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 22 września 2014 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt VII K 280/14
I. uznał oskarżonego P. F. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tym, że przyjął, iż czyn miał miejsce w
nocy 16.02.2014 r. i za to na mocy art. 178a § 1 k.k. skazał go na karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny ustalając
wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;
II. na mocy art. 42 § 2 k.k., art. 63 § 2 k.k., art. 43 § 3 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu
prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku, zaliczył na poczet orzeczonego środka karnego okres
zatrzymania prawa jazdy od dnia 16.02.2014 r. do dnia 03.03.2014 r. i zobowiązał oskarżonego do zwrotu prawa jazdy
do właściwego ze względy na miejsce zamieszkania Referatu (...);
III. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem opłaty i kwotę 1.449,64 zł tytułem
pozostałych kosztów sądowych.
Apelację od powyższego orzeczenia na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 444 k.p.k. wniósł obrońca oskarżonego
P. F. zaskarżając wyrok w całości.
Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 1 i 2 k.p.k. powyższemu wyrokowi zarzucił:
1. naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez dokonanie błędnej wykładni art. 178a § 1 k.k. i przyjęcie, że
oskarżony swoim postępowaniem wypełnił określone w tym przepisie znamię „znajdowania się pod wpływem środku
odurzającego”, podczas gdy oskarżony znajdował się w stanie „po użyciu środka podobnie działającego do alkoholu”,
przez co wypełnił ustawowe znamiona art. 87 § 1 k.w.
2. naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia – art. 194 w zw. z art. 201 k.p.k., poprzez
dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłych sądowych z zakresu toksykologii bez wydania postanowienia
wskazującego przyczyny uzupełnienia opinii, co naruszyło prawo oskarżonego do obrony, bo w konsekwencji
doprowadziło do przeprowadzenia dowodu zmierzającego wyłącznie do dokonania wykładni obowiązujących
przepisów, który to dowód stanowił podstawę do uznania winy oskarżonego;
3. naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 6 w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k.,
poprzez oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego psychologa i uznanie, że okoliczności jakie mają
być udowodnione nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, w sytuacji gdy wniosek zmierzał do ustalenia, czy
stan w jakim znajdował się oskarżony w chwili czynu pozwalał na uznanie, że był on pod wpływem środka odurzającego
czy jedynie znajdował się w stanie po jego użyciu;
4. naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4, 7, 410, 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k.
poprzez:
a) dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zebranego w spawie materiału dowodowego i oparcie się na dokonanej
przez biegłą Z. W. wykładani art. 178a § 1 k.k. i uznanie wyłącznie na tej podstawie, że oskarżony znajdował się
pod wpływem środka odurzającego, z pominięciem pozostałych dowodów z których wynika jednoznacznie, że środek
odurzający nie wpływał na stan psychofizyczny oskarżonego, oraz
b) odstąpienie od wyjaśnienia w treści uzasadnienia podstawy prawnej orzeczenia, także poprzez odstąpienie od
wyjaśnienia, czy środek odurzający miał realny wpływ na sprawność psychomotoryczną kierującego pojazdem w
stopniu podobnym, jak w sytuacji znajdowania się pod wpływem alkoholu.
Mając na uwadze powyższe, obrońca P. F. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że oskarżony
dopuścił się wykroczenia z art. 87 § 1 k.w. i odstąpienie od wymierzenia środka karnego w postaci zakazu prowadzenia
pojazdów z uwagi na właściwości i warunki osobiste oskarżonego, którego jedynym źródłem utrzymania jest praca
na stanowisku kierowcy.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja obrońcy oskarżonego P. F. okazała się częściowo zasadna, co do kierunku w jakim zmierzała – zmiany
zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że oskarżony zachowaniem swoim wyczerpał znamiona wykroczenia
przewidzianego w art. 87 § 1 k.w. (choć nie wszystkie argumenty skarżącego okazały się trafne). Skutkowała
uwzględnieniem wniosku w/w w zakresie zmiany zaskarżonego wyroku i uznaniem, że P. F. dopuścił się wykroczenia
z art. 87 § 1 k.w. W zakresie w jakim obrońca oskarżonego domagał się odstąpienia od orzeczenia środka karnego w
postaci zakazu prowadzenia pojazdów, apelacja okazała się niezasadna.
W ocenie Sądu Okręgowego skuteczny okazał się zarzut zawarty w pkt 1 apelacji, w którym obrońca poprzez argument
obrazy prawa materialnego zakwestionował rozstrzygnięcie Sądu I instancji związane z przypisaniem oskarżonemu
popełnienia inkryminowanego czynu w stanie „pod wpływem środka odurzającego”, a nie tylko „po użyciu środka
podobnie działającego do alkoholu”, w rozumieniu art. 87 § 1 k.w.
Wskazać należy, że z obrazą prawa materialnego mamy do czynienia wówczas, gdy do ustalonego stanu faktycznego
została zastosowana nieprawidłowa subsumcja prawna (tj. sąd zastosował niewłaściwą kwalifikację prawną lub też
nie zastosował przepisu, który winien był zastosować) bądź też sąd dokonał wadliwej wykładni zastosowanego prawa.
Należy zatem porównywać treść zastosowanego przepisu prawa z ustalonym przez sąd stanem ( ... ) (postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2002 r. o sygn. V KKN 214/01, LEX nr 53005).
Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy zaznaczyć na wstępie należy, że Sąd I Instancji
przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób szczegółowy i obszerny, precyzyjnie ustalił stan faktyczny
sprawy, jednak po części błędnie ocenił zgromadzony materiał dowodowy. Mimo błędów, dzięki prawidłowo
przeprowadzonemu postępowaniu i zgromadzonym dowodom, możliwym było wydanie przez Sąd Okręgowy
orzeczenia o charakterze reformatoryjnym i zakończenie sprawy na etapie postępowania odwoławczego.
Bezspornym w sprawie pozostaje, że P. F.w dniu 16 lutego 2014 r. w B.na ul. (...)prowadził samochód osobowy
marki A.o nr rej. (...)posiadając we krwi (...) ((...)) w stężeniu 3,0 ng/ml. Sąd Rejonowy ocenił, że już sama
obecność środka odurzającego we krwi kierującego o takim stężeniu, przekonuje, iż znajdował się on pod jego
wpływem. Treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje, że Sąd I instancji zdefiniował stan „pod wpływem”
środka odurzającego w sposób kategoryczny, stwierdzając, w ślad za biegłą z zakresu toksykologii opierającą swoje
stanowisko na wynikach spotkania lekarzy tej specjalności i ustaleniu wówczas granic stężenia (...)we krwi, iż dolną
granicą tego stanu jest stężenie (...)we krwi wynoszące powyżej 2,5 ng/ml. Jednocześnie Sąd ten zbagatelizował,
pomijając milczeniem, dorobek doktryny i orzecznictwa, które przy odróżnieniu stanu „pod wpływem” i stanu „po
użyciu” środka odurzającego nakazuje posługiwać się nie tyle kryterium ilościowym stężenia tego środka, co jego
indywidualnym oddziaływaniem na konkretnego sprawcę (por. R. Stefański – Wykroczenia drogowe. Komentarz.
LEX 2011-komentarz do art. 87 k.w.; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07 lutego 2007 r., sygn. akt V KK 128/06 LEX
nr 257849). Należało zatem przyjąć, że Sąd ad quo arbitralnie zdefiniował stan „pod wpływem” środka odurzającego
stosując miernik ilościowy (powyżej 2,5 ng/ml), do czego brak jest upoważnienia ustawowego. To błędne założenie
Sądu I instancji powodowało, że oskarżonemu P. F.ponad wszelką wątpliwość przypisano znajdowanie się „pod
wpływem środka odurzającego”, niezależnie od jego zachowań behawioralnych.
Zauważyć należy, że pojęcie „stanu po użyciu środka podobnie działającego do alkoholu” i stanu „pod wpływem środka
odurzającego” nie są zdefiniowane w żadnym akcie prawnym, tak jak to ma miejsce w odniesieniu do spożytego
alkoholu (por. art. 46 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi, Dz. U. 2012.1356 tekst jednolity ze zm.; art. 115 § 16 k.k.). Skoro ustawodawca w odniesieniu do
środków odurzających nie wprowadził definicji polegającej na przyjęciu i odróżnieniu obu stanów „po użyciu” i
pod wpływem” tych środków tylko na podstawie kryterium ich stężenia w organizmie, zatem brak jest podstaw
normatywnych do wprowadzenia i stosowania takiego materialnego domniemania na etapie stosowania prawa. Tym
samym rozpoznając konkretny przypadek o czyn polegający na prowadzeniu pojazdu w stanie znajdowania się pod
wpływem lub po użyciu substancji odurzającej innej niż alkohol, należy nie tylko stwierdzić istnienie takiego środka
w organizmie osoby kierującej pojazdem, ale również określić, czy wpłynął on na jej zachowanie, na sprawność
psychomotoryczną, w sposób analogiczny, jak w przypadku znajdowania się w stanie nietrzeźwości. Dopiero po takim
ustaleniu możliwe będzie przypisanie sprawcy dodatkowego znamienia kwalifikującego, w postaci znajdowania się
„pod wpływem” środka odurzającego w rozumieniu art. 178a § 1 k.k. Ustalanie tych okoliczności będzie konieczne
dopóty, dopóki ustawodawca nie określi jakie stężenia progowe środków odurzających uznaje za równoważne za
stanem znajdowania się pod ich „wpływem”.
W ocenie Sądu Odwoławczego rację należy przyznać obrońcy oskarżonego i podzielić jego ocenę dowodów związanych
z zarzutem z pkt 1 apelacji, że P. F. w czasie inkryminowanego czynu znajdował się jedynie w stanie „po użyciu
środka odurzającego”. Przekonują o tym przede wszystkim zeznania kontrolujących oskarżonego funkcjonariuszy
Komendy Miejskiej Policji w B. C. K. (k. 63-64), M. K. (k. 64-65) i K. M. (k. 65). Ze spójnych i zbieżnych ze sobą
relacji tych mężczyzn wynika, że P. F. w czasie kontroli drogowej zachowywał się zupełnie normalnie, spokojnie, nie
miał problemów ze sposobem wyrażania się. Z zeznań świadków nie wynika również by oskarżony miał jakiekolwiek
problemy z prawidłowym poruszaniem się kierowanym przez siebie pojazdem. Istotne jest również to, że powodem
poddania P. F. badaniu przy użyciu testera na obecność środków odurzających nie był fakt, iż zachowywał się osobliwie,
a jedynie obecność w pojeździe woni charakterystycznej dla marihuany oraz resztek suszu roślinnego.
Powyższe okoliczności wynikają również z wyjaśnień oskarżonego, który wskazał, że pojazd prowadził pewnie, miał
nad nim pełną kontrolę i stosował się do znaków drogowych (k. 44v-45).
Wszystkie przedstawione okoliczności wskazują, że znajdujące się we krwi oskarżonego środki odurzające w
stwierdzonym stężeniu, nie wpłynęły negatywnie na zachowanie P. F.gdyż w zasadzie nie dały żadnych objawów
somatycznych. Nie upośledziły również jego zdolności do kierowania pojazdem. Nie można zatem mówić, że
stwierdzone we krwi oskarżonego środki odurzające zakłóciły jego sprawność psychomotoryczną w takim stopniu, jak
w przypadku znajdowania się w stanie nietrzeźwości. Wobec tego przyjąć należało, że P. F.w czasie przypisanego mu
czynu znajdował się w stanie po użyciu środka odurzającego w postaci (...)((...)) o stężeniu 3,0 ng/ml we krwi, czym
wyczerpał znamiona wykroczenia przewidzianego w art. 87 § 1 k.w.
Reasumując, Sąd Okręgowy przychylił się do apelacji obrońcy oskarżonego w części dotyczącej zarzutu obrazy prawa
materialnego, której dopuścił się Sąd rozpoznający niniejszą sprawę i zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uznał
P. F. za winnego popełnienia wykroczenia z art. 87 § 1 k.w.
Przypisanie oskarżonemu przez Sąd odwoławczy popełnienia wykroczenia zaktualizowało konieczność wymierzenia
P. F. kary na zasadach określonych w Kodeksie wykroczeń. Wykroczenie z art. 87 § 1 k.w. zagrożone jest alternatywnie
karą aresztu albo grzywną nie niższą niż 50 zł. W ocenie Sądu Okręgowego karą adekwatną i współmierną do wagi
popełnionego przez oskarżonego czynu jest kara 600 złotych grzywny. Kara ta jest bowiem odpowiednia biorąc pod
uwagę zarówno okoliczności obciążające jak i łagodzące, a także warunki i właściwości osobiste sprawcy. Okolicznością
łagodzącą jest niewątpliwe to, że P. F. prowadzi ustabilizowany tryb życia, posiada pracę zarobkową. Wymierzona
kara jest nadto adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i zawinienia oskarżonego, które w niniejszym
przypadku nie są znaczne. Przy wymierzaniu oskarżonemu kary grzywny Sąd wziął także pod uwagę cele prewencji
indywidualnej i generalnej, które winna spełniać ta kara. Zdaniem Sądu wymierzona kara zapobiegnie w przyszłości
ponownym czynom oskarżonego i będzie oddziaływać na niego wychowawczo, ponadto ukształtuje wyobrażenie
społeczeństwa o konieczności przestrzegania norm prawnych i nieuchronności kary.
Wymierzając karę grzywny, Sąd miał na uwadze również dochody obwinionego, jego stosunki majątkowe i możliwości
zarobkowe. Z zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach P. F. (k. 83) wynika, że osiąga on miesięczny dochód w
wysokości 500 złotych. W ocenie Sądu Okręgowego wymierzona kara 600 złotych grzywny nie jest karą nadmierną, a
jest konsekwencją jego niezgodnego z prawem zachowania i będzie stanowiła dla niego realną dolegliwość finansową
w reakcji za popełnione wykroczenie i skłoni go do przemyślenia swojego zachowania.
Zgodnie z art. 87 § 3 k.w. w razie popełnienia wykroczenia określonego w § 1, a więc takiego, jakie zostało
przypisane P. F., orzeka się (obligatoryjnie) zakaz prowadzenia pojazdów. Z uwagi na to, że oskarżony w czasie
przypisanego mu czynu kierował pojazdem mechanicznym, zasadnym było orzeczenie zakazu obejmującego taki
rodzaj pojazdów. Rozstrzygając o wymiarze tego środka karnego, Sąd miał na uwadze przede wszystkim wywołany
zachowaniem oskarżonego stopień zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Im większe jest spodziewane takie
zagrożenie, tym dłuższy winien być okres obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Ratio legis
wymienionego środka karnego polega więc na tym, aby osoby nie przestrzegające zasad bezpieczeństwa, zagrażające
bezpieczeństwu ruchu czy to z braku wyobraźni czy z braku poczucia odpowiedzialności - z tego ruchu wyłączyć.
Czas trwania tego środka zależy od stopnia zagrożenia jakie może stwarzać powrót oskarżonego do ruchu,
ten zaś oceniać należy na podstawie okoliczności rozpatrywanego wypadku, przyczyn, które do zdarzenia
doprowadziły, sposobu prowadzenia pojazdy, a także rodzaju i wagi naruszonych zasad bezpieczeństwa oraz innych
okoliczności wskazujących na stosunek sprawcy do obowiązujących zasad bezpieczeństwa, na jego stopień poczucia
odpowiedzialności. (wyrok Sądu Najwyższego z 24 kwietnia 1982 r. o sygn. V KRN 106/1982, opub. w ONSPG
1982/8/108, LEX 17411).
Kierując się powyższymi względami Sąd Okręgowy uznał, że wymierzenie środka karnego w postaci zakazu
prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy, a więc w minimalnym wymiarze, będzie w przypadku
P. F. wystarczające. Przypomnieć bowiem należy, że w organizmie oskarżonego nie stwierdzono dość znacznej ilości
środków odurzających, które jak wynika ze zgromadzonych dowodów nie miały istotnego wpływu na jego zachowanie.
Nadto sposób prowadzenia pojazdu przez P. F. nie zagrażał w stopniu znacznym innym uczestnikom ruchu. Co więcej
do przedmiotowego zdarzenia doszło w nocy, a więc w porze kiedy ruch drogowy nie był znaczny.
W ocenie Sądu Okręgowego 6 miesięczny okres wykluczenia oskarżonego z ruchu jest odpowiedni do tego, by wymóc
na nim potrzebę i obowiązek podporządkowania się regułom obowiązującym użytkowników dróg.
W toku postępowania, w okresie od dnia 16 lutego 2014 r. do dnia 03 marca 2014 r., P. F. zatrzymane było prawo jazdy i
okres ten zgodnie z art. 29 § 4 k.w. należało zaliczyć na poczet orzeczonego środka karnego. Kierując się dyspozycją art.
29 § 3 k.w. Sąd zobowiązał oskarżonego do zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów Urzędowi
Miejskiemu w B., jako organowi, który ten dokument wydał.
Odnosząc się do zawartego w apelacji obrońcy oskarżonego wniosku o odstąpienie od wymierzenia wobec P. F. środka
karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów, Sąd Okręgowy uznał ten wniosek za niezasadny.
Zgodnie z art. 39 § 1 k.w. w wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie można - biorąc pod uwagę charakter
i okoliczności czynu lub właściwości i warunki osobiste sprawcy - zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary albo
odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego. Podstawowym warunkiem stosowania obu instytucji łagodzących
konsekwencje odpowiedzialności jest - stosownie do § 1 art. 39 k.w. - zaistnienie tzw. wypadku zasługującego na
szczególne uwzględnienie. Ocena czy sytuacja taka zaistniała należy do sądu, a ustawa zakłada tu dwa alternatywne
kryteria, przedmiotowe i podmiotowe, pozwalające na ustalenie czy wypadek taki zachodzi. To pierwsze, to "charakter
i okoliczności czynu", a więc elementy związane z samym czynem, choć nie tylko te, które wchodzą w zakres jego
znamion (jak rodzaj naruszonego dobra, rozmiar szkody czy sposób działania sprawcy), a więc i np. przypadkowość
zachowania, waga naruszonych reguł ostrożności, czy reagowanie na krzywdzące zachowanie innej osoby itd. Te
drugie to "właściwości i warunki osobiste", a więc okoliczności związane z osobowością sprawcy, jego poziomem
intelektualnym, warunkami bytowymi, socjalnymi.
W ocenie Sądu Okręgowego sytuacja oskarżonego P. F. nie jest na tyle wyjątkowa, by można było ją określić,
jako „zasługującą na szczególne uwzględnienie”. Oskarżony ma bowiem, jak każdy inny, obowiązek stosować się do
obowiązujących norm prawnych, a za ich naruszenie ponosić stosowną odpowiedzialność. Jego sytuacja osobista i
rodzinna nie stanowi wystarczającej przeciwwagi do konieczności prewencyjnego i represyjnego oddziaływania na
niego jako sprawcy wykroczenia, na tyle by zasadnym było odstąpienie od wymierzenia środka karnego, który ma
charakter obligatoryjny.
Sąd Odwoławczy ograniczył rozpoznanie środka odwoławczego do powyższego uchybienia, ponieważ rozpoznanie w
tym zakresie było wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych uchybień podniesionych w apelacji
byłoby bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania.
Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.
O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie z art. 634 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. i art.
l18 § 1 k.p.w. Wysokość opłaty od wymierzonej kary grzywny ustalona została w oparciu o art. 3 ust. 1 w zw. z art.
21 pkt 2 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 197 3 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983.49.223 tekst
jednolity ze zm.). Wysokość zryczałtowanych wydatków za postępowanie odwoławcze określona została na podstawie
§ 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych
wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o
wykroczenia (Dz. U. 2001.118.1269).