D - Sąd Okręgowy w Poznaniu

II.W Y R O K
III.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26 sierpnia 2015r.
Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:
Przewodniczący SSO Ewa Taberska
Sędziowie: SO Bożena Ziółkowska
SO Leszek Matuszewski (spr.)
Protokolant st. prot. sąd. M. K.
przy udziale Prokuratora Prokuratury Wojskowej A. H.
po rozpoznaniu dnia 26.08.2015r. sprawy skazanego J. M.
o wyrok łączny
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku łącznego Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w P. z dnia 22.05.2015r. sygn. akt VIII K 835/14
1. zmienia zaskarżony wyrok w punkcie IV w ten sposób, że na poczet orzeczonej kary łącznej zalicza skazanemu
również 110 dni o jakie łącznemu skróceniu uległo odbywanie kar pozbawienia wolności w sprawach podlegających
łączeniu,
2. w pozostałej części utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,
3. zwalnia skazanego od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa wyłożonych kosztów postępowania odwoławczego
L. M. E. B. Z.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy Poznań-Stare Miasto w P., wyrokiem łącznym z dnia 22 maja 2015 r., sygn. akt VIII K 835/14, wydanym
w stosunku do J. M., skazanego prawomocnymi wyrokami opisanymi w punktach 1,2,3,4,5 wyroku na podstawie
art. 569 §1 k.k. i art. 85, art. 86 § 1 k.k. połączył wymierzone podsądnemu kary pozbawienia wolności orzeczone w
wyrokach opisanych w punktach 2 i 3 i wymierzył mu karę łączną 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności.
Na podstawie art. 572 k.p.k. Sąd umorzył postępowanie odnośnie pozostałych wyroków opisanych w punkcie 1,4 i 5.
Na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet orzeczonej kary łącznej zaliczył skazanemu okres odbycia kary w sprawie Sądu
Rejonowego Poznań-Stare Miasto w P. III K 725/09 od 29 listopada 2012 roku do 30 września 2013 roku.
Na podstawie art. 624 §1 k.p.k. oraz art. 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku zwolniono oskarżonego od kosztów
procesu i nie pobrano opłaty.
Z powyższym wyrokiem nie zgodził się obrońca skazanego J. M. , składając apelację i zarzucając orzeczeniu obrazę
przepisów prawa procesowego mogącego mieć wpływ na treść orzeczenia art. 577 k.p.k. , art. 71 § 1 in fine k.k. poprzez
ich niezastosowanie, a także rażącą niewspółmierność orzeczonej kary.
Apelujący wniósł o zmianę kontestowanego wyroku poprzez orzeczenie wobec skazanego kary pozbawienia wolności
przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji oraz zaliczenie na poczet kary łącznej:
a) okresu 110 dni o jaki skrócone zostały kary jednostkowe
b) okresu odbycia kary jednostkowej w sprawie Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto w P. sygn. akt III K 725/09 od
29 listopada 2012 roku do 30 września 2013 roku, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania Sądowi Rejonowemu Poznań-Stare Miasto w P., zwolnienie podsądnego w całości od kosztów sądowych
w postępowaniu apelacyjnym.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje
Apelacja obrońcy skazanego J. M. zasługuje jedynie na częściowe uwzględnienie.
Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w niniejszej sprawie, rozważył okoliczności mające znaczenie
przy wydaniu wyroku łącznego i wydał na tej podstawie słuszne rozstrzygnięcie, uwzględniające wszystkie ustawowe
dyrektywy wymiaru kary łącznej. Sąd meriti prawidłowo zidentyfikował warunki do wydania kary łącznej wobec
sankcji orzeczonych prawomocnie w postępowaniach III K 725/09 oraz II K 668/09. Także uzasadnienie zaskarżonego
wyroku spełnia wszystkie wymagania określone w art. 424 k.p.k., co umożliwia jego instancyjną kontrolę. Błędem
Sądu Rejonowego było niezaliczenie skazanemu na poczet orzeczonej sankcji łącznej -110 dni pozbawienia wolności,
o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia.
Obrońca nie ma racji, zarzucając karze łącznej wymierzonej podsądnemu rażącą surowość. Kara orzeczona wobec
określonej osoby jest karą niewspółmiernie surową w sytuacji, gdy sąd wymierzając ją nie uwzględnił okoliczności
wiążących się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskaźnikami jej wymiaru, czyli wówczas, gdy granice
swobodnego uznania sędziowskiego zostały przekroczone (zob. wyrok SA w Poznaniu z 22 VI 1995 r. II Akr 178/95
Prok. I Pr. 1996/2-3/25).
Sąd Rejonowy słusznie oparł wymiar kary łącznej na zasadzie asperacji ( łączącej w sobie elementy absorpcji
oraz kumulacji). Dyrektywa ta z jednej strony pozwala bowiem uniknąć nieuzasadnionego premiowania sprawcy
popełniającego kilka przestępstw, do czego prowadzi dyrektywa absorpcji oznaczająca w istocie wymiar kary za jedno
z pozostających w zbiegu przestępstw oraz praktyczną bezkarność w zakresie pozostałych, z drugiej strony pozwala
zaś uniknąć konsekwencji w postaci kumulacji dolegliwości wynikającej z orzeczonych kar jednostkowych, a tym
samym naruszenia zasad racjonalności wymiaru kary, do czego prowadzi oparcie wymiaru kary łącznej na dyrektywie
kumulacji.
Obrońca nie ma racji, że w niniejszej sprawie przy wymiarze kar łącznych należało zastosować zasadę pełnej absorpcji.
Może ona znaleźć zastosowanie jedynie w tych wypadkach, gdy zachodzi ścisły związek podmiotowy i przedmiotowy
między pozostającymi w zbiegu przestępstwami. Przez związek ten rozumie się przede wszystkim podobieństwo
rodzajowe zbiegających się przestępstw, motywację oraz czas popełnienia każdego z nich”( wyrok SA w Krakowie z 2
lipca 1992r. II Akr 117/92, KZS 1992, z 3-9, poz. 50).
Podsądny popełnił prawomocnie osądzone przestępstwa w dniach 5 maja 2009 roku i 13 lipca 2009 roku. Nadto były
one wymierzone w różne dobra prawne, jak zdrowie publiczne, czy bezpieczeństwo w komunikacji.
Skazany był nadto wielokrotnie uprzednio karany za przestępstwa. Popełnienie więcej niż dwóch przestępstw jest
istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z
dyrektywy pełnej absorpcji ( wyrok S.A. w Łodzi z dnia 20.09.2001r., sygn. akt II AKa 154/01, Prok. i Pr. 2002/4/26 ).
Wbrew temu, co sugeruje obrońca, opinia z zakładu karnego nie przemawia za zastosowaniem wobec podsądnego
dobrodziejstwa absorpcji. Prawdą jest, że skazany był 14 krotnie nagradzany regulaminowo, a także 3- krotnie
udzielono mu ulgi, a nadto nie był karany dyscyplinarnie. Jednakże z miarodajnej opinii z Zakładu Karnego we
W. wynika, że skazany deklaruje uczestnictwo w nieformalnych strukturach podkultury przestępczej, nie uczy
się, a nadto przejawia niski krytycyzm w stosunku do popełnionych przestępstw ( k.41). Podsądny nie poczynił
zatem spektakularnych postępów w resocjalizacji, które przemawiałyby za ukształtowaniem sankcji łącznej wedle
najkorzystniejszego dla niego wariantu.
Z tych wszystkich powodów kara łączna 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności utrzymuje się w granicach sądowej
swobody wymiaru kary.
Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok poprzez zaliczenie podsądnemu na poczet orzeczonej kary łącznej
pozbawienia wolności 110 dni o jakie łącznemu skróceniu uległo odbywanie jednostkowych kar pozbawienia wolności
w sprawach podlegających łączeniu. Z zebranej w sprawie dokumentacji wynika, że podsądnemu zaliczono na poczet
kar pozbawienia wolności orzeczonych w postępowaniach III K 725/09 oraz II K 668/09 -110 dni tytułem uiszczonych
grzywien ( k.40). Stosownie do art. 71 § 2. k.k. ( obowiązującego w czasie kiedy skazanemu dokonywano tego
zaliczenia) w razie zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności lub ograniczenia wolności, grzywna orzeczona
na podstawie § 1 nie podlega wykonaniu; kara pozbawienia wolności lub ograniczenia wolności ulega skróceniu
o okres odpowiadający liczbie uiszczonych stawek dziennych z zaokrągleniem do pełnego dnia. Sąd Okręgowy w
niniejszym składzie podziela pogląd wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Białymstoku zgodnie, z którym brak jest
podstaw normatywnych do uznania, że skrócenie kary jednostkowej z mocy art. 71 § 2 k.k. odnosi się tylko do tej
kary i że tak skrócona kara powinna być podstawą do określenia granic wyroku łącznego w rozumieniu art. 86 § 1
k.k. Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 20 sierpnia 2014 r. II AKz 245/14 KZS 2014/11/47, LEX
nr 1504328). Z tych powodów Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że na poczet orzeczonej kary
łącznej zaliczył skazanemu również 110 dni o jakie łącznemu skróceniu uległo odbywanie kar pozbawienia wolności
w sprawach podlegających łączeniu,
W pozostałej części, wyrok jako odpowiadający prawu utrzymano w mocy.
Sąd Okręgowy na podstawie art. 626 k.p.k., art. 636 k.p.k. zwolnił skazanego od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa
wyłożonych kosztów postępowania odwoławczego.
SSO Leszek Matuszewski SSO Ewa Taberska SSO Bożena Ziółkowska