D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Suwałkach

Sygn. aktI.Ca 498/16
POSTANOWIENIE
Dnia 15 grudnia 2016 roku
Sąd Okręgowy w Suwałkach I Wydział Cywilny w składzie następującym:
Przewodniczący:
SSO Alicja Wiśniewska
Sędziowie SO :
Elżbieta Iwona Cembrowicz, Cezary Olszewski
Protokolant:
st. sekr. sądowy Ewa Andryszczyk
po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2016 roku w Suwałkach
na rozprawie
sprawy z wniosku I. S.
z udziałem S. O.
o ustalenie miejsca pobytu małoletnich oraz pozbawienie i ograniczenie władzy rodzicielskiej
na skutek apelacji wnioskodawczyni I. S. od postanowienia Sądu Rejonowego w Ełku z dnia 8 września 2016r. sygn.
akt III Nsm 396/13
p o s t a n a w i a:
1.Oddalić apelację.
2.Odstąpić od obciążania wnioskodawczyni kosztami postępowania przed
sądem II-giej instancji.
SSO Elżbieta Iwona Cembrowicz SSO Alicja Wiśniewska SSO Cezary Olszewski
Sygn. akt: I. Ca. 498/16
UZASADNIENIE
Wnioskodawczyni I. S. wystąpiła do Sądu Rejonowego w Ełku o ustalenie miejsca pobytu małoletnich synów: K. O. (1)
i K. O. (2) przy matce. W uzasadnieniu wskazała, że do lipca 2013 r. rodzice dzieci zamieszkiwali razem, ale obecnie
niezadowolony z zachowania matki dzieci, uczestnik postępowania S. O. szantażował i groził. P. uprzednio zdarzały się
nieprzewidziane zachowania z jego udziałem. Prócz tego, nie zajmował się dziećmi i niewłaściwie się do nich odnosił.
Wzbudza on lęk u wnioskodawczyni.
Również S. O. wystąpił do Sądu Rejonowego w Gostyninie o ustalenie przy nim miejsca pobytu synów przy nim. W
uzasadnieniu wskazał, że do lipca rodzice dzieci zamieszkiwali razem, a obecnie I. S. chce wywieść dzieci za granicę.
Sprawę tą przekazano do Sądu Rejonowego w Ełku.
Sprawy z wniosków I. S. i S. O. o ustalenie miejsca pobytu małoletnich dzieci połączono do wspólnego rozpoznania
postanowieniem z dnia 31 grudnia 2013 r.
Dodatkowo I. S. wystąpiła do Sądu Rejonowego w Ełku o pozbawienie S. O. władzy rodzicielskiej nad małoletnimi
dziećmi: K. O. (1) i K. O. (2).
Podobnie S. O. wystąpił do Sądu Rejonowego w Gostyninie o ograniczenie władzy rodzicielskiej I. S. poprzez
powierzenie mu wyłącznego prawa decydowania o leczeniu, kształceniu i wyjazdach zagranicznych synów. Także i tą
sprawę przekazano do Sądu Rejonowego w Ełku.
Sprawy z wniosków I. S. i S. O. w przedmiocie władzy rodzicielskiej połączono do wspólnego rozpoznania
postanowieniem z dnia 20 stycznia 2014 r.
P. w piśmie procesowym z dnia 25 kwietnia 2016 r. I. S. domagała się również trwałego zakazania S. O. kontaktów
z małoletnimi K. O. (1) i K. O. (2).
Zaskarżonym postanowieniem wydanym dnia 8 września 2016 r. w sprawie o sygn. akt: III. N.. 396/13 Sąd Rejonowy
w Ełku powierzył I. S. wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnimi: K. O. (1) i K. O. (2), jednocześnie
ustalając miejsce pobytu małoletnich u matki, ograniczając ją S. O. do prawa interesowania się losem dzieci oraz
współdecydowania o majątku i wyjazdach zagranicznych małoletnich (pkt 1); w pozostałym zakresie wniosek I. S.
dotyczący władzy rodzicielskiej oddalił (pkt 2) oraz oddalił w całości wniosek S. O. (pkt 3); zakazał S. O. utrzymywania
kontaktów z małoletnimi K. O. (1) i K. O. (2) przez okres 6 miesięcy od daty uprawomocnienia się orzeczenia (pkt
4), zaś w pozostałym zakresie wniosek o zakazanie S. O. kontaktów z małoletnimi oddalił (pkt 5); ustalił, że koszty
postępowania związane ze swym udziałem w sprawie strony ponoszą we własnym zakresie (pkt 6) oraz ustalił, iż
brakujące koszty sądowe w postaci zaliczki na opinie ponosi Skarb Państwa (pkt 7).
Oceniając materiał dowodowy zgromadzony w sprawie w świetle art. 111 § 1 k.r.o. Sąd Rejonowy uznał, że nie występuje
trwała przeszkoda w wykonywaniu przez S. O. władzy rodzicielskiej ani nie ujawniły się szczególne okoliczności
wskazujące na nadużywanie przez niego władzy rodzicielskiej, w szczególności podczas zdarzenia we wrześniu 2013
r. (wówczas K. O. (1) był dobrze traktowany) i w kwietniu 2016 r. Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że wprawdzie
S. MarcinOrszulski dopuścił się zaniedbań w sferze obowiązków rodzicielskich wobec dzieci, jednak zaniedbania
te nie były rażące. P. przeciwko pozbawieniu S. O. władzy rodzicielskiej przemawia również potencjalna jakość
osobistych relacji z dziećmi. W tych warunkach Sąd Rejonowy uznał, że brak jest podstaw do pozbawienia S. O. władzy
rodzicielskiej.
Zdaniem Sądu Rejonowego, nie zachodziły też przesłanki uprawniające do trwałego zakazania S. O. utrzymywania
kontaktów z małoletnimi dziećmi. W tym przedmiocie Sąd Rejonowy wskazał m. in., że relacje rodziców małoletnich
dzieci nie są prawidłowe. Postawa S. O. wobec I. S. musi bowiem ulec poprawie. Nie służy bowiem dobru dzieci
doświadczanie przez nich zachowań jawnie deprecjonujących rodzica, który zazwyczaj sprawuje pieczę nad nimi. Z
drugiej strony Sąd Rejonowy zważył w oparciu o opinię RODK, że S. O. racjonalnie podchodzi do życia i gdy dotrze do
niego informacja o istnieniu określonych reguł dotyczących jego relacji z byłą konkubiną I. S. najprawdopodobniej się
do nich dostosuje. W tych warunkach Sąd Rejonowy na mocy art. 1133 k.r.o. orzekł o czasowym (półrocznym) zakazie
kontaktów S. O. z synami.
O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł na mocy art. 520 § 1 k.p.c. uznając, iż brak jest podstaw do odstąpienia
od ogólnej zasady ponoszenia kosztów w postępowaniu nieprocesowym, w szczególności z uwagi na to, że obie strony
w istotnym zakresie przegrały.
O brakujących zaś kosztach sądowych, w postaci wydatków związanych ze sporządzeniem opinii przez (...) (dawniej
(...)), Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych, z uwagi na skomplikowaną sytuację finansową zainteresowanych.
Apelację od powyższego postanowienia w zakresie pkt 2, 5 i 6 wywiodła wnioskodawczyni (uczestniczka postępowania)
I. S.. Powyższemu orzeczeniu zarzuciła:
1) naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie:
a) art. 111 § 1 k.r.o. poprzez jego niezastosowanie, pomimo, że materiał dowodowy jednoznacznie wykazał, iż spełnione
zostały przesłanki z powołanego przepisu, pozwalające na uwzględnienie żądania w całości, a mianowicie nadużycie
władzy rodzicielskiej i rażące zaniedbanie obowiązków rodzicielskich względem małoletnich przez S. O.. Istotną
okolicznością – zdaniem skarżącej – jest to, że uczestnik swoim dotychczasowym postępowaniem rażąco zaniedbywał
i nadal zaniedbuje obowiązki rodzicielskie względem synów: K. O. (1) i K. O. (2). Wielokrotnie dochodziło z jego strony
do ekscesów skierowanych w stronę dzieci, co szczegółowo opisywała I. S. i świadek E. P. porwał on starszego syna
przez co naraził go na nieoczekiwaną, nieplanowaną i niezrozumiałą dla niego rozłąkę z matką. P. S. w kwietniu 2016
r. usiłował po raz kolejny odebrać siłą dzieci. Nie łoży on też na utrzymanie synów, a postępowanie egzekucyjne jest
bezskuteczne. P. S. O. nie dawał przykładu dobrego ojca, o czym świadczy chociażby przemoc fizyczna i psychiczna
wobec matki dzieci, wykorzystywanie ich do swoich interesów. Niewykluczone jest też, że będzie próbował po raz
kolejny uprowadzić dzieci. W konkluzji wskazała, że dla dobra dzieci koniecznym jest pozbawienie S. O. władzy
rodzicielskiej,
b) art. 1133 k.r.o. poprzez orzeczenie jedynie o ograniczonym w czasie zakazie utrzymywania kontaktów S.
O. z małoletnimi synami pomimo, że materiał zgromadzony w toku postępowania wykazał, że dotychczasowe
postępowanie wyżej wymienionego nie ma dobrego wpływu na dzieci (m. in. odbieranie ich siłą od matki). Obecnie
dzieci boją się ojca i już sam widok na ulicy samochodu podobnego do samochodu uczestnika sprawie, że dzieci
przestają się czuć bezpiecznie. P. uczestnik postępowania przez cały okres trwania postępowania (tj. od 2013 r.) nie
zabiegał o normalne kontakty z synami, nie chciał tego nigdy uregulować formalnie, lecz wolał na własną rękę odbierać
dzieci siłą. Wobec tego, że działania podejmowane przez S. O. poważnie zagrażają dobru małoletnich, to do czasu
zmiany zachowania wyżej wymienionego, kontakty z K. O. (1) i K. O. (3) winny być zakazane. W związku z tym, trudno
przewidzieć, kiedy nadejdzie moment zmiany, należy przedmiotowy zakaz orzec na czas nieokreślony.
2) naruszenie przepisów prawa procesowego, a mianowicie:
a) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego i uznanie, że wniosek I. S. o
pozbawienie S. O. władzy rodzicielskiej nad synami nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż w ocenie Sądu dotychczasowe
zaniedbania obowiązków rodzicielskich wyżej wymienionego nie mają charakteru rażącego. Z tak dokonaną oceną nie
sposób się zgodzić, gdyż ze zgromadzonego materiału dowodowego wypływają zupełnie inne wnioski,
b) art. 231 k.p.c. poprzez przyjęcie domniemania, że S. O. po pierwszym okresie sprzeciwu i buntu, dojdzie do czasu
wycieszenia i wówczas spokojnie można będzie określić zasady, na jakich mógłby spotykać się z synami. Przyjęcie
przedmiotowego domniemania nie znajduje uzasadnienia w materiale dowodowym, są to jedynie przypuszczenia
Sądu I instancji. Jednakże mając na uwadze, że do tej pory uczestnik nie był w stanie opanować swojego gniewu,
to zapewne nie uczyni tego w przeciągu sześciu miesięcy. Jak sami biegli wskazali: „uczestnik jest emocjonalnie
niezrównoważony, podatny na doświadczenie negatywnych emocji, jak m. in. niezadowolenie, gniew, co rzutuje na
jego zdolności adaptacyjne: jest skłonny do irracjonalnych pomysłów, mniej zdolny do kontrolowania swoich popędów
(…). W trudnych sytuacjach reaguje napięciem, lękiem, często doświadcza stanów wrogości, gniewu”.
Mając na względzie powyższe, skarżąca domagała się zmiany postanowienia w części zaskarżonej poprzez powierzenie
jej wykonywania władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi, jednocześnie ustalając przy niej miejsca pobytu
małoletnich, pozbawiając tej władzy S. O., zakazanie S. O. utrzymywania kontaktów z małoletnimi dziećmi przez
czas nieoznaczony oraz zasądzenie od S. O. na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa
procesowego według norm przepisanych, także wniosła o zasądzenie od S. O. na jej rzecz zwrotu kosztów
postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem II instancji według norm przepisanych.
W odpowiedzi na apelację uczestnik postępowania (wnioskodawca) S. O. wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od
apelantki kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego za postepowanie apelacyjne
według norm przepisanych.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.
Wbrew zarzutom apelacji, Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowych ustaleń, które stanowią wynik właściwej i
wnikliwej oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie. Ustalenia te zostały poczynione w takim zakresie, na
jaki zezwalały przeprowadzone dowody, po dokonaniu ich oceny zgodnie z kryteriami wskazanymi w art. 233 § 1 k.p.c.
Sąd Okręgowy aprobuje utrwalony w orzecznictwie pogląd, że do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może dojść wówczas, gdy
zostanie wykazane uchybienie podstawowym kryteriom oceny, tj. zasadom doświadczenia życiowego i innym źródłom
wiedzy, regułom poprawności logicznej, właściwemu kojarzeniu faktów, prawdopodobieństwu przedstawionej wersji
(por. m. in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2005 r. III CK 314/05, Lex nr 172176). W związku z tym
tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu
wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnia związków
przyczynowo-skutkowych, przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. m. in.
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r. II CKN 817/00, OSNC 2000/7-8/139). Zwalczanie swobodnej
oceny dowodów nie może polegać tylko na przedstawieniu korzystnej dla skarżącego wersji zdarzeń, ustaleń stanu
faktycznego opartej na jego własnej ocenie, lecz konieczne jest posłużenie się argumentami wyłącznie jurydycznymi
i wykazanie, że określone w art. 233 § 1 k.p.c. kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów zostały naruszone,
co miało wpływ na wynik sprawy. Takich uchybień Sądu Rejonowego dokonującego oceny dowodów skarżąca nie
wykazała. Skarżąca jedynie ze wskazanych przez nią dowodów w postaci swoich zeznań oraz wybiórczej oceny opinii
zespołu biegłych O. Zespołu (...) w A. (dawniej (...)), wywodzi odmienne wnioski niż Sąd Rejonowy. Wbrew jednak
twierdzeniom skarżącej ocena przedmiotowych dowodów była prawidłowa i doprowadziła Sąd Rejonowy do trafnych
ustaleń, że nie istnieją podstawy do pozbawiania uczestnika postepowania (wnioskodawcy) władzy rodzicielskiej oraz
zakazania mu utrzymywania kontaktów z małoletnimi dziećmi na czas nieoznaczony.
Skarżąca w apelacji nie wykazała, aby Sąd I instancji naruszył reguły logicznego rozumowania, zasady doświadczenia
życiowego, czy właściwego kojarzenia faktów. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji właściwie ocenił
wiarygodność i moc dowodową wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie, w tym zeznań zainteresowanych
i świadków. Sąd I instancji zasadnie przyjął, że zeznania I. S. obrazują w znacznej części burzliwe jej relacje z S.
O., których ocena wiarygodności wymagała wysokiej rozwagi w kontekście całego materiału dowodowego. Również
ocena zeznań świadka E. G. dokonana przez Sąd Rejonowy nie odbiega od przyjętych reguł logicznego rozumowania i
zasadniczo stanowią one wyraz odczuć aniżeli obiektywny obraz rzeczywistych zachowań S. O.. W konsekwencji, Sąd
Okręgowy uznał, że skarżąca nie podważyła prawidłowości dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny zebranego materiału
dowodowego, w szczególności nie wykazała, aby Sąd ten uchybił wskazaniom wiedzy, czy też regułom logicznego
myślenia. W pisemnych motywach rozstrzygnięcia Sąd I instancji uzasadnił, w oparciu o jakie przesłanki uznał relacje
stron oraz poszczególnych świadków za wiarygodne, bądź też odmówił im tego waloru, a ocenie tej nie można zarzucić
braku obiektywizmu.
Chybiony okazał się też zarzut naruszenia art.. 231 k.p.c. Przepis ten definiując domniemanie faktyczne, stanowi, iż
sąd może uznać za ustalone fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, jeżeli wniosek taki można
wyprowadzić z innych ustalonych faktów. Możliwość zastosowania przez sąd domniemania faktycznego nie może być
jednak interpretowana jako złagodzenie wynikającego z art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. obowiązku dowodzenia przez
stronę faktów, z których wywodzi ona skutki prawne. Zastosowanie domniemania faktycznego powinno mieć miejsce
wtedy, gdy brak jest bezpośrednich środków dowodowych albo istnieją znaczne utrudnienia dowodowe dla wykazania
faktu, a jednocześnie jego ustalenie jest możliwe przy zastosowaniu reguł logicznego rozumowania przy uwzględnieniu
zasad wiedzy i doświadczenia życiowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 2010 r., I CSK 11/10, Lex nr
737365). Należy przy tym pamiętać, że tzw. dowód prima facie oparty na konstrukcji domniemań faktycznych wymaga
wysokiego prawdopodobieństwa istnienia pierwszego i kolejnych zdarzeń sprawczych, pozwalających traktować je,
jako oczywiste (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2010 r., III CSK 245/09, Lex nr 611825).
W niniejszej sprawie nie ma podstaw do tego aby na podstawie wnioskowania w trybie art. 231 k.p.c. uznać,
że zainteresowani nie będą w stanie nawiązać i realizować współpracy w sprawach dzieci. Brak jest podstaw do
jednoznacznego stwierdzenia, iż relacje uczestnika postępowania (wnioskodawcy) z I. S. nie ulegną poprawie i
nie będą oni mogli wypracować wspólnych zasad w zakresie kontaktów dzieci z ojcem. Z pewnością okres sześciu
miesięcy, na który zakazano uczestnikowi postępowania (wnioskodawcy) kontaktów z dziećmi jest adekwatny do jego
postawy, który aktualnie dostrzega potrzebę wykreowania nowego standardu jego kontaktów z wnioskodawczynią
(uczestniczką postępowania).
Wskazać także należy, że podstawę pozbawienia władzy rodzicielskiej w świetle art. 111 k.r.o. stanowią cztery
ustawowe przesłanki, enumeratywnie wymienione w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym, z których każda stanowi
samoistną podstawę pozbawienia władzy rodzicielskiej (K. Gromek, Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz., wyd.
5, Warszawa 2016, opubl. Legalis):
1) trwała przeszkoda w wykonywaniu władzy rodzicielskiej, a więc taka okoliczność, która według rozsądnego
przewidywania będzie trwała przez długi czas, niedający się ustalić albo trudny do przewidzenia, ale obejmujący
długotrwały, z reguły wieloletni okres,
2) nadużywanie władzy rodzicielskiej, czyli stosowanie najdrastyczniejszych form przemocy fizycznej lub psychicznej
przez rodziców, w szczególności nadmierne karanie, zwłaszcza cielesne, wykorzystywanie dziecka do czynów
nierządnych, w tym nakłanianie go do uprawiania prostytucji, zmuszanie dziecka do nadmiernej pracy w domu lub
do pracy zarobkowej, wychowywanie dziecka do przestępczego procederu, doprowadzenie przez brak dbałości do
nagannego zachowywania się dziecka w szkole i do złych jego wyników w nauce, pozbawianie dziecka jego naturalnego
środowiska rodzinnego i bezpośredniej pieczy drugiego z rodziców przez bezprawne zatrzymanie go u siebie, zwłaszcza
gdy łączy się to z wywiezieniem dziecka wbrew woli drugiego z rodziców na stałe za granicę, zamieszkanie wraz z
dzieckiem z nowym partnerem, jeżeli taki układ wywiera niekorzystny wpływ na wychowanie dziecka, rozpijanie
dziecka i wiele innych zachowań, które w głównej mierze stanowią przestępstwo w rozumieniu przepisów Kodeksu
karnego,
3) rażące zaniedbywanie obowiązków względem dziecka, czyli skrajne przypadki zaniechania przez rodziców
realizacji podstawowych czynności, warunkujących prawidłowy rozwój dziecka (np. uchylanie się od świadczeń
alimentacyjnych, porzucenie dziecka, dopuszczenie do przebywania dziecka w okolicznościach niebezpiecznych dla
zdrowia),
4) utrzymywanie się przyczyn umieszczenia dziecka w pieczy zastępczej.
W razie stwierdzenia występowania jednej z trzech przesłanek wymienionych powyżej sąd obligatoryjnie wydaje
postanowienie o pozbawieniu władzy rodzicielskiej. W przypadku wystąpienia przesłanki ostatniej – pozbawienie
władzy rodzicielskiej jest fakultatywne. W każdym przypadku pozbawienie władzy rodzicielskiej może dotyczyć
zarówno jednego, jak i dwojga rodziców.
W ocenie Sądu Okręgowego, materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstaw do pozbawienia
uczestnika postępowania (wnioskodawcy) S. O. władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi. Wprawdzie uczestnik
postępowania (wnioskodawca) posiada ograniczone kompetencje wychowawcze (niezrównoważenie emocjonalne,
podatność na doświadczanie negatywnych emocji, mniejsza zdolność do kontrolowania swoich popędów i radzenia
sobie ze stresem), niemniej jednak okoliczności te nie są wystarczające, aby pozbawić go władzy rodzicielskiej.
Sąd Okręgowy nie doszukał się, aby uczestnik postępowania (wnioskodawca) w sposób rażący zaniedbywał
obowiązki względem dzieci, jak też nadużywał władzy rodzicielskiej. Nie można bowiem pominąć, że w czasie, gdy
pozostawał w związku partnerskim z wnioskodawczynią (uczestniczką postępowania) właściwie opiekował się synami,
zaspokajał ich potrzeby i nie odnotowano żadnego zdarzenia, które zagrażałoby ich dobru. Nie można przy tym
zignorować, że od momentu rozstania zainteresowanych, uczestnik postępowania (wnioskodawca) został pozbawiony
przez skarżącą de facto uczestnictwa w wychowaniu dzieci i kontaktu z nimi, pomimo iż posiadał pełną władzę
rodzicielską. Główną przyczyną tego stanu rzeczy, był silny konflikt, jaki nawiązał się między zainteresowanymi, brak
wypracowania wspólnych decyzji odnośnie sprawowania pieczy nad dziećmi, co wpłynęło na faktyczne ograniczenie
udziału uczestnika postepowania (wnioskodawcy) S. O. w opiece i wychowaniu nad dziećmi, a w efekcie na
podejmowane przez niego działania zmierzające do odzyskania utraconej władzy rodzicielskiej. Podkreślić przy tym
należy, że wnioskodawczyni (uczestniczka postepowania) konsekwentnie od momentu rozstania z uczestnikiem
postępowania (wnioskodawcą) zabraniała mu kontaktów z synami, zaś postawa tego ostatniego świadczy, że chce
czynnie uczestniczyć w procesie wychowawczym synów i towarzyszyć ich dorastaniu. Z pewnością tego rodzaju
trudna sytuacja, wpływa na doświadczanie przez niego wrogości i gniewu wobec skarżącej, czy też podejmowania
irracjonalnych decyzji. Trudno jest więc całkowicie obarczać S. O. winą za zaistniałą sytuację. Sąd Okręgowy nie
dostrzegł, aby skarżąca dążyła do nawiązania prawidłowej komunikacji z uczestnikiem postępowania (wnioskodawcy)
w sprawach ich dzieci, a ona sama była całkowicie bierna wobec nagannych zachowań tego ostatniego.
Nie można też zgodzić się z apelantką, iż uczestnik postępowania (wnioskodawca) uchyla się od łożenia na utrzymanie
synów. Jak sama wnioskodawczyni (uczestniczka postepowania) przyznała na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2016 r.,
S. O. pieniądze wysyła do jej ojca lub poprzez przekazy pocztowe, a także niekiedy wysyła on paczki, jednak ona sama
ich nie odbiera. W podobnym tonie wypowiadał się też uczestnik postepowania (wnioskodawca). Podał, że nie jest on
w stanie płacić zasądzonych alimentów w całości, z uwagi na stan zdrowia, jednak w miarę możliwości partycypuje
w kosztach ich utrzymania. Okoliczności te znajdują też potwierdzenie m. in. w potwierdzeniach nadania przekazów
pocztowych załączonych do akt niniejszej sprawy.
Nie można także podzielić zastrzeżeń skarżącej, iż istniały podstawy do trwałego zakazania uczestnikowi postepowania
(wnioskodawcy) utrzymywania kontaktów z dziećmi. Zdaniem Sądu Okręgowego, materiał dowodowy zgromadzony
w sprawie nie przemawiał za tym, iż uczestnik postepowania (wnioskodawca) zagraża dobru dzieci. Dotychczas
realizowane kontakty S. O. z dziećmi, które nota bene na przestrzeni kilku ostatnich lat były sporadyczne, nie ujawniły,
iż zagraża on ich życiu, zdrowiu, prawidłowemu rozwojowi, bezpieczeństwu, doprowadza ich do demoralizacji,
do kształtowania u nich postaw aspołecznych. Podkreślić przy tym należy, że nie można mówić o uprowadzeniu
dziecka przez rodzica, który nie sprawuje nad nim osobistej pieczy, jeżeli władza rodzicielska tego rodzica nie została
ograniczona lub zawieszona. Taka zaś sytuacja miała miejsce w dniu 5 kwietnia 2016 r.
Nie można też pominąć, że nadrzędnym kryterium w przedmiocie kontaktów stanowi dobro dziecka. Dobro to wymaga
natomiast zapewnienia małoletniemu jak najszerszych kontaktów z tym z rodziców, z którym nie przebywa na co dzień.
W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, że małoletnie dzieci nie utrzymują kontaktów z ojcem, zaś długotrwały
brak tych kontaktów z pewnością wpływa na osłabienie więzi małoletnich z ojcem. Osłabienie tych więzi można było
już zaobserwować podczas badań w Rodzinnym Ośrodku Diagnostyczno – Konsultacyjnym w A. w dniu 24 listopada
2015 r., podczas których dzieci okazywały wobec uczestnika postępowania (wnioskodawcy) S. O. niepewność i dystans,
pomimo iż ten pierwszy wykazywał dużą aktywność w kontakcie z nimi. W świetle powyższego Sąd Okręgowy uznał,
że nieograniczone w czasie pozbawienie dzieci kontaktów z uczestnikiem postepowania (wnioskodawcą) zagrażałoby
ich dobru.
Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. oddalił apelację.
Uwzględniając zaś sytuację osobistą i majątkową, na zasadzie art. 102 k.p.c. Sąd Okręgowy odstąpił od obciążania
wnioskodawczyni kosztami postępowania apelacyjnego.
SSO Elżbieta Iwona Cembrowicz SSO Alicja Wiśniewska SSO Cezary Olszewski