D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

Sygn. akt IV Ka 38/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 lutego 2015 r.
Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Danuta Lesiewska
Sędziowie SO Mariola Urbańska - Trzecka (sprawozdawca)
SO Małgorzata Lessnau-Sieradzka
Protokolant Mateusz Pokora
przy udziale Jerzego Koźmińskiego prokuratora Prokuratury Okręgowej w Bydgoszczy
po rozpoznaniu dnia 18 lutego 2015 r.
sprawy M. G. s. J. i R. ur. (...) w Ś.
oskarżonego z art. 291 § 1 k.k.
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy
z dnia 30 września 2014 roku - sygn. akt IX K 82/14
utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną; wymierza oskarżonemu opłatę w
wysokości 580,00 (pięćset osiemdziesiąt) złotych za II instancję i obciąża go wydatkami poniesionymi przez Skarb
Państwa w postępowaniu odwoławczym.
Sygn. akt IV Ka 38/15
UZASADNIENIE
M. G. został oskarżony o to, że:
w dniu 29 października 2011 r. w B. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z P. M. przyjęli od R. S. i
następnie pomagali w zbyciu elektronarzędzi w postaci:
1) pilarka spalinowa m-ki (...) model (...), nr fabryczny (...)
2) pilarka spalinowa m-ki (...) model (...), nr fabryczny (...)
3) wyrzynarka f-my (...) model (...), nr fabryczny (...), nr oznakowania (...)
4) frezarka f-my (...) model (...) (...), nr fabryczny (...), nr oznakowania (...)
5) wkrętarka f-my (...) model (...) (...), nr fabryczny (...), nr oznakowania (...)
6) szlifierka (...), nr przedmiotu (...), nr oznakowania (...)
7) strug f-my (...), model (...), nr fabryczny (...), nr oznakowania (...)
8) kołkownica f-my “F.”, model (...) – system domino, nr fabryczny (...), nr oznakowania (...)
9) maszyna (...) (...) (...), nr fabryczny779100, nr oznakowania (...)
o łącznej wartości 83.550 zł, pochodzących z przestępstwa, tj. kradzieży jaka miała miejsce w okresie od 16.09.2012
r. do 19.09.2011 r. na terenie posesji nr (...) przy ul. (...) w miejscowości N.
tj. o czyn z art. 291§1 k.k.
Sąd Rejonowy w Bydgoszczy z dnia 30 września 2014 roku sygn. akt IX K 82/14
I. Uznał oskarżonego M. G. za winnego tego, że w dniu 29 października 2011 r. w B. przy ul. (...), nabył od R. S.
elektronarzędzia w postaci:
1) pilarki spalinowej m-ki (...) model (...), nr fabryczny (...) o wartości 1.885 zł
2) pilarki spalinowej m-ki (...) model (...), nr fabryczny (...) o wartości 968,50 zł
3) wyrzynarki f-my (...) model (...), nr fabryczny (...), nr oznakowania (...) wraz z osprzętem o wartości 1,286,57 zł
4) frezarki f-my (...) model (...) (...), nr fabryczny (...), nr oznakowania (...) o wartości 1.672,48 zł
5) wkrętarki f-my (...) model (...) (...), nr fabryczny (...), nr oznakowania (...) o wartości 1.997,59 zł
6) szlifierki (...), nr przedmiotu (...), nr oznakowania (...) wraz z osprzętem o wartości 1.706,80 zł
7) strugu f-my (...), model (...), nr fabryczny (...), nr oznakowania (...) o wartości 1.742,07 zł
8) frezarki do połączeń (kołkownica) f-my “F.”, model (...) – system domino, nr fabryczny (...), nr oznakowania (...)
o wartości 2.872,30 zł
9) młotka (młotowiertarki) (...) (...) (...), nr fabryczny779100, nr oznakowania (...) wraz z osprzętem o wartości
1.015,38 zł
10) pilarki mieczowej SP 200 (...) wraz z osprzętem o wartości 2.609,87 zł
11) pilarki tarczowej (...) (...) (...) wraz z osprzętem o wartości 1.717,40 zł
12) piły taśmowej małej (ręczna pilarka taśmowa (...) (...)) o wartości 7.530,12 zł
13) frezarki śrubowej (frezarka siodowa (...) (...)) o wartości 10.052,79 zł
14) piły mieczowej(...) (pilarka łańcuchowa (...) (...)) o wartości 8.799,91 zł
15) wiertarki (...) (...) o wartości 1.371,95 zł
16) zestawu do metalu H. (...) o wartości 189,78 zł
17) piły tarczowej, talerza szlif, ścisku, zabezpieczenia (...) o wartości 312,74 zł
18) łącznika (...) o wartości 91 zł
19) piły standard 190x26x30 (...) o wartości 90,68 zł
o łącznej wartości 47.913 zł, pochodzących z przestępstwa kradzieży z włamaniem dokonanej przez W. K. w okresie
od 16.09.2011 r. do 19.09.2011 r. na terenie posesji nr (...) przy ul. (...) w miejscowości N., tj. za winnego występku z
art. 291§1 k.k. i za to na podstawie art. 291§1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności
II. Na podstawie art. 69§1 k.k. i art. 70§1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego M.
G. kary pozbawienia wolności na okres 3 (trzech) lat tytułem próby
III. Na podstawie art. 33§2 k.k. wymierzył oskarżonemu M. G. karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny
przyjmując jedną stawkę w wysokości 10 zł (dziesięciu złotych)
IV. Na podstawie art. 46§1 k.k. zobowiązał oskarżonego M. G. do naprawienia w części wyrządzonej szkody poprzez
zapłatę solidarnie z R. S. i W. K. kwoty 43.368,22 zł (czterdzieści trzy tysiące trzysta sześćdziesiąt osiem złotych
22/100)
Powołanym wyrokiem sąd uniewinnił oskarżonego P. M. od popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyrok w odniesieniu
do tego oskarżonego stał się prawomocny.
Wyrok zawiera także rozstrzygnięcie o kosztach procesu.
Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, zaskarżając wyrok w całości na jego korzyść.
Wyrokowi na mocy art. 438 pkt 2 kpk zarzucił obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść
orzeczenia, a mianowicie art. 7 kpk polegająca na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów poprzez uznanie,
że część wyjaśnień i zeznań R. S. zasługuje na przymiot wiarygodności oraz odmowę uznania za wiarygodne wyjaśnień
oskarżonego M. G., a w konsekwencji ustalenie, że oskarżony M. G. miał świadomość, iż elektronarzędzia z kradzieży
z włamaniem oraz poprzez przyjęcie, iż nabył od R. S. wszystkie elektronarzędzia skradzione P. J..
Stawiając ten zarzut wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu,
ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Odwoławczy zważył co następuje:
Apelacja obrońcy oskarżonego jako oczywiście bezzasadna nie zasługuje na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że sąd I instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie
dowodowe, wbrew twierdzeniom apelującego, po czym poczynił jak najbardziej trafne ustalenia faktyczne, w
zakresie określonym w części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, po przeprowadzeniu kompleksowej i gruntownej
analizy i oceny całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie dochodząc do słusznego wniosku,
że materiał zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, że oskarżony swoim
zachowaniem wyczerpał znamiona przypisanego mu przestępstwa umyślnego paserstwa. Sąd zgodnie z przepisami
procedury karnej uzupełnił i ujawnił pełny materiał dowodowy niezbędny do ustalenia okoliczności istotnych dla
rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu, opierając wyrok na kompletnym materiale, bez naruszenia art. 410 kpk.
Lektura uzasadnienia wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego wskazuje nadto, że sąd dokonał zgodnej z wymogami
i zasadami procesowymi, wszechstronnej analizy i oceny całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w
sprawie, stosownie do wskazania zawartego w art. 4 k.p.k., uwzględnił zarówno dowody przemawiające na korzyść,
jak i na niekorzyść oskarżonego nie przekraczając przy tym zasady swobodnej ich oceny, z których to wyprowadził
prawidłowe wnioski co do winy oskarżonego, które to wnioski odpowiadają zasadom logicznego rozumowania oraz
wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. Sąd orzekający w uzasadnieniu wyroku
wskazał wyraźnie jakie fakty uznał za dowiedzione, na czym opierał poszczególne ustalenia i dlaczego nie uznał
dowodów przeciwnych. W związku z powyższym podkreślić należy, iż proces wyrokowania w przedmiotowej sprawie w
pełni odpowiada przepisom procedury karnej, a przedstawiona analiza i ocena dowodów, argumentacja na jej poparcie
nie może budzić zastrzeżeń co do ich poprawności z punktu widzenia zasad wymaganych treścią art. 7 kpk.
Czyniąc natomiast zadość stosownym wymogom procesowym przewidzianym dla postępowania odwoławczego treścią
przepisów art. art.: 433 § 2 i 457 § 3 k.p.k., należy stwierdzić co następuje w odniesieniu do zarzutów podniesionych
w opisanym wyżej środku odwoławczym.
Przechodząc zatem do stawianego w apelacji obrońcy oskarżonego zarzutu obrazy przepisów postępowania to
stwierdzić należy, że nie istnieją - w ocenie Sądu Odwoławczego - żadne racjonalne przesłanki by podzielić
ten zarzut. Należy stanowczo stwierdzić, iż są całkowicie chybione i niezasadne. Podkreślić trzeba, że zarzut
naruszenia art. 7 k.p.k. nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności
jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazywać konkretne błędy
w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu
rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych
rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych .czy wzajemnych sprzeczności (postanowienie SN z dnia 14
lutego 2007 r., II KK 397/06,niepubl.). Sąd orzekający, rozstrzygając o winie lub niewinności oskarżonego (ej),
kieruje się własnym wewnętrznym przekonaniem, nieskrępowanym żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi,
a przekonanie to pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. dopóki nie zostanie wykazane, że sąd I instancji oparł swoje
przekonanie o winie oskarżonego(ych) bądź na okolicznościach nieujawnionych w toku przewodu sądowego, bądź
ujawnionych, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.
Apelacja oparta li tylko na wersji oskarżonego nie przyznającego się do winy w odniesieniu do stawianego i
przypisanego ostatecznie czynu jawi się w realiach niniejszej sprawy jako wybitnie polemiczna wobec prawidłowych
i nie budzących zastrzeżeń ustaleń Sądu orzekającego oraz obszernej, wyczerpującej, logicznej i jak najbardziej
przekonującej argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie dostarczając jakichkolwiek
merytorycznych argumentów pozwalających na podzielenie zarzutów sformułowanych w środku odwoławczym oraz
leżącej u ich podstaw argumentacji, gdzie usiłuje się w sposób nadzwyczaj jednostronny i uproszczony kwestionować
prawidłowość i zasadność zapadłego rozstrzygnięcia. W żaden sposób nie można się zgodzić się z twierdzeniami autora
apelacji, jakoby Sąd meriti z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów, i w konsekwencji na podstawie
błędnych ustaleń faktycznych przypisał oskarżonemu popełnienie czynu z art. 291 § 1 kk. Nie sposób w szczególności
przyjąć, że dowody, na których sąd oparł swoje orzeczenie, na które wskazał w uzasadnieniu wyroku, w szczególności
zaś kwestionowane przez obrońce zeznania swiadka R. S. są sprzeczne i niejasne i by dokonując ich analizy i oceny,
przyznając im walor wiarygodności sąd naruszył zasady wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd rejonowy na co
wskazuje treść uzasadnienia, w sposób prawidłowy dokonał analizy wszystkich źródeł dowodowych we wzajemnych
powiązaniu i słusznie doszedł do przekonania, że ów materiał pozwala w sposób jednoznaczny, bez naruszenia reguł
wynikających z treści art. 5 § 1 i 2 kpk, na przypisanie oskarżonemu M. G. winy w odniesieniu do przypisanego
ostatecznie przestępstwa umyślnego paserstwa. Argumentacja obrońcy, oparta wyłącznie na kwestionowaniu tej
oceny materiału dowodowego jaka została zaprezentowana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w szczególności
podważaniu wartości dowodowej i wiarygodności zeznań R. S., którym sąd dał wiarę i na których oparł swoje ustalenia
co do świadomości oskarżonego pochodzenia elektronarzędzi z przestępstwa kradzieży z włamaniem oraz ilości jaką
nabył w żaden sposób nie mogą podważać tej oceny dowodów jaka zastała zaprezentowana w uzasadnieniu wyroku,
a którą sąd odwoławczy podziela w całości i się do niej odwołuje. Sąd meriti w sposób niezwykle drobiazgowy
dokonał oceny i analizy materiału dowodowego dochodząc do słusznego wniosku, że linia obrony przyjęta przez
oskarżonego jakoby nabył tylko dwa elektronarzędzia i był przekonany o ich legalnym pochodzeniu nie zasługuje
na uwzględnienie i musi być krytycznie oceniona z punktu widzenia logiki i elementarnych zasad doświadczenia
życiowego, w konsekwencji jako całkowicie niewiarygodna.
Nie sposób więc podzielić supozycji obrońcy, jakoby oskarżony nie miał świadomości pochodzenia elektronarzędzi,
opartych na nieprzekonującej i niewiarygodnej wersji oskarżonego. Wymowa dowodów przeciwnych, na które
wskazał sąd meriti, oceniona zgodnie z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego prowadzi do
jednoznacznego wniosku, że oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem znamiona przypisanego mu przestępstwa z
art. 291 § 1 kk.
W tym stanie rzeczy nie było żadnych podstaw by uznać, że zaskarżony wyrok zapadł w wyniku naruszenia przepisów
procedury o jakich mowa w apelacji obrońcy , a swoje rozstrzygnięcie wydał z naruszeniem dyspozycji art. 7
k.p.k. Wręcz przeciwnie jak dowodzi lektura akt sprawy swoje rozstrzygnięcie oparł na całokształcie okoliczności
ujawnionych w toku rozprawy, nie pomijając żadnych istotnych dla sprawy okoliczności, które mogłyby mieć wpływ
na rozstrzygnięcie w kwestii sprawstwa oskarżonego.
Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że żadną miarą zebrany w sprawie materiał dowodowy, wbrew
twierdzeniom obrońcy oskarżonego nie pozwala na postawienie Sądowi Rejonowemu zarzutu obrazy przepisów
postępowania, a w konsekwencji błędu w ustaleniach faktycznych, które wpływałby na trafność zaskarżonego
orzeczenia.
Podkreślenia wymaga, że sąd meriti już w uzasadnieniu wyroku odniósł się do tych wszystkich argumentów
jakie podnosi się w apelacji i były one przedmiotem rozważań sądu nie tylko przy krytycznej ocenie wyjaśnień
oskarżonego ale i ocenie prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu. Wystarczającym jest odwołać się do tych
wszystkich argumentów jakie są zawarte w uzasadnieniu wyroku, nie widząc potrzeby ich powtarzania. Apelujący zaś
nie wskazał żadnych nowych argumentów, które nie byłyby przedmiotem rozważań sądu meriti.
Należy stanowczo stwierdzić, że – sąd rejonowy rozpoznając przedmiotową sprawę podjął konieczną inicjatywę
dowodową zmierzającą do wyjaśnienia wszelkich istotnych okoliczności zdarzenia i zweryfikowania wersji
oskarżonego, a swoje rozstrzygnięcie oparł na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, nie pomijając
żadnych istotnych dla sprawy okoliczności, które mogłyby mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy. W ustalonych
prawidłowo okolicznościach niniejszej sprawy nie budzi więc najmniejszych wątpliwości, że oskarżony wyczerpał
swoim zachowaniem znamiona przypisanych mu przestępstw.
Nie było też podstaw do ingerencji w treść orzeczenia o karze. W ocenie Sądu Okręgowego rozstrzygnięcie w omawianej
materii, sąd I instancji uczynił, respektując zasady wymiaru kary i nie wykroczył poza swoje uprawnienia w zakresie
swobodnego kształtowania sędziowskiego wymiaru kary. Kara w ostatecznym swym wymiarze została ukształtowana
uwzględniając wszystkie okoliczności tej sprawy, jest adekwatna w stosunku do winy i społecznej szkodliwości czynów
jakich się dopuścił M. G. i spełnia cele kary tak w zakresie prewencji ogólnej jak i szczególnej, czyniąc zadość wymogom
kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.
Z tych wszystkich względów sąd odwoławczy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, apelację obrońcy oskarżonego
uznając za oczywiście bezzasadną.
O kosztach za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art. 636 kpk .