Miś opowiadanie

Miś Marudek
Dawno, dawno temu pod lasem mieszkał sobie miś, którego wszyscy nazywali Marudkiem.
Nie był on zbyt sympatycznym, ani tym bardziej uroczym zwierzątkiem. Miał jedną olbrzymią
wadę – nieustannie narzekał. Nie podobało mu się nic: ani popołudniowe drzemki, ani jedzenie
obiadków. Nawet rysowanie, czy pływanie w pobliskiej rzeczce wprawiało go w zły nastrój. Ciągle
grymasił. Z tego powodu nie miał zbyt wielu kolegów. Miał tylko jednego, jedynego przyjaciela –
zajączka Radka. Zwierzątka znały się już od przedszkola, mieszkały niedaleko siebie i ich rodzice
bardzo się lubili. Dlatego też zajączek, rad nie rad, spędzał dość dużo czasu z misiem. Można
powiedzieć, że nawet przywykł do tego wiecznego lamentowania – w gruncie rzeczy Marudek miał
wiele zalet. Trzeba go było jednak dobrze poznać i trafić na moment „bez grymasów i dąsów”.
Pewnego dnia Marudek, wbrew zakazom rodziców wybrał się na samotną wycieczkę w głąb
lasu. Chciał znaleźć tak bardzo uwielbiany przez siebie miód. Wchodził coraz głębiej i
głębiej....Dalej i dalej.... Żywego ducha nie było w pobliżu....
Nagle, zza krzaków wyskoczył olbrzymi wilk:
- Będziesz dobrym obiadkiem – wrzasnął i porwał przerażonego do swojej nory. - Zwiążę Cię
mocno – tak, żebyś nie uciekł i pójdę poszukać czegoś na sałatkę....Staram się zdrowo odżywiać –
powiedział wilk i odszedł.
Miś próbował wzywać pomocy. Krzyczał i krzyczał. Płakał i płakał. Wrzeszczał i
wrzeszczał. Na całe szczęście usłyszał go jego kolega – zajączek. Nasłuchując pokrzykiwań misia,
trafił do kryjówki wilka. Próbował swoimi zębami przegryźć sznurek i uwolnić wystraszonego
przyjaciela. Niestety, lina była za gruba. Pobiegł po pomoc do leśnych zwierząt.
− Proszę, pomóżcie....Marudka uwięził zły wilk – krzyczał zrozpaczony.
− Chyba żartujesz? Co nas to obchodzi? – okrzyknęła Wiewiórka Kitka.
− Jemu? Za to ciągłe marudzenie? - dodał Bóbr Stefan.
− Proszę, zróbcie to dla mnie. To przecież mój najlepszy kolega. Każdemu trzeba pomóc –
blagał zajączek.
− Masz rację. Każdy zasługuje na drugą szansę. Nie damy mu zginąć – powiedziała Sowa
Mądra Głowa.
Wszystkie zwierzęta pobiegły czym prędzej do Marudka. Sowa poprosiła rój świetlików,
żeby oświetliły wejście do jamy wilka. Bóbr i Wiewiórka ramię w ramię stanęli do walki z grubą
liną. Było ciężko, lecz dzięki wspólnej pracy dali radę. Miś był wolny i bardzo szczęśliwy:
− Dziękuję Wam bardzo za pomoc moi leśni przyjaciele – wybąkał nieśmiało. Przepraszam, że
byłem taki okropny. Postaram się zmienić. Obiecuję.
− Nie ma za co – odpowiedziały chórem zwierzęta.
− Każdy ma prawo do błędu. Ważne jest to, żeby w porę go zrozumieć – dodała Sowa Mądra
Głowa.
Tymczasem wilk wrócił do domu i nie zastał w nim nikogo. Zdenerwowany wybiegł do lasu
szukać swojej zguby. Nie na darmo przecież zbierał warzywa na sałatkę jarzynową. Wtem, wśród
zarośli spostrzegł przeraźliwego potwora – wielki niczym dąb, wstające zębiska i złowrogo
błyszczące ślepia. Auuuuu – zawył wilk z przerażenia.
− Dlaczego chciałeś zjeść misia? - wysyczała bestia.
− Ja się chciałem z nim tylko pobawić – zająknął się wilk. - To były żarty – wyskamlał.
− Ładne żarty. Biedaczek do tej pory się trzęsie. Spotka Cię kara – powiedziało straszydło.
− Ale ja nie chciałem. Przepraszam........- wyszeptał wilk.
− Jeśli nie chciałeś, musisz obiecać, że od tej pory przejdziesz na wegetarianizm. Zero mięsa.
Zrozumiano – zapytał potwór.
− Tak, oczywiście – powiedział wilk, podkulił ogon i czym prędzej uciekł.
A straszydło? Przecież potwory nie istnieją – to nasi leśni przyjaciele postanowili dać wilkowi
nauczkę. Zajączek Radek, Bóbr Stefan, Wiewiórka Kitka stworzyli coś na kształt piramidy, którą
Sowa Mądra Głowa okryła starannie liśćmi. Świetliki ukryte w paszczy i wokół oczu bestii w
zmierzchającej gęstwienie dopełniły całości. Efekt był przerażający.
Od tej pory wszystkie leśne zwierzątka żyły w zgodzie – spędzały razem czas, bawiły się i
pomagały w nauce. Miś, tak jak obiecał przestał narzekać. Bo przecież ktoś, kto ma tak
wspaniałych przyjaciół nie ma powodu do „dąsów i fochów” .
Ułożyła: Marysia Dzierwa z Mamą