plik - bip.jaroslaw.u

OPIS TECHNICZNY
do projektu rozbiórki obiektu budowlanego
zagrażającemu bezpieczeństwu ludzi
1. Podstawa opracowania.
Zlecenie opracowania projektu rozbiórki przez Gminę Miejska Jarosław.
2. Inwestor: Gmina Miejska Jarosław, Rynek 1, 37-500 Jarosław.
3. Przedmiot opracowania.
Przedmiotem opracowania jest projekt rozbiórki budynku nr 1 tzw.„dużej ujeżdżalni”
kompleksu dawnych koszar kawalerii przy ul. Piekarskiej w Jarosławiu.
4. Lokalizacja obiektu.
Budynek zlokalizowany jest w północno-wschodniej części terenu dawnych koszar
wojskowych przy ul. Piekarskiej w Jarosławiu, w na działce nr 2347/3.
5. Rys historyczny.
Budynek powstał na początku XX wieku (około 1904-1906 r.), jako jeden
z kompleksu budynków koszar kawalerii z przeznaczeniem na ujeżdżalnie koni.
Po II wojnie światowej (od 1946 r. do 1973 r.) budynek spełniał rolę garażu dla samochodów
wojskowych w kompleksie „parku samochodowego” jednostki wojskowej 40 Pułku Artylerii
przy ul. Czarnieckiego. W roku 1973 rozpoczęto przebudowę budynku. W części budynku
dobudowano piętro. Przebudowana część budynku z suwnicą i kanałami naprawczymi
stanowiła Punkt Kontroli Technicznej Pojazdów.
Budynek jako obiekt wojskowy funkcjonował do roku 2000. W roku 2002 budynek wraz z
całym kompleksem został przekazany Miastu. Od 2002 roku po za kotłownią budynek nie jest
użytkowany. W roku 2006 w części budynku pomiędzy przybudówką kotłowni a częścią z
nadbudowanym piętrem powstał pożar. W wyniku pożaru spłonęła część drewniana
konstrukcji dachu (deskowanie i płatwie) oparta na stalowych wiązarach stalowych. Część
dachu uległa zawaleniu. Część pokrycia z blachy utrzymuje się na niedopalonych płatwiach.
6. Ogólny opis budynku.
Długość budynku 68,90 m, szerokość 31,40 m, wysokość 10,90 m.
Budynek posadowiony w niecce o różnicy wysokości około 1,20 m w stosunku
do terenu przyległych działek.
Budynek murowany z cegły palonej pełnej, w części rozbudowy z bloczków z betonu
komórkowego, z elementami konstrukcyjnymi żelbetonowymi (słupy, podciągi, stropy, płyty
dachowe).
Dach dwuspadowy w części kryty blachą płaską, w części papą. Konstrukcja dachu: w części
parterowej stalowe wiązary kratowe o rozpiętości 30,0 m, wsparte na słupach ceglanych
w ścianach zewnętrznych. Na wiązarach płatwie drewniane, do których przybite zostało
deskowanie pod pokrycie z blachy. W części piętrowej budynku konstrukcję dachu stanowią
dźwigary żelbetowe wsparte na słupach żelbetowych i ścianach zewnętrznych. Na dźwigarach
wsparto płyty dachowe panwiowe o rozpiętości osiowej 6,0 m. W tej części dach kryty papą.
Ściany działowe z cegły i bloczków. Posadzki betonowe. Stolarka okienna i drzwiowa
drewniana i stalowa. Nadproża ceglany i żelbetowe. Naświetla pomieszczeń piętra od strony
hali kontroli technicznej z luksferów. Ściany tynkowane. Tynki zewnętrzne i wewnętrzne.
Obróbki blacharskie z blachy stalowej ocynkowanej.
Instalacja elektryczna, wodociągowa i kanalizacyjna czynna jedynie w przybudówce
z kotłownią węglową. Po wysiedleniu kotłowni instalacje zostaną odłączone.
Teren wokół budynku utwardzony płytami betonowymi (trylinką). Dojazd do budynku od
ul. Piekarskiej.
Szczegóły przedstawiono w części graficznej „inwentaryzacja” i fotograficznej.
7. Bezpośrednie zagrożenie bezpieczeństwa ludzi.
W wyniku powstałego pożaru i spaleniu się deskowania oraz płatwi zawaliła się cześć
dachu nad stropem zaplecza kotłowni. W pozostałej części, na długości do ściany szczytowej
piętra, pokrycie blaszane utrzymuje się na wiązarach i niedopalonych płatwiach. Ta część
grozi całkowitym zawaleniem zwłaszcza przy silnym wietrze lub opadach śniegu.
Niedopuszczalne jest wejście na dach w tej części budynku ani przebywanie pod nim.
Budynek wprawdzie nie jest użytkowany i wejścia do niego są zamknięte, to nie mniej, jest to
teren ogólnie dostępny (liczne ubytki ogrodzenia, brama otwarta ze względu na stacje paliw,
nauka jazdy). Oględziny budynku wskazują, że mimo doraźnych zabezpieczeń przed
dostępem do budynku, ktoś w nim się „kręci” narażając swoje bezpieczeństwo.
Odbudowa dachu przy braku wizji zużytkowania budynku jest nieopłacalna.
Budynek w stanie, jakim się znajduje (powybijane szyby, zardzewiałe wrota, odpadające
tynki, zawalony częściowo dach) psuje estetykę terenu w środku miasta.
8. Sposób wykonania rozbiórki.
Projektuje się rozbiórkę wykonać metodą tradycyjną, rozbierając sukcesywnie
budynek od dachu i kominów poprzez kolejne stropy i ściany wewnętrzne i zewnętrzne.
Roboty projektuje się prowadzić przy zastosowaniu narzędzi ręcznych (młoty, łomy, kilofy,
kliny) i elektronarzędzi od wnętrza budynku. Kominy i elementy wysokie rozbierane byłyby z
rusztowań wewnętrznych. Elementy konstrukcyjne dachu (stalowe wiązary kratowe, płyty
dachowe panwiowe, dźwigary żelbetowe) projektuje się zdemontować przy użyciu dźwigów z
opuszczeniem demontowanego elementu na poziom terenu. Dalszy demontaż tych elementów
następowałby na ziemi lub elementy te byłby wywożony w całości z terenu rozbiórki.
Gruz budowlany na poziom terenu opuszczany byłby przy zastosowaniu rynien zsypowych.
Nie przewiduje się rozbiórki budynku przy użyciu materiałów wybuchowych, ani też
metodą przewracania murów.
W budynku nie znajdują się, ani też nie użyto do budowy materiałów niebezpiecznych
i szkodliwych dla zdrowia.
Cały gruz z terenu rozbiórki zostanie wywieziony na wysypisko lub zagospodarowany
we własnym zakresie przez wykonawcę rozbiórki.
Teren po rozbiórce zostanie wyplantowały z zasypaniem niedoborów ziemią dowiezioną.