Adam Mickiewicz „Romantyczność

Adam Mickiewicz „Romantyczność” charakterystyka Karusi
„Romantyczność” Adama Mickiewicza została napisana w Wilnie w
1821 roku i uchodzi za literacki manifest romantyzmu w Polsce.
Karusia to jedna z głównych bohaterek ballady Adama Mickiewicza pt.:
„Romantyczność”. Jej postać jest kluczowa dla zrozumienia całego
utworu. Karusia pojawia się w balladzie jako młoda, pełna świeżości,
lecz obłąkana dziewczyna. Można więc przyrównać ją do
szekspirowskiej Ofelii.
Dziewczyna straciła zmysły po śmierci jej ukochanego Jasia. Od tego
momentu Karusię męczy obłęd, pokazana jest jako osoba o zmiennych
nastrojach, nerwowa, pogrążona w rozpaczy. Dziewczyna tkwi
pomiędzy światem realnym i pozagrobowym W pewnym momencie
kobieta myli dzień z nocą i zaczyna pieścić się ze zmarłym kochankiem.
Zjawa jest biała jak chusta i ma zimne dłonie, w pewnym momencie
budzi u Karusi przerażenie: „Ty już umarłeś? Ach! ja się boję!”.
Jednocześnie prosi, by ukochany zabrał ją ze sobą, ponieważ boi się,
że w jej wizje nikt nie uwierzy. Staje się tym samym wcieleniem cech
postaci romantycznej – niezrozumianej i osamotnionej.
Romantyczne jest również jej niespełnione, tragiczne uczucie odebrane
jej przez los. Miłość Karusi do Jasia była tak silna, że doprowadziła ją
do szaleństwa, po jej utracie dziewczyna myśli o odebraniu sobie życia.
Jest to więc uczucie pełne, skończone, rządzące całym światem
kobiety. Karusia pochodzi z ludu, jest prostą dziewczyną. Wierzy w
świat pozaziemski, w duchy i gusła, przedstawia typowy dla ludności
wiejskiej spirytualizm. Jej świat fantazji i zjaw jest niezrozumiały dla
większości społeczeństwa, jej odrzucenie i potępienie pokazane jest na
przykładzie osoby Mędrca, który oskarża ją o oszustwo i obłęd. W
wierzeniach ludu miłość jest uczuciem ponadczasowym i nawet śmierć
nie stanowi jej kresu.