analiza mechanizmów urazowych stawu

Magdalena TRZEPIZUR, Dominika CZACHOR, Studenckie Koło Naukowe Ortopedii
przy Katedrze i Klinice Chirurgii Urazowo-Ortopedycznej Szpitala im. Św. Barbary w
Sosnowcu, Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach, Wydział Lekarski z Oddziałem
Lekarsko-Dentystycznym w Zabrzu
ANALIZA MECHANIZMÓW URAZOWYCH STAWU SKOKOWEGO
ZAWODOWYCH GRACZY RUGBY
THE ANALYSIS OF ANKLE JOINT OF PROFFESIONAL RUGBY
PLAYERS’ TRAUMATIC MECHANISM
Słowa kluczowe: urazy stawu skokowego, mechanizm urazu, zawodnicy rugby,
kontuzje
1. WSTĘP
Rugby podobnie jak futbol amerykański należy do grupy sportów kontaktowych.
W badanej przez nas dyscyplinie odnotowuje się znaczną ilość urazów, głównie w obrębie
kończyn dolnych oraz górnych. W powyższym badaniu analizie poddane zostały mechanizmy
urazowe stawu skokowego – najbardziej urazowej okolicy kończyny dolnej. Mechanizmy
urazowe stawu skokowego podawane w literaturze medycznej to: nadmierna inwersja (wynik
nadmiernego odwrócenia stopy/połączenie zgięcia, przywiedzenia, supinacji), nadmierna
ewersja (połączenie wyprostu, odwiedzenia i pronacji), uraz bezpośredni (kopnięcie przez
innego zawodnika), mechanizm przeciążeniowy (w wyniku synergii mikrourazów).
Urazy te są szczególnie istotne, ponieważ ich często zdarzające się bagatelizowanie prowadzi
do trwałego kalectwa.
2. MATERIAŁ I METODA
Materiał stanowiły ogólnopolskie internetowe ankiety wypełniane przez zawodowych
graczy rugby. Na ich podstawie oceniano m.in. wiek, płeć, pozycję gry, status drużyny
zawodnika w lidze oraz przede wszystkim mechanizmy urazowe. Ankiety wypełniło 165
graczy rugby. Do analizy wykorzystano 91 ankiet w których zawodnicy podali stwierdzony
przez lekarza uraz stawu skokowego – reszta została odrzucona z powodu braku informacji na
analizowany temat.
3. WYNIKI
W analizowanej grupie urazowi podczas treningów i meczów uległo 96,36% graczy.
W grupie zawodników rugby od 1 do 4 urazów odnosiło 62,1%. Największy odsetek kontuzji
stwierdzono w grupie trenującej przez okres powyżej 3 lat a najczęściej kontuzjowaną okolicą
ciała był staw skokowy górny. Urazu stawu skokowego w analizowanej grupie doznało 91
spośród 165 graczy, w tym 56 (co stanowi 61,5%) analizowanej grupy) mężczyzn oraz 35
XII Konferencja Naukowa Majówka Młodych Biomechaników im. prof. Dagmary Tejszerskiej s. 172
kobiet (38,5%). W analizowanej grupie urazu stawu skokowego w mechanizmie inwersji
doznało 63 (69%) zawodników, w mechanizmie ewersji 7 (7,7%), w mechanizmie
bezpośrednim 16 (17,6%), w mechanizmie mikrourazów 5 (5,5%).
4. WNIOSKI
Na podstawie analizy wyników można stwierdzić, że do urazu stawu skokowego
najczęściej dochodzi w mechanizmie inwersji, co pokrywa się z danymi literaturowymi.
5. LITERATURA
1. Leigh Brandon: Anatomia w urazach sportowych. Ćwiczenia i rehabilitacja.
Wydawnictwo Muza, luty 2012
2. Tadeusz Gaździk: Ortopedia i Traumatologia tom 1 i 2, wydawnictwo PZWL,
Warszawa 2009