POKER KRYTERIALNY, czyli o wyższości wody z kranu
Transkrypt
POKER KRYTERIALNY, czyli o wyższości wody z kranu
POKER KRYTERIALNY, czyli o wyższości wody z kranu Argumentowanie to trudna sztuka. Egzamin gimnazjalny i matura z języka polskiego od lat pokazują, że uczniowie mają kłopot z argumentowaniem – obroną stawianej tezy, obranego tropu myślowego. „Poker kryterialny” jest przyjazną i atrakcyjną metodą oswajającą uczniów z argumentami, argumentacją i obroną stanowiska. Przebieg gry: Zestaw składa się z kart z argumentami (w zależności od naszej inwencji w wymyślaniu może ich być 20 – 30 i więcej) załącznik nr 1 oraz planszy podzielonej na 3 obszary o różnych stopniach ważności (1 – wewnętrzny obszar gromadzi argumenty pierwszorzędne – najważniejsze. Drugi obszar – gromadzi argumenty drugorzędne, 3 obszar przeznaczony jest na argumenty trzeciorzędne. Poza planszą pozostają argumenty bez wartości). Ilość miejsca na argumenty w poszczególnych obszarach może być zmienna, np. pierwszorzędnych argumentów – 3, drugorzędnych – 5, trzeciorzędnych – 7. (Załącznik nr 2). Gra odbywa się w 4 – 6 osobowych zespołach. Każdy zespół otrzymuje planszę do gry oraz zestaw kart. Wyznaczona osoba tasuje karty i rozdaje, układając je teksem do stołu. Osoba siedząca z lewej strony rozdającego jako pierwsza podnosi swoją kartę i głośno odczytuje zapisany na niej argument. Decyduje, uzasadniając swoje stanowisko, w którym miejscu ją położyć (w obszarze pierwszorzędnych drugo lub trzeciorzędnych argumentów). Może uznać sugestie współgraczy i pod wpływem ich racji zmienić lokalizację swojej karty – argumentu. Kolejni gracze postępują analogicznie. Gra dynamizuje się, gdy w poszczególnych obszarach nie ma już miejsca, a uczestnicy mają „silne” argumenty, które powinny znaleźć się „wysoko” – w polu pierwszorzędnych argumentów. Wtedy dyskutują z „właścicielem” położonego wcześniej argumentu o zmianie decyzji, posługując się oczywiście dowodami, przykładami, wzmacniającymi jego rację. „Przegrany” argument przesuwa się niżej, na kolejne pole, i gdy tam nie ma miejsca, musi wywiązać się dyskusja z kolejnym „właścicielem”. I znów dowody, uzasadnianie, itp. Aż do osiągnięcia konsensusu w grupie, tzn. rozegrania wszystkich argumentów. Uczniowie muszą wiedzieć, że nie można używać argumentów siły tylko trzeba posługiwać się siłą argumentów i dowodów. Można wprowadzić w grze limit czasu, ale lepsze rezultaty daje przekonanie uczniów do ważności tematu dyskusji, i gra do osiągnięcia grupowego kompromisu. Gdy wszystkie grupy zakończą układanie argumentów na planszach, porównujemy poszczególne wybory i analizujemy różnice. Ostrożnie z pomysłami nagradzania – np. oceną 5 – uczniów, którzy wprowadzą najwięcej argumentów w pole pierwszorzędnych, lub najszybciej wyłożą swoje karty. Może okazać się, że nagradzamy mniej zaangażowanych, którym „wszystko jedno” lub liderów grupy – silnych skądinąd. Poker kryterialny to znakomity pomysł na każdą lekcję, podczas której planujemy przedyskutować „jakiś” problem, zagadnienie, postawę, wybór, itp. Olgierd Neyman