- Erasmus + | Polska Fundacja im. Roberta Schumana

FRANCJA
dla
każdego
13. seminarium 25 kwietnia 2012 roku
Koordynator: Joanna Różycka­Thiriet [email protected]
Temat: Między turami – komentarz do 1. tury francuskich wyborów prezydenckich
Goście:
–
Dominika Pszczółkowska, dziennikarka Gazety Wyborczej
–
Marek Ostrowski, dziennikarz Polityki SŁOWNICZEK PRZETRWANIA
Le quinquennat [le kękena] – 5­letnia kadencja prezydenta. Początkowo prezydent
V Republiki sprawował 7­letni mandat, ale w 2000 roku postanowiono, że rozsądniejsze jest skrócenie kadencji do 5 lat (zrównanie jej z kadencją Zgromadzenia Narodowego), aby częściej odnawiać poparcie dla prezydenta i zmniejszyć prawdopodobieństwo, że głowa państwa i większość parlamentarna reprezentować będą inne ugrupowania polityczne (tzw. cohabitation). Zmianę konstytucji zatwierdzono w referendum. Od tej pory wybory prezydenckie (la présidentielle) odbywają się około 1,5 miesiąca przed wyborami parlamentarnymi. Według wszelkiej logiki, wybierając deputowanych, elektorat przyklepuje tylko wybór opcji politycznej dokonany podczas wyborów prezydenckich i daje nowej głowie państwa większość do rządzenia. W praktyce zwiększa to rolę prezydenta
i marginalizuje premiera.
Les parrainages [le parenaż] – w kontekście wyborczym słowo to oznacza podpisy wybieralnych urzędników, które musi zebrać pod swoją kandydaturą osoba chcąca zostać oficjalnym kandydatem na prezydenta. 500 podpisów musi pochodzić z co najmniej 30 departamentów lub jednostek zamorskich. Do kategorii wybieralnych urzędników prawo zalicza merów, parlamentarzystów, europosłów, członków lokalnych zgromadzeń,
z wyjątkiem radnych gminnych. Każdy z nich może złożyć tylko jeden podpis. Ta skomplikowana procedura może stanowić dużą trudność dla kandydatów małych partii niemających dużego zaplecza w terenie. Jednak za każdym razem przez sito i tak przechodzi kilku małych kandydatów (petits candidats), nieliczących się w ogólnej rozgrywce. Le vote blanc [le wot blą] – biały głos. Oznacza sytuację, w której wyborca owszem, udaje się na wybory, ale do urny świadomie wrzuca kopertę z pustą kartką, bez wskazania, za którym kandydatem się opowiada. We Francji takich głosów nie wlicza się do liczby oddanych głosów (odsetki głosów na poszczególnych kandydatów dają łącznie 100%), co niektórzy uważają za niesprawiedliwe – osoba taka spełniła wszak swój obywatelski obowiązek. Np. centrysta François Bayrou domaga się ich uznania. La profession de foi [la profesją de fła] – wyznanie wiary. Każdy kandydat przygotowuje dokument formatu A3, w którym prezentuje najważniejsze elementy swojego programy. Pakiet ulotek wszystkich kandydatów jest rozsyłany o wszystkich wyborców razem z kartami do głosowania. DOBRZE POWIEDZIANE – FRAZA DNIA
J'ai donné rendez­vous à la France qu'on entend jamais (…) Je veux parler à la majorité silencieuse (Wyznaczyłem spotkanie Francji, której nigdy nie słyszymy (…) Chcę mówić do milczącej większości)
­ fragment przemówienia Nicolasa Sarkozy'ego na Placu Concorde w Paryżu 15 kwietnia 2012 roku, podczas ostatniego meetingu przed 1. turą wyborów. Ponownie jak w 2007 roku Sarkozy zwraca się w tej kampanii do zwykłych, pracujących ludzi. Na wiecu zaapelował do tysięcy zebranych, aby zadali kłam sondażom, które wskazują na jego przegraną. I w 1. turze ta milcząca większość przemówiła ­ mimo zapowiadanej 30% absencji do urn poszło prawie 80% zapisanych na listach wyborczych. Ale Nicolas Sarkozy i tak przegrał z François Hollande'm (27,18% do 28,63%).
PORTRETY MNIEJ ZNANYCH MĘŻCZYZN I KOBIET
Po ostatnich sondażach przed 1. turą, które dawały mu od 13 do 15% (a wcześniej nawet 3. miejsce po Hollande i Sarkozy'm) Jean­Luc Mélenchon może się czuć rozczarowany. Kandydat Frontu Lewicy (konglomeratu partii lewicowych) zdobył 11,7%. Tuż po zamknięciu urn 22 kwietnia zaapelował o głosowanie przeciwko Sarkozy'emu. Mélenchon urodził się w 1951 roku w Tangerze, w Maroku. W młodości był komunistą (trockistą), ale w 1977 został członkiem Partii Socjalistycznej, był zwolennikiem Mitterranda. Kilka lat później zakłada w PS własny nurt polityczny, a w 1997 roku startuje w wyborach na szefa partii przeciwko Holllande'owi. W 2000 roku zostaje ministrem w rządzie Lionela Jospin oddelegowanym ds. nauczania zawodowego. Prowadzi kampanię przeciwko traktatowi konstytucyjnemu (który poległ we francuskim referendum w 2005 roku). W 2008 roku opuszcza PS i tworzy swoją partię, Partię Lewicy. Jego niektóre postulaty w tegorocznej kampanii: VI Republika (nowa konstytucja), eutanazja, zwiększenie pensji minimalnej do 1700 euro, zakaz pracy w niedzielę, emerytura w wieku 60 lat, rezygnacja z energii opartej na węglu i referendum w sprawie energii atomowej, wyjście z NATO.
JAK TO SIĘ JE, CZYLI O FRANCUSKICH ZWYCZAJACH
Le 1er mai – 1 maja jest we Francji także dniem wolnym, w którym obchodzi się Święto Pracy. Tradycyjnie tego dnia manifestują francuskie związki zawodowe. Najsłynniejsza jest manifestacja w Paryżu. Zupełnie inne zgromadzenie organizuje w Paryżu Front Narodowy, który obchodzi 1 maja jako święto Joanny d'Arc. W tym roku osobną manifestację zorganizuje też kandydat Sarkozy, która ma być marszem ludzi prawdziwej pracy.
Organizatorem seminarium jest Polska Fundacja im. Roberta Schumana oraz Fundacja
Centrum im. prof. Bronisława Geremka
Partnerem seminariów jest Fundacja Roberta Schumana w Paryżu
Działania Polskiej Fundacji im. Roberta Schumana są współfinansowane przez Unię
Europejską, ze środków programu Europa dla Obywateli