WYROK UZASADNIENIE - Sąd Rejonowy dla Łodzi

Sygnatura akt XIII GC 696/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 03.02.2016 roku
Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi Wydział XIII Gospodarczy
w składzie następującym:
przewodniczący sędzia S.R. Tomasz Kucharski
protokolant starszy sekretarz sądu Katarzyna Prencel
po rozpoznaniu w dniu 03.02.2016 roku w Łodzi
na rozprawie
sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ś.
przeciwko (...) spółce akcyjnej w W.
o zapłatę kwoty 418,20 złotych
1/ zasądza od (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ś. kwotę 418,20 zł.
(czterysta osiemnaście złotych 20/100) z odsetkami:
a/ ustawowymi za okres od dnia 21.12.2014 roku do dnia 31.12.2015 roku,
b/ ustawowymi za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej
Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych w stosunku rocznym
za okres od dnia 01.01.2016 roku do dnia zapłaty
oraz kwotę 107 zł. (sto siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;
2/ oddala powództwo w pozostałej części;
3/ nakazuje zwrócić stronie pozwanej z kasy Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi kwotę 10,45
zł. (dziesięć złotych 45/100) tytułem nadpłaconej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego uiszczonej w dniu
23.04.2015 roku, zaksięgowanej pozycją (...)/ (...).
Sygnatura akt XIII GC 696/15
UZASADNIENIE
W pozwie z dnia 23.01.2015 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ś. wystąpiła o wydanie nakazu
zapłaty oraz o zasądzenie na jej rzecz od (...) spółki akcyjnej w W. kwoty 418,20 złotych tytułem pozostałej
części odszkodowania obejmującego zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego, wywodząc odpowiedzialność strony
pozwanej z obowiązkowej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody spowodowane ruchem pojazdu
sprawcy szkody. Strona powodowa wniosła również o zasądzenie na swoją rzecz ustawowych odsetek za opóźnienie w
zapłacie dochodzonej należności pieniężnej oraz obciążenia strony pozwanej kosztami postępowania /pozew k.2-6/.
W dniu 16.02.2015 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi wydał nakaz
zapłaty w sprawie XIII GNc 469/15 uwzględniający w całości żądania majątkowe strony powodowej /nakaz zapłaty
k.19/.
We wniesionym w dniu 09.03.2015 roku sprzeciwie od nakazu zapłaty strona pozwana wystąpiła o oddalenie
przedmiotowego powództwa na koszt strony powodowej, kwestionując zasadę swojej odpowiedzialności oraz
wysokość dochodzonego roszczenia /sprzeciw od nakazu zapłaty k.24-27/.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 24.10.2014 roku doszło do uszkodzenia pojazdu marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), będącego
własnością R. B., nie posiadającego statusu podatnika podatku od towarów i usług. W dacie zaistnienia powyższego
zdarzenia sprawca kolizji był objęty ochroną z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności
cywilnej za szkody spowodowane ruchem przedmiotowego pojazdu udzieloną przez (...) spółkę akcyjną w W. /
okoliczności bezsporne; z akt szkody – dowód rejestracyjny; oświadczenia k.16, dokumentacja z akt szkodowych k.23/.
W dniu 27.10.2014 roku poszkodowany zgłosił przedmiotową szkodę zakładowi ubezpieczeń, zaś w dniu następnym
ubezpieczyciel dokonał oględzin uszkodzonego pojazdu. W dniu 05.11.2014 roku uszkodzony pojazd został przekazany
do zakładu naprawczego. W tej samej dacie R. B. wynajął od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ś.
samochód zastępczy marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), z którego korzystał do dnia 06.11.2014 roku.
Ponadto w dniu 05.11.2014 roku poszkodowany zawarł z wynajmującym umowę cesji wierzytelności odszkodowawczej
obejmującej zwrot kosztów wynajęcia samochodu zastępczego. Po zakończeniu najmu wynajmujący wystawił w dniu
17.11.2014 roku fakturę VAT o numerze (...)/Ł., zobowiązującą najemcę do zapłaty w terminie do dnia 01.12.2014
roku kwoty 418,20 złotych tytułem czynszu za dwa dni najmu. We wskazanym okresie R. B. wykorzystywał wynajęty
pojazd w związku z działalnością gospodarczą, jaką prowadził w ramach odpłatnego przewozu osób i której nie mógł
kontynuować używając samochodu uszkodzonego. Nie dysponował wówczas innym autem, którego mógłby użyć
zamiast F. (...). /faktura k.13, oświadczenia k.13odw. i 15odw.-16, protokół k.13odw.-14, umowy k.14-14odw. i 15,
zaświadczenie k.16odw., dokumentacja z akt szkodowych k.23/.
Pismem z dnia 12.12.2014 roku przedsiębiorstwo (...) wezwało ubezpieczyciela do pokrycia w terminie 3 dniowym
kosztów wynajęcia samochodu zastępczego pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego,
jednakże do chwili zakład ubezpieczeń nie zapłacił wskazanej sumy w jakiejkolwiek części /okoliczności bezsporne;
pismo k.17, dokumentacja z akt szkodowych k.23/.
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo jest uzasadnione niemal w całości.
W niniejszej sprawie za bezsporną należy uznać zasadę odpowiedzialności strony pozwanej, wynikającą z przepisów
art.822 § 1-4 k.c. w związku z unormowaniami zawartymi w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o
ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli
Komunikacyjnych /Dz.U. z 2003 roku Nr 124, poz. 1152/. Normatywna podstawa roszczeń określonych w pozwie
wynika w szczególności z przepisów art. 4 pkt 1 w związku z art. 9 ust.1 w związku z art. 34 ust.1 i w związku z art. 35
ostatnio powołanej ustawy. Za niewątpliwe trzeba uznać, iż sprawca szkody był objęty ochroną wynikającą z umowy
obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jaka zawarta została
z poprzednikiem prawnym (...) spółki akcyjnej w W., zgodnie z treścią art. 31 ust.1 wskazanej ustawy.
W kontekście przytoczonych regulacji należało stwierdzić, że podstawą zobowiązania sprawcy kolizji do naprawienia
omawianej szkody są przepisy art.436 § 2 k.c. w związku z art.415 k.c., albowiem do jej zaistnienia doszło w
następstwie nieprawidłowego ruchu kierowanego przez niego pojazdu mechanicznego, prowadzącego do zderzenia
z samochodem należącym do poszkodowanego. Powyższa reguła odpowiedzialności stanowi równocześnie prawną
podstawę obowiązku odszkodowawczego spoczywającego na pozwanym zakładzie ubezpieczeń.
Strona pozwana w istocie uwzględniła zasadę swojej odpowiedzialności i wypłaciła poszkodowanemu uznaną przez
siebie część odszkodowania z tytułu tzw. szkody całkowitej.
Określając wysokość kosztów wynajęcia pojazdu zastępczego, sąd oparł się na opinii biegłego, z której wynika, że
uzasadniony okres tego najmu wynosił 11 dni, zaś uzgodniona między wynajmującym i najemcą oraz oznaczona
w załączonej do pozwu fakturze VAT dobowa stawka najmu mieściła się w granicach stawek występujących w
tym czasie na rynku lokalnym. Dodatkowo trzeba podkreślić, że przedmiotowemu najmowi nie sprzeciwiał się
fakt uzyskania przez R. B. w dniu 05.11.2014 roku odszkodowania za tzw. szkodę całkowitą. Otrzymanie przez
poszkodowanego środków pieniężnych z tytułu odszkodowania za szkodę wynikającą ze zniszczenia pojazdu /szkoda
całkowita/ nie pozbawia go uprawnienia do wynajęcia samochodu zastępczego, albowiem poszukiwanie innego
możliwego do zakupienia pojazdu, sprzedaż wraka, a także przeprowadzenie stosownych negocjacji dotyczących
ustalenia możliwie najkorzystniejszych warunków obydwu tych transakcji, jak również zgromadzenie dodatkowych
(brakujących) środków pieniężnych wymagają pewnego czasu, którego długość zależy od okoliczności występujących
w danym przypadku. Z reguły okres ten nie jest krótszy niż tydzień lecz nie powinien znacząco przekraczać okresu
2 tygodni, chyba że szczególne uwarunkowania danego przypadku obiektywnie zweryfikowane uzasadniają przyjęcie
okresu krótszego albo dłuższego. Racjonalizacja działań podejmowanych w tym zakresie przez poszkodowanego jest
niezbędnym kryterium właściwej oceny długości trwania najmu pojazdu zastępczego w razie wystąpienia szkody
całkowitej.
Mając na uwadze powyższe okoliczności, sąd uznał, że dwudniowy najem auta zastępczego znajdował swoje
uzasadnienie w potrzebach przedsiębiorstwa poszkodowanego i nie był nadmiernie wydłużony ani kosztowny. Dlatego
strona pozwana powinna zrefundować całość powstałych z tego tytułu kosztów wynoszących 418,20 złotych. Ponieważ
suma do chwili obecnej nie została uregulowania choćby częściowo, jest ona w całości wymagalna i podlega zasądzeniu
na rzecz strony powodowej na podstawie wcześniej powołanych unormowań.
Rozstrzygnięcie w przedmiocie ustawowych odsetek za opóźnienie zostało oparte na przepisach art.14 ust.1 i 2 ustawy
o ubezpieczeniach obowiązkowych /…/, przy uwzględnieniu treści zgłoszonego w tym zakresie roszczenia oraz daty
powiadomienia strony powodowej o powstałej szkodzie, mającej miejsce najpóźniej w dniu 07.12.2014 roku, co
wynika z niekwestionowanej przez stronę pozwaną treści przedsądowego wezwania do zapłaty z dnia 12.12.2014
roku, powołującego się na decyzję ubezpieczyciela z dnia 08.12.2014 roku, odmawiającą pokrycie kosztów najmu
samochodu zastępczego. Fakt jej podjęcia we wskazanej dacie oznacza, iż najpóźniej w dniu poprzednim zakład
ubezpieczeń musiał otrzymać wezwanie do zapłaty spornej należności pieniężnej, co prowadziło do ostatecznego
wniosku, iż wynikający z art.14 ust.2 ostatnio powołanej ustawy 2 tygodniowy termin do pokrycia przedmiotowej
szkody upływał w dniu 21.12.2014 roku, uzasadniając stosowane rozstrzygnięcie odsetkowe w tym zakresie. Określając
poziom powyższych odsetek, sąd uwzględnił dodatkowo zmianę treści art.481 § 2 k.c., nadającą nowe znaczenia
pojęciu „odsetek ustawowych”, które poczynając od dnia 01.01.2016 roku zostały zdefiniowane jako „odsetki ustawowe
za opóźnienie”. Powyższa zmiana jako dotycząca przepisów prawa materialnego musiała zostać uwzględniona przez
sąd z urzędu wobec wyłączenia z obrotu prawnego dotychczasowego znaczenia pojęcia „odsetek ustawowych”,
stosowanego na gruncie omawianego przepisu. Jednocześnie należy podkreślić, iż wynikający z powołanego przepisu
wymóg orzekania o odsetkach ustawowych za opóźnienie według nowej formuły normatywnej eliminuje wniosek o
wydaniu w tym zakresie orzeczenia naruszającego zasadę dyspozycyjności wynikającą z art.321 § 1 k.p.c.
W pozostałej części powództwo podlegało oddaleniu.
Zasądzają na rzecz powodowej spółki określoną powyżej część roszczenia, sąd uwzględnił przysługującą jej legitymację
czynną, wynikającą z umowy przelewu spornej wierzytelności zawartej z poszkodowanym, zgodnie z dyspozycją
art.509 § 1 i 2 k.c. w związku z art.510 § 1 k.c.
Rozstrzygnięcie w przedmiocie zwrotu kosztów procesu zostało oparte na zasadzie odpowiedzialności za jego wynik,
ujętej w art.98 § 1 i 3 k.p.c., skutkując obciążeniem strony pozwanej obowiązkiem zapłaty z tego tytułu na rzecz strony
powodowej kwoty 107 złotych.
ZARZĄDZENIE
(...)
Dnia 22.02.2016 roku.