D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa

Sygn. akt VI Ka 1324/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 27 marca 2014 r.
Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :
Przewodniczący: SSO Agnieszka Wojciechowska-Langda (spr.)
Sędziowie: SSO Ludmiła Tułaczko
SSO Jacek Matusik
protokolant: sekretarz sądowy Joanna Szymańska
przy udziale prokuratora Anny Radyno-Idzik
po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2014 r.
sprawy K. A.
oskarżonej o przestępstwa z art. 279§1kk, art. 279§1kk w zb. z art. 13§1kk w zw. z art. 279§1kk w zw. z art. 11§2kk w
zw. z art. 12kk
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w W.
z dnia 17 lipca 2013 r. sygn. akt III K 45/09
wyrok w zaskarżonej części co do oskarżonej K. A. zmienia w ten sposób, że uchyla rozstrzygnięcie z punktu 8 wydane
w oparciu o art. 45§1kk; w pozostałej zaskarżonej części tenże wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od oskarżonej K. A.
na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym 700 zł tytułem opłaty za
II instancję; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. R. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z
urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek VAT.
Sygn. akt VI Ka 1324/13
UZASADNIENIE
K. A. została oskarżona o to, że:
I w dniu 29 października 2003r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z P. G. oraz z ustaloną osobą włamali
się do pomieszczeń biurowych firmy (...)Sp. z o.o. w budynku przy ul. (...) poprzez wyważenie dwóch okien, po czym
skradli zestaw komputerowy D. i drukarkę H. (...) łącznej wartości ok. 8.500 zł. na szkodę (...) Sp. z o.o. oraz laptop
D. wartości ok. 6.500 zł. na szkodę (...) w W. tj. o czyn z art . 279 § 1 k.k.;
II w nocy z 21 na 22 listopada 2003r. w W., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego
zamiaru, wspólnie i w porozumieniu Z P. G. oraz z ustaloną osobą włamali się do pomieszczeń firm: (...) P. S., PHU
(...), E. (...) oraz (...) (Polska) Sp. z o.o. Biuro (...) mieszczących się w budynku hotelu (...) przy ul. (...) w W. poprzez
wyłamanie wkładek zamków podklamkowych w drzwiach wejściowych do poszczególnych lokali, po czym zabrali w
celu przywłaszczenia następujące rzeczy:
- serwer, monitor B., laptop A. oraz dokumenty firmowe łącznej wartości ok. 14.000 zł. na szkodę (...) P. S.,
- zestaw komputerowy - składak z monitoremS. łącznej wartości 7000 zł. na szkodę firmy PHU (...),
- dwa zestawy komputerowe-składaki i drukarkę H. (...) łącznej wartości 15.000 zł. na szkodę E. (...),
-dwa zestawy komputerowe A. (...), laptop A. M. oraz router bezprzewodowy łącznej wartości 11.100 zł. na
szkodę(...)(Polska) Sp. z o.o. w S. oraz
-modem (...) nieustalonej wartości na szkodę hotelu (...)
w łącznej wartości strat na szkodę wskazanych firm 47.100 zł., a ponadto usiłowali włamać się niszcząc wkładki
zamków podklamkowych do następujących firm mieszczących się w budynku hotelu (...) przy ul. (...) w W. tj. (...) Sp.
z o.o., (...) Sp. z o.o. - Filia (...) 3, Agencja (...) s.c, Biuro A. (...) oraz (...) tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 13 §
1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi Północ w W. wyrokiem z 17 lipca 2013 r. w sprawie o sygn. akt III K 45/09 uznał
oskarżoną za winną popełnienia zarzucanych jej czynów i za czyn z pkt. I na podstawie art. 279 § l k.k. skazał ją i
wymierzył karę roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wysokości 50 stawek
dziennych po 20 zł każda; za czyn z pkt. II na podstawie art. 279 § l k.k. w zb. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.
w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazał ją, a na postawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art.
11 § 3 k.k wymierzył karę roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wysokości 50
stawek dziennych po 20 zł każda; na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § l k.k. wymierzył oskarżonej karę łączną 1 roku
i 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 k.k, art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. warunkowo
zawiesił na okres próby 4 lat ; na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 2 k.k. wymierzył oskarżonej karę łączną grzywny
w wysokości 100 stawek dziennych po 20 zł każda; na podstawie art. 45 § l k.k. orzekł wobec oskarżonej przepadek
korzyści osiągniętych z popełnienia przestępstw w kwotach: za czyn I 5000 zł, za czyn II 15700 zł.
Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonej zaskarżając wyrok w całości na jej korzyść. Na podstawie
art. 427 § 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 1, 2 oraz 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:
I naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a to:
a) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 par. 1 pkt. 1 k.p.k. polegające na przekroczenie przez Sąd I instancji
granicy swobodnej oceny dowodów poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów bez uwzględnienia
zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w szczególności poprzez:
I. przyznanie przymiotu pełnej wiarygodności zeznaniom świadka K. S. w sytuacji, gdy:
- osoba ta jest osobiście zainteresowana wynikiem niniejszego postępowania, jak również równocześnie prowadzone
jest względem świadka inne postępowanie o charakterze karnym, których wynik może zależeć od postawy świadka w
ramach niniejszego postępowania;
- uznaniu za wiarygodne zeznań K. S. dotyczących osobistego stosunku świadka do K. A. wbrew zeznaniom oskarżonej,
współoskarżonych, a także świadka powołanego dla ustalenia tego faktu;
II. przyjęcie zeznań świadka K. S. za w pełni wiarygodne, argumentując, iż świadek został pouczony o
odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, jednocześnie nie uwzględniając wpływu na treść zeznań
relacji (konfliktu) osobistych świadka z oskarżoną K. A. oraz pomijając spójne oraz logiczne wyjaśnienia oskarżonej
i świadków K. H. oraz J. S.;
III. odmowę przyznania przymiotu pełnej wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej K. A. w sytuacji, kiedy jej
wyjaśnienia są logiczne oraz pozostają w całości w zgodzie z wyjaśnieniamiP. G. oraz zeznaniami świadków K. H. i J. S.;
IV. przyjęcie, iż oskarżona K. A. wiedziała, że P. G. oraz K. S. dokonywali kradzieży w sytuacji, kiedy Sąd 1 instancji
oparł swoje stanowisko jedynie na podstawie twierdzeń K. S., który wnioskował, że jeżeli jego partnerka życiowa wie,
że on dokonuje kradzieży, to z całą pewnością partnerka P. G. też jest tego świadoma;
V. przyjęcie, iż wyjaśnienia P. G. niewiele wniosły do sprawy w sytuacji, kiedy przedmiotowe wyjaśnienia wykluczyły
udział oskarżonej K. A. w popełnionych przestępstwach, co niewątpliwie wpływa na zakres odpowiedzialności karnej
oskarżonej, przy jednoczesnym braku wyjaśnienia przez Sąd I instancji przyczyn uznania przedmiotowych wyjaśnień
za niewartościowy materiał dowodowy;
VI. odmowę przyznania przymiotu pełnej wiarygodności zeznaniom świadka K. H. w zakresie rozmowy świadka z K.
S. w sytuacji, kiedy świadek mógł nie pamiętać jej szczegółów z uwagi na upływ okresu 10 lat od jej odbycia, a ponadto
z faktu, że rozmowa była burzliwa nie sposób wnioskować, iż świadek powinien pamiętać jej szczegóły nawet po 10
latach;
VII. przypisanie oskarżonej K. A. osiągnięcia korzyści majątkowych z przestępstwa, pomimo faktu, iż w toku
rozprawy wszyscy świadkowie oraz współoskarżony zaprzeczyli jakoby oskarżona taką korzyść miała osiągnąć, przy
jednoczesnym braku wyjaśnienia przez Sąd I instancji przyczyn, dla których dokonał ustaleń faktycznych sprzecznych
z tymi wynikającymi z postępowania dowodowego;
VIII. przyjęcie, iż oskarżona K. A. posiadała wiedzę w zakresie czym zajmował się P. G., ponieważ podwoziła P. G. oraz
K. S. w porach wieczornych, a przed Hotelem (...) nie zaparkowała na parkingu tylko obok, przy czym okoliczności te
w żaden sposób nie uzasadniają twierdzenia, iż oskarżona wiedziała o kradzieżach dokonanych przez wyżej wskazane
osoby;
IX. przyjęcie, iż oskarżona K. A. działała z góry powziętym zamiarem dokonania kradzieży, a jednocześnie jej działanie
było nakierowane na osiągnięcie korzyści majątkowej w sytuacji, kiedy ze zgromadzonego materiału dowodowego nie
sposób uznać, iż oskarżona była w pełni świadoma, iż uczestniczy w dokonaniu kradzieży, a ponadto z zeznań K. S.
wynika, iż K. A. nie uzyskała żadnej korzyści majątkowej;
X. przyjęcie, iż oskarżona K. A. działała w celu osiągnięcia łatwej i szybkiej korzyści w sytuacji, kiedy zeznań S. wynika,
iż K. A. nie uzyskała żadnej korzyści majątkowej;
b. art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonej nie dających się usunąć
wątpliwości w szczególności wynikających z zeznań K. S., a polegających na przyjęciu, iż K. A. w dniu 21 listopada
2003 roku w okolicach godziny 19.00 - 20.00 podwiozła K. S. oraz P. G. do Hotelu (...) w sytuacji, kiedy z zeznań K. S.
nie sposób jednoznacznie stwierdzić, że kierowcą na pewno była K. A., bowiem świadek raz twierdzi, że była to K. A.,
drugi raz, że była to kobieta, ale nie pamięta czy była to K. A., jednocześnie wskazując, iż czasami podwoziła ich A. R.;
które to wskazane powyżej naruszenia doprowadziły do ustalenia błędnego stanu faktycznego, a w konsekwencji do
uznania oskarżonej za winną popełnienia czynu z art. 279 § 1 k.k.
Powyższe uchybienia procesowe w sposób bezpośredni wpłynęły na wynik niniejszego postępowania, gdyż
doprowadziły do uznania za wiarygodne zeznań świadka K. S., które jak wynika z pisemnego uzasadnienia Sądu I
instancji, stały się głównym, najważniejszym, o ile wręcz nie jedynym dowodem wskazującym na popełnienie przez K.
A. zarzucanych jej czynów, a tym samym, wobec uznania prawdziwości tych zeznań bezpośrednio doprowadziły one
do uznania K. A. winną zarzucanego jej czynu i wymierzenia oskarżonej wskazanej zaskarżonym wyrokiem kary.
W razie nieuwzględnienie powyżej opisanych zarzutów podniósł dodatkowo:
II. obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie:
a. art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 9 § 1, poprzez przypisanie oskarżonej K. A. winy umyślnej w zakresie popełnienia czynów
XIX oraz XX z aktu oskarżenia, wobec jednoczesnego braku przesłanek oraz dowodów pozwalających na możliwość
przypisania winy umyślnej
b. art. 279 § 1 k.k. w z w. z art. 18 § 1 k.k., poprzez przypisanie oskarżonej K. A. działania w formie współsprawstwa, czyli
wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym P. G. oraz inną ustaloną osobą - K. S., wobec braku przesłanek oraz dowodów
pozwalających na uznanie, iż pomiędzy tymi osobami doszło do jakiegokolwiek porozumienia w celu dokonania czynu
zabronionego, w szczególności, że świadek K. S. wykluczył udział K. A. w ustaleniach dotyczących planu popełnienia
czynu zabronionego;
Wobec powyższego, na zasadzie art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 437 § 1 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia w
części dotyczącej oskarżonej K. A. w całości i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej aktem oskarżenia czynu,
ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego
rozpoznania.
W przypadku niepodzielenia przez Sąd powyższych zarzutów skutkujących koniecznością zmiany zaskarżonego
orzeczenia, w oparciu o art. 438 pkt. 4 k.p.k. podniósł zarzut rażącej niewspółmierności kary, a to z uwagi na
orzeczenie kary pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze daleko wykraczającym poza stopień winy, warunki
osobiste sprawcy, jego sposób życia przed popełnieniem oraz po popełnieniu przestępstwa, a w przypadku grzywny
także w wymiarze rodzącym negatywne konsekwencje dla rodziny oskarżonej, szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że
oskarżona jest osobą bezrobotną i samotnie wychowującą dziecko. Nieuzasadnione jest również orzeczenie przepadku
korzyści majątkowej w sytuacji braku osiągnięcia w związku z przestępstwem jakiejkolwiek korzyści majątkowej przez
oskarżoną.
Jednocześnie wniósł o zasądzenie na jego rzecz, jako obrońcy z urzędu oskarżonej K. A., kosztów zastępstwa
procesowego oskarżonej w niniejszej sprawie - w tym za instancję odwoławczą, a to z uwagi na fakt, iż koszty te nie
zostały pokryte przez oskarżoną.
Sąd okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja obrońcy oskarżonej jest zasadna jedynie w części dotyczącej orzeczonego wobec niej na podstawie art. 45
§ 1 k.k. przepadku korzyści osiągniętej z popełnienia przypisanych jej czynów, w pozostałym zakresie nie zasługuje
na uwzględnienie.
Sąd I instancji przeprowadził w niniejszej sprawie prawidłowe i wyczerpujące postępowanie dowodowe dążąc do
wyjaśnienia wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności sprawy. Zebrane dowody poddał wszechstronnej
analizie nie wykraczającej poza ramy art. 7 kpk i na tej podstawie wyprowadził zasadne wnioski w przedmiocie
winy oskarżonej co do przypisanych jej czynów i ich kwalifikacji prawnej. Ustalenia faktyczne poczynione przez
sąd rejonowy w niniejszej sprawie znajdują pełne oparcie w ujawnionym w toku przewodu sądowego materiale
dowodowym.
Lektura pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wskazuje, że sąd meriti dokonał całościowej, logicznej i
wszechstronnej oceny zebranych dowodów odnosząc się do wszystkich ujawnionych okoliczności sprawy. Szczegółowe
i wyczerpujące uzasadnienie pozwala na prześledzenie toku rozumowania sądu I instancji, szczególnie w kwestii
ocen związanych z wiarygodnością zgromadzonego materiału dowodowego. Kontrola zaprezentowanego toku
rozumowania prowadzi do wniosku, że zarówno ustalenia faktyczne odnośnie przebiegu zdarzeń objętych aktem
oskarżenia w sprawie niniejszej, jak i wyprowadzone wnioski w zakresie winy oskarżonej, a także kwalifikacja prawna
przypisanych jej czynów są prawidłowe.
Odnosząc się do przedstawionych w apelacji zarzutów związanych z dokonaną przez sąd rejonowy oceną materiału
dowodowego (pkt. I a i b) podnieść trzeba, że argumentów powołanych na ich poparcie nie można uznać za zasadne.
Aczkolwiek część motywacyjna apelacji obrońcy jest obszerna, to w istocie sprowadza się do zaprezentowania
własnej oceny dowodów ujawnionych w toku przewodu sądowego. Podważając wiarygodność zeznań K. S. obrońca
podnosi te okoliczności, które wynikały z wyjaśnień oskarżonej, a miały wskazywać na stronniczość relacji tego
świadka, przechodząc do porządku nad faktem, że sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia starannie
przeanalizował zeznania K. S. nie tylko w kontekście ich wzajemnej spójności podczas całego postępowania, ale
także z uwzględnieniem okoliczności podnoszonych przez oskarżoną oraz wynikających z wyjaśnień P. G. (1) oraz
zeznań świadków K. H. i J. S.. Zdaniem sądu okręgowego w świetle rozważań sądu meriti w tym zakresie brak
jest jakichkolwiek przekonujących podstaw do przyjęcia, że zeznania K. S. co do roli, jaką odegrała oskarżona w
przypisanych jej przestępstwach, podyktowane były pobudkami osobistymi. W tym kontekście zauważyć trzeba, że
gdyby istotnie K. S. kierował się li tylko chęcią zemsty na oskarżonej, w której – według K. A. – był zakochany i chciał
z nią być, to miał możliwość celowego wskazania jej uczestnictwa także w innych przestępstwach, które popełniał
wspólnie z P. G.. Tymczasem analiza całego postępowania, które doprowadziło do wniesienia aktu oskarżenia w
sprawie niniejszej wskazuje, że taka sytuacja nie miała miejsca. W ocenie sądu okręgowego z całokształtu wyjaśnień i
zeznań składanych przez K. S. w sprawie niniejszej wyłania się czytelny model popełnianych przestępstw zarzucanych
P. G. i K. A., a odnoszące się do nich relacje K. S. były konsekwentne w toku całego postępowania, czego nie
można powiedzieć o postawie oskarżonego P. G.. Oskarżony ten dopiero na rozprawie przyznał się do popełnienia
zarzucanych mu w sprawie niniejszej czynów i aczkolwiek twierdził, że K. A. nie brała udziału w żadnym z przestępstw,
to zastanawiające jest jego oświadczenie złożone na rozprawie, podczas składania zeznań przez K. S., kiedy to
powiedział, że w jednym z przestępstw brała udział dziewczyna w/w świadka i jej udział był taki sam jak oskarżonej
A. (k.3022). Jednocześnie w ocenie sądu okręgowego treść wyjaśnień i zeznań składanych w toku postępowania przez
K. S. wskazuje, że świadek ten obiektywnie opisywał przebieg poszczególnych przestępstw, nie umniejszając swojej
roli, a przy tym – w odniesieniu do K. A. – precyzując te przestępstwa, w których był pewien właśnie jej udziału.
Dlatego też nie można zgodzić się z twierdzeniem skarżącego, że nie sposób jednoznacznie stwierdzić, która z podanych
przez świadka kobiet, oskarżona czy A. R., uczestniczyła w przedmiotowych przestępstwach. Z uwagi na konsekwencję
i obiektywizm treści relacjonowanych przez K. S. sąd okręgowy uznał, że jest on wiarygodnym świadkiem, który
składając zeznania w sprawie niniejszej nie kierował się chęcią zemsty na oskarżonej, czy poprawą swojej sytuacji w
innych postępowaniach. Przy czym co do tej ostatniej okoliczności zauważyć trzeba, że aczkolwiek obrońca powołał
ją w swojej apelacji, to jednak brak w niej argumentacji, która w sposób konkretny i logiczny wskazywałaby, dlaczego
postawa w/w świadka w niniejszym postępowaniu miałaby wpływać na wynik innych postępowań karnych z udziałem
K. S.. Co do podnoszonej w apelacji kwestii uzyskania przez oskarżoną korzyści majątkowej stwierdzić trzeba, że
z zeznań K. S. jasno wynika, że K. A. nie uzyskała z obu przypisanych jej przestępstw korzyści majątkowej dla
siebie. O ile ta okoliczność zdecydowała o uchyleniu rozstrzygnięcia wydanego na podstawie art. 45 § 1 k.k., o
czym będzie mowa niżej, to w żaden sposób nie wpływa na ocenę ustalonego zachowania oskarżonej pod kątem jej
odpowiedzialności prawno-karnej. Oczywistym jest, że nawet przy przestępstwach przeciwko mieniu osoba, która
współdziała w popełnieniu takiego czynu, może to robić z pobudek innych niż chęć uzyskania korzyści majątkowej dla
siebie. Istotne jest, że w sposób świadomy w takim przestępstwie uczestniczy w ramach przyjętego podziału ról.
W tym kontekście sąd odwoławczy nie podziela także zawartych w apelacji zarzutów obrazy prawa materialnego.
Oceniając ustalone zachowanie oskarżonej podczas popełniania przestępstw opisanych w stawianych jej zarzutach
nie sposób, kierując się logiką i doświadczeniem życiowym, negować dokonanej przez sąd I instancji oceny tego
zachowania jako współsprawstwa. Jak już wyżej podniesiono poruszany przez obrońcę brak korzyści majątkowej
dla oskarżonej nie może być w realiach sprawy niniejszej skutecznym argumentem kwestionującym jej współudział
w przypisanych czynach. Natomiast opisana przez K. S. sekwencja zdarzeń podczas każdego z tych przestępstw w
powiązaniu z zachowaniem oskarżonej, które – co wynika z poczynionych ustaleń – nie ograniczało się li tylko do
podwiezienia P. G.i K. S., wskazują bez żadnych wątpliwości, że oskarżona doskonale zdawała sobie sprawę, w jakim
procederze uczestniczy i odegrała w nich istotną przecież rolę jako kierowca samochodu służącego do przewozu
skradzionych przedmiotów i zapewniającego sprawne oddalenie się sprawców z miejsca dokonywanych przestępstw.
Reasumując - konstrukcja motywacyjnej części apelacji w wyżej wskazanym zakresie powoduje, że przedstawione
w niej wywody nie mogą stanowić skutecznej podstawy do kwestionowania zaprezentowanego przez sąd I instancji
toku rozumowania przy ocenie zgromadzonych w sprawie niniejszej dowodów. W ocenie sądu okręgowego ich
analiza została dokonana przez sąd rejonowy przy uwzględnieniu całokształtu ujawnionych okoliczności i wszystkich
aspektów zaistniałych zdarzeń, a przy tym jest kompleksowa, logiczna i poparta doświadczeniem życiowym.
Tym samym sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do kwestionowania poczynionych w sprawie niniejszej ustaleń
faktycznych, a w ich świetle wina oskarżonej w zakresie przypisanych jej czynów nie budzi wątpliwości. Jednocześnie
sąd rejonowy przekonująco uzasadnił swoje stanowisko co do przyjętej kwalifikacji prawnej tychże czynów, a w
świetle poczynionych ustaleń faktycznych sąd odwoławczy nie dopatrzył się w apelacji tego rodzaju argumentów, które
mogłyby skutecznie podważać twierdzenie o współsprawstwie oskarżonej.
Sąd okręgowy nie podziela także poglądu skarżącego o rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec oskarżonej kar
pozbawienia wolności oraz grzywny. Zarówno wymierzone oskarżonej kary jednostkowe, jak i orzeczone kary łączne
pozbawienia wolności i grzywny nie noszą cech rażącej surowości i zostały ukształtowane zgodnie z dyrektywami art.
53 kk. Zauważyć trzeba, że – wbrew twierdzeniom obrońcy - rola oskarżonej nie była znikoma, bowiem stanowiła
istotne ogniwo zapewniające sprawcom transport skradzionych przedmiotów i szybkie oddalenie się z miejsca
dokonanych przestępstw. Usprawiedliwieniem działania oskarżonej nie może być także, o czym już była mowa
wcześniej, fakt, że nie działała z chęci uzyskania korzyści majątkowej dla siebie. Dlatego też sąd odwoławczy nie znalazł
podstaw do zmiany rozstrzygnięć w tym zakresie.
Natomiast w ocenie sąd okręgowego należało dokonać zmiany zaskarżonego wyroku co do rozstrzygnięcia zawartego
w pkt. 8 części dyspozytywnej. Otóż w tym punkcie sąd rejonowy na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonej
przepadek korzyści osiągniętych z popełnienia przestępstw w kwotach za czyn XIX - 5000 zł i za czyn XX - 15
700 zł. Uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie daje odpowiedzi, czym kierował się wydając takie rozstrzygnięcie
wobec K. A., skoro z poczynionych ustaleń faktycznych wynika, że z popełnienia przypisanych jej przestępstw nie
odniosła, chociażby pośrednio, żadnych korzyści majątkowych. A przecież treść art. 45 § 1 k.k. wyraźnie stanowi,
że taki przepadek dotyczy jedynie tego sprawcy, który osiągnął korzyść majątkową z popełnienia przestępstwa. Z
tych względów należało uwzględnić apelację obrońcy w tym zakresie i uchylić rozstrzygnięcie z pkt. 8 wydane wobec
oskarżonej na podstawie art. 45 § 1 k.k..
Biorąc powyższe pod uwagę sąd okręgowy orzekł jak w wyroku.