Szeregi liczbowe. Szeregi potęgowe i trygonometryczne.
Transkrypt
Szeregi liczbowe. Szeregi potęgowe i trygonometryczne.
Szeregi liczbowe. Szeregi potęgowe i trygonometryczne. wykład z MATEMATYKI Automatyka i Robotyka sem. I, rok ak. 2008/2009 Katedra Matematyki Wydział Informatyki Politechnika Białostocka 1 Szeregi liczbowe Definicja 1.1. Niech (an ) będzie ciągiem liczbowym. SZEREGIEM liczbowym o wyrazach a n nazywamy wyrażenie postaci a1 + a 2 + a 3 + · · · = ∞ X an . n=1 Definicja 1.2. Sumy S1 = a 1 S2 = a 1 + a 2 .. . Sn = a 1 + a 2 + · · · + a n nazywamy sumami częściowymi szeregu ∞ X an . n=1 Liczbę an nazywamy n-tym wyrazem szeregu, a sumę def Sn = a 1 + a 2 + · · · + a n nazywamy n-tą sumą częściową szeregu ∞ X an . Ciąg (Sn ) będziemy nazywać ciągiem sum częściowych n=1 powstałych z ciągu (an ). Przykład 1.3. Weźmy następujący szereg ∞ X 1 n=1 szeregu S1 = 1 − . Wypiszmy wybrane sumy częściowe tego n n+1 1 2 S2 = 1 − 1 1 1 2 + − = 2 2 3 3 Sn = 1 − 1 1 1 1 1 1 + − + ... + − =1− . 2 2 3 n n+1 n+1 .. . 1 Automatyka i Robotyka sem I, 2008/2009 Katedra Matematyki MATEMATYKA - wykład Definicja 1.4. Szereg liczbowy ∞ X an nazywamy zbieżnym, jeżeli jego ciąg sum częściowych (S n ) jest n=1 ciągiem zbieżnym (ma granicę skończoną), tzn. lim Sn = S. n→+∞ Liczbę S nazywamy sumą tego szeregu, tzn. ∞ X n=1 an = a 1 + a 2 + a 3 + · · · = S . Jeżeli ciąg sum częściowych (Sn ) jest rozbieżny (tzn. ma granicę niewłaściwą +∞ lub −∞ albo nie ma granicy) to mówimy, że szereg jest rozbieżny. Definicja 1.5. n-tą reszta szeregu zbieżnego ∞ X an nazywamy liczbę n=1 ∞ X def Rn = ak k=n+1 Uwaga 1. Zmiana skończonej liczby początkowych wyrazów szeregu nie ma wpływu na jego zbieżność. Jeżeli szereg ma wyrazy nieujemne, to jest zbieżny albo rozbieżny do +∞. Przykład 1.6. Rozważmy szereg ∞ X 1 n=1 1 − n n+1 (1) Wtedy n-ta suma częściowa tego szeregu ma postać Sn = 1 − Ponieważ lim Sn = lim n→∞ n→∞ 1− 1 1 1 1 1 1 + − + ... + − =1− . 2 2 3 n n+1 n+1 1 n+1 Przykład 1.7. Rozważmy szereg = 1, więc ∞ X 1 n n=1 ∞ X − 1 n+1 = 1, czyli szereg (1) jest zbieżny. (2) 1 n=1 Wtedy n-ta suma częściowa tego szeregu ma postać Sn = 1 + 1 + . . . + 1 = n . Ponieważ lim Sn = lim n = +∞, więc szereg (2) jest rozbieżny. n→∞ n→∞ Twierdzenie 1.8 (Warunek konieczny zbieżności szeregów liczbowych). Jeżeli szereg liczbowy ∞ X an jest n=1 zbieżny, to lim an = 0 . n→∞ Uwaga 2. Jeżeli warunek konieczny nie jest spełniony, tzn. lim an 6= 0 albo lim an nie istnieje, to szereg ∞ X n→∞ n→∞ an jest rozbieżny. n=1 Jeżeli warunek konieczny jest spełniony, to nie wiemy czy szereg jest zbieżny czy rozbieżny. 2 Opracowała: Małgorzata Wyrwas Automatyka i Robotyka sem I, 2008/2009 MATEMATYKA - wykład Przykład 1.9. Rozważmy szereg Katedra Matematyki ∞ X n . 2n +1 n=1 (3) n 1 = , więc warunek konieczny nie jest spełniony, zatem szereg (3) jest rozbieżny. n→∞ 2n + 1 2 Wówczas lim Przykład 1.10. Rozważmy szereg ∞ X 1 √ . n n=1 (4) 1 Ponieważ lim √ = 0, więc warunek konieczny jest spełniony, ALE n-ta suma częściowa szeregu (4) ma n→∞ n postać √ 1 1 1 1 1 1 1 Sn = 1 + √ + √ + · · · + √ > √ + √ + · · · + √ = n · √ = n . n n n n n 2 3 Wówczas lim Sn = +∞, więc szereg (3) jest rozbieżny. n→∞ 1.1 Szereg geometryczny Szeregiem geometrycznym nazywamy szereg postaci ∞ X a1 q n−1 . (5) n=1 Szereg geometryczny jest sumą wyrazów ciągu geometrycznego o pierwszym wyrazie a 1 i ilorazie q. 1.1.1 Zbieżność szeregu geometrycznego ∞ X a1 q n−1 n=1 Jeżeli a1 = 0, to szereg ∞ X a1 q n−1 jest zbieżny i ma sumę równą 0. n=1 Jeżeli a1 6= 0 i |q| > 1, to szereg Jeżeli a1 6= 0 i |q| < 1, to szereg ∞ X a1 q n−1 jest rozbieżny. n=1 ∞ X n=1 a1 q n−1 jest zbieżny i Sn = a1 +a1 q+a1 q 2 · · ·+a1 q n−1 = a1 1 − q n gdy |q|<1 a1 Wtedy lim Sn = lim a1 ===== . n→∞ n→∞ 1−q 1−q 1.2 1 − qn . 1−q Szereg harmoniczny Szereg harmoniczny to szereg postaci ∞ X 1 n n=1 . (6) Szereg harmoniczny rzędu p (szereg Dirichleta) to szereg postaci ∞ X 1 n=1 np . (7) Twierdzenie 1.11. Szereg harmoniczny rzędu p > 1 jest zbieżny. Twierdzenie 1.12. Szereg harmoniczny rzędu p 6 1 jest rozbieżny. 3 Opracowała: Małgorzata Wyrwas Automatyka i Robotyka sem I, 2008/2009 1.3 Katedra Matematyki MATEMATYKA - wykład Kryteria zbieżności/rozbieżności szeregów liczbowych Twierdzenie 1.13 (Kryterium całkowe). Niech funkcja f : hn 0 , +∞) → h0, +∞) będzie nierosnąca, gdzie n0 ∈ N. Wówczas szereg ∞ X n=n0 szereg ∞ X n=n0 f (n) jest zbieżny ⇔ całka f (n) jest rozbieżny do +∞ ⇔ całka Z∞ f (x)dx jest zbieżna. Z∞ f (x)dx jest rozbieżna do +∞. n0 n0 ∞ X def Uwaga 3. Reszta tego szeregu, to jest wyrażenie R n = f (i), spełnia oszacowanie: i=n+1 Z∞ f (x)dx 6 Rn 6 Z∞ f (x)dx . n n+1 Twierdzenie 1.14 (Kryterium porównawcze zbieżności szeregów). Jeżeli mamy dwa szeregi liczbowe ∞ X an , n=1 ∞ X bn i szereg n=1 ∞ X n=1 bn jest zbieżny oraz od pewnego miejsca n 0 dla każdego n ∈ N, takiego że n > n0 spełniona jest nierówność 0 6 a n 6 bn , to szereg ∞ X an również jest zbieżny. n=1 Twierdzenie 1.15 (Kryterium porównawcze rozbieżności szeregów). Jeżeli mamy dwa szeregi liczbowe ∞ X n=1 an , ∞ X bn i szereg n=1 ∞ X n=1 an jest rozbieżny oraz od pewnego miejsca n 0 dla każdego n ∈ N, takiego że n > n0 spełniona jest nierówność 0 6 a n 6 bn , to szereg ∞ X bn również jest rozbieżny. n=1 ∞ X an+1 = g . Wtedy szereg Twierdzenie 1.16 (Kryterium d’Alemberta). Niech lim an n→∞ a n n=1 jest zbieżny, jeżeli g < 1. jest rozbieżny, jeżeli g > 1. W przypadku, kiedy g = 1, to zbieżność szeregu należy badać za pomocą innego kryterium, ponieważ z tej informacji nie wynika zbieżność ani rozbieżność szeregu. Twierdzenie 1.17 (Kryterium Cauchye’go). Niech lim n→∞ q n |an | = g . Wtedy szereg liczbowy ∞ X an n=1 jest zbieżny, jeżeli g < 1. jest rozbieżny, jeżeli g > 1. Jeżeli g = 1, to kryterium nie rozstrzyga zbieżności lub rozbieżności. 4 Opracowała: Małgorzata Wyrwas Automatyka i Robotyka sem I, 2008/2009 1.4 Katedra Matematyki MATEMATYKA - wykład Szeregi naprzemienne Szereg liczbowy postaci ∞ X (−1)n an , (8) n=1 gdzie dla każdego n ∈ N an > 0 nazywamy naprzemiennym. ∞ X (−1)n+1 1 1 1 + − + · · · . jest przykładem szeregu naprzemin 2 3 4 n=1 ennego. Będziemy nazywać go szeregiem anharmonicznym. Przykład 1.18. Szereg postaci = 1− Twierdzenie 1.19 (Kryterium Leibniza). Jeżeli mamy dany szereg naprzemienny ∞ X (−1)n an , taki że n=1 spełnione są warunki: ciąg (an ) jest nierosnący, lim an = 0, n→∞ to szereg jest zbieżny. Uwaga 4. Z kryterium Leibniza wynika, że szereg anharmoniczny ∞ X (−1)n+1 n=1 jest zbieżny ponieważ ciąg an = 1.5 n =1− 1 1 1 + − + ··· . 2 3 4 1 jest ciągiem malejącym dążącym do zera. n Zbieżność bezwzględna szeregów Definicja 1.20. Szereg liczbowy (bezwzględnych wartości) ∞ X n=1 ∞ X an nazywamy szeregiem bezwzględnie zbieżnym, jeżeli szereg n=1 |an | jest zbieżny. Szereg liczbowy, który jest zbieżny a nie jest bezwzględnie zbieżny nazywamy warunkowo zbieżnym. Twierdzenie 1.21. Jeżeli szereg liczbowy jest bezwzględnie zbieżny, to jest on zbieżny. 5 Opracowała: Małgorzata Wyrwas Automatyka i Robotyka sem I, 2008/2009 2 Katedra Matematyki MATEMATYKA - wykład Szeregi potęgowe Definicja 2.1. Szeregiem potęgowym o środku w punkcie x 0 ∈ R nazywamy szereg postaci: ∞ X n=0 cn (x − x0 )n , gdzie x ∈ R oraz cn ∈ R dla n = 0, 1, 2, . . . def Przyjmujemy, że 00 = 1. Liczby cn nazywamy współczynnikami szeregu potęgowego. 2.1 Promień zbieżności szeregu potęgowego Twierdzenie 2.2. Dla każdego szeregu potęgowego ∞ X n=0 h0, +∞) o własności: jeżeli |x − x0 | < R, to szereg jeżeli |x − x0 | > R, to szereg ∞ X n=0 ∞ X n=0 cn (x − x0 )n istnieje dokładnie jedna liczba R ∈ cn (x − x0 )n jest zbieżny bezwzględnie, cn (x − x0 )n jest rozbieżny. Definicja 2.3. Liczbę R, której istnienie gwarantuje powyższe twierdzenie nazywamy promieniem zbieżności ∞ X szeregu potęgowego n=0 cn (x − x0 )n . Promień zbieżności szeregu potęgowego można wyznaczyć za pomocą wzoru: 1 R = lim p n→∞ n |cn | lub n+1 o ile granice w tych wzorach istnieją. Gdy lim n→∞ Gdy lim n→∞ Przykład 2.4. Szereg q n q Szereg Szereg |cn | = 0, to R = ∞. 3 (x + 5)n jest szeregiem potęgowym o środku w punkcie x 0 = −5 i promieniu ∞ X (6 − 3x)n n=0 3n + 2 n ∞ X (−x)n n=0 , |cn | = ∞, to R = 0. ∞ n X 5 n=0 3 R= . 5 n cn R = lim n→∞ c n! jest szeregiem potęgowym o środku w punkcie x 0 = 2 i promieniu R = 1. jest szeregiem potęgowym o środku w punkcie x 0 = 0 i promieniu R = ∞. Twierdzenie 2.5 (Twierdzenie Cauchy’ego-Hadamarda). Niech 0 < R < ∞ będzie promieniem zbieżności szeregu potęgowego ∞ X n=0 cn (x − x0 )n . Wtedy szereg ten jest: zbieżny bezwzględnie w każdym punkcie przedziału (x 0 − R, x0 + R), rozbieżny w każdym punkcie zbioru (−∞, x 0 − R) ∪ (x0 + R, +∞). 6 Opracowała: Małgorzata Wyrwas Automatyka i Robotyka sem I, 2008/2009 Katedra Matematyki MATEMATYKA - wykład Uwaga 5. W punktach x0 − R i x0 + R szereg potęgowy może być zbieżny lub rozbieżny. Gdy R = 0, to szereg potęgowy jest zbieżny jedynie w punkcie x 0 . Gdy R = ∞, to szereg potęgowy jest zbieżny bezwzględnie na całej prostej. Definicja 2.6. Zbiór tych x ∈ R, dla których szereg potęgowy ∞ X n=0 cn (x − x0 )n jest zbieżny nazywamy przedziałem zbieżności tego szeregu. Uwaga 6. Z twierdzenia Cauchy’ego-Hadamarda wynika, że przedział zbieżności szeregu potęgowego może mieć jedną z postaci: (x0 − R, x0 + R) x0 − R x0 hx0 − R, x0 + R) x0 + R x0 − R (x0 − R, x0 + Ri x0 − R x0 x0 x0 + R hx0 − R, x0 + Ri x0 + R x0 − R {x0 } x0 x0 + R (−∞, +∞) R = 0 x0 R=∞ x0 Przykład 2.7. Dla szeregu Dla szeregu ∞ X 1 n n=1 ∞ X (x − 2)n mamy R = 1 i przedział zbieżności h1, 3) . (−1)n xn mamy R = 1 i przedział zbieżności h−1, 1i . n ln2 n (−1)n x2n mamy R = ∞ i przedział zbieżności (−∞, +∞) = R . (2n)! n=2 Dla szeregu ∞ X n=2 2.2 Szereg Taylora i Maclaurina Definicja 2.8. Niech funkcja f ma w punkcie x 0 pochodne dowolnego rzędu. Szereg potęgowy ∞ X f (n) (x0 ) n=0 n! (x − x0 )n = f (x0 )+ f 0 (x0 ) f 00 (x0 ) (x − x0 )+ (x − x0 )2 +. . . 1! 2! nazywamy szeregiem Taylora funkcji f o środku w punkcie x 0 . Jeżeli x0 = 0, to szereg ∞ X f (n) (0) n=0 n! xn nazywamy szeregiem Maclaurina funkcji f . 7 Opracowała: Małgorzata Wyrwas Automatyka i Robotyka sem I, 2008/2009 Katedra Matematyki MATEMATYKA - wykład Uwaga 7. Ze zbieżności szeregu Maclaurina funkcji nie wynika, że jego suma jest równa funkcji f . Na przykład dla funkcji 1 e − x2 , f (x) = x 6= 0 0, mamy f (n) (0) = 0, dla n = 0, 1, 2, 3, . . ., i f (x) 6= x=0 ∞ X f (n) (0) n=0 n! xn ≡ 0. Twierdzenie 2.9 (Twierdzenie o rozwijaniu funkcji w szereg Taylora). Jeżeli funkcja f ma na otoczeniu O punktu x0 pochodne dowolnego rzędu, f (n+1) (ξ) (x − x0 )n+1 n→∞ (n + 1)! oznacza n-tą resztę we wzorze Taylora dla funkcji f , przy czym ξ = x 0 + θ(x − x0 ), 0 < θ < 1, dla każdego x ∈ O spełniony jest warunek lim Rn (x) = 0, gdzie Rn (x) = to f (x) = ∞ X f (n) (x0 ) n! n=0 (x − x0 )n , dla każdego x ∈ O. Twierdzenie 2.10 (Twierdzenie o jednoznaczności rozwinięcia funkcji w szereg potęgowy). Jeżeli f (x) = ∞ X n=0 cn (x − x0 )n , dla każdego x z pewnego otoczenia punktu x 0 , to cn = f (n) (x0 ) , n! dla n = 0, 1, 2, . . . Przykład 2.11. Dla funkcji f (x) = 1 mamy f (1) = 1 oraz x 1 x2 2 f 00 (x) = 3 x 6 f 000 (x) = − 4 x 24 f (4) (x) = 5 x f 0 (x) = − f (n) (x) = (−1)n ⇒ f 0 (1) = −1 ⇒ f 00 (1) = 2 ⇒ f 000 (1) = −3! ⇒ f (4) (1) = 4! .. . n! xn+1 ⇒ f (n) (1) = (−1)n n! Wówczas ∞ ∞ X X 1 = (−1)n (x − 1)n = (1 − x)n , dla 0 < x < 2. x n=0 n=0 8 Opracowała: Małgorzata Wyrwas Automatyka i Robotyka sem I, 2008/2009 2.3 Katedra Matematyki MATEMATYKA - wykład Szeregi Maclaurina niektórych funkcji elementarnych ∞ X 1 = xn = 1 + x + x2 + x3 + . . . , dla |x| < 1. 1 − x n=0 ∞ X xn ex = n=0 sin x = x2 x3 + + . . . , dla x ∈ R. 2 3! ∞ X (−1)n 2n+1 x3 x5 x7 x + − + . . . , x ∈ R. =x − (2n + 1)! 3! 5! 7! n=0 cos x = ∞ X (−1)n (2n)! n=0 ∞ X (−1)n ln(1 + x) = ∞ X (−1)n n=0 (2n + 1) x2n = 1 − x2 x4 x6 + − + . . . , x ∈ R. 2 4! 6! xn+1 = x − x2 x3 x4 + − + . . . , −1 < x 6 1. 2 3 4 x2n+1 = x − x3 x5 x7 + − + . . . , −1 < x 6 1. 3 5 7 (n + 1) n=0 arc tg x = n! = 1+x+ ∞ X x2n+1 x3 x5 x7 =x + + + + . . . , x ∈ R. (2n + 1)! 3! 5! 7! n=0 sinh x = cosh x = ∞ X x2n n=0 (2n)! =1+ x2 x4 x6 + + + . . . , x ∈ R. 2 4! 6! Twierdzenie 2.12 (Twierdzenie o różniczkowaniu szeregu potęgowego). Niech 0 < R 6 ∞ będzie promieniem zbieżności szeregu potęgowego ∞ X n=0 ∞ X n=0 cn (x − x0 )n . Wtedy: cn (x − x0 ) n !0 = ∞ X n=1 ncn (x − x0 )n−1 dla każdego x ∈ (x0 − R, x0 + R). Twierdzenie 2.13 (Twierdzenie o całkowaniu szeregu potęgowego). Niech 0 < R 6 ∞ będzie promieniem zbieżności szeregu potęgowego ∞ X n=0 Zx x0 cn (x − x0 )n . Wtedy: ∞ X n=0 cn (t − x0 ) n ! dt = ∞ X cn (x − x0 )n+1 n + 1 n=0 dla każdego x ∈ (x0 − R, x0 + R). 9 Opracowała: Małgorzata Wyrwas Automatyka i Robotyka sem I, 2008/2009 2.3.1 Sumy ważniejszych szeregów potęgowych ∞ X xn = n=0 ∞ X nxn = n=1 ∞ X 1 , dla |x| < 1. 1−x x , dla |x| < 1. (1 − x)2 n2 xn−1 = n=1 ∞ X xn n=0 2.4 Katedra Matematyki MATEMATYKA - wykład n 1+x , dla |x| < 1. (1 − x)3 = − ln(1 − x) , dla −1 6 x < 1. Aproksymacja funkcji przez wielomian Wzór f (x) == f (x0 )+ f 0 (x0 ) f (n) (x0 ) (x − x0 )+. . . + (x − x0 )n + Rn (x) , 1! n! f (n+1) (ξ) (x − x0 )n+1 <– n-ta reszta we wzorze Taylora dla funkcji f , przy czym ξ = (n + 1)! x0 + θ(x − x0 ), 0 < θ < 1, pozwala przedstawić w sposób przybliżony (aproksymować) funkcję f za gdzie Rn (x) = pomocą wielomianu (zwanego wielomianem Taylora) f (x) ≈ f (x0 )+ f 0 (x0 ) f (n) (x0 ) (x − x0 )+. . . + (x − x0 )n . 1! n! Przykład 2.14. Niech f (x) = ex . Wówczas ex ≈ 1 + x + x2 x3 xn + + ... + . 2 3! n! y n=3 x2 x3 y =1+x+ + 2 6 y = ex n=2 x2 y =1+x+ 2 y =1+x n=1 x 3 Szeregi trygonometryczne Definicja 3.1. Szeregiem trygonometrycznym na przedziale h−l, li nazywamy szereg postaci ∞ a0 X nπx nπx + an cos + bn sin 2 l l n=1 , gdzie a0 ∈ R, an , bn ∈ R dla n ∈ N, l jest pewną liczbą dodatnią. 10 Opracowała: Małgorzata Wyrwas Automatyka i Robotyka sem I, 2008/2009 Katedra Matematyki MATEMATYKA - wykład Definicja 3.2. Niech funkcja f będzie całkowalna na przedziale h−l, li. Szeregiem trygonometrycznym Fouriera nazywamy szereg trygonometryczny ∞ nπx nπx a0 X an cos + + bn sin 2 l l n=1 , gdzie 1 an = l Zl f (x) cos −l nπx dx , l n = 0, 1, 2, . . . oraz 1 bn = l Zl f (x) sin −l nπx dx , l n = 1, 2, . . . Piszemy symbolicznie f (x) ∼ ∞ a0 X nπx nπx + an cos + bn sin 2 l l n=1 . Definicja 3.3. Funkcję f , ograniczoną w przedziale (a, b), nazywamy przedziałami monotoniczną w tym przedziale, jeżeli przedział (a, b) można podzielić na skończoną liczbę podprzedziałów wewnątrz których funkcja f jest monotoniczna. Definicja 3.4. Mówimy, że funkcja f spełnia na przedziale ha, bi warunki Dirichleta, jeżeli ① f jest przedziałami monotoniczna w przedziale (a, b), ② f jest ciągła w przedziale (a, b), z wyjątkiem co najwyżej skończonej liczby punktów nieciągłości x 0 , takich że 1 f (x0 ) = 2 lim f (x) + lim f (x) x→x− 0 x→x+ 0 ! ③ w końcach przedziału (a, b) spełnione są równości 1 f (a) = f (b) = 2 lim f (x) + lim f (x) x→b− x→a+ Powyższe warunki nazywamy odpowiednio: pierwszym, drugim i trzecim warunkiem Dirichleta. Twierdzenie 3.5 (Dirichleta). Jeżeli funkcja f spełnia w przedziale h−l, li warunki Dirichleta, to jest rozwijalna w tym przedziale w szereg trygonometryczny Fouriera f (x) = ∞ a0 X nπx nπx + an cos + bn sin 2 l l n=1 , (9) dla każdego x ∈ h−l, li. Jeżeli ponadto funkcja f jest okresowa i ma okres 2l, to równość (9) jest prawdziwa dla każdego x z dziedziny tej funkcji. 11 Opracowała: Małgorzata Wyrwas Automatyka i Robotyka sem I, 2008/2009 Katedra Matematyki MATEMATYKA - wykład Twierdzenie 3.6. Jeżeli funkcja f jest parzysta, to bn = 0 , n = 1, 2, . . . oraz 2 a0 = l Zl f (x)dx i 0 2 an = l Zl f (x) cos 0 nπx dx , n = 1, 2, . . . l Wówczas rozwinięcie (9) dla funkcji parzystej przyjmuje postać f (x) = ∞ a0 X nπx + . an cos 2 l n=1 (10) Twierdzenie 3.7. Jeżeli funkcja f jest nieparzysta, to an = 0 , n = 0, 1, 2, . . . oraz 2 bn = l Zl f (x) sin 0 nπx dx , n = 1, 2, . . . l Wówczas rozwinięcie (9) dla funkcji nieparzystej przyjmuje postać f (x) = ∞ X bn sin n=1 3.1 nπx . l (11) Zagadnienie rozwijania funkcji w szereg trygonometryczny Fouriera sinusów lub kosinusów Rozważmy funkcję f , która jest określona i spełnia pierwszy i drugi warunek Dirichleta w przedziale otwartym (0, l). Funkcję tę można przedstawić w przedziale (0, l) w postaci szeregu trygonometrycznego Fouriera składającego się z samych sinusów – (11), albo samych kosinusów – (10). Rozpatrzmy funkcję pomocniczą f ∗ , określoną na przedziale h−l, li nazywaną przedłużeniem funkcji f . Aby otrzymać rozwinięcie funkcji f w szereg sinusów (11) należy przedłużyć funkcję f w sposób nieparzysty. f ∗ (x) = 0, −f (−x), 0, f (x), 0, dla x = −l dla −l < x < 0 dla x = 0 dla 0 < x < l dla x = l Aby otrzymać rozwinięcie funkcji f w szereg kosinusów (11) należy przedłużyć funkcję f w sposób parzysty. f ∗ (x) = lim f (x), x→l− f (−x), 0, f (x), lim f (x), x→l− 12 dla x = −l dla −l < x < 0 dla x = 0 dla 0 < x < l dla x = l Opracowała: Małgorzata Wyrwas Automatyka i Robotyka sem I, 2008/2009 Katedra Matematyki MATEMATYKA - wykład Przykład 3.8. Niech f (x) = −1, 0, 1, dla −π < x < 0 dla x ∈ {−π, 0, π} . Wówczas dla 0 < x < π f (x) = ∞ X 2(1 − (−1)n ) n=1 y = f (x) sin nx . πn y x Przykład 3.9. Niech f (x) = |x|, dla x ∈ h−π, πi. Wówczas f (x) = ∞ π X (−1)n − 1 + 2 cos nx . 2 n=1 πn2 y y = |x| x Przykład 3.10. Niech f (x) = π, π 2, π − x, f (x) = dla −π < x 6 0 . Wówczas dla x = ±π dla 0 < x < π ∞ X 3 1 − (−1)n (−1)n π+ cos nx + sin nx 2 4 πn n n=1 . y y = f (x) x 13 Opracowała: Małgorzata Wyrwas